Χαίρε Χαριτωμένη!

Απόγευμα Παρασκευής! « Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος, και λόγον ερεύξομαι τη βασιλίδι Μητρί….

Στο μοσχολίβανο πνιγμένη η εκκλησία να σμίγει με τις τρίλιες των πουλιών και τις  μοσχοβολιές της άνοιξης. Απ’ τα ψηλά παράθυρα μια δέσμη φωτεινή απ’ το στερνό φως της μέρας απλώνει στο πρόσωπό Της τη γλυκύτητα του γήινου αντάμα με το υπερκόσμιο, αυτό που δεν μπορούν να δουν τα μάτια.

 Σε κείνο το βλέμμα που χαμογελά μέσα απ’ την χρυσοποίκιλτη κορνίζα, η πίστη, η ελπίδα, το θαύμα σμίγει με τα δάκρυα τα παρακαλεστικά που ελευθερώνονται απ’ τον πόνο.

Κρίνα απλώνουν το λευκό της αγνότητας δίπλα στ’ αναμμένα κεριά. Χρυσογραμμένα λόγια, ολόλαμπρα απάνω στα κρινόφυλλα: 

Χαίρε Κεχαριτωμένη! Χαίρε Παντάνασσα, Ελεούσα, Οδηγήτρα, Βαγγελίστρα, Φανερωμένη, Πύργε χρυσοπλοκότατε…. Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Φεγγόβολη εκκλησιά απ’ των κεριών το φέγγος αρδεύει το φως

Έξω συμβαίνει Άνοιξη!

Ανοιξιάτικο πρωινό κι η πόλη ακόμη κοιμάται. Στον κήπο μια σκιά λοξοδρόμησε στο σκαμμένο παρτέρι, σκόνταψε με το μακρύ μαύρο παλτό μα συνέχισε ανάμεσα στους φράχτες.

 Ο χειμώνας με μια βαλίτσα στο χέρι πέρασε την καγκελόπορτα. Μάρτης 21, η εποχή που σηματοδοτεί την αναχώρησή του. Η αχλή της πρωινής ομίχλης διαλύθηκε και με το πρώτο φως έλαμψε πάλι ο τόπος. Θαρρείς η πρωινή δροσιά ξέπλυνε όλα τα ελαττώματα της φύσης. 

Άστραψαν τα λιθόστρωτα κι οι φράχτες με τα λιγούστρα έλαμψαν απ’ τις φρεσκοπλυμένες ηλιαχτίδες.

 Ένας κούκος απ’ τα προχθές φωνάζει άνοιξη…άνοιξη…άνοιξη. Όμορφη που ναι να τη βλέπεις με τα μανίκια σηκωμένα κι ένα φόρεμα γεμάτο πιτσιλιές, παιδούλα ονειροπόλα με

Των ψυχών!

Απ’ το πρωί πάστρευε το σπίτι, όσο μπορούσες να παστρέψεις ένα σπίτι με κερπίτσια,* ύστερα πήρε μια σκούπα από τσαλιά και καθάρισε τα απάγκια της αυλής που ‘χαν μαζέψει σωρό τα φύλλα. Κατά το μεσημέρι απόκανε πια κι έκατσε στη μεγάλη πέτρα στο σουντρουμά* μ’ έναν ταβά στην ποδιά της να καθαρίσει σπυρί-σπυρί το στάρι. Στην κάμαρη έφεγγε το καντηλάκι και ένα μεθυστικό άρωμα από λιβάνι τριαντάφυλλο πλανιόταν στον αέρα.

-Τι κάνεις γιαγιά;

 Το βλέμμα της είχε κείνο το ύφος που δεν σήκωνε πολλά-πολλά, κείνο το ύφος που ‘λεγε πως ήμουν υποχρεωμένη να ξέρω τι ήταν μια μέρα σαν την αυριανή.

-Των ψυχών αύριο! είπε με σοβαρό ύφος. Ετοιμάζω το στάρι για συχώριο.

 Ευλαβικά τηρούσε τις συνήθειες χρόνια τώρα. Άντε τώρα εσύ να καταλάβεις τι ήταν "των ψυχών" Δεν σήκωσε τα μάτια της μα ακόμη κι έτσι έβλεπα το βλέμμα της πόσο γαλήνευε, πόσο

Άνοιξη παρά τέταρτο!

Άντε τον βγάλαμε κι αυτόν τον χειμώνα. Χθες βρήκα στον κήπο πατημασιές δίπλα στις φρέζες. Θαρρώ πως είναι τα χνάρια της Άνοιξης. Ταιριάζει γάντι το αποτύπωμα. Μέρα ηλιοφώτιστη. Τράβηξα τις κουρτίνες να μπει ο ήλιος, άνοιξα τα παράθυρα, τίναξα τη σιωπή απ’ το χαλάκι μπροστά στο τζάκι και έσβησα πια τη λάμπα θυέλλης.

Ύστερα βγήκα στον κήπο. Μύριζε φρεσκάδα απ’ το άγγιγμα