Στη σκιά του Μαίναλου

Η ζωή είναι εκεί έξω κι εμείς αποφασίσαμε να το ανακαλύψουμε. Έτσι Σαββατοκύριακο πήραμε τα βουνά. Ιδανικός προορισμός για κοντινές αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.

Βυτίνα. Κτισμένη  σε 1030 μέτρα υψόμετρο στην ποδιά του Μαίναλου με το χρώμα μιας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας, με γραφικά λιθόστρωτα δρομάκια, με χαμογελαστούς φιλόξενους ανθρώπους που κάνουν τη διαμονή σου ευχάριστη.  Σύμφωνα με μια εκδοχή το όνομά της σημαίνει βυθός γιατί η παλιά κωμόπολη ήταν κτισμένη στο βάθος μιας λεκάνης τριγυρισμένης από λόφους. Ένας τόπος δεμένος με την ιστορία που άφησε έντονα τα ίχνη της.

Στο Μαίναλο, τα βράδια με αντιφεγγιά ακούς ακόμα τον ήχο απ' τον αυλό του Πάνα, αντάμα

Όσο καίει ακόμα το καντήλι της μνήμης

Αξημέρωτα χτύπησαν οι καμπάνες  εκείνο το πρωί του Οχτώβρη στον Αη-Γιώργη. Σταυροκοπήθηκαν οι Αη-Γιωργήτες απορημένοι. Τέτοια ώρα δεν ήταν για καλό. Γαυγίσματα σκυλιών, φωνές και ποδοβολητά από αλόγατα που ακούονταν όλο και πιο κοντά, ξεσήκωσαν τον κόσμο. Ένα βουητό που ολοένα μεγάλωνε σαν τον Αλήμπεη, τον ποταμό που περνούσε όξω απ’το χωριό και γίνονταν θεριό μανιασμένο με τις βροχές του χειμώνα παρασύροντας ότι έβρισκε στο δρόμο του. Βγήκαν στο σοκάκι οι άντρες όπως-όπως. Γυναίκες ξεμαλιασμένες απ’ τον ύπνο άνοιγαν τα παραθύρια. Τοίχο- τοίχο πήρε σβάρνα τα σπίτια ο Γιάγκος της άμια-Μαρίκας.

- Χωριανοί για όνομα του Θεού σκωθήτε έρχονται οι νιζάμηδες*

-Παναγία μου Μπαλουκλιώτισσα πρόφταξε! έκαμαν το σταυρό τους κι απέ σήκωσαν βουβό το κλάμα μανάδες και παιδιά.

 Ήξεραν πως κάθε φορά

Στον απόηχο του καλοκαιριού...

…..και η ζέστη ακόμα αποπνικτική, θολώνει την ατμόσφαιρα, και κάνει τις ώρες να κυλούν αργά, ράθυμα. 

Από αύριο το καλοκαίρι θα είναι πια ανάμνηση. Ο Σεπτέμβρης άνοιξε κιόλας την ατζέντα του για τις απαραίτητες σημειώσεις. Τι γρήγορα που φεύγει ο καιρός αλήθεια! 

 Ένα φως διάφανο στις παραλίες καθώς ο ήλιος σιγά-σιγά πέφτει κι ο ουρανός παίρνει χίλια χρώματα, μέχρι τo βαθύ μπλε της θάλασσας και το χρυσοκόκκινο του ορίζοντα να γίνουν ένα.

 Ελάχιστοι κολυμβητές. Μόνο όσοι αποφάσισαν να φυλακίσουν στη καρδιά το ηλιοβασίλεμα, σαν πράξη τελευταία του