Άγγελοι επί γης....

 

                                                                                 

Θεανώ! Όσα έζησε κι αγάπησε!

 

 Εφτά του Νοέμβρη. Ένα μάτσο λευκά χρυσάνθεμα ξύπνησαν  μνήμες, σαράντα χρόνων και, κι έβαλαν σημάδι την ψυχή σαν ξεχασμένες φωτογραφίες που ζωντανεύουν όνειρα και εφιάλτες σε διαδρομές θαρρείς μιας μόνο στιγμής που ξεκινά από μια σκέψη, ένα βλέμμα και καταλήγει στης ψυχής τη γλυκόπικρη νοσταλγία για όσα έζησες. Βαριά φορτία οι θύμησες σαν παραμύθια της πραγματικής ζωής, σαν κύματα που το 'να πίσω απ’ τ’ άλλο, βουβά σκάνε στην καρίνα του πλοίου, στ’ ατέλειωτα ταξίδια. Τέτοιες στιγμές, πριν η ομίχλη του μυαλού τις τυλίξει, μετράς τη ζωή αλλιώς κι αρχίζεις καινούργια αφήγηση πιάνοντας την ιστορία απ’ την αρχή.

  Όλη η ζωή της, μια πρόκληση ήταν! Ονειροπόλα η Θεανώ κι ασυμβίβαστη,  παρορμητική ή τάχα ήταν το ανήσυχο πνεύμα της και η αγάπη της για τη θάλασσα που όσο πιο απειλητική, τόσο την έπιανε το πείσμα.

Με vintage χαρακτήρα!

 

Ήταν μια φορά.....ένα παρωχημένο φωτιστικό που αποφάσισε να ανανεώσει το look του συνδυάζοντας το σύγχρονο design με το ρετρό στυλ.

 Όχι κάτι ιδιαίτερο. Ένα απλό  κηροπήγιο, ωστόσο καθοριστικό της διακόσμησης με άρωμα παλιάς εποχής.

 

Το vintage στυλ, όπως και το κλασσικό ρουστίκ ύφος, είναι διαχρονικό και ταιριάζει στα περισσότερα σπίτια.

 Για την ανανέωση του χώρου κάποιες vintage πινελιές σε ζεστές, γήινες αποχρώσεις, σε συνδυασμό με το σκούρο μπλε του καθιστικού, είναι ιδανική επιλογή και εγγυώνται στυλ στην προσωπική αισθητική.

Η τεχνοτροπία είναι απλή, οικονομική και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα. 

Ένα αστάρωμα με χρώμα λευκό, εφαρμογή πηλού που στεγνώνει φυσικά στον αέρα,  (όσο είναι νωπός χαράσσεται και επεξεργάζεται) σκληρό χαρτόνι (για τη βάση του κεριού), στοκάρισμα όπου χρειάζεται, ακρυλικά χρώματα και βερνίκι νερού ματ ή γυαλιστερό. 

Θα μπορούσατε να δώσετε παλαιωμένη όψη, να διακοσμήσετε με ξυλόγλυπτα στοιχεία, να περάσετε πατίνα, χρυσό ή ότι άλλο σας αρέσει! 

Όρεξη να ‘χετε!

Χρόνια Πολλά Μαμά!

 

                                                               (από πολυμερικό πηλό)

Να "πιάσει τόπο" άραγε η θυσία!

 

Ώρα εσπερινού! Πήρε να σκοτεινιάζει ο ουρανός. Χάνεται ο τελευταίος λυγμός στο βιολετί ορίζοντα. Ώρα που ραγίζει το στερέωμα απ’ την κραυγή της μάνας, κραυγή που ακούστηκε στις πύλες του παράδεισου κι ως τα βαθιά του Άδη. Σάλεψε απ’ τον πόνο ο νους. Πως άντεξες τέτοιο μαρτυρικό θάνατο. 

"σπλάχνο μου! "

"γιέ μου, που έδυ σου το κάλλος!" 

Κάθε ανάσα με τη δική της μνήμη. Κάθε βήμα με τη δική του πορεία, τον ίδιο προορισμό. Πένθιμα σέρνονται τα βήματα με νεκρική σιγή, εκεί που απλώνουν οι πληγές πάνω απ’ τους τάφους. Εκεί που ξεχύνονται οι σκέψεις της μεταμέλειας. Εκεί που η ψυχή ξεκαθαρίζει τα πάθη. Εκεί που αφουγκράζεται η καρδιά το βάρος της ματαιότητας. Εκεί που τελειώνει ο κόσμος τούτος. 

Μέρα ζεστή του Μάη, μια Παρασκευή Μεγάλη! Ο ουρανός σε χρώμα σταχτί, θαρρείς χωρίς θεμέλια. Που άρχιζε και που τέλειωνε κανείς δεν ξέρει.

Μεσ’ στην ανεμοζάλη ένα πικρό χαμόγελο, ποιος ξέρει τι θύμησες να κρύβει στα πονεμένα σπλάχνα. Θύμησες που γλυκαίνουν το φαρμάκι. 

"ας ήταν όνειρο παιδί μου"

Τι λέω! Μοίρα σου κάθε χρόνο με καινούργια δάκρυα να συλλαβίζεις τα ίδια ειπωμένα λόγια. Αύριο, στο φως της αυγής τα ματωμένα χνάρια σου θα σβήσουν, θα 'χει γαληνέψει ο πόνος, θα γεμίσει κόσμο η πλατεία, θα ανθίσουν τα γεράνια στην αυλή μας. Θα μείνει ο πόνος καλά κρυμμένος, μ' ένα δάκρυ, ψεύτικο ή αληθινό, ποιος ξέρει, μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα!

Να "πιάσει τόπο" άραγε η θυσία;

Απ' τα πιο αληθινά το φως και η αγάπη! 

Καλή Ανάσταση!

Καινούργια αρχή.....

"Οι μνήμες της αθωότητας πληγώνουν όταν γυρίζουν στον καιρό της αγάπης! Όταν η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με το σκληρό κομμάτι της αλήθειας, η μόνη παρηγοριά είναι οι αναμνήσεις εκείνης της παιδικής ματιάς και ίσως η ελπίδα μιας εσωτερικής αλλαγής για να ισορροπήσει το παρελθόν με το παρόν. Όμως ότι χωρίζει η ζωή, η καρδιά το κρατά για πάντα! Απλά, κάποια πράγματα σε ταρακουνάνε και αναγκάζεσαι ν' αλλάξεις ρότα, για μια καινούργια αρχή" 

 

Η υπόθεση Υψηλάντη έγινε πονοκέφαλος για τον Χάρη Αλεξίου. Έπρεπε να αποφασίσει για το βιβλίο. Είχε βέβαια υλικό για τη συγγραφή του, όμως με εκείνη απούσα ήταν αλλιώς. Απ’ την άλλη, είχε ρητή εντολή «το βιβλίο να εκδοθεί, ότι κι αν συμβεί» 

Μια, δυο φορές επισκέφθηκε το γηροκομείο, χωρίς να πάρει απαντήσεις. Η ατμόσφαιρα εκεί ήταν ήρεμη, σα να μην είχε συμβεί το παραμικρό. Έγραφε κι έσβηνε σ’ ένα χαρτί τους βασικούς υπόπτους, αλλά και πάλι; Ένιωθε ένα σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που επανεξέταζε τα στοιχεία. Ένοχοι εν δυνάμει ήταν όλοι και κανένας. Ανησυχίες και υποθέσεις του μυαλού, χωρίς απτές αποδείξεις. Αυτό το ΑΝ, τριγύριζε στο μυαλό του και στοίχειωνε τις νύχτες του. 

Ο Αλκιβιάδης ανησυχούσε!

-Φύγε Χάρη! πάρε μερικές μέρες άδεια και φύγε! Εντολή γιατρού.

Ανοιξιάτικα και Πασχαλινά!

Όταν σβήνουν τα φώτα

 Τρεις μπορούν να κρατήσουν μυστικό, αν οι δυο είναι νεκροί (Βενιαμίν Φραγκλίνος)

Η βροχή είχε από ώρα σταματήσει. Έσυρε το σώμα του μέχρι τη μάντρα της μικρής πέτρινης αγροικίας. Πονούσε. Τα ρούχα του ήταν γεμάτα λάσπη και ξεραμένο αίμα. Με κόπο έφτασε στην είσοδο. Έκανε μια προσπάθεια να ανασηκωθεί και μ’ ένα βογκητό σωριάστηκε στο πλατύσκαλο. Δεν θυμόταν αν πρόλαβε να φωνάξει «Βοήθεια» πριν τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του.

                                                      ***

(τρεις εβδομάδες περίπου πριν)

Δέκα το πρωί, της Τρίτης. Ετοιμαζόταν να πάει στην εφημερίδα, όταν κτύπησε το τηλέφωνο. Σκέφτηκε να αγνοήσει την κλίση, υπερίσχυσε όμως η κρίση ευσυνειδησίας και με μια γκριμάτσα σήκωσε το ακουστικό.

Αγκαλιά παραμυθίας...

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό…….

  Παραμύθι είχα στο νου να γράψω, μα αλλιώς προέκυψαν τα πράγματα και δεν ευθύνομαι εγώ. Κανονικά η ιστορία μου θα έπρεπε να έχει τον τίτλο: " Σε όσους έμειναν παιδιά"  Ίσως γιατί κάποιοι έχουν ακόμα εκείνη τη λάμψη των παιδικών χρόνων, τη γεμάτη τρυφερότητα και φαντασία. Διάβασα κάπου " το όνειρο κρατάει όσο το αγαπάμε" Φυλακίζεται άραγε το όνειρο;

   Ακόμα καταφεύγω σ’ αυτή την ονειροφαντασία κι ας πέρασα τα τελευταία …ηντα της ζωής μου. Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχολόγοι γι αυτό, αλλά, να πω την αλήθεια, καθόλου δεν με νοιάζει. Προσπαθώ να κρατήσω μακριά κάποιους χειμώνες σκοτεινούς, χωρίς λέξεις, χωρίς τίποτα. Γι αυτό νοιάζομαι! Την κλεψύδρα της ζωής που όλο μικραίνει, φοβάμαι. Τέλος πάντων….ας πάρουμε την ιστορία απ’ την αρχή.

31ο Συμπόσιο Ποίησης!

                                                      

                                                  Σε μια αποβάθρα τρένου!      

Στερνή φορά την κράτησε στην αγκαλιά του

σε μια αποβάθρα τρένου.

Σούρουπο ήταν Φθινοπωρινό,

από κείνα που αφήνουν χώρο στο φως

να μπει απ' της ψυχής το παράθυρο

πριν την ξεριζώσει ο πόνος.

" θα γυρίσω γρήγορα ¨είπε

¨κάνε υπομονή¨

Από τότε κάθε απόγευμα,