Ένα μικρό φυλλαράκι που το πήρε ο άνεμος και το στροβίλισε μέχρι
που βαρέθηκε το παιχνίδι του κι ύστερα τ’ άφησε στη μέση ενός κεντρικού δρόμου
της πόλης. Ώρες όρθιος με βλέμμα εγκατάλειψης, επαίτης ενός χαμόγελου
Πότε πότε σκύβει σχεδόν
δουλικά και προσποιείται πως χαιρετάει κάποιον. Φέρνει το χέρι στο μέρος της
καρδιάς όταν ακούει τον ήχο από κάποιο κέρμα που πέφτει στο τσίγκινο τενεκεδάκι.
Ωω! μη φανταστείς! Πενταροδεκάρες!
Μοναδική του συντροφιά
οι ήχοι της πόλης. Εξασκημένο το αυτί του στους ψίθυρους, σκληροί κάποιες
φορές, τρυφεροί στα αθώα παιδικά μάτια, αδιάφοροι μέσα σε τόσες αδιάφορες
μορφές.
Φοβάται!
Πόσο θ’
αντέξει; Μα ποιος νοιάζεται.
Η μόνη
του λαχτάρα να τελειώσει
