Ένα αναπάντεχο δώρο!

Οι λέξεις μπορεί να λιγοστεύουν, η καλοσύνη, η ανθρωπιά, η αγάπη μέσα από  χαρακτήρες
σαν της Σμαραγδένια... ποτέ

Η περπατησιά της ψυχής της έχει κάτι απ’ την αγνότητα της Μακεδονίας και την λεβεντιά της Κρήτης. Έχει κάτι παραπάνω από την ανάγκη επικοινωνίας που διαμορφώνει μια σχέση πίσω απ’ την οθόνη ενός υπολογιστή.

 Δεν μετράει τις ανθρώπινες σχέσεις με το ζύγι. Γιατί απλά είναι απ’ τους ανθρώπους που μοιράζεται με ανιδιοτέλεια χρόνο, ψυχή και συναίσθημα και η προσφορά αποκτά άλλο νόημα και αξία και τα χαμόγελα γίνονται πιο αληθινά κι ο δρόμος που φέρνει κοντά τις καρδιές των ανθρώπων γίνεται πιο πλατύς.

 Ποιος είπε πως ο κόσμος αυτός δεν έχει καλοσύνη!

Ρούλα μου με απεριόριστη εκτίμηση θερμά σ’ ευχαριστώ γι αυτό το μοίρασμα της ψυχής σου!

Αννίκα

Οκτώβρης!

Τώρα που η μέρα δεν είναι σαν και πρώτα ξάστερη, η μοναξιά κεντά τις λέξεις στον καμβά ενός γκριζογάλανου ουρανού, σαν υπόσχεση, σαν φιλόδοξη περισυλλογή για το χειμώνα. 

Καιρός των χρυσανθέμων, δροσοσταλάγματα κυκλάμινων σε χρώμα μωβ, ιριδίζουσες των φύλλων αποχρώσεις, πλανέματα της φύσης παραδομένα στο φαιοκόκκινο σαν ώριμη θλίψη κι η θύμηση ανέμη του παλιού καιρού να στροβιλίζεται στην πρώτη ψύχρα και να θυμίζει πως μας άγγιξε κιόλας το φθινόπωρο.

Κι αν οι μέρες μας είναι γεμάτες μελαγχολία, οι Κυριακές θα είναι γενναιόδωρες, γεμάτες ήχους κι αρμονία. Γιατί πάντα τις Κυριακές ξαναγυρνούν τα ξενιτεμένα όνειρα αναζητώντας ένα απάγκιο. Καλό Μήνα!

Οκτώβρης     Αννίκας...δια χειρός