Μια συνηθισμένη μέρα!

Νοέμβρης! Οι μέρες κυλούν μονότονα χωρίς κάτι να ταράξει την ηρεμία μας. Γίναμε κιόλας ρουτίνα κι ας είναι εκείνη η γλύκα των χρωμάτων που ξεσηκώνει τις αισθήσεις. Μέρες τώρα η ζέστη και η υγρασία έκαναν αποπνικτική την ατμόσφαιρα, τόσο που άλλαζε εντελώς την ψυχολογία. Χαμένη ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω και μια ζέστη να σε αποσυντονίζει ολότελα. Κι απ' ότι φαίνεται όχι μόνο εμένα.

                                                                      

Η πασχαλιά στον κήπο άνθισε.

Η τριανταφυλλιά γέμισε μπουμπούκια

Μου τη δίνει η ζέστη! Μοιάζει με μουσαφίρη που μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο αρχίζεις να τον βαριέσαι. Ευτυχώς σήμερα εδέησε να φυσήσει. Έβρεξε λίγο το βράδυ, έπεσε η θερμοκρασία και επιτέλους... είναι Νοέμβρης!

Στη διάρκεια της ημέρας συνέχισε να ψιχαλίζει, ο ουρανός είχε ένα γκρίζο μουντό χρώμα κι αυτό το τσουπ………τσουπ της βροχής που κρέμεται απ’ τα κεραμίδια αποσπά το μυαλό από κάθε σκέψη. Σκέψεις χωρίς συνειρμό. 

Αφήνει μια χαλαρότητα που δεν ταιριάζει με την καθημερινότητα. Φταίει ο καιρός σκέφτηκα. Ανόητες δικαιολογίες! Έχει άραγε σημασία;
 Τούτη την εποχή είχα σχεδόν καθαγιάσει τη διαδικασία της προετοιμασίας για το χειμώνα. Οι δουλειές, το σπίτι, ο κήπος. Καθημερινές υποχρεώσεις, αλλά με μια σειρά, με μια ρέγουλα. Άθροιζα τις μέρες που με μικρά βηματάκια έκαναν τη ρουτίνα πιο λειτουργική, πιο αποδοτική μέχρι να φτάσουμε στα Χριστούγεννα σ’ ένα κρεσέντο ρυθμών που δεν άφηνε περιθώρια για χουζούρι. Απόηχοι αναμνήσεων. Κρατούσα το καλοκαίρι στο μυαλό μου, στη σκέψη μου κι έτσι ο χειμώνας έπαιρνε μια άλλη χροιά. 

Τον περίμενα να γεμίσει την καθημερινότητα εικόνες, ήχους, μελωδίες, μυρωδιές απ’ τα τζάκια και τα βράδια σιωπή σαν να μη σε αγγίζει η πραγματικότητα. Τον περίμενα  για να μπει μια τάξη μέσα κι έξω απ’ το σπίτι αλλά κυρίως μια τάξη στη ψυχή, μια ισορροπία ίσα για να αλλάξει λίγο τους ρυθμούς, ίσα να μυρίσει φθινόπωρο.

Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαία, συνηθισμένα πράγματα! Άλλωστε ο χρόνος τώρα κυλά διαφορετικά και η ανυπομονησία δεν είναι πια χαρακτηριστικό της ηλικίας μου. Είναι μακριά ο καιρός που ανυπομονούσαμε να τελειώσουν όλα γρήγορα. Πόσο μακρινό μου φαίνεται το τότε. Τώρα …γίναμε μια αλλαγή που διεκδικεί την ηρεμία.  Δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και σίγουρα όχι στους ρυθμούς του.. κάποτε.

 Μονόδρομος είναι η ζωή. Μακάρι να γύριζε πίσω. Οι συναρπαστικές διαδρομές "σπίτι, δουλειές, γραφείο, σπίτι" ανήκουν στο παρελθόν. Καιρός να συμβιβαστούμε με όσα μπορούμε.

Οι κολοκύθες, τα μήλα και τα ρόδια είναι  Diy κατασκευές από χαρτοπολτό

Μπορεί τα μεσημέρια να θυμίζουν καλοκαίρι, μα σαν βραδιάσει ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών ( Τ. Λειβαδίτης)

Αννίκα