«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται……»
Οι τελευταίες ανταύγειες απ’ το
ηλιοβασίλεμα στα τζάμια έπαιρναν μια γλύκα τριανταφυλλένια κι όσο χαμήλωνε ο
ήλιος, οι μαβιές κορδέλες των πολυελαίων έγιναν ένα αδιόρατο σύνορο ανάμεσα
στον κτιστό και τον άκτιστο κόσμο.
Στο ξεβλαστάρωμα του Απρίλη, παράταιρη μια πένθιμη Εβδομάδα για να ζυγιάσει την ψεύτικη έγνοια μας, τους πικρόχολους στοχασμούς. απλοί θεατές με ένα κόμπο λύπης. Διαφορετικοί, ίδιοι με τις εποχές που μας άλλαξαν. Τίποτα δεν μας αγγίζει πια, όλα τα ζούμε σαν έξω από μας, μακριά απ’ τη συνείδηση.
