Να μένεις πάντα κοντά στα όνειρά σου.......

 

Αυτό κάνει η Βάσω Τέγου με επιμονή, υπομονή και αφοσίωση. Πέρα απ' την αστείρευτη φαντασία της, αυτή είναι η μαγική συνταγή για να δημιουργήσει τρισδιάστατες φιγούρες με πηλό, με μεράκι, αγάπη και συναίσθημα. Τα έργα της μαγεύουν!

Άλλωστε επάξια της δόθηκε ο τίτλος της "μάγισσας του πολυμερικού πηλού" που στα δάχτυλά της παίρνει σχήμα και μορφή. Η αέναη προσπάθειά της για ένα καλύτερο στόχο γίνεται ονειροπόλημα και δημιουργική πνοή.

Η Βάσω είναι ανιψιά μου. Με πολύ συγκίνηση και χαρά δέχτηκα τα δώρα της, την ευχαριστώ θερμά και της εύχομαι να είναι καλά και να συνεχίσει να ονειρεύεται. Οι δημιουργίες της να βρίσκουν πάντα ανοιχτό το δρόμο για τις καρδιές των ανθρώπων!

                         Χειροποίητα δώρα Χριστουγέννων από πολυμερικό πηλό.

                                       Φλατ πολυμερικός πηλός σε πήλινο

Περισσότερα για το μαγικό κόσμο της Βάσως: εδώ

Όσο για μένα, κάποια στιγμή μπορεί να σας συστήσω τη γιαγιά Άννα!

Ένα δώρο και πολλές ευχαριστίες!

 

Εσείς το ξέρατε πως οι σύγχρονοι Άη-Βασίληδες με τζιν, δεκάποντα και ξανθό μαλλί (ενδεχομένως) μοιράζουν δώρα στα γενέθλιά τους με μια άλλη οπτική προσέγγιση, με ανιδιοτελή προσφορά και αγάπη απροϋπόθετη; Ένας τέτοιος Άη-Βασίλης ακούει στο όνομα Mia που απλόχερα σκορπίζει την καλοσύνη της.  Άμα έχεις μεγάλη καρδιά!

Μία μου σ’ ευχαριστώ πολύ για το δώρο σου όπως και για την όμορφη χειροποίητη κάρτα. Το τσαντάκι βρήκε ήδη τη θέση του, καθώς φιλοξενεί πια τα κουβαράκια με το βελονάκι μου, που πάντα έχανα. Να είσαι καλά, με υγεία, με αισιοδοξία και χαμόγελα, με εμπνεύσεις, να μοιράζεις πάντα αγάπη!

 Καλά Χριστούγεννα Μία!

Περισσότερα για τη Μία: εδώ!

Από χαρτί κι από πηλό φτιαγμένα!

 

«Γηράσκω αεί διδασκόμενη»

Και με τη σκέψη αυτή χαμογελώ γιατί διαπιστώνω πως δεν θα πάψω ποτέ να ονειρεύομαι. Όμορφο είναι να φτιάχνεις όνειρα με μαγικές συνταγές, να νιώθεις

Χρόνια των παραμυθιών

Λοιπόν στα παλιά τα χρόνια............

 Άρχιζε ο παππούς τις ιστορίες του καθισμένος στη μεγάλη πέτρα της αυλής, όταν αποσπερίζαμε, Αύγουστο μήνα, λίγο πριν της Παναγιάς. Πως τα θυμάσαι τούτα τ’ απογέματα!

 Φύσαε ένα αεράκι απ’ το Τσανάκαλε κι έπαιρνε τη ζέστη της μέρας σκορπίζοντας

Για να γελάσουν τα παιδιά......

Ένα μικρό φυλλαράκι που το πήρε ο άνεμος και το στροβίλισε μέχρι που βαρέθηκε το παιχνίδι του κι ύστερα τ’ άφησε στη μέση ενός κεντρικού δρόμου της πόλης. Ώρες όρθιος με βλέμμα εγκατάλειψης, επαίτης  ενός χαμόγελου

 Πότε πότε σκύβει σχεδόν δουλικά και προσποιείται πως χαιρετάει κάποιον. Φέρνει το χέρι στο μέρος της καρδιάς όταν ακούει τον ήχο από κάποιο κέρμα που πέφτει στο τσίγκινο τενεκεδάκι.

 Ωω! μη φανταστείς! Πενταροδεκάρες!

Μοναδική του συντροφιά οι ήχοι της πόλης. Εξασκημένο το αυτί του στους ψίθυρους, σκληροί κάποιες φορές, τρυφεροί στα αθώα παιδικά μάτια, αδιάφοροι μέσα σε τόσες αδιάφορες μορφές.

 Φοβάται!

Πόσο θ’ αντέξει;  Μα ποιος νοιάζεται.

 Η μόνη του λαχτάρα να τελειώσει

Ο εκλεκτός του Θεού!

Αξιομακάριστος Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης. Για όλους εμάς, την εκκλησιαστική του οικογένεια, ήταν ο «παππούλης» Ευτύχησα να τον γνωρίσω.

 Η αγιασμένη μορφή του έγινε γέφυρα παρηγοριάς σε δύσκολες ώρες. Ο πανάξιος λόγος του έγινε ο πνευματικός καθοδηγητής μου όταν

Ημέρα της γης!

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος, κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας, ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.

Γιώργος Σεφέρης

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους

 Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. 

Κ. Καβάφης

Έως πότε Κύριε υψωθήσεται ο εχθρός μου επ' εμέ (ψαλμ. Δαυίδ)

Ανάσταση κεκλεισμένων των θυρών, απλή και λιτή, καθόλου απαστράπτουσα. Μια Ανάσταση μοναξιάς, προδοσίας, που ξέμεινε στο φιλί του Ιούδα, που έσβησε τις πατημασιές των χρόνων, τη μνήμη, τις λέξεις, σαν να έκοψε σε χιλιάδες κομματάκια τη ψυχή μας και τη σκόρπισε στον άνεμο. Μια διαφορετική Ανάσταση που έμοιαζε περισσότερο με  "ζωή εν τάφω "

Σε ποιο πλανήτη μετανάστευσε το φως; Η νοσταλγία πόσες άφησε στη σκέψη μας πληγές; Ζωή φτηνή, ξένη, αιχμάλωτη της μοναξιάς, καταδικασμένη στα όρια της απόστασης. Καινούργια σημάδια των καιρών, σκιές και στιγμές κρεμασμένες στο τσιγκέλι μιας ελπίδας. Μέρα τη μέρα ασήκωτη η προσμονή που στο όνομα μιας προστατευμένης αγάπης θρύψαλα γίνεται κάτω απ’ το πέλμα της αβεβαιότητας.

Μια λεπτή συγκίνηση και μια χαμηλόφωνη θλίψη την ώρα που το δεύτε λάβετε φως ξέφυγε απ’ του σαλονιού την τηλεόραση και σύρθηκε σύρριζα στην κορνίζα του παραθύρου για το διπλανό μπαλκόνι. Άστραψαν τα σκοτάδια ως τα σύνορα του ορίζοντα απ’ τα αναμμένα κεριά. Μίκρυναν οι σκιές. Ένα θεϊκό φως σαν αγιοράντισμα φώτισε πρόσωπα και ψυχές, χαρά και πόνο, ζωή και θάνατο.

Μια σιωπηλή Άνοιξη

 «Έτσι μας τύλιξε η ερημιά του Απρίλη» Το μόνο που συγκράτησα από ένα ποίημα. Ήταν η αφορμή για να γράψω, παρόλο που δεν είχα κατά νου καμιά ανάρτηση. Ανοχύρωτους μας βρήκε φέτος η Άνοιξη.

 Ο ήλιος έκανε τα φυλλώματα ν’ αστραποβολήσουν απ’ την πρωινή δροσιά κι έριξε μια λοξή αγουροξυπνημένη αχτίδα στο παράθυρο της φυλακής μου. Λάθρα τρύπωσε ένα αεράκι στο αγιόκλημα σαν θρόισμα που αφήνει απαλά ένα χάδι. Πήρε την γύρη απ’ τα ανθισμένα λουλούδια και την σκόρπισε, έπαιξε για λίγο μ’ ένα κότσυφα που κείνη την ώρα άφησε την φωλιά που έφτιαξε με εφτάκλωνες περικοκλάδες και τρύπωσε στον κισσό για ασφάλεια  ρίχνοντας κλεφτές ματιές τριγύρω για τον φόβο των περιοριστικών κι ύστερα πέρασε ανάμεσα απ’τα σπίτια και τις αυλές και τράβηξε κατά το βουνό. Εκεί τα μέτρα ήταν λίγο πιο χαλαρά.

Στις κορυφογραμμές της Πάρνηθας μερικές πινελιές σκούρα συννεφάκια σαν βαμμένα τσίνορα έμοιαζε να πυκνώνουν απειλητικά. Μπορεί και να βρέξει σκέφτηκα. Καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς πουθενά δεν θα πάμε.

Απ’ τα κλειστά παράθυρα η θέα του έξω κόσμου  φτάνει μέχρι τον κήπο.

Ψυχοσάββατο των Απόκρεω!

Ψυχοσάββατο. Κάλεσμα των ψυχών. Μακροθυμία Κυρίου. Μαυρομαντηλούσες μ’ ένα πρόσφορο και στάρι η καθεμιά για το συχώριο και μνήμες που τέτοιες ώρες ματώνουν, γέμισαν τον περίβολο της εκκλησίας για την επιμνημόσυνη δέηση. 

Ένα άσπρο χαρτί απ’ το τετράδιο των παιδιών με όλα τα ονόματα. Των γονιών πρώτα, ύστερα

Η μαγεία δεν κρύβεται μόνο στα παραμύθια!

Ο κόσμος γίνεται μια σταλιά για εκείνους που είναι να συναντηθούν (Γερόντισσα Γαβριηλία)

 Παραμονή Πρωτοχρονιάς και ο Άη Βασίλης ήταν σε πανικό. Ίδρωνε και ξεΐδρωνε σίγουρος πια πως ήταν αδύνατον να παραδώσει όλα τα πακέτα στην ώρα τους. Λίγο τα χρόνια, λίγο κάποια κιλάκια παραπάνω που τον έκαναν δυσκίνητο, λίγο το ψοφόκρυο, παραδέχτηκε πως η κατάσταση πλέον χρειαζόταν..... αντικατάσταση.

 Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε, πήρε βαθιά ανάσα και παραβλέποντας τον βασικό ρόλο του ανέθεσε σε μεταφορική το μοίρασμα έστω κάποιων πακέτων. Τι να κάνουμε, σκέφτηκε. Σημασία έχει να πάρει ο καθένας το δώρο του. Λίγο τους ένοιαζε άλλωστε ποιος θα το ‘φερνε.

 Λοιπόν για να μην μακρυγορώ, στις έντεκα και κάτι άρτι αφιχθέν στην πόρτα μου ένα πακέτο.

Πέντε μέρες μετά, σκέφτομαι και γελώ ακόμη με το ύφος του διανομέα. Το δίχως άλλο θα με πέρασε αλλοπαρμένη. Ο καημένος, τρεις φορές με ρώτησε αν ήμουν εγώ ο παραλήπτης. Τέτοια ήταν η έκπληξή μου. Η αλήθεια, δεν περίμενα πακέτο από κανένα. Το άνοιξα και την έκπληξη διαδέχθηκε η  συγκίνηση.

 Ένα όμορφο μπουκάλι decoupage, ένα κουτί επίσης decoupage γεμάτο με  απογευματινά ροφήματα μαζί με μια κόκκινη κάρτα, μια κατακόκκινη καρδιά και ένα τρυφερό σημείωμα γεμάτο ευχές.

Κράτησα ως τώρα, μια …φιλοσοφημένη στάση για τη ζωή. Νομίζω!

 Τέτοιες μέρες όμως φορώ ακόμη το πανωφόρι της αθωότητας κι η νοσταλγία γίνεται άνεμος που γυρίζει πίσω στην αυλή του πατρικού αντάμα με τη γιαγιά Αννίκα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, να περιμένουμε τα δώρα που θα πέσουν απ’ τον ουρανό.

 Αυτό μου θύμισε το πακέτο. Ένα "δώρο εξ ουρανού" που με ταξίδεψε σ’ έναν κόσμο που γεμίζει ακόμη με χαρά την καρδιά και την σκέψη μου.
 Κι αυτή η χαρά είναι απόσταγμα της ψυχής για τον έπαινο που ταιριάζει στον αποστολέα, για όλα αυτά  τα όμορφα.

 Προσεχτικά διάλεξα τις λέξεις να τις ταιριάξω και πάλι δεν φτάνουν να αποδώσω το λίγο απ’ το πολύ που αισθάνομαι.
 Λατρεύω αυτές τις ψυχές που αθόρυβα απλώνουν ρίζες και με αγάπη σου προσφέρουν ένα κομμάτι απ' την καρδιά τους.

Ξέρεις, μέσα από τόσες λάθος επιλογές, αυτό το νιόφερτο συναίσθημα είναι απόθεμα ψυχής που σε προσεγγίζει με χαμόγελο, που σου απλώνει το χέρι και το νιώθεις αληθινό, το νιώθεις πως είναι από καρδιάς και πάντα θα είναι φως και αγάπη.

 Ήθελα πολύ να φωνάξω "ευχαριστώωω" να ακουστεί πάνω απ’ τον κάμπο, τα χιονισμένα βουνά, ως την άκρη της θάλασσας, να το πάρει ο άνεμος, το κύμα να το κάνει ευγνωμοσύνη, να το κάνει αγάπη. Νομίζω όμως πως το ξέρει!