Δεκέμβρης ο Γιορτινός

 Δεκέμβρης! Πέντε και έξι λεπτά η δύση με το ημερολόγιο. Καθώς ο ήλιος πέφτει ο ουρανός παίρνει όλα εκείνα τα παράξενα σχήματα που ξεκλειδώνουν τη φαντασία ενός παιδιού. Κι ανάμεσά τους προσπαθεί να τρυπώσει ένα χρυσοκίτρινο χρώμα, διάφανο, λες στην αφηρημάδα του κάποιος ζωγράφος σκόρπισε ότι απόμεινε στην παλέτα του.

 "Θα έχουμε αέρα αύριο" έλεγε ο πατέρας, όταν έβλεπε τον ουρανό έτσι

"Ο Θεός άναψε τα φώτα στην ουράνια πολιτεία" έλεγε η γιαγιά

Σιγά-σιγά πέφτει το απόβραδο και στο λιγοστό φως γυμνές, θλιβερές στέκουν οι σιλουέτες των δέντρων, στοιχειά της φύσης αμίλητα. Στον κάμπο απλώθηκε η σιωπή. Ούτε πουλιού ακούς λαλιά, ούτε το βέλασμα προβάτου.
 Μάζεψαν πια οι μέρες κι οι νύχτες δεν βιάζονται να ξημερώσουν. Σέρνουν νωχελικά στην μαύρη τουαλέτα τους όλες τις σκοτούρες της ζωής. Έξι μέρες ακόμη για το καινούργιο φεγγάρι.

 Μπήκε ο Δεκέμβρης, ο μεγαλύτερος απ’  όλους τους γιούς του χρόνου,  με την μακριά άσπρη γενειάδα του και στο κατόπι του οι τέσσερις θυγατέρες του, με όλες τις μέρες και τις ώρες ομορφοστολισμένες.
 Φόρεσε το μανδύα της καθημερινότητας και
κουρασμένος έγειρε στην πολυθρόνα του δίπλα στο τζάκι, ήρεμος και γαλήνιος αφήνοντας όλη την έγνοια για τις δουλειές του μήνα στις κόρες  του. Οι πιο μικρές, οι ώρες, κάθισαν γύρω του περιμένοντας ν’ αρχίσει κουκί-κουκί τις ιστορίες του δωδεκαήμερου. Οι βδομάδες, οι μέρες, έτρεξαν κοντά του να πάρουν την ευλογία του.  Είχαν πολύ δουλειά να κάνουν. Δεν είχαν καιρό για παραμύθια. Έπρεπε να προλάβουν να είναι όλα έτοιμα ως τις εικοσιπέντε του μήνα.

 Ο γέρο-Δεκέμβρης χαμογέλασε καλοσυνάτα και με στοχασμό και σοφία έδωσε την ευχή του. Όλες οι μέρες, είπε, να έχουν αγάπη, να έχουν ελπίδα, ζωντάνια, φως, να έχουν μαγεία που γεννιέται στη φαντασία των παιδιών αλλά και σεβασμό στις συνήθειες των ανθρώπων, βιώματα αιώνων.

Να είναι οι μέρες του αγρότη γεμάτες ξεκούραση ύστερα από τον κάματο της σποράς, οι μέρες των παιδιών γεμάτες προσμονή, οι μέρες των μανάδων γεμάτες δύναμη και ενέργεια κι οι μέρες των γιαγιάδων γεμάτες έμπνευση για όμορφες ιστορίες και μαγικά παραμύθια που αγγίζουν την ψυχή των παιδιών. Τις μεγάλες νύχτες του Σαραντάμερου, συντροφιά με τη φωτιά στο τζάκι να ξετυλίγεται η φαντασία να δέσει τους δυο κόσμους, τον φανταστικό και τον πραγματικό, περασμένους από ψιλή κρισάρα.

Είχε εμπιστοσύνη στα κορίτσια του. Ήταν μυαλωμένες και συνετές! Τούτες οι μικρές (ώρες) ήταν λίγο ανυπόμονες, μα έτσι δεν είναι τα νιάτα; Χαμογέλασε.
 Οι βδομάδες και οι μέρες θα έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για να ετοιμάσουν την πιο όμορφη, την πιο λαμπρή  γιορτή για τη γέννηση του Θείου Βρέφους και την εορταστική υποδοχή του νέου έτους. Για τους ανθρώπους φοβόταν.

 Η ματαιοδοξία μιας ρηχής πραγματικότητας τούτες τις μέρες κάλυπτε το αληθινό νόημα των εορτών. Μια ακόρεστη πλεονεξία, μια αυταρέσκεια για ασήμαντα πράγματα, μια μάταιη επίπλαστη ευτυχία. 

Ένιωσε ένα ρίγος μα δεν ήταν απ’ τον παγωμένο αέρα. Μια σκλήθρα από ξύλο έσκασε στο τζάκι και άξαφνα γύρισε το μυαλό εβδομήντα τέσσερα χρόνια πίσω. Πως του ‘ρθε να το σκεφτεί τώρα; Όχι πως η ζωή του ήταν ήσυχη πάντα!

Φοιτητές με υψωμένα τα χέρια, ικέτες που αντιστέκονται στα οδοφράγματα της Αθήνας. Τότε που η διχόνοια φόρεσε το μανδύα του θανάτου τουφεκίζοντας το αύριο στην πρώτη ειρηνική διαδήλωση στις 3 του Δεκέμβρη του ’44.

  Πικρή η μνήμη, αλλά και μια ορμή θυμάται, μια αγάπη για την ελευθερία, μια επιθυμία να ζήσει τη ζωή με όπλο τα υψηλά ιδανικά, την ελπίδα και τον έρωτα.

Αναστέναξε! Αν εκείνες τις μέρες υπήρχε έλεος, θα στήνονταν τριάντα τρεις επιτύμβιες στήλες να ακούγονται οι φωνές των αθώων που πρόσμεναν αναστάσιμο φως και έγιναν επιτάφιος θρήνος. Άλλαξαν πολλά από τότε. Η ανάγκη έγινε ιστορία και η ιστορία με τα χρόνια έγινε σιωπή. Αλλάζει η διάθεση κι ο χαρακτήρας των ανθρώπων τόσο εύκολα όσο και ο καιρός.

 Ένα ξεροβόρι πήρε να φυσά. Δύσκολος και φέτος ο χειμώνας. Ρακένδυτες οι εποχές ψάχνουν ζωή στα σκουπίδια. Στα παγωμένα πεζοδρόμια της πόλης η αθλιότητα προσπαθεί να βγάλει τη νύχτα τυλιγμένη σε χαρτόκουτα Πώς να σωθεί η αξιοπρέπεια στις ουρές των συσσιτίων. Ένα απλωμένο χέρι ζητιανεύει ρανίδες ελπίδας.

 Έβαλε δυο κούτσουρα στο τζάκι και ήπιε μια γερή γουλιά απ’ το τσάι με κανέλα που του ετοίμασε η πρώτη του θυγατέρα. Έκλεισε τα μάτια κι άφησε το μυαλό να γυρίζει σε πιο ευχάριστα πράγματα. Η φύση επιτέλους ξεκουραζόταν κι ένα ψιλό χιονόνερο που πέφτει από χθες θα καρπίσει τα σπαρμένα.

 Κρυφά πλάθει η γη τους παλμούς της ζωής.

Το κρύο σαν να δυνάμωσε απόψε. Θα το γυρίσει σε χιονιά. Απόηχοι βυζαντινής μελωδίας απ’ το Σαρανταλείτουργο κι ο αγέρας μυρίζει μοσχολίβανο. Νικολοβάρβαρα έρχονται. Πως το λέει ο λαός;

"Άγια Βαρβάρα μίλησε κι ο Σάββας αποκρίθει, μαζέψτε ξύλα κι άχυρα και σύρτε τα στο μύλο γιατί ο Νικόλας έρχεται τα χιόνια φορτωμένος"

Στις εκκλησιές κόσμος πολύς, καλλίφωνοι ψαλτάδες, λιβανωτά κι αγιοκέρια κι έξω στα τρίστρατα μελόπιττες και κολυβόζουμο στη χάρη της για την προστασία των παιδιών.

Κι όταν ο Άγιος Σάββας κάτασπρο απλώνει το σάβανο στη γη.

"Κοιμούνται βράχια ρεματιές, λαγκάδες, κορφοβούνια/ κι από τα σερπετά όσα θρέφει η γης η μαύρη/τ’ άγρια θεριά, των μελισσών τα σμάρια/τα ψάρια μεσ’ της σκοτεινής της θάλασσας τα βάθη/των απλουφτέρουγων πουλιών κοιμούνται τα κοπάδια"

Αλκμάν 7^ος π.χ αι. Μετάφραση Η.Βουτιερίδης

Ο Άγιος Νικόλαος άσπρισε τα γένια του. Παίρνει σειρά  η Αγία Άννα μητέρα της Θεοτόκου για να πάρει η μέρα ανάσα. Ο Άγιος Σπυρίδωνας, προστάτης των φτωχών. Η Αγία Λουκία, ο Άγιος Ευστράτιος. Ο Άγιος Ελευθέριος προστάτης των εγκύων γυναικών. Ο Άγιος Μόδεστος, ο Άγιος Ιγνάτιος, η Αγία Αναστασία η φαρμακολύτρια, οι Άγιοι δέκα της Κρήτης και η Αγία Ευγενία. Όλοι, Άγιοι αγαπημένοι. Μα η πιο λαμπρή, η πιο χαρούμενη γιορτή της χριστιανοσύνης, στις εικοσιπέντε  του μήνα, η γέννηση του Θεανθρώπου.

Κι ύστερα λίγο ακόμη για να παραδώσει τη σκυτάλη στον πιο μικρό αδερφό που βιάζεται να ‘ρθει στο θρόνο. Καιρός πια να ξεκουραστεί! Φυλλομετρά τις μέρες και εύχεται ένα καινούργιο ξεκίνημα γεμάτο αγάπη.

Καλό Μήνα  Καλά Χριστούγεννα

Αννίκα