Η φυγή στην Αίγυπτο-Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη

Ήταν η δεύτερη νύχτα. Στους Ουρανούς,επάνω από το σπήλαιο, είχαν σβήσει οι ύμνοι. Δεν κυμάτιζαν πια στον αιθέρα φτερούγες αγγελικές.Στις ψυχές που είχαν αναστατωθεί από το θαύμα, βασίλευε τώρα γαλήνη. Οι μάγοι ανέβηκαν στις καμήλες τους, οι βοσκοί γύρισαν στα μαντριά τους. Ο Ιωσήφ, που είχε πάει για την απογραφή, γύρισε κατάκοπος κι 'εγειρε  δίπλα από τ' άκακα βόδια να ξαποστάσει. Η  Μαριάμ κουρασμένη απ' την έκσταση και την ευτυχία, είναι από ώρα πολλή βυθισμένη στον ύπνο. Στο απλωμένο της χέρι, ακουμπισμένο  τ' ολόξανθο Βρέφος, κοιμάται. Φωτοστέφανο πλέκουν γύρω απ' τα μαλλάκια του τ' άχυρα της φάτνης.
Είναι η δεύτερη νύχτα, κι ο ουρανός αποσύρθηκε πίσω

Χριστούγεννα στη σπηλιά - Φώτη Κόντογλου

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα και χιονιάς πάντα πάνε μαζί. Μα εκείνη τη χρονιά οι καιροί ήτανε φουρτουνιασμένοι παρά φύση. Χιόνι δεν έριχνε. Μοναχά που η ατμόσφαιρα ήτανε θυμωμένη, και φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ' αστραπές. Καμμιά βδομάδα ο καιρός καλωσύνεψε και φυσούσε μια τραμουντάνα που αρμενιζότανε. Μα την παραμονή κατσούφιασε.........................................................................

Την παραμονή τα Χριστούγεννα, είπαμε πως ο καιρός χάλασε, κι άρχισε να πέφτει χιονόνερο. Οι τσομπάνηδες είχανε μαζευτεί στη σπηλιά κι ανάψανε μια μεγάλη φωτιά και κουβεντιάζανε. Τα παιδιά είχανε σφάξει δυο αρνιά και τα γδέρνανε. Ο Αλέξης έβαλε απάνω σ' ένα ράφι μυτζήθρες και τυρί ανάλατο μέσα στα τυροβόλια, αγίζι και γιαούρτι. Ο Δυσσέας είχε μια παλιά Σύνοψη, κι επειδή γνώριζε λίγο από ψαλτικά κι ήξερε και πέντε γράμματα, διάβαζε τις Κυριακάδες κι όποτε ήτανε γιορτή κανένα τροπάρι και λιγοστά από τον Εξάψαλμο. Εκείνη την ώρα φυλλομετρούσε τη Σύνοψη, για να δει τι γράμματα ήτανε να πει.
Θά 'τανε ώρα Εσπερινού. Κείνη την ώρα

Ένα χαρτόκουτο με κόκκινη καρό κορδέλα

Κάθε Χριστούγεννα  μικραίνω, μικραίνω και γίνομαι πάλι παιδί. Και με κείνη την αφέλεια και την λαχτάρα των παιδικών χρόνων κατεβάζω απ’ το πατάρι όλα τα όνειρα που έχω φυλαγμένα σ’ ένα χαρτόκουτο δεμένο με κόκκινη καρό κορδέλα.

Κλείνω τα μάτια και χάνομαι. Αθόρυβα περνά η σκέψη απ’ τις χαραμάδες του μυαλού. Ψάχνω μέσα μου, συγκινούμαι, βουρκώνω, χαμογελάω, ανασύρω σκέψεις, αναμνήσεις , πότε τις πάω

Όσο θα είστε σε θέση να απαλύνετε τον πόνο ενός άλλου ανθρώπου η ζωή δεν θα είναι μάταιη. (Helen Keller)

Αυτός ο κόσμος λες και είναι φτιαγμένος μόνο από λέξεις, κάποιες φορές χωρίς κανένα περιεχόμενο.  Καμμιά φορά η καθημερινότητα έχει μουντά χρώματα και καμμιά  φορά όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου όταν βρεθούν στο δρόμο σου άνθρωποι που ζωγραφίζουν φως στις ζωής τα σκοτάδια.

Όταν μικρές πράξεις έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν πολλά τότε η προσφορά γίνεται αγάπη και η αγάπη γίνεται πράξη που μοιράζει χαμόγελα, αισιοδοξία και ελπίδα.

Σήμερα είχα την τιμή και την χαρά να γνωρίσω από κοντά δυο κορίτσια που μαζί με την ομάδα του xeblogarismatos απέδειξαν έμπρακτα την αλληλέγγυα φύση τους. Που έκαναν δικό τους τον πόνο των άλλων, που στο πρόσωπό τους αντανακλάται η ομορφιά της ψυχής τους. Χαρισματικοί άνθρωποι που αφιέρωσαν χρόνο, δούλεψαν με αξιοπρέπεια, αγάπη και προσφορά χωρίς αντάλλαγμα. Η Νικόλ και η Πέτρα παραδίδουν μαθήματα ανθρωπιάς σε μια κοινωνία που για να πάει μπροστά χρειάζεται αγάπη για να ανθίσουν λουλούδια, μεσ' το χειμώνα, απ' τα μάτια των παιδιών.
 Μπράβο κορίτσια! Μπράβο στην ομάδα!

Για όσους ενδιαφέρονται δείτε:

https://xeblogarisma.blogspot.com/

Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα

Χριστούγεννα μέρες αγάπης. Σέρνοντας τα βήματά του πήγε μέχρι το παλιό ντουλάπι όπου φύλαγε –από τότε που ζούσε η μακαρίτισσα-το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα. Έλυσε την κορδέλα και χιλιάδες αναμνήσεις πλημμύρισαν το μυαλό του. Δεκαπέντε χρόνια χωρίς την Ελένη.

Τέτοιες μέρες γιορτινές το σπίτι πλημμύριζε από χρώματα και μυρωδιές απ’ τα γλυκά που μόνο εκείνη ήξερε να φτιάχνει τόσο όμορφα. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια αυτές τις μέρες ο πόνος γινόταν πιο δυνατός και η νοσταλγία ένα αγκάθι που του τρύπαγε την καρδιά.

 Έβγαλε με πολύ προσοχή

Δεκέμβρης ο Γιορτινός

 Δεκέμβρης! Πέντε και έξι λεπτά η δύση με το ημερολόγιο. Καθώς ο ήλιος πέφτει ο ουρανός παίρνει όλα εκείνα τα παράξενα σχήματα που ξεκλειδώνουν τη φαντασία ενός παιδιού. Κι ανάμεσά τους προσπαθεί να τρυπώσει ένα χρυσοκίτρινο χρώμα, διάφανο, λες στην αφηρημάδα του κάποιος ζωγράφος σκόρπισε ότι απόμεινε στην παλέτα του.

 "Θα έχουμε αέρα αύριο" έλεγε ο πατέρας, όταν έβλεπε τον ουρανό έτσι

"Ο Θεός άναψε τα φώτα στην ουράνια πολιτεία" έλεγε η γιαγιά

Σιγά-σιγά πέφτει το απόβραδο και στο λιγοστό φως γυμνές, θλιβερές στέκουν οι σιλουέτες των δέντρων, στοιχειά της φύσης αμίλητα. Στον κάμπο απλώθηκε η σιωπή. Ούτε πουλιού ακούς λαλιά, ούτε το βέλασμα προβάτου.
 Μάζεψαν πια οι μέρες κι οι νύχτες δεν βιάζονται να ξημερώσουν. Σέρνουν νωχελικά στην μαύρη τουαλέτα τους όλες τις σκοτούρες της ζωής. Έξι μέρες ακόμη για το καινούργιο φεγγάρι.

 Μπήκε ο Δεκέμβρης, ο μεγαλύτερος απ’  όλους τους γιούς του χρόνου,  με την μακριά άσπρη γενειάδα του και στο κατόπι του οι τέσσερις θυγατέρες του, με όλες τις μέρες και τις ώρες ομορφοστολισμένες.
 Φόρεσε το μανδύα της καθημερινότητας και

Δημιουργώντας με Felt

Ψάχνοντας στο Google βρήκα πως η τεχνική του felting είναι ο αρχαιότερος τρόπος κατασκευής υφάσματος και έχει τις ρίζες του στις απέραντες στέπες της Μογγολίας. Χρονολογείται πριν από το 6500 π. Χ όταν οι άνθρωποι στην ανάγκη να προφυλαχθούν από τα στοιχεία της φύσης, τύλιγαν το σώμα με το τρίχωμα των ζώων.

Με τον καιρό και με την τριβή οι ίνες του μαλλιού συμπιέζονταν και το τρίχωμα έπαιρνε τη μορφή του ''κετσέ'' της τσόχας δλδ.

 Το χρησιμοποιούσαν και στην αρχαία Ελλάδα και το ονόμαζαν πίλημα. Το felt ή αλλιώς κετσές ή τσόχα κατά το κοινόν λεγόμενον, είναι επεξεργασμένο πρόβειο μαλλί που δουλεύεται μόνο με τα χέρια και το νερό.

Το πώς μπλέκουν οι ίνες με την τριβή δεν θα μας απασχολήσει εδώ καθώς είναι μέρος της ιστορίας. 

Το felting έχει απεριόριστες δυνατότητες κι αν σας αρέσει η εξερεύνηση στη χειροποίητη δημιουργία θα το λατρέψετε. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά και ο χρόνος κατασκευής ελάχιστος.

 Για την δημιουργία υφάσματος, χαλιά, πίνακες, κασκόλ, καπέλων, τσάντας κλπ η τεχνική γίνεται με υγρό felt (νερό+σαπούνι)

                                          Δημιουργίες Felt- Τυχαία δείγματα από το Pinterest
                        

 Για τρισδιάστατες κατασκευές χρειάζεται ειδική βελόνα και ένα αρκετά χοντρό σφουγγάρι όπου θα δουλεύετε το μαλλί με μικρές-μικρές τσιμπιές για να δέσουν οι ίνες μεταξύ τους και να ‘’κατσιάσει’’

Αυτό το φυσικό υλικό προσφέρει άπειρες εφαρμογές  σε όποιον θέλει να τις ανακαλύψει. Και επειδή με ενδιαφέρουν οι νέες τεχνικές και ανακαλύψεις, μπήκα στον πειρασμό να δοκιμάσω. Η έμπνευση της στιγμής χρειάζεται πίστη στον εαυτό μας.

 Ποιος μίλησε για τελειότητα. Ποιος είπε πως η δημιουργικότητα είναι μόνο γι αυτούς που έχουν ταλέντο.

 Η προσπάθεια μετράει. Άλλωστε  Χριστούγεννα έρχονται κι ότι φτιάξουμε θα στολίσει το σπίτι τέλεια.

                          Η πρώτη μου προσπάθεια......Παππούς ξωτικό και γιαγιά, με βελόνα felting

                                                            ................Τα ποντικάκια

                                             
                                                    ...............Το σκιουράκι και η αλεπουδίτσα

                                       

                                   Ο μικρός χιονάνθρωπος έτοιμος για τα Χριστούγεννα

                                           και μια καρφιτσούλα για να συγκρατεί το πλεχτό

Οδηγίες εύκολα θα βρείτε στο διαδίκτυο, στο Pinterest, στο Youtube....Τολμήστε το ...και καλή επιτυχία!!............

Μια συνηθισμένη μέρα!

Νοέμβρης! Οι μέρες κυλούν μονότονα χωρίς κάτι να ταράξει την ηρεμία μας. Γίναμε κιόλας ρουτίνα κι ας είναι εκείνη η γλύκα των χρωμάτων

Νοέμβρης ήτανε θαρρώ!

Όταν έρθει ο Νοέμβρης, σιγομπαίνει ο χειμώνας λέει ο λαός. Αμ δε!

 Στον καθρέφτη της μνήμης οι αναμνήσεις φωνές αλλοτινές. Τότε που ο Νοέμβρης ήταν ο Βροχάρης, ο Μεσοσπορίτης, ο Μεθυστής, ο Ξυλευτής, τότε που η σπορά ήταν ευλογία, ήταν γιορτή κι οι μέρες μας γεμάτες απ’ την προσμονή της νέας φύτρας και της ανάπαυλας μετά το μόχθο απ’ την πλούσια συγκομιδή των ευλογημένων καρπών. Τότε ήταν Νοέμβρης!

Τότε που η γη ήταν παράδεισος και το κάθε πράγμα ήταν στην ώρα του, κι η βροχή όταν έπρεπε, κι ο αγέρας, κι η ζέστη και το κρύο, κι όλα.

Ήταν όμορφες εποχές τότε.  Ριζοβολούσαν τα όνειρα. Όσο κι αν ήταν δύσκολες υπήρχε μια τρυφερότητα για τη ζωή. Μια τρυφερότητα και μια αλληλουχία αδιάσπαστη. Σπορά, φύτρα, τρύγος, ευγονία και συνέχιση της ζωής.

 Και τώρα ….δεν έμεινε τίποτα να ελπίζουμε,

Δημιουργώντας (συνέχεια)

 Κάποιες φορές οι ιδέες έρχονται από κει που δεν περιμένεις. Μια ιστορία, ένα παραμύθι, μια εικόνα σ’ ένα βιβλίο…και έστησες κιόλας την επόμενη δημιουργία.                

  Η μια ιδέα φέρνει την άλλη και

Να δημιουργείς και δημιουργώντας να δημιουργείσαι

….Η αχλή του φθινοπώρου αφήνει ένα φως που δεν είναι ξεκάθαρο και κάνει το πράσινο να φαίνεται μουντό, ξεπλυμένο που ζωντανεύει κάπως μόνο όταν οι δροσοσταλίδες της βροχής λαμπυρίζουν πάνω στα φύλλα.

 Οι τελευταίες ζεστές μέρες

Μια σχέση στοργής

Είσαι ο καλός παππούς

που κάθεται ήσυχα στο σκαμνί του κήπου ευλογημένος απ’ τον ήλιο

κουβεντιάζοντας με τη λιακάδα.

Μα τα παιδιά που δεν ξέρουν,

τα παιδιά που δε νιώθουν τα λόγια σου κλέβουν τα λουλούδια του περβολιού σου και σου δείχνουν τη γλώσσα τους πίσω απ’ τους θάμνους.

Κ’ εσύ χαμογελάς

τους πλέκεις μικρά καλάθια,

τ’ ανεβάζεις τρυφερά στα γόνατά σου και τ’ αφήνεις να περνούν στα γένεια σου παπαρούνες και πράσινα φύλλα.

Γίνεσαι πάλι ένα παιδί με τα παιδιά για να τους μάθεις παίζοντας κ’ εσύ το παλιό παραμύθι του νερού και του ήλιου.

Κι όπως κάθεσαι στο σκαμνί του κήπου μέσα στην ανοιξιάτικη λιακάδα και τα παιδάκια κάθουνται και παίζουν στα πλατιά γόνατά σου μοιάζεις με γέρικο χοντρόκλωνο δέντρο γιομάτο λουλούδια και περιστέρια που ανηφορίζει στον ουρανό.

Κ’ Εκείνος που κάθεται

πίσω από τ’ άσπρο συγνεφάκι

χαμογελάει κι Εκείνος σαν παιδί

καθώς βλέπει το δώρο που του φέρνεις.

Είσαστε κ’ οι δυό σας ένα παιδί μονάχα

ένα παιδί στον ανθισμένο αγρό της άνοιξης…

 Πηγή:  Από Palmografos.com:  - Γιάννη Ρίτσου «Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής» - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου* 

 Με αφορμή το σημερινό doodle της Google, αφιερωμένο σε δυο ξεχωριστούς ανθρώπους που έκαναν την καθημερινότητά μας όμορφη μέσα απ’τη φροντίδα, την αγάπη, τη γνώση και τη σοφία τους. Αφιερωμένο στη γιαγιά και στον παππού.

Καλό Μήνα

Στη σκιά του Μαίναλου

Η ζωή είναι εκεί έξω κι εμείς αποφασίσαμε να το ανακαλύψουμε. Έτσι Σαββατοκύριακο πήραμε τα βουνά. Ιδανικός προορισμός για κοντινές αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.

Βυτίνα. Κτισμένη  σε 1030 μέτρα υψόμετρο στην ποδιά του Μαίναλου με το χρώμα μιας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας, με γραφικά λιθόστρωτα δρομάκια, με χαμογελαστούς φιλόξενους ανθρώπους που κάνουν τη διαμονή σου ευχάριστη.  Σύμφωνα με μια εκδοχή το όνομά της σημαίνει βυθός γιατί η παλιά κωμόπολη ήταν κτισμένη στο βάθος μιας λεκάνης τριγυρισμένης από λόφους. Ένας τόπος δεμένος με την ιστορία που άφησε έντονα τα ίχνη της.

Στο Μαίναλο, τα βράδια με αντιφεγγιά ακούς ακόμα τον ήχο απ' τον αυλό του Πάνα, αντάμα

Όσο καίει ακόμα το καντήλι της μνήμης

Αξημέρωτα χτύπησαν οι καμπάνες  εκείνο το πρωί του Οχτώβρη στον Αη-Γιώργη. Σταυροκοπήθηκαν οι Αη-Γιωργήτες απορημένοι. Τέτοια ώρα δεν ήταν για καλό. Γαυγίσματα σκυλιών, φωνές και ποδοβολητά από αλόγατα που ακούονταν όλο και πιο κοντά, ξεσήκωσαν τον κόσμο. Ένα βουητό που ολοένα μεγάλωνε σαν τον Αλήμπεη, τον ποταμό που περνούσε όξω απ’το χωριό και γίνονταν θεριό μανιασμένο με τις βροχές του χειμώνα παρασύροντας ότι έβρισκε στο δρόμο του. Βγήκαν στο σοκάκι οι άντρες όπως-όπως. Γυναίκες ξεμαλιασμένες απ’ τον ύπνο άνοιγαν τα παραθύρια. Τοίχο- τοίχο πήρε σβάρνα τα σπίτια ο Γιάγκος της άμια-Μαρίκας.

- Χωριανοί για όνομα του Θεού σκωθήτε έρχονται οι νιζάμηδες*

-Παναγία μου Μπαλουκλιώτισσα πρόφταξε! έκαμαν το σταυρό τους κι απέ σήκωσαν βουβό το κλάμα μανάδες και παιδιά.

 Ήξεραν πως κάθε φορά

Στον απόηχο του καλοκαιριού...

…..και η ζέστη ακόμα αποπνικτική, θολώνει την ατμόσφαιρα, και κάνει τις ώρες να κυλούν αργά, ράθυμα. 

Από αύριο το καλοκαίρι θα είναι πια ανάμνηση. Ο Σεπτέμβρης άνοιξε κιόλας την ατζέντα του για τις απαραίτητες σημειώσεις. Τι γρήγορα που φεύγει ο καιρός αλήθεια! 

 Ένα φως διάφανο στις παραλίες καθώς ο ήλιος σιγά-σιγά πέφτει κι ο ουρανός παίρνει χίλια χρώματα, μέχρι τo βαθύ μπλε της θάλασσας και το χρυσοκόκκινο του ορίζοντα να γίνουν ένα.

 Ελάχιστοι κολυμβητές. Μόνο όσοι αποφάσισαν να φυλακίσουν στη καρδιά το ηλιοβασίλεμα, σαν πράξη τελευταία του

Του Αγίου Φανουρίου

Πέρα από κάθε αμφιβολία τα αναρίθμητα θαύματα του Αγίου Φανουρίου τεκμηριώνουν την ύπαρξή του, για όσους φυσικά δεν έχουν την αλαζονεία να νομίζουν πως ο ορθόδοξος ελληνικός λαός είναι  ένας λαός θρησκόληπτων που παραλογίζονται..(Βήμα Ορθοδοξίας)
Όσοι ταπεινά και με πίστη επικαλούνται την βοήθεια και πρεσβεία του Αγίου, πάντα βρίσκουν προστασία και ο Άγιος φανερώνει το ζητούμενο, εφ' όσον αυτό είναι δίκαιο  κατά Θεό και όχι μάταια εγωιστικά αιτήματα.

Αυτή η εικόνα του Αγίου Φανουρίου με συνοδεύει από "γεννησιμιού μου"καθώς βρισκόταν σε περίοπτη θέση στο εικονοστάσι της γιαγιάς, της μητέρας μου και πως θα μπορούσε να λείπει απ' το δικό μου. Κι αυτό γιατί πάντα η παρουσία του στη ζωή μας με τη χάρη του Θεού ήταν ολοφάνερη.
Όταν έχεις βιώσει ένα θαύμα του Αγίου καταλαβαίνεις πως "τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν" Γιατί θαύματα είναι όλα αυτά που συντελούνται μέσα μας όταν βρίσκεις τη δύναμη με τη βοήθειά Του να τα αντιμετωπίζεις και να τα ξεπερνάς.
Γιατί αλήθεια το θαύμα δεν έχει λογική ούτε διέπεται από ανθρώπινους νόμους, ούτε χρειάζεται "πλαφόν προσευχές" και γονυκλισίες αλλά συντελείται από βαθιά πίστη και γνώση. Αυτό το θαύμα ομορφαίνει τη ζωή μας δεκαπέντε χρόνια τώρα και δοξάζουμε καθημερινά το όνομα του Κυρίου και του Αγίου Φανουρίου για τη χάρη που μας δόθηκε!

Το καλοκαίρι τελειώνει (τυπικά) με τον πιο γλυκό τρόπο.Με τη γιορτή του Αγίου Φανουρίου

"Επί σοι, Χαίρει Κεχαριτωμένη.πάσα η κτίσις....."

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση στάθηκε το κείμενο του π. Λίβυου ΄Μπορεί να γίνει γιορτή ο θάνατος;"

Ναι μπορεί! Παραθέτω όπως το βρήκα. Κείμενο του Φώτη Κόντογλου στο Orthodox Fathers


Απορείς τι να πρωτοδιαλέξεις απ’ την υμνολογία της Θεοτόκου! Θαρρείς πως ο αγέρας, τα βουνά, oι θάλασσες της Ελλάδας, τα χωριὰ oι πολιτείες, γεμίσαvε ευωδία πνευματικὴ απ’ αυτὸ "το χρυσούν θυμιατήριον", απ’ αυτὴ "την μανναδόχον στάμνον που έχει μέσα "μύρον το ακένωτον". Οι γυναίκες μας είναι στολισμένες με τ'ονομά της, τα βουνά μας, οι κάμποι, τα νησιά, τ’ ακροθαλάσσια ειναι αγιασμένα απὸ τα ξωκκλήσια της, τα καράβια μας έχουν γραμμένο απάνω στη μάσκα και στην πρύμη το γλυκύτατο όνομά της. Αληθινὰ στην Ἑλλάδα μας "ἐπὶ Σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις", Για Σένα, χαίρεται όλη η πλάση. Σήμερα που κοιμήθηκες, θαρείς πως η χαρὰ γίνηκε πιό μεγάλη, η θλίψη άλλαξε σε αγαλλίαση, η ελπίδα ζωήρεψε αντὶ να αποσκιάσει και πλημμύρισε τις καρδιές μας.

Σήμερα τ’ αγέρι φυσά γλυκύτερα στα κουρασμένα πρόσωπά μας, τα δέντρα σαν να γενήκανε πιό χλωρά, τ’ αυγουστιάτικο κύμα σαν να αρμενίζει πιὸ δροσερὸ μέσα στο πέλαγο και αφρίζει φουσκωμένο απὸ χαρὰ μεγάλη, το κάθε τι πανηγυρίζει κι’ αγάλλεται.

Ω! Τι θάνατος λοιπόν είναι αυτός που γέμισε την οικουμένη και τις καρδιές μας με τη χαρά της αθανασίας! Θάνατος δεν υπάρχει εδώ πέρα που είναι η μητέρα της Ζωής. Ούτε μοιρολόγια και ξόδια θρηνητερά, παρά χαρά ανεκλάλητη, γάμος πνευματικός, τράπεζα αγιασμένη που έχει απιθωμένον απάνω της τον άρτο της ζωής και το κρασί της αθανασίας και πίνουνε οι χριστιανοι και μεθάνε, ένα μεθύσι άγιο, αγνό, άμωμο......και κράζουνε μαζί με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ "Κεχαριτωμένη, χαίρε, μετά σου ο Κύριος" 
Η Κοίμησης γίνεται Ευαγγελισμός, η θλίψη μεταλλάζεται σε χαρά!
Κράτα λοιπόν καλά τη χαριτωμένη και ήμερη και άγια λύπη που κάνει την ψυχή σου να θλίβεται αντάμα και να χαίρεται.

Φώτης Κόντογλου  + Κοίμησις Θεοτόκου

Πηγή: http://www.imaik.gr

Διαβάστε όλο το κείμενο στο Orthodox Faders-Λόγοι και έργα πατέρων της Ορθοδοξίας

Πάμε παραλία; (συνέχεια)

Θυμάστε την κα Μερόπη; Αρνήθηκε ευγενικά να ακολουθήσει  στην παραλία τη φίλη της Αγλαΐα, αλλά εδώ που τα λέμε το μετάνιωσε λιγάκι. Ένιωσε λίγο άβολα. Τι στο καλό, αυτές ήταν αχώριστες. Σαν τις μαξιλαροθήκες. Στο κάτω-κάτω φίλες χρόνια, από έφηβες, με το ίδιο σουλούπι, τις ίδιες απόψεις,

Και λεγόμαστε άνθρωποι!

 Η  παραφροσύνη αυτών των ημερών για το πώς και το γιατί, για τους νυν, τους προηγούμενους, για ευθύνη ή ανικανότητα τελειωμό δεν έχει. Τυμβωρυχία και ασέβεια πάνω απ' τις σωρούς.

 Μας πήρε παραμάζωμα η μπόχα απ' την πολιτική αντιπαράθεση. Μας άφησε να βουλιάξουμε στην απόγνωση, την απελπισία, πως τίποτα δεν θα γίνει. Όπως τίποτα δεν έγινε στα τόσα χρόνια.
 Και για άλλη μια φορά το εγώ και το εμείς κινδυνεύει να αλλοιώσει το νόημα της ενότητας, της αγάπης και της αλληλεγγύης των απλών ανθρώπων, των νέων, των ηλικιωμένων, των αλλοδαπών, των εθελοντών, όλων αυτών που με περισσή ευαισθησία έδωσαν την ψυχή τους.
 ΚΡΙΜΑ! Και λεγόμαστε άνθρωποι! Λίγη αξιοπρέπεια μωρέεε. Δεν πονάω εγώ περισσότερο από σένα. Το ξέρω, το ίδιο πονάμε. Σε όποιο στρατόπεδο ανήκουμε ιδεολογικά.
 Μα υπάρχει μια διαφορά. Δεν πατάω εγώ στις ψυχές των ανθρώπων. Δεν

Παναγία η Αγιοσορίτισσα

Η μοναδική βυζαντινή εικόνα της Παναγίας Αγιοσορίτισσας. ζωγραφίστηκε στην Κωνσταντινούπολη τον 7ο αιώνα.

Η πρωτότυπη ήταν αχειροποίητος ή του Ευαγγελιστή Λουκά και φυλασσόταν στον ναό των Χαλκοπρατείων στην Κωνσταντινούπολη μαζί με το θεομητορικό κειμήλιο της Αγίας Ζώνης (Αγία Σορός), από όπου πήρε και το όνομά της.

Σύμφωνα με παράδοση του 11ου αιώνα η Παναγία Αγιοσορίτισσα ήταν μια αχειροποίητος εικόνα.

 Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς, κατά παραγγελία των Αποστόλων, ετοίμαζε τα χρώματα για να αρχίσει να ζωγραφίζει την Θεοτόκο, η εικόνα σχηματίστηκε θαυματουργικά από μόνη της στο τελάρο. Έτσι θεωρούνταν αχειροποίητος ή αποδιδόταν στον ευαγγελιστή Λουκά.

Τα ίχνη του πρωτοτύπου χάθηκαν κατά την εικονομαχία

Το μοναδικό βυζαντινό αντίγραφο και μάλιστα του 7ου αιώνα της πρωτότυπης Παναγίας της Αγιοσορίτισσας, από τις ελάχιστες βυζαντινές εικόνες που διασώθηκαν από την περίοδο της Εικονομαχίας, φυλάσσεται στη Ρώμη, στην εκκλησία των Δομινικανών καλογριών Santa Maria del Rosario, όπου, κατά την ιστορική παράδοση, την έφεραν στην Ιταλία, ορθόδοξοι εικονόφιλοι μοναχοί και μοναχές που εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη για την Ιταλία, μετά το διάταγμα του Λέοντος Γ΄, το 728, με το οποίο απαγόρευε την ανάρτηση εικόνων.

Στον εικονογραφικό τύπο της Παναγίας Αγιοσορίτισσας, η Παναγία είναι χωρίς βρέφος, όρθια ή τις περισσότερες φορές ως την μέση. Αν και κοιτάει τον παρατηρητή, είναι ελαφρά γυρισμένη πλάγια και κρατάει τα χέρια σηκωμένα στο ύψος του στήθους σε στάση προσευχής,οπότε ανήκει στον τύπο της Δεομένης.

 Στη Ρώμη αυτός ο τύπος λέγεται Παναγία Συνήγορος (Madonna Avvocata).

Είχαμε ξανασχοληθεί με αυτήν την εικόνα στην ανάρτηση: 43 - Βυζαντινό ιαματικό φυλαχτό κατά της άκρατης οινοποσίας, αλλά η λειψανοθήκη βρήκε και παρουσιάζει εικόνες υψηλότερης ανάλυσης και μερικά αντίγραφα της πρωτότυπης εικόνας, αφού στην Ιταλία η Παναγία Συνήγορος είναι πολύ αγαπητή.

Λεπτομέρεια του προσώπου της Θεοτόκου, από τη σπάνια βυζαντινή εικόνα της Παναγίας Αγιοσορίτισσας

Η σπάνια βυζαντινή εικόνα του 7ου αιώνα της Παναγίας Αγιοσορίτισσας.

Διαστάσεις 42,5 Χ 71,5 εκ.

Σήμερα βρίσκεται στην εκκλησία:

Chiesa di Santa Maria del Rosario a Monte Mario, Ρώμη.

Πηγή: Πνευματικοί Λόγοι

Συναισθήματα!!

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου

όταν κάποιες θλιψεις

σου σκίζουν την καρδιά. 

Όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου

και να μαζέψω τα κομμάτια της

για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

"Ποίημα στους φίλους"  μετάφραση Δ. Καλομοίρης, Ελληνικά Γράμματα 1995

Ματωμένο φεγγάρι

Πανσέληνος! Θα μπορούσε να είναι μια γλυκιά ήσυχη καλοκαιρινή νύχτα!

Μια φεγγαραχτίδα αλαφροΐσκιωτη πέρασε μέσα απ' τα δέντρα και τα 'κανε ν' αστράψουν για λίγο.

Σκέφτηκε πως αν ίσως τους έδινε λίγο απ'την λάμψη της, να αμβλύνει το μαύρο που εδώ και μέρες σκέπασε τα πάντα.

Πέρασε μέσα απ' τους κήπους. Ότι απόμεινε.

Γλύστρισε
ως τη θάλασσα που άστραψε απ' το λαμπύρισμά της και άφησε

Να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα

"Γιατί έκαψες τη στέγη μου;" ρώτησα τη φωτιά.
"Για να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα"μου απάντησε.
Από μιαν άποψη είχε δίκιο.
Τον έβλεπα όντως ανεμπόδιστα, αλλά ήταν τόσο άδειος, που έφτιαξα καινούργια στέγη αμέσως.
Είναι αρκετό το μέσα μου κενό, δεν θέλω κι άλλο πάνω απ' το κεφάλι μου.


Αργύρης Χιόνης  Ότι περιγράφω με περιγράφει (απόσπασμα)

Σιωπή μπροστά στα αποκαΐδια

Με τι λόγια να εκφράσει κανείς όσα του υπαγορεύει η απελπισία της ψυχής του!

Πριν ξεψυχήσει η μέρα γέμισε η γη μ' αποκαΐδια κι έπνιξε η στάχτη κάθε ζωή.

Φωτιά κι αγέρας δοκίμαζαν την αντοχή τους.

Πύρωσε το φεγγάρι. Έψαξε σύννεφο να κρυφτεί, να μη φανεί ο κουρνιαχτός.

Φαρμάκι έγινε το αίμα. Ο καθένας το 'ξερε.....πως η τύχη του είχε πλέον κριθεί.

 Όσοι γλίτωσαν.... Μάνες, παιδιά, αδέρφια, πήραν απο ένα σταυρό στον ώμο 

και πορεύτηκαν το Γολγοθά

 για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Αννίκα

Οι "Ταβλαδόροι" που παίζουν στα ζάρια τη ζωή τους

Ο Μιχάλης Τσαμπάς γράφει για τους ήρωες του καλοκαιριού που "παλεύουν με σφεντόνες" να σώσουν την Ελλάδα που καίγεται..........για να τους χλευάζουμε το χειμώνα!

"Έλα μωρέ δουλεύουν δυο μήνες το καλοκαίρι και όλο το χρόνο παίζουν τάβλι και κατεβάζουν γάτες απ' τα δέντρα"
Πόσες φορές σε κάποια παρέα δεν έχουμε ακούσει αυτή την κλισέ φράση. Και για να είμαστε ειλικρινείς το πλέον πιθανό είναι να την έχουμε πει και μεις οι ίδιοι μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Ναι, η αναφορά γίνεται για το επάγγελμα του πυροσβέστη ή του εποχιακού δασοπυροσβέστη.
Ναι η φράση αφορά όλους αυτούς που τις τελευταίες ώρες ( όπως κάθε καλοκαίρι....χρόνια τώρα) τους βλέπουμε στο ίδιο ΄εργο θεατές να βουτάνε μέσα στις φλόγες από γη και αέρα.
Είναι αυτοί που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να σώσουν σπίτια, περιουσίες, ανθρώπους, ζώα. Να σώσουν ότι μπορούν δίνοντας συνήθως εναν άνισο αγώνα.
Είναι οι αληθινοί ήρωες που επιχειρούν σε δάση, σε δύσβατα μέρη, σε χωριά σε βουνά, μέσα στη φωτιά με αντίξοες συνθήκες, χωρίς διάλειμμα!
Με μέσα περασμένων δεκαετιών, με αεροπλάνα άλλης εποχής που καθηλώνονται στο έδαφος λόγω βλάβης, αλλά και με πυροσβεστικά οχήματα που ουκ ολίγες φορές παραδίδονται στις φλόγες
Πυροσβέστες που πάνε στη μάχη με ...σφεντόνες, χωρίς ξεκούραση αλλά πάντα με τον ίδιο στόχο, το ίδιο πάθος να περιορίσουν την κόλαση, να σώσουν ότι μπορούν.
Άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά να ζήσουν με αξιοπρέπεια την οικογένειά τους.
Παίζουν την ίδια τους τη ζωή στα ζάρια. Υπό αυτή την έννοια ναι είναι ταβλαδόροι. Μακάρι για το καλό όλων μας να φέρνουν εξάρες!

 απόσπασμα από άρθρο του Μιχάλη Τσαμπά
(διαβάστε το ολόκληρο στο dinfo.gr)
πηγή:gazzetta

Το άρθρο γράφτηκε για τη φωτιά στο Μάτι. (Ιούλιος 2018)

Δυστυχώς η ανευθυνότητα συνεχίζεται. (8/8/2021)

Μακάρι να σωθεί ΕΝΑ δέντρο....για να μπορούμε να κρεμάσουμε τους υπεύθυνους.

Πάμε παραλία;

Ο ήλιος έψηνε την πέτρα! Η μετεωρολογική προειδοποίησε με έκτακτα για.....καύσωνα το Σαββατοκύριακο.
Η κυρία Αγλαΐα δεν ήθελε και πολύ.
Βουτιές ονειρεύτηκε και ένα φραπέ δίπλα στο κύμα!
Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελο και τηλεφώνησε

Το τέλος μιας μέρας στα μέσα του Ιούλη

Πίσω από μακρινές κορφές

ο ήλιος βασιλεύει

και τ’ ουρανού τα σύνορα

 χίλιες βαφές αλλάζουν,

πράσινες, κόκκινες, ξανθές,

 ολόχρυσες, γαλάζες,

κι ανάμεσά τους σκάει λαμπρός,

 λαμπρός ο Αποσπερίτης.

Την πύρη του καλοκαιριού

 την σβήει γλυκό αγεράκι

που κατεβάζουν τα βουνά,

 που φέρνουν τ’ ακρογιάλια.

Ανάρια τα κλωνάρια του

κουνάει ο γέρο-πεύκος,

και πίνει και ρουφάει δροσιά

κι αχολογάει και τρίζει.

Η βρύση η χορταρόστρωτη

δροσίζει τα λουλούδια,

και μ'αλαφρό μουρμουρητό 

γλυκά τα νανουρίζει.

Θολώνει πέρα η θάλασσα,

 τα ριζοβούνια ισκιώνουν,

τα ζάλογκα μαυρολογούν,

 σκύβουν τα φρύδια οι βράχοι,

κι οι κάμποι γύρου οι απλωτοί

πράσινο πέλαο μοιάζουν.

Κώστας Κρυστάλης

Ιούλιος: Ο πρώτος λίβας του καλοκαιριού

Ιούλιος με την ....ασίγαστη θάλασσα, που την ήρεμη αυγή την αναρίθμητη άμμο αρμενίζει............Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Ιούλιος με την....«Κυρά θαλασσινή και στεριανή, με τα λουλουδιασμένα μάγουλα,σφίγγοντας μες στον μπούστο σου την κάψα του αλωνάρη.....

         Γιάννης Ρίτσος

  

  Ιούλιος με τις......υπέροχες νύχτες  με τα μαντολίνα των τζιτζικιών και των γρύλων            Γιάννης Ρίτσος

        Ιούλιος !!

       Καλό Καλοκαίρι!!

Στον πατέρα

Απόψε είδα στον ύπνο μου τον πατέρα.

Τόσο χαρούμενο, τόσο γεμάτο φως.

Δεν μίλησε, μόνο μου χαμογέλασε.

Κάθισε  ύστερα στη πέτρα της αυλής,

όπως το χε συνήθειο κι έλαμπε ολόκληρος.
Ένα φως από κείνο που έπαιρνε το πρόσωπό του όταν γύριζε απ’ τους αγρούς

γεμάτος ιδρώτα και δάκρυ αρμυρό

σπέρνοντας σε ξερό  χώμα ελπίδες και όνειρα.

Κι είχε μια αρχοντιά μια περηφάνεια.

Μου κράτησε το χερι, με κοιταξε στα ματια

σα να μου’ λεγε «μη φοβάσαι εδώ ειμαι ‘γω»

Κι είχαν τα μάτια του μια αλήθεια.

Χαμογελούσε ακομη όταν σιγά-σιγά χανόταν η μορφή του.

Ξύπνησα... κι  ένιωσα μια  δύναμη να απαλύνει τις επώδυνες μνήμες

 και μια απεραντη γαλήνη.

Αννίκα

Ένας φύλακας Άγγελος

     Μια όμορφη επιλογή για διακόσμηση είναι τα vintage στοιχεία. Μεταφέρουν σε άλλη εποχή και δίνουν μια ρομαντική διάθεση στο χώρο......Diy  Άγγελος από χαρτοπολτό

Ψυχοσάββατο

Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής "μνείαν ποιούμεθα" υπέρ των ψυχών των αγαπημένων προσώπων, των "απ' αιώνος κοιμηθέντων των ευσεβώς τελευτησάντων" των οποίων τιμούμε την μνήμη  και ευχόμεθα  υπέρ μακαρίας ανάπαυσης της ψυχής των και "επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου"

                     Αιωνία η μνήμη τους

Τα Νεραιδόσπιτα

       
    Είναι γλυκό σε όλες τις ηλικίες να αφήνεσαι να σε οδηγεί η φαντασία…….Marcel Proust

 Όταν μια δημιουργική διαδικασία γίνεται τρόπος έκφρασης αξιοποιώντας τη φαντασία... τότε οι εικόνες απ' τα παιδικά παραμύθια

Τ' Άι-Γιωργιού

 Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

........Τις νύχτες τότε που οι σκιές απ’το φως του καντηλιού ζωντανεύουν τότε που όλη η φύση και οι θόρυβοι γίνονταν ένα με τη φαντασία και τα όνειρα, μπορεί να μην είδαμε, όμως τις βαριές πατημασιές του καβαλάρη που φυλάει το χωριό... του Αι-Γιώργη, τις ακούγαμε ξεκάθαρα. Γιατί την ώρα που πέρναγε τις γειτονιές, σώπαιναν όλα, και τα σκυλιά κι οι κουκουβάγιες κι ο αέρας μαλάκωνε την οργή του και ακούγαμε ξεκάθαρα τον καλπασμό του αλόγου. Παιδιά ήμασταν και οι ιστορίες της γιαγιάς πάντα μας έφερναν ανατριχίλα συνάμα όμως και περιέργεια……………....απόσπασμα από το:  Η ψυχή δεν θα σβήσει ποτέ  (περιεχόμενα)

 Άγιος Γεώργιος ο πιο λαοφιλής Άγιος, «το θαυμάσιον αυτού όνομα εν πάση τη γη άδεται», «Αστέρας πολύφωτος, ώσπερ ήλιος λάμπων». Πρωτοστράτηγος και Μέγας Ταξιάρχης, υπέρμαχος της πίστεως, των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός.  Οι εκκλησιαστικοί ποιητές, όπως ο Ρωμανός ο Μελωδός του αφιέρωσαν θριαμβευτικούς ύμνους και εγκώμια, ανακηρύσσοντάς τον  Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρο «περιφρουρούντα τον εν θαλάσση πλέοντα, τον εν οδώ βαδίζοντα και τον εν νυκτί κοιμώμενον»

 Η απεικόνισή του στην αγιογραφία ως νεαρού έφιππου πολεμιστή συνετέλεσε στη δημιουργία μιας ανάλογης αναπαράστασης στη λαϊκή φαντασία. Έγινε  ο άγιος-μαχητής ενάντια στο κακό και την αδικία, προστάτης κι ελευθερωτής, ήρωας του καλού και της ελπίδας. Τα κατορθώματα του αγίου δεν έμειναν στα συναξάρια και στους ύμνους αλλά τα παρέλαβε η λαϊκή μούσα και τα έκανε τραγούδι.

Το τραγούδι του Αϊ Γιώργη μιλά για τη δρακοκτονία και τη διάσωση της βασιλοπούλας. Ο Ν. Πολίτης υποστήριξε ότι τόσο το τραγούδι όσο και το συναξάρι απηχούν λαϊκές παραδόσεις στον πυρήνα των οποίων υπολανθάνει ο αρχαίος μύθος του Περσέα και της Ανδρομέδας, όπως διασώθηκε στην περιοχή της Καππαδοκίας την οποία θεωρεί κοιτίδα του τραγουδιού. Κατ’ άλλους στο μύθο της δρακοκτονίας υπάρχει η αλληγορική έννοια που προσδίδεται στο δράκο ως διάβολο τον οποίο νικά η πίστη του αγίου.

Άγιε μου Γιώργη αφέντη μου και γριβοκαβαλάρη,
αρματωμένος με σπαθί και με χρυσό κοντάρι.
Στη δόξα και στη δύναμη θέλω να σ’ αθιβάλω¹
για το θεριό που σκότωσες τον δράκο το μεγάλο,
που το ’χαμε στον τόπο μας, σ’ ένα βαθύ πηγάδι
κι ανθρώπους το ταΐζανε, κάθε πρωί και βράδυ.
..................................
......Μια χατζαριά του έδωσε καταμεσή στο στόμα
και το θεριό ξαπλώθηκε κάτω στης γης το χώμα.
– Άγιε μου Γιώργη αφέντη μου και γριβοκαβαλάρη,
στην άξια και στη δύναμη ποιος θα σε παραβάλει.
– Και ποια ’σαι ’συ και ξέρεις με και ξέρεις τ’ όνομά μου,
εκτός αν είσαι δαίμονας και στέκεσαι μπροστά μου.
– Εγώ δεν είμαι δαίμονας να στέκομαι μπροστά σου,
παρά όταν κοιμόσουνα ήρθ’ ένα περιστέρι
και βάστα τίμιο σταυρό στο δεξιό του χέρι
και ο σταυρός είχ’ όνομα κι έλεγε Αϊ-Γιώργη.
– Άντε κόρη μ’ στο σπίτι σου, σύρε στα γονικά σου,
πες τους να κάνουν ’κόνισμα, να φτιάξουν εκκλησία,
δεξιά να βάλουν το Χριστό, ζερβά την Παναγία
και στην Αγία Τράπεζα να γράψουν άγιο Γιώργη.
Και στα μαλλιά της έδεσε ολόχρυση κορδέλα
και χάρηκ’ όλος ο ντουνιάς εκείνη την ημέρα.  (Δόμνα Σαμίου)

αθιβάλω: αναφέρω, μνημονεύω

Πηγες:  Πεμπτουσια

(καλλιτεχνικος σύλλογος δημοτικης μουσικης Δομνα Σαμιου)

Σαν Σήμερα-Άγιος Γεώργιος

Αντέχουμε για την Ορθοδοξία και την Ελλάδα μας!

Ειρήνη υμίν....

Ανθρώπινη αμφισβήτηση, λογική αδυναμία να πιστέψει, ή ειλικρινής αναζήτηση της αλήθειας. “Ἐάν μή ἴδω, οὐ μή πιστεύσω”, με αυτά τα λόγια αντιδρά ο Θωμάς, όταν μαθαίνει την εμφάνιση του Κυρίου στους μαθητές Του, τη ημέρα εκείνη, τη μία των Σαββάτων. Μακάριοι οι μη ιδώντες και πιστεύσαντες, απάντησε ο Κύριος.

 Αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο τρόπος που ο καθένας από μας προσεγγίζει και κατανοεί τα γεγονότα της ζωής του Ιησού και την Ανάσταση, αλλά σημασία έχει η πίστη και ο τρόπος να τα κάνει γεγονότα της δικής του ζωής χωρίς απτή απόδειξη, σημασία έχει η ολιγοπιστία να μη μας απομονώνει όταν οι απογοητεύσεις και οι λογισμοί της αμφιβολίας καταβάλλουν το μυαλό.

«Ειρήνη υμίν, Λάβετε Πνεύμα Άγιον…..»  Η ειρήνη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος· «ο δε καρπός του Πνεύματος έστιν αγάπη, ειρήνη, μακροθυμία, πίστις και εγκράτεια...»

Εάν έχουμε ένα εξ αυτών, τότε δεν χρειαζόμαστε ψηλάφηση των τύπων των ήλων και της λόγχης, ώστε να ομολογήσουμε μαζί με τον Θωμά:  «Ὁ Κύριός μου και ὁ Θεός μου»!

Αννίκα

Πάσχα στην Κέρκυρα

 Κέρκυρα, ένα νησί που μαγεύει, ιδιαίτερα το Πάσχα. Kαλή Λαμπρή, ή Λαμπριά λένε οι Κερκυραίοι για να τονίσουν την λαμπρότητα της ημέρας. Και πραγματικά το Πάσχα στην Κέρκυρα έχει άλλη αίγλη. Από την Κυριακή των "Βαγιώνε" ως το απόγευμα της Κυριακής όπου ο ιερέας ασπάζεται όλο το εκκλησίασμα και 'κείνοι με τη σειρά τους το Ευαγγέλιο και το χέρι του. Όλες αυτές τις μέρες οι δεκαοκτώ φιλαρμονικές παίζουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα της εβδομάδας των Παθών.

 Η παλαιά φιλαρμονική σε Adagio με τον "Αμλέτο", η φιλαρμονική Καποδίστριας με την "Ηρωική" του Μπετόβεν και η Μάντζαρος με τα "καυτά δάκρυα" του Verdi, με μια υπέροχη, κατανυκτική μουσική που μαγεύει με τα πένθιμα εμβατήρια, και παντρεύει την μοναδικότητα των εθίμων με την μακραίωνη παράδοση και το θρησκευτικό αίσθημα.

Μεγάλη Εβδομάδα και οι Κερκυραίοι μαζί με χιλιάδες επισκέπτες, προσεγγίζουν το Θείο Δράμα μέσα από λιτανείες, "κόρο" (χορωδίες), πένθιμα εμβατήρια,  "τόρτσες"  (αναμμένα κεριά), "σκόλες"(λάβαρα) και βενετσιάνικα φανάρια, σβηστά σε ένδειξη πένθους.

Μεγάλο Σάββατο, στο καντούνι του Αγίου το ρολόι στο καμπαναριό δείχνει 6 ξημερώματα. Στην Παναγία Φανερωμένη τα καντήλια και οι εικόνες σείονται. Είναι η αναπαράσταση του σεισμού κατά την Ανάσταση

9 το πρωί του Σαββάτου ο Επιτάφιος και το Σεπτό Σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα σε μια επιβλητική περιφορά σκορπά ρίγη συγκίνησης.

Στις 11 το πρωί το σκηνικό αλλάζει. Μετά την λειτουργία και το "Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην….." οι καμπανες χτυπούν χαρμόσυνα.

 Είναι η πρώτη Ανάσταση και τα κανάτια που πετούν οι Κερκυραίοι "οι Μπότηδες" έχουν τις ρίζες τους στην εποχή της Ενετοκρατίας ή κατ’ άλλους στους αρχαίους Ελληνικούς χρόνους και αναφορά στο Ευαγγέλιο "Συ δε Κύριε Ανάστησόν με ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως".

 Ότι κι αν ισχύει λένε πως το σπάσιμο των κανατιών φέρνει καλοτυχία.
 Μεγάλο Σάββατο, στο "Πεντοφάναρο" Ορθόδοξοι και Καθολικοί υποδέχονται το Άγιο Φως για να αρχίσει η Ακολουθία της Αναστάσεως. 12 ακριβώς μεσάνυχτα και η Σπιανάδα σείεται από πυροτεχνήματα. Και εγένετο Ανάστασης. Είναι ώρα για "τσιλίχουρδα" κόκκινα αυγά, "φογάτσες" και "κολομπίνες"

Χριστός Ανέστη-Χρόνια Πολλά