Φθινοπωριάζει!

Είκοσι του Σεπτέμβρη κι απομεσήμερο! Λίγες μέρες πριν μας κέρδιζε η απλωσιά της θάλασσας αποκοιμίζοντας τις πεθυμιές μας.  Σώμα ναυαγισμένο απ’το λίβα του καλοκαιριού περιμένοντας του μελτεμιού την ανάσα και το παιχνίδισμα απ’ το κύμα που ερχόταν να σβήσει τα χνάρια των γυμνών πελμάτων κι ύστερα αποσύρονταν και ξαναρχόταν πάλι όλο νάζι και πάλι αποσύρονταν.

 Κοίτα πως περνάει ο καιρός. Πόσο μικρή είναι η ζωή και την ξοδεύουμε σε αναμονές και ξεχασμένες ονειροπολήσεις.

 Σε λίγο θα κλείσουν τα παράθυρα και πίσω απ’ το αχνισμένο τζάμι θα κοιτάμε τις πρώτες σταγόνες της βροχής που ρυθμικά θα χτυπάνε τον τσίγκο στο απέναντι γκαράζ.

Εκείνες οι ελάχιστες μέρες των διακοπών

Στα κρόσσια του καλοκαιριού κρέμονται ακόμη ζεστές οι νύχτες. Η πόλη πολύβουη γυρίζει σιγά-σιγά στους ρυθμούς της. Αυξημένη κίνηση, μηχανές στο ρελαντί, φανάρια που καθυστερούν, εκνευρισμοί και χειρονομίες, βιαστικοί αφηρημένοι πεζοί. Συνήθειες, που μέρος της ζωής μας έγιναν και διαδέχονται η μια την άλλη παρασύροντας το μυαλό σε μια παθητική πια στάση και άρνηση να καταγράψει οτιδήποτε σημαντικό και όμορφο.

Βραδάκι κολλημένη στην κίνηση της παραλιακής. Καθυστερήσεις λόγω έργων. Μια φευγαλέα σκέψη να γυρίσει πίσω δεν φαίνεται εφικτή τουλάχιστον μέχρι το επόμενο φανάρι.

Αφηρημένα αφέθηκε να κοιτά τη θάλασσα στα δεξιά της.
 Σαν από ασημένιο καντηλέρι