Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Φθινοπώριασε

Κοιμήθηκε η βροχή στο λασπωμένο δρόμο......
............................................................................
Οι κήποι φεύγουν στην ομίχλη, φεύγουν με τους ανέμους,
μπλέκονται τα κλαδιά των δέντρων με τα σύγνεφα,
ένα πουλί χτυπάει το τζάμι του παραλιακού σπιτιού.
Κανείς δεν είναι να του ανοίξει. ...........

Και το καπέλο του καλοκαιριού κουρελιασμένο
το σέρνει ο αγέρας στο ακρογιάλι, το χτυπάει στους βράχους
και μένει μόνο η θάλασσα κάτω απ’ τις αστραπές
μέσα στην πολυθόρυβη ερημιά της…»
                                                            
 Γιάννης  Ρίτσος:  Δοκιμασία     εκδ. Κέδρος
Φθινοπωρινή Μέρα
  «Κύριε, ήρθε η ώρα. Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο.
Άφησε τον ίσκιο σου πάνω απ” τα ηλιακά ρολόγια,
και στα λιβάδια ξαμόλα τους ανέμους.
Διέταξε τους τελευταίους καρπούς γεμάτοι να “ναι,
δώστους ακόμα δυο μέρες ζεστές σαν νότου.
Στην τελειότητα ώθησέ τους και κυνήγα
στο δυνατό κρασί την στερνή γλύκα

Ράινερ Μαρία Ρίλκε:     Φθινοπωρινή Μέρα
                                     
                    

Με την
πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Οδυσσέας Ελύτης:     Ελένη


Καλό  Φθινόπωρο

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Ημέρα μνήμης (Μικρασιατική Καταστροφή)



Η Μικρασιατική τραγωδία, για πολλούς ιστορικούς και διανοούμενους, παραμένει μια από τις μελανότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Εκεί στις αντίπερα του Αιγαίου πατρίδες , με την ανάλγητη ουδετερότητα των Συμμάχων, ξαναζωντάνεψε η Δάντεια Κόλαση, γύρισε αιώνες πίσω τον πολιτισμό και άλλαξε τον ρου της Ιστορίας. Ωστόσο μένει ολοζώντανη στις καρδιές μας να στιγματίζει αυτούς που απόμειναν απαθείς θεατές στον ξεριζωμό των Ελλήνων. Η μνήμη γίνεται δίδαγμα, διευρύνει το πνεύμα, συγκρούεται με την ψυχή, γίνεται  ανάμνηση, γέφυρα του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον, γίνεται ρίζα και φύτρα.

Απόστολος Μαγγανάρης:  Ανθολογία,  Θρύλοι και Παινέματα για τις Χαμένες Πατρίδες

 Τούτες τις μέρες, μέρες φοβερές
μνήμες τραγικές, κραυγές του πόνου
σαν κεραυνοί ξεσκίζουν  το διάστημα  
και ως το βάθος φτάνουνε της μνήμης.
Μέρες φριχτές, γεμάτες πίκρα και χολή
αίμα, καταστροφή και θάνατος.
Τα δάκρυα τόσο πολλά που η γη πια δεν τα χώνευε
και πίσω ξαναγύριζαν στις  καρδιές τους
και γίνονταν ουσία καφτερή
που έκαιγε τα στήθια και τα σπλάχνα.
Κι οι άνθρωποι δεν είχαν πια καρδιά
δεν είχαν τίποτα. Άδεια κουφάρια 
στους νεκρότοπους τριγύριζαν
και τους νεκρούς ικέτευαν
στα μνήματά τους τόπο να τους δώσουν.

Τούτες τις μέρες, οι νεκροί φιγούρες τραγικές
σκελετωμένες μαύρες παρουσίες
-από τις χώρες της Ανατολής
χώρες Ελληνικές πανάρχαιες
Καππαδοκία, Βιθυνία, Πόντο, Κιλικία
Λυδία,Αιολίδα, Ιωνία-
ολόμαυρος φαντάζει ο ουρανός
έτσι καθώς  μυριάδες σκελετοί
μπαίνουν μπροστά στον ήλιο και τον κρύβουν
Γοές και θρήνος οι φωνές
γεμίζουν ουρανό και γη
και φτάνουν ως εδώ, να ενωθούν
μαζί με τις δικές μας,
όσων ακόμα έχουνε μείνει ζωντανοί
εδώ και έναν αιώνα

Μολυβιάτη Αγάπη     


Φεύγαν γοργά τα πλοία, βαριά πολύ,φορτωμένα δυστυχία
ψάχναν της χαράς να βρούνε τ' ακρογιάλι
όπου το κύμα τ' αλμυρό έσβηνε την πίκρα την ατέλειωτη
που χαραγμένη βρισκόταν στην άμμο και πάνω της
-θαλάσσια κρίνα-άνθιζαν της χαράς τα χαμόγελα.
Στα όνειρα τα πεθαμένα της Προσφυγιάς
μπήχτηκε πάνω ένας σταυρός.
Μα απ' τον ερημωμένο τάφο, νά,ξεφύτρωσαν
λουλούδια της ελπίδας.
Κάποιος φάρος μακρυνός, πανανθρώπινος
έριχνε το γεμάτο γνώση φως του
πάνω στο κουρσεμένο καράβι της Προσγυγιάς.
Κι έρχεται από χρόνια μακρυνά αυτό το φως
από ' ναν ήλιο αβασίλευτο, από μια σκέψη αθάνατη
απ' τον ειρηνικό,τον πανανθρώπινο
τον φωτοδότη Ιωνικό πολιτισμό.   

Ατταλιώτης Πάνος      

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Του Σταυρού


Ω πανύμνητον Ξύλον, το βαστάσαν των Πάντων Αγίων, Αγιότατον Λόγον
Χαίρε Σταυρέ, οικουμένης φύλαξ, χαίρε η δόξα της εκκλησίας
Χαίρε δι' ου ευλογείται η κτίσης, χαίρε δι' ου προσκυνείται ο Κτίστης
Χαίρε Ξύλον μακάριον


Χρόνια Πολλά. Ο Σταυρός να αγιάζει, να στηρίζει και να ευλογεί την κάθε στιγμή στη ζωή μας.

Το τραγούδι του Σταυρού

Κ' έγυρ' Εκείνος το άχραντο κεφάλι και ξεψύχησε
στο μαύρο το κορμί μου απάνου.
Άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου Του.
Άστραψα, κι από τα χιόνια πιο λευκός
τα αιώνια του Λιβάνου.
Οι καταφρονεμένοι μ' αγκαλιάσανε, και σα βουνά
και σα Θαβώρ υψώθηκαν εμπρός μου.
Οι δυνατοί του κόσμου με κατάτρεξαν.
Γονάτισα στον ίσκιο μου τους δυνατούς του κόσμου.
.................................................
Του Σολομώντα σου ο ναός, μ'αντίκρυσε και ράγισε
Τους Κωνσταντίνους φώτισα και τους Ηράκλειους δόξασα
και τρικυμίες δεν έσβησαν εμέ, μηδέ Σουλτάνοι.
Και ύστερα ταξιδευτής ήρθα σ' εσένα ασύγκριτη Αθήνα
των ωραίων πηγή, των εθνικών κορώνα
Τον άγνωστο έφερα Θεό και απόκοτος αψήφησα
την πολεμόχαρη Παλλάδα μεσ' τον Παρθενώνα
.....................................................
Με τα κλαδιά της φοινικιάς, νέα ωσαννά λαχτάρισα
σ' εσένα, ω Γη Πανάγια και πρώτη μου πατρίδα
Σ' εσέ γυρνώ Ιερουσαλήμ...........



στίχοι(κατ'επιλογή) από το ποίημα του Κ. Παλαμά
"Το τραγούδι του Σταυρού"
(1913)
πηγή: Google  Κωστής Παλαμάς  Ποιήματα

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

Φθινοπωρινή Βροχή

Απ’ το πρωϊ ζέστη και υγρασία έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Σε ένα καταγάλανο ουρανό ένα συννεφάκι άσπρο, σκάλωσε στην βουνοκορφή της Πάρνηθας, και έμεινε εκεί για ώρα κάνοντας χάζι  κάτω, μακριά την Αθήνα που έβραζε. Κι ύστερα τ’αποφάσισε. Κατσούφιασε, άλλαξε χρώμα, φώναξε και τα αδέρφια του και χύμηξαν στον ήλιο. Γέμισε ο τόπος απ’ τον ίσκιο τους. Βούρκωσε ο ουρανός έτοιμος να στάξει. Σύννεφα μαύρα έτρεχαν κατά το νοτιά κι ένα αεράκι που όλο και δυνάμωνε κατέβαινε απ’την Πάρνηθα, σημάδι της βροχής, σημάδι καταιγίδας. Και δεν άργησε!
 Η πρώτη σταγόνα έσκασε με πάταγο πάνω...........

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Σεπτέμβρης- Καλό Μήνα

Ήταν ένα απομεσήμερο του Σεπτέμβρη.Ένα μοβ απομεσήμερο, που τα ηλιοτρόπια ήταν δακρυσμένα, γιατί ο ήλιος τα είχε ξεχάσει και ταξίδευε πίσω από σκούρα σύννεφα.
Τι όμορφα που είναι τα μοβ απομεσήμερα του Σεπτέμβρη. Ακόμα κι όταν ξέρεις πως αυτός που νόμιζες πως θα σε περιμένει, κρύφτηκε πίσω από σκούρα σύννεφα και σε ξέχασε.

 απόσπασμα από το Σκισμένο ψαθάκι  της Αλκυόνης Παπαδάκη                                                      







Τα φύλλα ντύνονται χρυσά να ταξιδέψουν,
 βαλίτσες ετοιμάζουν τα πουλιά,
 τα μάτια ακόμα μια φορά θα σημαδέψουν
τους ίδιους δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά.

Κάθε Σεπτέμβρη ζωντανεύεις και με σκοτώνεις,
κάθε Σεπτέμβρη ξαναγυρνάς.
.............................................................................
Τα φύλλα ντύνονται χρυσά να ταξιδέψουν
να πάρουνε το δρόμο της βροχής......................


Στίχους και Μουσική  Τάκης Μουσαφίρης
τραγούδι  Δημήτρης Μητροπάνος



                  ΚΑΛΟ  ΜΗΝΑ