Για καλό σκοπό (2)

 

Μάρτη μήνα......

 

Κάθε που έρχεται Μάρτης, μετά το απομεσήμερο κάθομαι στη δυτική βεράντα, περιμένοντας την Άνοιξη. Χαζεύω το φως που βάφει τον τοίχο με εκείνο το πορτοκαλί, λίγο πριν το λιόγερμα. Κι όταν ο ήλιος χάνεται φωτιές ανάβει ο ουρανός στις απλωσιές του σούρουπου. Ξαναγεννιούνται οι μέρες. Σπυρί-σπυρί αναστυλώνονται και μεγαλώνουν. Ξεφεύγουν απ’ την κρύα αγκαλιά του παγερού χειμώνα, φλερτάρουν με ένα φλύαρο νοτιά κι ονειρεύονται του ήλιου την μεγαλοπρέπεια. 

Ξεχνιέμαι καμμιά φορά και με βρίσκει ακόμα στη βεράντα αλαφροΐσκιωτο το φεγγάρι. Οι καρακάξες με δυνατά κρωξίματα κουρνιάζουν στα δέντρα, μα το μάτι τους, ανήσυχο πάντα, δεν αφήνει τη φωλιά του κότσυφα. Η νύχτα γεμίζει με ήχους την ώρα που η σιωπή υφαίνει το σκοτάδι. Σουρσίματα από σκαθάρια, προνύμφες που προετοιμάζονται για τη μεταμόρφωσή τους, τριξίματα από σαρακοφαγωμένα ξύλα, μυστικές συνομιλίες της βραδινής δροσιάς με το μίσχο της πικραλίδας. 

 Παντού μια μυστική διάθεση για ζωή που έρπει ακόμη ανάμεσα στα νιοβλάσταρα που σύντομα θα δώσουν μπόι και θα πάψουν να φοβούνται του Μάρτη τις αναποδιές. Ο κύκλος της ζωής βλέπεις! Ναι είναι Μάρτης. Όμως μην ξεγελιέσαι, δεν είναι ακόμα Άνοιξη κι ας λένε « Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη» 

Ο τρίτος γιός του Χρόνου απρόβλεπτος είναι, πεντάγνωμος και τζαναμπέτης. Μπορεί να γελά το πρωί, μα ως το μεσημέρι μπορεί να ξαμολήσει τέτοιο χαλασμό, που να σκιαχτεί η πλάση. Μάρτυρας ο καλόγερος Γερόθεος, απ’τη μονή Οσίου Λουκά, που έζησε τον παγωμένο αέρα του Μάρτη και λίγο πριν το τέλος του έγραψε στον τοίχο της σπηλιάς « είδα το πάλεμα στοιχειών είδα και το παλάτι, κι άλλο δεν εφοβήθηκα σαν του Μαρτιού τ’ απόγειο» Κι αν δε με πιστεύεις, σύρε ως την κορφή της Λιάκουρας, που ‘χει το κρουσταλένιο του παλάτι ο Κατεβατός και εκεί να δεις βουητό και μούγκρισμα οι αέρηδες, να σειέται και να σκεπάζεται με χιόνια ο Παρνασσός, Μάρτη μήνα.

  Γι’ αυτό σου λέω, μη φορτωθείς με υπερβολικές προσδοκίες και σε βγάλουν σε λάθος μονοπάτια. Καμμιά φορά πλανεύουν οι μεθυστικές ευωδιές. Σταμάτα να περιμένεις την Άνοιξη, με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι και τις τσέπες γεμάτες ελπίδες. Ναι, πάντα θα υπάρχουν ονειροπόλοι, μα όλα στην ώρα τους. Κράτα μόνο εκείνες τις αναμνήσεις και κρέμασε στην τριανταφυλλιά το ασπροκόκκινο βραχιολάκι σαν δώρο στο πρώτο χελιδόνι να χτίσει τη φωλιά του και ευχήσου καλοτάξιδος να είναι ο γυρισμός του. 

  Κι όταν το δεις….εε κάπου εκεί γύρω θα τριγυρίζει και η Άνοιξη μ’ ένα πανέρι άσπρες μαργαρίτες που θα αφήσει κάτω απ’ το περβάζι σου και ένα ξέφτι γαλάζιου ουρανού δεμένο στα μαλλιά της. Θα είναι τόσο γλυκό το φως κι η ζωή θα πάρει και πάλι το δρόμο της, σαν τίποτα να μην έχει προϋπάρξει.

Καλό Μήνα!

Καλή Σαρακοστή!

 

Η φωτογραφία είναι από Pixabay και οι πληροφορίες για τον Κατεβατό από το  https://arahovameteo.gr/2020/05/01/mithos-katevatos/

Του Φλεβάρη.......

Το φεγγάρι έγινε κιόλας δώδεκα ημερών. Σε λίγο θα 'χουμε πανσέληνο. Στρογγυλοπρόσωπο αρμενίζει με ραχάτι πάνω σ’ ένα σύννεφο στο μουντό στερέωμα της νύχτας κι ολόγυρά του χρυσαφί το φως του, δανεισμένο απ’ τον ήλιο, πέφτει στα κλαδιά της ανθισμένης αμυγδαλιάς, σαν πέπλο πάνω σε νυφικό κρεβάτι. Αλώνι το ‘λεγε ο πατέρας που ερμήνευε της φύσης τα καμώματα κατά πως όριζε η πείρα και η σοφία του. ¨Αύριο θα έχουμε αέρα¨ έλεγε! Και είχαμε!

Στον κήπο απλώνεται μια νοτισμένη σιωπή. Ένα πέπλο λήθης και ακινησίας. Η φύση ξεκουράζεται χορτάτη απ' το νερό της τελευταίας βροχής. Έρποντας οι σκιές στην άκρη του τοίχου παίζουν κρυφτό μέσ’ τις πρασιές με μια συστάδα υακίνθων. Η αίσθηση της παγωνιάς φανερώνει πως είναι ακόμα χειμώνας. Ακόμα είναι ο καιρός της περισυλλογής. Ακόμα η φύτρα του σταριού κοιμάται. Αδέσποτες οι θύελλες λυσσομανάνε εκεί έξω. Ανταριάζει η θάλασσα.

Σώπαινε λοιπόν και κάνε υπομονή. Η Άνοιξη δεν θα αργήσει. Μια νύχτα κρυφά, στις μύτες των ποδιών, θα μπει στον κήπο. Και τότε το φεγγάρι θα κατρακυλά στο παρτέρι με τις φρέζιες κι η νύχτα θα πετάξει τα μαύρα και θα φορέσει ένα σκούρο μπλε, όλο δαντέλα φόρεμα, κεντημένο μ' αστέρια. Έτσι γίνεται πάντα. Μόνο φυλάξου ως τότε! Μείνε να κλώθεις το χρόνο της μοναξιάς δίπλα στο τζάκι. Εγώ είμαι μαθημένη. Για σένα ανησυχώ!

Έτσι μπήκε ο Φλεβάρης μ' ένα παγωμένο χαμόγελο, με έναν ήλιο που έδειχνε τα δόντια του και την Πάρνηθα κάτασπρη. 

Καλό μήνα! 

Η φωτογραφία είναι απ' το διαδίκτυο.

Είκοσι του μηνός, ξημέρωμα Γενάρη!

 

Κυριακή βράδυ. Περασμένα μεσάνυχτα! Ήσυχη η πόλη κοιμάται! Οι ρακένδυτοι επαίτες αποσύρθηκαν στη γωνιά τους, τυλίγοντας σε βρώμικες κουβέρτες τη ζωή που αιμορραγεί. Η μοναξιά φτιασιδωμένη περιφέρεται σε βρώμικα πεζοδρόμια.

 Στο γωνιακό καφενείο ένας μόνο θαμώνας σκυμμένος πάνω από ένα ποτήρι δραπετεύει για λίγο από ένα αδιάφορο παρόν. Μακριά τα βράδια του χειμώνα και οι μνήμες αβάσταχτες. Θολώνει το βλέμμα, τα χέρια τρέμουν, μια γκριμάτσα που δεν είναι ούτε γέλιο ούτε κλάμα. Τρικλίζοντας με βήμα αβέβαιο φεύγει. Κάτω απ’ τον φανοστάτη κοντοστέκεται, την ίδια ώρα που δυο νότες, θλιμμένες κι αυτές, ξέφυγαν από ένα αχνά φωτισμένο παράθυρο. Δεν ξέρει πολλά από νότες, όμως η μελωδία μιλάει στην ψυχή του.

Με ένα χαμόγελο συνέχισε το δρόμο του. Κάνει ψύχρα, τα χείλη του είναι μπλαβά. Η μουσική είναι που τα ‘κανε να τρέμουν; ή η παγωνιά της ψυχής του. Τυλίγεται στο παλτό του. Η σκιά του σέρνεται στα φθαρμένα πλακόστρωτα που μισοφωτισμένα παγιδεύουν τα όνειρα.

29ο Συμπόσιο ποίησης/Παραμονή Χριστούγεννα!

 

Παραμονή Χριστούγεννα!

Το σπίτι ρημαγμένο.

Φως λιγοστό, το κάλυπτε η μοναξιά,

όπως και την ψυχή του.

Μονάχα η μνήμη, θολή κι αυτή.

Μια φορά κι έναν καιρό, αχ ψεύτικε κόσμε!

Όλα ένα παραμύθι πιο αληθινό κι απ’ τη ζωή.

Χριστούγεννα, παραμονή.

Γίνεται να σταματήσει απόψε ο χρόνος;

Άθλια γεράματα!

Ανάκατα όλα.

Μάζεψε τα κομμάτια της ψυχής, αναπολώντας

όσα του χάρισε η ζωή κι όσα του πήρε πίσω.

Σύρθηκε μέχρι το παλιό τραπέζι.

Ξύλινο, βαρύ, από μασίφ καρύδι.

Μπορεί και να ‘χαν την ίδια ηλικία.

Ψάχνει η ματιά το χρόνο να μετρήσει.

 Δεν ζορίζει όσα του φέρνει ο νους,

 δε βιάζεται.

 κι ας τρυπώνει ο πόνος στις χαραμάδες της ψυχής.

 Μια μέρα ακόμα μοναξιάς, όπως και τόσες.

 Όμως απόψε παραμονή Χριστούγεννα!