Ήταν μια Παρασκευή
απόγευμα, ο ήλιος έψηνε την πέτρα, η πόλη άχνιζε σαν καϊμακλίδικος καφές και
μεταξύ αστείου και σοβαρού ζητιάνεψα ένα ταξίδι όσο πιο ορεινά γίνεται. Έτσι γεννιούνται
τα καλύτερα ταξίδια, ξαφνικά κι απρόσμενα, σε μια παρόρμηση εσωτερικής ανάγκης
για απόδραση.
Δεν είμαι πάντα των γρήγορων αποφάσεων. Το « αμ’ έπος αμ’
έργον» δεν με χαρακτήριζε ποτέ. Ειδικά όταν πρόκειται για ταξίδι πρέπει να
επεξεργαστώ όλες τις παραμέτρους και μετά να αποφασίσω. Ο καιρός, η διαδρομή,
ένα (προπάντων) καθαρό δωμάτιο, οι προσβάσιμες περιοχές, είναι από τα πρώτα που μπαίνουν
στη λίστα για εξερεύνηση. Έχει περάσει πια ο καιρός της τρέλας και του ρίσκου με
οδηγό και πυξίδα την καρδιά.
Αυτή τη φορά ήταν αλλιώς.
Τρίτη πρωί ετοιμάζαμε βαλίτσες για Ήπειρο!
Σύβοτα!
Εκεί όπου η μέρα τελειώνει χορτάτη από φως και χρώματα, εκεί όπου η φαντασία καλπάζει ιχνηλατώντας ξέρες κι απάτητους όρμους δαρμένους απ' τη βουλιμία του ανέμου,
εκεί όπου τα βράδια αφουγκράζεσαι τον ήχο της σιωπής, εκεί όπου άνθρωποι και φύση γίνονται ένα.
