Λούλα Καλούλα η Μωβ

 

Η οικογένεια του Ευτύχη, του μικρού λαγού, δεν είναι μεγάλη, όχι ακόμη τουλάχιστον, είναι όμως η πιο αγαπητή στη μικρή Ονειρούπολη. Ο κ. Ιάσονας, ο μπαμπάς Λαγός από τότε που συνταξιοδοτήθηκε και επέστρεψε στο πατρικό του, καλλιεργούσε με τέτοια αγάπη το λαχανόκηπο που μα την αλήθεια ωραιότερα καρότα δεν έβγαζε κανείς στην περιοχή. Η μαμά, η κα Ναταλία, στην 25^η ημέρα της εγκυμοσύνης της απόφευγε τις βαριές δουλειές. Έτσι είχε αναλάβει το κοτέτσι και το νοικοκυριό, κι ο μικρός Ευτύχης πέρα απ’ την αγάπη των γονιών του με μεγάλη ανυπομονησία περίμενε τα αδελφάκια του.

Στην ίδια γειτονιά έμενε η μικρή μαγισσούλα η Λούλα Καλούλα. Οι περισσότεροι στην Ονειρούπολη την ήξεραν σαν τη Λούλα την Μωβ, επειδή τα ρούχα της είχαν πάντα μωβ απόχρωση.

 Μόνη με ένα γέρο γάτο που κοιμόταν όλη μέρα, χωρίς να έχει κάποιον να συζητήσει, χωρίς φίλους, αισθανόταν μοναξιά και καμιά φορά τα μεγάλα της μάτια γέμιζαν δάκρυα. Κανείς δεν πήγαινε επίσκεψη. Στο χωριό σπάνια της μιλούσαν, οι περισσότεροι μάλιστα την φοβόντουσαν. Κι αν καμιά φορά τη συναντούσαν στο δρόμο έσκυβαν το κεφάλι και προσπερνούσαν γρήγορα. Αυτό δεν  άρεσε καθόλου στη Λούλα και θύμωνε αλλά γρήγορα της περνούσε ο θυμός και μαζευόταν στη γωνιά της. 

Θύμωνε όμως στ’ αλήθεια όταν ο φράχτης της  Φρειδερίκης, της κυρά πάπιας, μεγάλωνε τόσο πολύ που εμπόδιζε

Ένα παλιό τετράδιο

 

Ένα καράβι η ζωή με όρτσα τα πανιά φορτωμένο αναμνήσεις και όνειρα, κάποια σημαντικά, κάποια ασήμαντα, γεμάτα από χαρές και λύπες, κάποια ήσυχα κι αθόρυβα κι άλλα γεμάτα ένταση και πάθος. Ένα καράβι που αρμενίζει μεσοπέλαγα μ’ ένα φεγγάρι ξεχασμένο συντροφιά και την αλμύρα να ξεφλουδίζει μια-μια τις αναμνήσεις, βάλσαμο μαζί και πόνος.

Ένα καράβι κι η ψυχή σπρωγμένη απ’ το μελτεμάκι της αγάπης ν’ αφήνεται σ’ ένα ταξίδι πέρα από χρόνους για κει που την προορίζει ο Δημιουργός της.

«Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας, σα μια σειρά κεράκια αναμμένα…..τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν» λέει ο Καβάφης.

Τέσσερις του Απρίλη 1952. Στου καιρού τα γυρίσματα ψάχνω τις μνήμες. Η πρώτη μου ανάσα, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα Παρασκευής, είχε τις μυρωδιές από λιλά βιολέτες, τον ήχο απ’ την καμπάνα του Άη-Χαράλαμπου που σήμαινε κείνη την ώρα για τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και τη γλυκιά της μάνας μου φωνή. Υπάρχει πιο όμορφο καλωσόρισμα;