Για να μη σκοντάφτουμε στα σκοτάδια!

 

Ένα κεράκι να φωτίσει τα πιο βαθιά σκοτάδια της ψυχής, να ξαναπάρουν μορφή τα όνειρα σ’ ένα ανέφελο κόσμο!

 

Από φύλλο μελισσοκέρι κι αγάπη

(τα φύλλα και τα βελανίδια από πολυμερικό πηλό)

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!

Αννίκα

Ένα Σάββατο του Οκτώβρη!

Οκτώβρης στις τελευταίες του ανάσες και σχεδόν καλοκαίρι.

Απόδραση σε Ορεινή Κορινθία, Φενεό, λίμνη Δόξα. Ένα δίωρο περίπου δρόμος, μα ο προορισμός άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Όσο χρειάστηκε δηλαδή να αφεθεί ο νους, να γεμίσει η ψυχή, να χορτάσει το μάτι ομορφιά.

Έχω ξανακάνει κι άλλες φορές την ίδια διαδρομή, μα κάθε φορά είναι σαν ναναι η πρώτη.

Τοπίο τυλιγμένο στο φως.  Αποχρώσεις του χρυσού, του κίτρινου της ώχρας και του κεχριμπαριού. Χρώματα που καταργούν τα όρια του αισθητού. Αναρωτιέσαι πως θα χωρέσουν όλα αυτά μέσα σου. Κι όμως. Ένας τόσος δα χώρος χρειάζεται κι η ομορφιά καταλαμβάνει το όλον.

Κι η λίμνη! Απόκοσμα γαλήνια! Τι ομορφιά απίστευτη!

Σκόρπιος ο κόσμος εκεί έξω.....

 

Ξεχώρισα κάτι στίχους από παλιά κιτρινισμένα τετράδια…..λες και γράφτηκαν για το σήμερα

........Σαν έρθει από βροχόνερο ποτάμι μανιωμένο

Και πλημμυρίσει και χυθεί και πελαγώσει ο κάμπος

Και συνεπάρει τα δεντρά και τα σπαρτά σκεπάσει.

Κι οπόχει την καλύβα του κατάμεσα του κάμπου,

ξυπνώντας νύχτα ανέλπιστα, βουητό χαμού γρικήσει,

και δεν μπορεί να πάει μπροστά και μήτε πάει και πίσω.

Γιατί μπροστά είναι κύματα και ρέματα είναι πίσω.

Και αχνίζει και βουβαίνεται και τρέμει και απομένει…..

(Κωστής Παλαμάς: Η φλογέρα του βασιλιά)

Ακινητοποιημένος ο χρόνος μέρες τώρα. Ερήμωση του τόπου με έναν άνεμο νωθρό κι έναν ήλιο παράταιρα ανελέητο να στεγνώνει τη λάσπη στις άδειες παλάμες μαζί με την ψυχή. Αμείλικτη η φύση όταν διεκδικεί το δίκιο της.

 Μετράς τις χαρακιές στα πρόσωπα, τα ροζιασμένα χέρια τα ζυγισμένα με το βάρος της καρδιάς και σκύβεις το κεφάλι μη δεις τα σιωπηλά δάκρυα που αυλακώνουν τα μάγουλα, τα γεμάτα ¨γιατί ¨ βλέμματα. Μια βάρκα μικροπράγματα, όλο το βιός τους. ¨Είχαν ένα μικρό σπιτάκι, μου είπαν, όχι για να ζήσουν, μα για να κλείσουν εκεί τα μάτια τους. ¨Είμαστε τόσο αποσταμένοι που αδιάφορο είναι πια αν ζήσουμε ή πεθάνουμε.¨

Δεν κοιταχτήκαμε στα μάτια μη δουν την ενοχή μας, την ανημπόρια μας. Περπατήσαμε δίπλα-δίπλα βουλιάζοντας στο βαρύ λασπωμένο χώμα. Ακύμαντα τα νερά σε αχαρτογράφητα μονοπάτια είχαν την όψη της απελπισίας.

Σκόρπιος ο κόσμος εκεί έξω. Μόνο μια ψεύτικη ελπίδα μας πήρε στο κατόπι. ¨Είμαι ακόμα ζωντανή¨ μας φώναξε. Πόσο μακρινή έφτασε η ηχώ στ’ αυτιά μας. 

Ο αέρας έφερε ένα κιτρινισμένο φύλλο στα πόδια μας. Κίτρινο σαν τη μοίρα αυτών των ανθρώπων. Το κράτησα 

¨….. σαν κάτι συμβολικό, σαν φιλικό αυτόγραφο, ίσως σαν ένα ευχαριστώ¨(Κική Δημουλά)

 Οι τηλεοράσεις στον έσω κόσμο ανήγγειλαν την επέλαση μια νέας καταιγίδας. Είδα τον τρόμο στα μάτια τους. Σήκωσαν το βλέμμα ψηλά κι έκαναν το Σταυρό τους. Η μοίρα των αδύναμων, σκέφτηκα, θυσία στο βωμό των συμφερόντων. Μια πραγματικότητα ξέχειλη από αδιαφορία και αδράνεια.

Με χίλια μύρια συναισθήματα και βαθιά συγκίνηση επέστρεψα στην ασφάλεια του σπιτιού μου, προσπαθώντας να ταξινομήσω την εσωτερική μου παραζάλη. Ποιος ξέρει αν και πότε αυτός ο τόπος θα σταθεί στα πόδια του. Λέω πως η ζωή μας αρχίζει και τελειώνει τη μέρα που θα σιωπήσουμε γι αυτά που έχουν σημασία.

Αννίκα

Η φωτογραφία είναι από το Pinterest

Ήταν ένα καλοκαίρι.....

Με θλίβει η επιστροφή. Αποκαρδιωτική, ανάμεσα σε αποκαΐδια, πυκνή μαύρη σιωπή και λάσπη. Λέγαμε άγια τα καλοκαίρια μας κάποτε. Από δω και μπρος, διάτρητα, φοβάμαι θα υπάρχουν, γραμμένα μόνο σε κάποιους στίχους να μας θυμίζουν τη μεγάλη ευθύνη της καταστροφής μας. 

Πώς να μιλήσω για το φετινό καλοκαίρι Ένα καλοκαίρι καθόλου φλύαρο κι ας ένιωθες το χνώτο του καυτό στο σβέρκο σου, μέχρι που η μυρωδιά του καμένου και η στάχτη να φτάσει στα μπαλκόνια μας

 Ήθελα ανέμελα να γράψω στο συναξάρι της ζωής μου όλες τις εντυπώσεις, αυτές που σαν μικρό παιδί ανακαλύπτεις κι ύστερα με σκόρπιες πινελιές ζωγραφίζεις την απλότητα μέσα στην τελειότητά τους. Λίγο ρομαντική, λίγο ονειροπόλα γυρίζω τη σκέψη πίσω στις στιγμές που μοιάζουν ασήμαντες, ωστόσο σε κάνουν να νιώσεις την αίσθηση εκείνη που καθημερινά σε αναγεννάει. Έχει ανάγκη ο νους από τέτοια πετάγματα. 

Ξεδιπλώναμε τις μέρες γεμάτες παλιές αναμνήσεις, μα και καινούργιες εμπειρίες που βάραιναν κι αυτές στη ζυγαριά της μνήμης. Στις αντανακλάσεις των αισθημάτων ο κόσμος παγιδευμένος σ’ ένα ¨κλικ¨ μεγαλώνει, πλαταίνει για να χωρέσει την ουσία της ζωής, να αποδώσει σωστά το νόημά της. Όχι δεν είναι οι εικόνες που αποδίδουν την ομορφιά ενός τόπου. Είναι οι ψυχές που δέχονται με αγάπη αυτό που σου αποκαλύπτεται.

 Είναι ζωντανός ο τόπος μας, όμορφος, ¨έμπλεος λάμψης¨ μέχρι κάποιο βέβηλο χέρι να αποφασίσει για το αντίθετο. Μέχρι το χάος και το τίποτα να γίνουν μέρος της ζωής σου. Πικρή διαπίστωση σ’ έναν κόσμο με όψιμη μεταμέλεια που μετατρέπει την οδύνη σε έγνοια πολύ αργά. Και μη ρωτάς γιατί. Δεν έχει γιατί η ζωή. Αύριο η νέα μέρα θα είναι ίδια κι απαράλλαχτη με την παλιά.………….

 

                                Ferry boat προς Ερέτρια. Όμορφα ήταν όταν φτάσαμε. Φύσαγε ένα αεράκι ήσυχο που δρόσιζε τα πυρωμένα μας μέτωπα.

30ο Συμπόσιο Ποίησης

                                                   Δρόμος ατελεύτητος

Απόμακρη η γαλήνη της ψυχής,

εγκλωβισμένη στην οδύνη της μνήμης.

Πληγή βαθιά που ποτέ δεν θα κλείσει.

Στάλαζε πίκρα η νύχτα.

Σφυρίζοντας το τρένο θρυμμάτιζε το σκοτάδι,

αφήνοντας πίσω του κοιμισμένες τις πολιτείες.

Η επιστροφή πάντα σε βρίσκει εξαντλημένο.

Ώρες δέησης και σιωπής......

 

1.       Μυρωμένος Απρίλης μεσ’ τις βιολέτες, τις πασχαλιές και το λιβάνι. Μοσχοβολούν οι γειτονιές από τα γιασεμιά στους φράχτες. Ψαλμοί ζωηφόροι, πνεύμα συγχωρητικό, ώρες δέησης και σιωπής που βημάτιζε με σκυμμένο το κεφάλι στο ρυθμό του πένθιμου εμβατήριου, ακολουθώντας τον Επιτάφιο. Ασύλληπτες έννοιες, προφητικές, που στηρίζουν τις ρίζες του κόσμου. Το αναπότρεπτο του θανάτου που δεν είναι θάνατος. Κένταγε την ψυχή η λύπη. Που να κρεμάσεις τη θλίψη την ώρα που παρέδωσες το πνεύμα. Ο χρόνος στάθηκε για μια μόνο στιγμή και η στιγμή έγινε χρόνος. Πνίγηκαν οι λέξεις. Κι εκείνη η Άγια Μάνα! 

     Πως σήκωσε στις πλάτες ολόκληρο τον Άδη; Που βρήκε το κουράγιο; Γέμισαν δάκρυα με κοφτερές τις άκρες, οι απλωμένες παλάμες. Έριξα λίγα σα σπόρο αγάπης, σε ένα χώμα λάσπη απ’ τα φτυσίματα. Δε βρίσκω άλλη λύση απ’ την κραυγή της συγνώμης.

Αναδιπλώνεται η ψυχή και γαληνεύει με την προσμονή. Το φως που κρύβεται πέρα απ’ τις πύλες του Άδη, πυξίδα γίνεται συγχώρεσης και ελπίδας. Μυρωδιά από Άνοιξη και Ανάσταση που γητεύει.

Καλή Ανάσταση!

Αννίκα

Για καλό σκοπό (2)

 

Μάρτη μήνα......

 

Κάθε που έρχεται Μάρτης, μετά το απομεσήμερο κάθομαι στη δυτική βεράντα, περιμένοντας την Άνοιξη. Χαζεύω το φως που βάφει τον τοίχο με εκείνο το πορτοκαλί, λίγο πριν το λιόγερμα. Κι όταν ο ήλιος χάνεται φωτιές ανάβει ο ουρανός στις απλωσιές του σούρουπου. Ξαναγεννιούνται οι μέρες. Σπυρί-σπυρί αναστυλώνονται και μεγαλώνουν. Ξεφεύγουν απ’ την κρύα αγκαλιά του παγερού χειμώνα, φλερτάρουν με ένα φλύαρο νοτιά κι ονειρεύονται του ήλιου την μεγαλοπρέπεια. 

Ξεχνιέμαι καμμιά φορά και με βρίσκει ακόμα στη βεράντα αλαφροΐσκιωτο το φεγγάρι. Οι καρακάξες με δυνατά κρωξίματα κουρνιάζουν στα δέντρα, μα το μάτι τους, ανήσυχο πάντα, δεν αφήνει τη φωλιά του κότσυφα. Η νύχτα γεμίζει με ήχους την ώρα που η σιωπή υφαίνει το σκοτάδι. Σουρσίματα από σκαθάρια, προνύμφες που προετοιμάζονται για τη μεταμόρφωσή τους, τριξίματα από σαρακοφαγωμένα ξύλα, μυστικές συνομιλίες της βραδινής δροσιάς με το μίσχο της πικραλίδας. 

 Παντού μια μυστική διάθεση για ζωή που έρπει ακόμη ανάμεσα στα νιοβλάσταρα που σύντομα θα δώσουν μπόι και θα πάψουν να φοβούνται του Μάρτη τις αναποδιές. Ο κύκλος της ζωής βλέπεις! Ναι είναι Μάρτης. Όμως μην ξεγελιέσαι, δεν είναι ακόμα Άνοιξη κι ας λένε « Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη» 

Ο τρίτος γιός του Χρόνου απρόβλεπτος είναι, πεντάγνωμος και τζαναμπέτης. Μπορεί να γελά το πρωί, μα ως το μεσημέρι μπορεί να ξαμολήσει τέτοιο χαλασμό, που να σκιαχτεί η πλάση. Μάρτυρας ο καλόγερος Γερόθεος, απ’τη μονή Οσίου Λουκά, που έζησε τον παγωμένο αέρα του Μάρτη και λίγο πριν το τέλος του έγραψε στον τοίχο της σπηλιάς « είδα το πάλεμα στοιχειών είδα και το παλάτι, κι άλλο δεν εφοβήθηκα σαν του Μαρτιού τ’ απόγειο» Κι αν δε με πιστεύεις, σύρε ως την κορφή της Λιάκουρας, που ‘χει το κρουσταλένιο του παλάτι ο Κατεβατός και εκεί να δεις βουητό και μούγκρισμα οι αέρηδες, να σειέται και να σκεπάζεται με χιόνια ο Παρνασσός, Μάρτη μήνα.

  Γι’ αυτό σου λέω, μη φορτωθείς με υπερβολικές προσδοκίες και σε βγάλουν σε λάθος μονοπάτια. Καμμιά φορά πλανεύουν οι μεθυστικές ευωδιές. Σταμάτα να περιμένεις την Άνοιξη, με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι και τις τσέπες γεμάτες ελπίδες. Ναι, πάντα θα υπάρχουν ονειροπόλοι, μα όλα στην ώρα τους. Κράτα μόνο εκείνες τις αναμνήσεις και κρέμασε στην τριανταφυλλιά το ασπροκόκκινο βραχιολάκι σαν δώρο στο πρώτο χελιδόνι να χτίσει τη φωλιά του και ευχήσου καλοτάξιδος να είναι ο γυρισμός του. 

  Κι όταν το δεις….εε κάπου εκεί γύρω θα τριγυρίζει και η Άνοιξη μ’ ένα πανέρι άσπρες μαργαρίτες που θα αφήσει κάτω απ’ το περβάζι σου και ένα ξέφτι γαλάζιου ουρανού δεμένο στα μαλλιά της. Θα είναι τόσο γλυκό το φως κι η ζωή θα πάρει και πάλι το δρόμο της, σαν τίποτα να μην έχει προϋπάρξει.

Καλό Μήνα!

Καλή Σαρακοστή!

 

Η φωτογραφία είναι από Pixabay και οι πληροφορίες για τον Κατεβατό από το  https://arahovameteo.gr/2020/05/01/mithos-katevatos/

Του Φλεβάρη.......

Το φεγγάρι έγινε κιόλας δώδεκα ημερών. Σε λίγο θα 'χουμε πανσέληνο. Στρογγυλοπρόσωπο αρμενίζει με ραχάτι πάνω σ’ ένα σύννεφο στο μουντό στερέωμα της νύχτας κι ολόγυρά του χρυσαφί το φως του, δανεισμένο απ’ τον ήλιο, πέφτει στα κλαδιά της ανθισμένης αμυγδαλιάς, σαν πέπλο πάνω σε νυφικό κρεβάτι. Αλώνι το ‘λεγε ο πατέρας που ερμήνευε της φύσης τα καμώματα κατά πως όριζε η πείρα και η σοφία του. ¨Αύριο θα έχουμε αέρα¨ έλεγε! Και είχαμε!

Στον κήπο απλώνεται μια νοτισμένη σιωπή. Ένα πέπλο λήθης και ακινησίας. Η φύση ξεκουράζεται χορτάτη απ' το νερό της τελευταίας βροχής. Έρποντας οι σκιές στην άκρη του τοίχου παίζουν κρυφτό μέσ’ τις πρασιές με μια συστάδα υακίνθων. Η αίσθηση της παγωνιάς φανερώνει πως είναι ακόμα χειμώνας. Ακόμα είναι ο καιρός της περισυλλογής. Ακόμα η φύτρα του σταριού κοιμάται. Αδέσποτες οι θύελλες λυσσομανάνε εκεί έξω. Ανταριάζει η θάλασσα.

Σώπαινε λοιπόν και κάνε υπομονή. Η Άνοιξη δεν θα αργήσει. Μια νύχτα κρυφά, στις μύτες των ποδιών, θα μπει στον κήπο. Και τότε το φεγγάρι θα κατρακυλά στο παρτέρι με τις φρέζιες κι η νύχτα θα πετάξει τα μαύρα και θα φορέσει ένα σκούρο μπλε, όλο δαντέλα φόρεμα, κεντημένο μ' αστέρια. Έτσι γίνεται πάντα. Μόνο φυλάξου ως τότε! Μείνε να κλώθεις το χρόνο της μοναξιάς δίπλα στο τζάκι. Εγώ είμαι μαθημένη. Για σένα ανησυχώ!

Έτσι μπήκε ο Φλεβάρης μ' ένα παγωμένο χαμόγελο, με έναν ήλιο που έδειχνε τα δόντια του και την Πάρνηθα κάτασπρη. 

Καλό μήνα! 

Η φωτογραφία είναι απ' το διαδίκτυο.

Είκοσι του μηνός, ξημέρωμα Γενάρη!

 

Κυριακή βράδυ. Περασμένα μεσάνυχτα! Ήσυχη η πόλη κοιμάται! Οι ρακένδυτοι επαίτες αποσύρθηκαν στη γωνιά τους, τυλίγοντας σε βρώμικες κουβέρτες τη ζωή που αιμορραγεί. Η μοναξιά φτιασιδωμένη περιφέρεται σε βρώμικα πεζοδρόμια.

 Στο γωνιακό καφενείο ένας μόνο θαμώνας σκυμμένος πάνω από ένα ποτήρι δραπετεύει για λίγο από ένα αδιάφορο παρόν. Μακριά τα βράδια του χειμώνα και οι μνήμες αβάσταχτες. Θολώνει το βλέμμα, τα χέρια τρέμουν, μια γκριμάτσα που δεν είναι ούτε γέλιο ούτε κλάμα. Τρικλίζοντας με βήμα αβέβαιο φεύγει. Κάτω απ’ τον φανοστάτη κοντοστέκεται, την ίδια ώρα που δυο νότες, θλιμμένες κι αυτές, ξέφυγαν από ένα αχνά φωτισμένο παράθυρο. Δεν ξέρει πολλά από νότες, όμως η μελωδία μιλάει στην ψυχή του.

Με ένα χαμόγελο συνέχισε το δρόμο του. Κάνει ψύχρα, τα χείλη του είναι μπλαβά. Η μουσική είναι που τα ‘κανε να τρέμουν; ή η παγωνιά της ψυχής του. Τυλίγεται στο παλτό του. Η σκιά του σέρνεται στα φθαρμένα πλακόστρωτα που μισοφωτισμένα παγιδεύουν τα όνειρα.

29ο Συμπόσιο ποίησης/Παραμονή Χριστούγεννα!

 

Παραμονή Χριστούγεννα!

Το σπίτι ρημαγμένο.

Φως λιγοστό, το κάλυπτε η μοναξιά,

όπως και την ψυχή του.

Μονάχα η μνήμη, θολή κι αυτή.

Μια φορά κι έναν καιρό, αχ ψεύτικε κόσμε!

Όλα ένα παραμύθι πιο αληθινό κι απ’ τη ζωή.

Χριστούγεννα, παραμονή.

Γίνεται να σταματήσει απόψε ο χρόνος;

Άθλια γεράματα!

Ανάκατα όλα.

Μάζεψε τα κομμάτια της ψυχής, αναπολώντας

όσα του χάρισε η ζωή κι όσα του πήρε πίσω.

Σύρθηκε μέχρι το παλιό τραπέζι.

Ξύλινο, βαρύ, από μασίφ καρύδι.

Μπορεί και να ‘χαν την ίδια ηλικία.

Ψάχνει η ματιά το χρόνο να μετρήσει.

 Δεν ζορίζει όσα του φέρνει ο νους,

 δε βιάζεται.

 κι ας τρυπώνει ο πόνος στις χαραμάδες της ψυχής.

 Μια μέρα ακόμα μοναξιάς, όπως και τόσες.

 Όμως απόψε παραμονή Χριστούγεννα!