Στα μισά κιόλας ο Σεπτέμβρης να αναμοχλεύει πάνω στην άμμο τα μισοσβησμένα όνειρα που ετοιμάζονται να αποδημήσουν. Τα μεσημέρια στάζουν ακόμα ιδρώτα. Χθες βράδυ μια ξαφνική ψιχάλα έφερε μια υποψία δροσιάς, σήμερα ο ήλιος έχει την κάψα του Αυγούστου. Κι όμως τα βράδια όταν φυσάει ένας γλυκός νοτιάς σε κάνει να νιώθεις πως το φθινόπωρο είναι εδώ, με τσάντα σχολική παραμάσχαλα και γόνατα γρατζουνισμένα, μ' ένα κοφίνι σαββατιανό στον ώμο κι ένα ματσάκι βασιλικό, αγιασμένο, απ' του Σταυρού το Τίμιο ξύλο.
Αλαφροπατώντας μπήκε ο Σεπτέμβρης στον κατάξερο κήπο, από μια ξεχασμένη μισάνοιχτη πόρτα, σαν να μην ήθελε να αναστατώσει τις σκέψεις για όσα αγγίξαμε με τ’ ακροδάχτυλα το καλοκαίρι, έστω για λίγο, κι ύστερα τα φυλάξαμε σε μια κόχη της ψυχής. Μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα του καλοκαιριού οι αποσκευές μας. Πνοή αναζωογόνησης, μιας και σε λίγο η καθημερινότητα θα εισβάλλει βίαια στις ψυχές μας. Και εμείς επαίτες του ήλιου, θα στριμώχνουμε τις μέρες, να πορευτούμε με στωικότητα ως το επόμενο καλοκαίρι που έγινε κιόλας νοσταλγία.
