Καλά Χριστούγεννα!

 

Αυτά τα Χριστούγεννα ας είναι διαφορετικά, γεμάτα φως και ελπίδα, γεμάτα αγάπη, χαρά, δύναμη, ανθρώπινο μοίρασμα, καρδιές ζεστές χωρίς χαραμάδες να τρυπώνει ο φόβος και η μοναξιά, και χρώμα, χρώμα μέσα μας και γύρω μας. Αυτά τα Χριστούγεννα να είναι γεμάτα στιγμές, μικρές, μεγάλες, σημαντικές, ασήμαντες, αρκεί να είναι όμορφες, φωτεινές, σαν λυχναράκι αναμμένο να σου φέγγει όταν σκοντάφτεις στις ζωής τις ανηφόρες. 

Αυτά τα Χριστούγεννα να είναι ευλογημένα

Το φαναράκι είναι από χαρτί κουζίνας (ρολό) και χοντρό χαρτόνι

Καλά Χριστούγεννα, Καλές Γιορτές με υγεία!

Σκέψου, πίστεψε, κάνε όνειρα και τόλμησε. Walt Disney

 

Το να χωρέσεις στη μέρα σου όλα όσα πρέπει να γίνουν, δεν σημαίνει δημιουργικότητα. Ίσως γιατί κάποια από αυτά τα θεωρείς δεδομένα, ίσως γιατί δεν σου δίνουν την αφορμή να νιώσεις πως ξεφεύγεις απ’ την καθημερινότητα. Tο συναίσθημα για δημιουργία είναι αυθόρμητο, αυτή η σπίθα δημιουργικότητας έρχεται μόνη της, σαν ένα παράθυρο ανοιχτό στην ονειροπόληση, που σε προκαλεί να αναζητήσεις μια ξεχασμένη εικόνα, ένα ξεχωριστό βίωμα, ένα ταξίδεμα της φαντασίας.

Και ίσως το αποτέλεσμα να μην είναι τέλειο. Ωστόσο μπορεί να κερδίζει το ενδιαφέρον όταν ο στόχος είναι εκείνο το ιδιαίτερο παιχνίδισμα του νου που γίνεται γέφυρα με την ψυχή για να σε πάει όσο μπορεί πιο μακριά.

Ήταν μια φορά μια .....Ονειρούπολη

Κοντεύει στα μισά ο Σεπτέμβρης. "Κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε" λέει το τραγούδι. Ένα καλοκαίρι ανάμεσα σε τριγμούς και στάχτες, ανάμεσα σε ένοχες καμένες συνειδήσεις, με μια δεινότητα ψυχικής κατάρρευσης που δοκίμαζε καθημερινά την ήδη βαριά ψυχολογία μας. Σε τόπους ρημαγμένους ακολουθεί το μάτι τις άλλοτε καταπράσινες πλαγιές αναστυλώνοντας την ελπίδα μέσ' απ' τις στάχτες. Η απόγνωση έγινε δάκρυ, και το δάκρυ ψίθυρος. Τι θ' απογίνουμε; Μια μόνο στιγμή χρειάστηκε να μείνουν πίσω οι ζωές. Ξέσκεπες στο έλεος του χρόνου οι μέρες και οι νύχτες ν' ακροβατούν στο σκοινί της ανασφάλειας.

Διάθεση για δημιουργικότητα καμία. Σκαλίζω παλιά χαρτιά από άλλα καλοκαίρια. Καμμιά σύγκριση, καμμιά πιθανότητα να βρω κάτι να γράψω. Η καθημερινότητα μια φευγαλέα στιγμή ηρεμίας που δεν προλαβαίνεις να τη νιώσεις κάτω απ' αυτά που σε συνθλίβουν. Τι να γράψεις μέσα σε τόσο πόνο. Βυθίζομαι στη σιωπή. Πότε-πότε ξαναγυρίζω σε γνώριμα χνάρια, αυτά που κρατούν στο χρόνο. Το μάτι μου πέφτει σ'ένα βιβλίο απ' τα παιδικά χρόνια της κόρης μου. "Οι κάτοικοι του δάσους" του Τony Wolf. Το ξεφυλλίζω.

 Και σιγά-σιγά η σκέψη μπαίνει στη ροή της παρούσης στιγμής. Προσπαθώ να φέρω τις εικόνες σε χρόνο ενεστώτα μ’ένα λογισμό σα σκηνικό φαντασίας που διαμορφώνει κάποιες ιδέες, πάντα με τη δική μου αντίληψη, τα δικά μου μέτρα. Μια μορφή άμυνας σε όσα ασφυκτικά αισθάνομαι

Ένα κακογυρισμένο σήριαλ ήταν η αφορμή να κλείσω την τηλεόραση και να ψάξω υλικά για κατασκευές. Μια σκέψη για δημιουργία, πέταξε πάνω απ' το βιβλίο και μια αίσθηση χαλαρότητας αλάφραινε το νου. Δε βαριέσαι, είπα, κάτι είναι κι αυτό! Γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς, το χω ξαναπεί, δεν έχουν ανάγκη μόνο τα παιδιά από παραμύθια. Άφησα τα έργα να με οδηγήσουν και το ένα έφερε τ' άλλο κι ούτε λίγο, ούτε πολύ στήθηκε το σκηνικό της Ονειρούπολης. Να 'ναι η αγάπη γι αυτό που κάνεις; να 'ναι η ανάγκη να ξεφύγεις; Δεν ξέρω. Ξέρω πως έγιναν ψυχή και λόγος, σαν παραμύθι..... πιο αληθινό κι απ' τη ζωή. 

Λοιπόν..........Μια φορά και δυο καιρούς στα πίσω-πίσω χρόνια, σε έναν κόσμο μιας άλλης αλήθειας πλασμένο απ' το υλικό των ονείρων, ξημέρωσε άλλη μια μέρα μαγική. Σ’ αυτόν τον κόσμο  όλα είναι διαφορετικά γιατί όλα μοιράζονται.

Λούλα Καλούλα η Μωβ

 

Η οικογένεια του Ευτύχη, του μικρού λαγού, δεν είναι μεγάλη, όχι ακόμη τουλάχιστον, είναι όμως η πιο αγαπητή στη μικρή Ονειρούπολη. Ο κ. Ιάσονας, ο μπαμπάς Λαγός από τότε που συνταξιοδοτήθηκε και επέστρεψε στο πατρικό του, καλλιεργούσε με τέτοια αγάπη το λαχανόκηπο που μα την αλήθεια ωραιότερα καρότα δεν έβγαζε κανείς στην περιοχή. Η μαμά, η κα Ναταλία, στην 25^η ημέρα της εγκυμοσύνης της απόφευγε τις βαριές δουλειές. Έτσι είχε αναλάβει το κοτέτσι και το νοικοκυριό, κι ο μικρός Ευτύχης πέρα απ’ την αγάπη των γονιών του με μεγάλη ανυπομονησία περίμενε τα αδελφάκια του.

Στην ίδια γειτονιά έμενε η μικρή μαγισσούλα η Λούλα Καλούλα. Οι περισσότεροι στην Ονειρούπολη την ήξεραν σαν τη Λούλα την Μωβ, επειδή τα ρούχα της είχαν πάντα μωβ απόχρωση.

 Μόνη με ένα γέρο γάτο που κοιμόταν όλη μέρα, χωρίς να έχει κάποιον να συζητήσει, χωρίς φίλους, αισθανόταν μοναξιά και καμιά φορά τα μεγάλα της μάτια γέμιζαν δάκρυα. Κανείς δεν πήγαινε επίσκεψη. Στο χωριό σπάνια της μιλούσαν, οι περισσότεροι μάλιστα την φοβόντουσαν. Κι αν καμιά φορά τη συναντούσαν στο δρόμο έσκυβαν το κεφάλι και προσπερνούσαν γρήγορα. Αυτό δεν  άρεσε καθόλου στη Λούλα και θύμωνε αλλά γρήγορα της περνούσε ο θυμός και μαζευόταν στη γωνιά της. 

Θύμωνε όμως στ’ αλήθεια όταν ο φράχτης της  Φρειδερίκης, της κυρά πάπιας, μεγάλωνε τόσο πολύ που εμπόδιζε

Ένα παλιό τετράδιο

 

Ένα καράβι η ζωή με όρτσα τα πανιά φορτωμένο αναμνήσεις και όνειρα, κάποια σημαντικά, κάποια ασήμαντα, γεμάτα από χαρές και λύπες, κάποια ήσυχα κι αθόρυβα κι άλλα γεμάτα ένταση και πάθος. Ένα καράβι που αρμενίζει μεσοπέλαγα μ’ ένα φεγγάρι ξεχασμένο συντροφιά και την αλμύρα να ξεφλουδίζει μια-μια τις αναμνήσεις, βάλσαμο μαζί και πόνος.

Ένα καράβι κι η ψυχή σπρωγμένη απ’ το μελτεμάκι της αγάπης ν’ αφήνεται σ’ ένα ταξίδι πέρα από χρόνους για κει που την προορίζει ο Δημιουργός της.

«Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας, σα μια σειρά κεράκια αναμμένα…..τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν» λέει ο Καβάφης.

Τέσσερις του Απρίλη 1952. Στου καιρού τα γυρίσματα ψάχνω τις μνήμες. Η πρώτη μου ανάσα, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα Παρασκευής, είχε τις μυρωδιές από λιλά βιολέτες, τον ήχο απ’ την καμπάνα του Άη-Χαράλαμπου που σήμαινε κείνη την ώρα για τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και τη γλυκιά της μάνας μου φωνή. Υπάρχει πιο όμορφο καλωσόρισμα;

Άκουσέ με - Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου

..........Γράφω γιατί έτσι μόνο μπορώ να υπάρχω. Έτσι μόνο αναζητώ την διαίσθησή μου για τον κόσμο και για την ύπαρξη. Γράφω γιατί έχω ανάγκη να συνειδητοποιώ την κάθε στιγμή που ζω, για να βρω το ουσιώδες που κρύβει, να το μεταποιήσω σε ποίηση και ομορφιά. Την ομορφιά αναζητώ γράφοντας. Το χαμένο ιερό της ψυχής. Κι όταν ακόμα μιλώ για τον φόβο ή τη σκληρότητα, τη βία, τον ανελέητο πόνο, την ομορφιά αναζητάει η ψυχή μέσα στην δικαιοσύνη, την αρμονία και την υπέρβαση.

Να γι΄αυτό έγραψα όσα έγραψα, για να πλουτίσω την ψυχή μου, να δω λίγο πιο πέρα από αυτό που δεν φαίνεται. Να φτάσω στο Άρρητο, στο Άδηλο,την άλλη αλήθεια.

 πηγή:  https://marialampadaridoupothou.gr/
 

Οι ήρωες της ζωής είναι σεμνοί, μιλούν άλλοι για δαύτους

 

….άσε πρώτα την πληγή να γιάνει

Κι ύστερα πάνω στο δέρμα το υγιές

γράψε τις μνήμες

τις καμωμένες απ’ του χρόνου τη σοφία  

(Μανώλης Μπίστας- Το επικίνδυνο της λήθης)

Βραδιάζει! Μια συνηθισμένη μέρα έφτασε στο τέλος της. Καμιά σημασία δεν έχει ο μήνας ή η εποχή. Η ψυχή το ίδιο σφίγγεται όταν βουλιάζει στη θύμηση. Κοιτάζω τις φωτογραφίες τους, πνιγμένες στη σιωπή κι οι λεπτομέρειες της ζωής τους ζωντανές στη θύμηση βαραίνουν ακόμα. Είναι αδύνατο να κρατήσω το μυαλό αλώβητο αυτές τις μέρες των ακοίμητων ψυχών που οι αναμνήσεις, πικρής ζωής σπαράγματα, σε χαρακώνουν.

 Καημένε πατέρα! Έφυγες δίχως να καταλάβεις πως τη μοίρα μας εμείς δεν την ορίζουμε. Μήπως εγώ κατάλαβα όσο ζούσες; Τα χρόνια της στερημένης σου ζωής τώρα τα ξεδιαλύνω. Τώρα που ο θάνατος ελευθερώνει την ψυχή κι οι αλήθειες λύτρωση γίνονται.

"Κύριος ποιμένει με και ουδέν με υστερήσει...."

 

Τελευταία όλο και πιο συχνά στριφογύριζε στο μυαλό της ο 22^ος ψαλμός του Δαυίδ.

 «Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι Συ μετ’ εμού ει»

Βγήκε έξω ν’ ανασάνει. Νόμιζε πως πνιγόταν. Όχι δεν έφταιγε ο εγκλεισμός κι αυτή η καταραμένη πανδημία. Να ξεφύγει ήθελε. Να ξεφύγει ούτε κι εκείνη ήξερε από τι. Ένα κουβάρι η ψυχή της όταν τη ροκάνιζε ο φόβος μιας απώλειας. Όποια κι αν ήταν. Μάνα, πατέρας, άντρας, παιδί, αγαπημένο πρόσωπο. 

Γερνάει. Κάθε μέρα και περισσότερο την πιέζει ο χρόνος. Κι εκείνη η σκιά του φόβου χύμηξε απόψε να ξεκάνει την ψυχή της. Κάτι νύχτες σκιαγμένες σαν κι αυτή ένιωθε το αθέατο υπαρκτό. Κι όσο κι αν προσπαθούσε να το δαμάσει, μάταια…..κι έτσι αφήνονταν σε μνήμες.

 Ένιωθε να βαδίζει στα ίδια αχνάρια που χρόνια βάδιζε, στα ίδια μονοπάτια μιας υποσχόμενης ζωής, τότε