Φεβρουάριος

Όταν γεννήθηκε ο Φλεβάρης, ο αδερφός του ο Γενάρης του έκανε δώρο ένα μπαλάκι από χιόνι.
-Τρώγε να μεγαλώσεις, για να μπορείς να παίξεις με τον αδερφό σου, του έλεγε κάθε τόσο η μαμά του. Μόλις μάθεις να τρέχεις, θα παίξετε χιονοπόλεμο, κυνηγητό και κρυφτό.
Ο Φλεβάρης, ωστόσο, αργούσε να μάθει να τρέχει.  Ούτε να περπατήσει καλά καλά δεν μπορούσε. Το γιατί δεν το είχε προσέξει κανείς στην αρχή. Έπειτα, πρώτος το παρατήρησε ο πατέρας του, ο Χειμώνας.
-Γυναίκα, είπε στην Παγωνιά. Το παιδί μας το δεύτερο θαρρώ πως γεννήθηκε λίγο κουτσό. Να δεις που δε θα μπορέσει να τρέξει ένας μήνας κανονικός…
-Να φωνάξουμε γρήγορα ένα γιατρό!, ανησύχησε η Παγωνιά. Να φέρουμε τον καλύτερο!
Έτσι, ο Χειμώνας φώναξε τον πατέρα του, γιατί όλος ο κόσμος ξέρει πως ο πιο καλός γιατρός είν΄ ο Χρόνος.
-Μην ανησυχείτε, είπε ο παππούς Χρόνος, σαν είδε

Ξημέρωμα Κυριακής

Να ξημερώνει Κυριακή μ’ ένα ψιλόβροχο και που και που να αστράφτει και να φεγγοβολά ο τόπος. Ζεστό το χνώτο στα ξυλιασμένα χέρια της.

Στο διάφανο της στάλας της βροχής που τρέχει από τα τζάμια και στην αναλαμπή της αστραπής να καθρεφτίζεται θολή η μορφή της. Γέρασε πριν την ώρα της. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό που την πνίγει. Βαρέθηκα, της ξέφυγε δυνατά. Τρόμαξε απ' την χροιά της φωνής της.  Χαμένο όνειρο σαν αυτό λίγο πριν το ξημέρωμα. Αυταπάτη του τίποτα. Ψευδείς πεποιθήσεις. Μ’ ένα ψέμα επουλώνει τις πληγές, ξοδεύει τη σκέψη

Ένας σπουδαίος άνθρωπος!

"Ανάξιος όποιος δε μπορεί / μες το σεισμό, το χαλασμό / κάστρο τη γνώμη του να στήσει...." (Κ. Παλαμάς)

Σαράντος Καργάκος.
Ένας χαρισματικός άνθρωπος που μετακόμισε στη γειτονιά των αγγέλων κάνοντας "πλουσιότερο τον ουρανό" όπως είπε η αγαπημένη του  Γιάννα, σύζυγος και συνοδοιπόρος στη ζωή του.
Ένας άνθρωπος με δυνατή ελεύθερη σκέψη, με βαθιά αγάπη για την πατρίδα και την ιστορία της, τη γλώσσα που άριστα χειριζόταν τόσο στον γραπτό, όσο και τον προφορικό λόγο, με πάθος για την παιδεία, με έναν υγιή "Σωκρατικό οίστρο" που ξυπνούσε το ενδιαφέρον για όλα τα θέματα που απασχολούν  τους νέους, όπως είπε ο Μπαμπινιώτης εκφωνόντας τον επικήδειο. Με αυθόρμητο, ειλικρινές ανθρώπινο ενδιαφέρον, χωρίς έπαρση, χωρίς αλαζονεία, με ταπεινοφροσύνη και απλότητα.
Έλεγε συχνά: Στη ζωή το μεγαλείο ταυτίζεται με την απλότητα και η απλότητα με το μεγαλείο.
Ήταν πολλά ο Σαράντος Καργάκος, μα πάνω απ' όλα ήταν Δάσκαλος. Μέσα από το απόσταγμα της σοφίας, της γνώσης και την πορεία της ζωής του θα θυμόμαστε πάντα την καθηλωτική γραφή του όχι απλά σαν κοσμοθεωρία του ειδέναι, αλλά σαν μια βαθιά ανάγκη της γνώσης που επιτρέπει μια "ψυχοσυναλλαγή" δίκαιη όπως έγραψε στους προβληματισμούς: "Η συνείδηση του ανθρώπου είναι η ιστορία του"

Σε μια ζωή ατελεύτητη, Καλό Παράδεισο Δάσκαλε! 

Άλλη μια μέρα!

Άλλη μια μέρα και είμαι ζωντανή!!
Ευχαριστώ Κύριε, 
που και τούτη τη μέρα με αξίωσες
να δω το πάναγνο
τρισιπόστατο λευκό
της Αγνότητάς Σου!
Που έντυσες τη γη

με της απλότητας το
Πάναγνο Μεγαλείο Σου.......
Να δω το αθώρητο 
με της ψυχής το βλέμμα.
Εκείνο με τα μάτια
της παιδικής αθωότητας και της 
σεπτής αβρότητας
την σύνθεση......
Να ακούσω τη μουσική της σιωπής,
τον τελευταίο χορό
της χιονονιφάδας,
καθώς απ' τα ουράνια πέφτει
για να μου θυμίσει "χου εις και εις χου απελεύσει"

Ρένα Τζωράκη

πηγή: https://logotexnikoperiboli.blogspot.com