Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2020

 

Από τη συμμετοχή μου στο 26ο Συμπόσιο της Αριστέας  princess-airis.blogspot.com/ με θέμα έρημη πόλη

 

    Για τη χαρά μιας αντάμωσης και μιας αγκαλιάς.

 

Απόγευμα στον καιρό του εγκλεισμού.

Την ώρα που η τελευταία ανταύγεια του λυκόφωτος έσβηνε αργά

αφήνοντας στην αγκαλιά του τις ωδίνες των καιρών,

την πέτρινη μοναξιά και τις βαθιές ανάσες μιας όψιμης μελαγχολίας,

ένα φως ασθενικό, απόκοσμο κυριαρχούσε στην έρημη πόλη.

 Ασύντροφες, ανέγγιχτες οι σχέσεις σ΄ ένα ακόμη απόγευμα,

 που λεηλατεί τα όνειρα κόβοντας την ανάσα,

όχι απ’ το ξεροβόρι του Δεκέμβρη,

ούτε απ’ την μοναξιά και την αιθάλη,

αλλά από λέξεις παγερά υπολογισμένες

σα συνεχείς βομβαρδισμούς της ψυχής.

Λέξεις που ωστόσο δεν αρκούν για να καλύψουν

την παραδοχή μιας τρεμόσβηστης ελπίδας,

όταν βαριά η σκιά του φόβου απλώνεται στην πόλη.

Μια πόλη ανήμπορη στην επερχόμενη φθορά της,

όταν τα ίχνη δύο τριών περαστικών

μίκραιναν τόσο γρήγορα που αδυνατούσα πια

να διακρίνω απ’ το θολό το τζάμι.

Βουλιάζει η νοσταλγία σ’ αυτά που λείπουν.

Το άγγιγμα, μια αγκαλιά, το μοίρασμα

του ακριβοθώρητου ονείρου, το χάζεμα του έξω κόσμου.

Απόγευμα Δεκέμβρη.

Η μόνη θέα απ’ το παράθυρο η πασχαλιά στον κήπο

που αποτρελάθηκε εντελώς, κι άνθισε,

Κράτησε τον ήλιο να τον κάνει ζωή,

να μερώσει τον πόνο, να γιομίσει η ψυχή ελπίδα.

Κλείδωσα κάθε σκέψη να μη μ΄αγγίξει τίποτα.

       Τους φόβους κράτησα για τα φθαρτά και μάταια.

Αν θες, είπα, να φτάσεις σ’ αυτό που αγαπάς,

αν θες πιότερο απ’ του κόσμου το χρυσάφι

να θυμάσαι τα όσα ακριβά έζησες,

τότε ξεγέλασε το χρόνο,

κράτα τα χρώματα του ουράνιου τόξου στην ψυχή σου,

φύλαξε τους σπόρους της ελπίδας

και χαμογέλα μ’ ένα μικρό έστω λειψό χαμόγελο.

Για τη χαρά μιας αντάμωσης και μιας αγκαλιάς.

Αξίζει!

 

Νικήτριες: η Χριστίνα :   Χρυσόσκονη, BUTTERFLY

και οι Ευέλικτες Αναμνήσεις, της Κικής Κωνσταντίνου
Συγχαρητήρια στα κορίτσια!

Εμείς!......(εγώ και η αφεντιά μου) πατώσαμε πανηγυρικά.😩 

Θερμά ευχαριστώ τη Μαρίνα και τη Μαρία Κ.. που με ψήφισαν, καθώς και την Αριστέα για τη φιλοξενία!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Αννίκα

19 Δεκεμβρίου 2019 

Μια σπίθα φως

 

 

Αργεί πολύ να ξημερώσει απόψε.

Λέω, πως τώρα πια το χω ανάγκη

ν’ αφήνω μια σπίθα φως να ξεγλιστρήσει

 στην πιο σκοτεινή χαραμάδα της ψυχής μου,

τη νύχτα που οι σκέψεις ταξιδεύουν

κι ο ύπνος πεισμώνοντας δεν έρχεται.

Ναρκοπέδια έγιναν οι θύμησες

που εκρήγνυνται μόλις τις πλησιάζω.

Κλείνω τα μάτια στο σκοτάδι.

 Μια ανάμνηση από μια στιγμή ευτυχίας,

ένα δάκρυ από μια στιγμή συγκίνησης,

ένας ήχος απ’ την φλυαρία της βροχής,

ένα μόνο άστρο από ένα αφέγγαρο βράδυ,

δυο ώρες ύπνο, γητευτή της ψυχής μου.

 Απ’ το στρίφωμα της ζωής ξεγλιστρά μια ανάμνηση.

 Είναι Χριστούγεννα!

 Μυρίζει κανέλα, μέλι και γλυκό κρασί.

Ψωμί ζυμωτό πάνω στο άσπρο υφαντό

 το κεντημένο με τα όνειρα της μάνας.

Γέμιζα τότε την ψυχή με όνειρα,

 τον κόρφο με φρούδες ελπίδες,

την αγκαλιά με δώρα που δεν πήρα ποτέ.

 Ωστόσο πάντα αγαπούσα τα Χριστούγεννα

Όμορφα χρόνια, αθώα, δεμένα σε κόκκινη κλωστή,

πασπαλισμένα ζάχαρη σαν λαλαγγίτες.

 Όμορφη  που είναι η αθωότητα

με τ’ άσπρα δαντελένια γιακαδάκια

και τα κόκκινα λουστρινένια παπούτσια.

Όλα απείραχτα στη μνήμη όπως τ’ άφησα

μεσ’ την αγιοσύνη και την ταπεινότητα των ημέρων,

 στα χρόνια εκείνα.

Χριστούγεννα είναι!

Τα δικά μου Χριστούγεννα!

  

Η συμμετοχή μου στο 25^ο Συμπόσιο που διοργάνωσε η Αριστέα στο princess-airis.blogspot.com/ Δεκαεννιά φίλοι μέσα από το δικό του ύφος ο καθένας  αποτύπωσαν την έμπνευση σε λόγο με μέτρο ή χωρίς, με ρίμα ή στοιχεία πεζού λόγου, με την ίδια όμως ευαισθησία ψυχής και τρυφερότητας, με λόγο ευθύβολο, ζωντανό, πότε ρεαλιστικό πότε ρομαντικό πότε ελπιδοφόρο. Αριστέα σ’ ευχαριστούμε για το κίνητρο που μέσα απ' τις λέξεις, τις μνήμες και το συναίσθημα φιλοδόξησε να γίνει ποίημα

Συγχαρητήρια στην Μαίρη από το ghinimatia.blogspot.com/ για την πρώτη θέση και σε όλους τους συμμετέχοντες.

Χρόνια Πολλά με υγεία και ευτυχία ο καινούργιος χρόνος!

 

Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα 

24ο Συμπόσιο Ποίησης

Σάββατο 13 Ιουλίου 2019

Ένα σεργιάνι στου κόσμου την άκρη

την ώρα που ο ήλιος βουτούσε στον ορίζοντα

Μια υστερνή διάφανη αχτίδα έλουζε τα μαλλιά σου

κι είχε ένα φως το βλέμμα σου που μέσα του χανόμουν.

Σ' αγαπώ μου πες και το φιλί σου μύριζε αγριοβότανο

και πελαγίσια αρμύρα.

Έγειρες στον ώμο μου κρύβοντας την αλήθεια στη σιωπή σου.

Μες στων ματιών σου τον ατέλειωτο ψίθυρο

δάκρυ κρυσταλλωμένο, άχλυ του απόβραδου.

Πόσα ηλιοβασιλέματα ακόμα; Ρώτησες

Για μια ζωή, μη φοβάσαι. Σου απάντησα.

Ένιωσα το τρέμουλο των χεριών σου.

Δεν είπα τίποτ' άλλο.

Να αιχμαλωτίσω το χρόνο ήθελα

σ' εκείνη τη στιγμή που σε κρατούσα.

Ο ήλιος έκαιγε τα σωθικά μας και πριν βουτήξει στη θάλασσα

πρόλαβα κι έβαψα τα όνειρα με χρώματα απ' το λιόγερμα

κάνοντας μιαν ευχή.

Μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι μέχρι το σβήσιμο της μέρας.

Ωω αυτές οι μικρές στιγμές μας, βάρκα με λυμένα τα ξάρτια

παραδομένη σε μια γαλήνια θάλασσα

που μ' ένα ελαφρύ κυματισμό λικνίζει το όνειρο.

Πόσο κράτησε; Που χάθηκαν εκείνες οι ώρες;

Πότε ήταν που αντάριασε; Πότε το κύμα φούσκωσε

και σκέπασε τα πάντα.

Σ΄έχασα. Πάει πια καιρός.

Κάποιες φορές στο ηλιοβασίλεμα θαρρώ πως βλέπω τη μορφή σου.

Χαμογελάει. Αφουγκράζομαι ακόμα τα λόγια σου.

Εκείνο το σ΄αγαπώ το κανα φως να απαλύνω τα σκοτάδια μου,

να αντέξω τον αβάσταχτο κόσμο, σε μια ζωή που κυλάει πια με παγερή αδιαφορία.

Είχα πάντα ελάχιστες σχέσεις με την ποίηση.  Τα λογοτεχνικά μου ενδιαφέροντα στρέφονταν κυρίως στον πεζό λόγο. Η ποίηση θεωρώ είναι μια δύσκολη μάχη με τις λέξεις και τα συναισθήματα και η γλώσσα θα πρέπει να ακολουθεί τους δικούς της κανόνες ώστε να γίνεται κατανοητή, τα δε αισθήματα θα πρέπει να ταυτίζονται ή να προσεγγίζουν τα αισθήματα του αναγνώστη.

Χρειάζεται ένα σκούντημα για να γράψεις.

Λευκάδα, όνειρο ντυμένο στο μπλε και στο βαθύ πράσινο

Λευκάδα. Το νησί με τα δύο πρόσωπα. Γεμάτη κόλπους, νησίδες, ήρεμες θάλασσες και ελαιώνες στα ανατολικά και μια ομορφιά που σου κόβει την ανάσα στα δυτικά σε μια φύση άγρια, με κορφές που αγναντεύουν το Ιόνιο, με φαράγγια, πηγές, παλιούς νερόμυλους και θάλασσες με τιρκουάζ νερά και ονειρεμένα ηλιοβασιλέματα.

Με το ένα πόδι στα Επτάνησα και το άλλο στην Αιτωλοακαρνανία διατηρεί, σε πείσμα των πολλών καταστροφών, αδιάσειστα τα πειστήρια της ιστορικότητάς της.

Το όνομα Λευκάδα το πήρε από το νοτιότερο ακρωτήριο του νησιού Δουκάτο ή Λευκάτα, λόγω του λευκού των βράχων. Το ακρωτήριο της Σαπφούς, όπως το ονόμαζαν οι Βενετοί, που ο μύθος θέλει,