Η φυγή στην Αίγυπτο-Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη

Ήταν η δεύτερη νύχτα. Στους Ουρανούς,επάνω από το σπήλαιο, είχαν σβήσει οι ύμνοι. Δεν κυμάτιζαν πια στον αιθέρα φτερούγες αγγελικές.Στις ψυχές που είχαν αναστατωθεί από το θαύμα, βασίλευε τώρα γαλήνη. Οι μάγοι ανέβηκαν στις καμήλες τους, οι βοσκοί γύρισαν στα μαντριά τους. Ο Ιωσήφ, που είχε πάει για την απογραφή, γύρισε κατάκοπος κι 'εγειρε  δίπλα από τ' άκακα βόδια να ξαποστάσει. Η  Μαριάμ κουρασμένη απ' την έκσταση και την ευτυχία, είναι από ώρα πολλή βυθισμένη στον ύπνο. Στο απλωμένο της χέρι, ακουμπισμένο  τ' ολόξανθο Βρέφος, κοιμάται. Φωτοστέφανο πλέκουν γύρω απ' τα μαλλάκια του τ' άχυρα της φάτνης.
Είναι η δεύτερη νύχτα, κι ο ουρανός αποσύρθηκε πίσω

Χριστούγεννα στη σπηλιά - Φώτη Κόντογλου

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα και χιονιάς πάντα πάνε μαζί. Μα εκείνη τη χρονιά οι καιροί ήτανε φουρτουνιασμένοι παρά φύση. Χιόνι δεν έριχνε. Μοναχά που η ατμόσφαιρα ήτανε θυμωμένη, και φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ' αστραπές. Καμμιά βδομάδα ο καιρός καλωσύνεψε και φυσούσε μια τραμουντάνα που αρμενιζότανε. Μα την παραμονή κατσούφιασε.........................................................................

Την παραμονή τα Χριστούγεννα, είπαμε πως ο καιρός χάλασε, κι άρχισε να πέφτει χιονόνερο. Οι τσομπάνηδες είχανε μαζευτεί στη σπηλιά κι ανάψανε μια μεγάλη φωτιά και κουβεντιάζανε. Τα παιδιά είχανε σφάξει δυο αρνιά και τα γδέρνανε. Ο Αλέξης έβαλε απάνω σ' ένα ράφι μυτζήθρες και τυρί ανάλατο μέσα στα τυροβόλια, αγίζι και γιαούρτι. Ο Δυσσέας είχε μια παλιά Σύνοψη, κι επειδή γνώριζε λίγο από ψαλτικά κι ήξερε και πέντε γράμματα, διάβαζε τις Κυριακάδες κι όποτε ήτανε γιορτή κανένα τροπάρι και λιγοστά από τον Εξάψαλμο. Εκείνη την ώρα φυλλομετρούσε τη Σύνοψη, για να δει τι γράμματα ήτανε να πει.
Θά 'τανε ώρα Εσπερινού. Κείνη την ώρα

Ένα χαρτόκουτο με κόκκινη καρό κορδέλα

Κάθε Χριστούγεννα  μικραίνω, μικραίνω και γίνομαι πάλι παιδί. Και με κείνη την αφέλεια και την λαχτάρα των παιδικών χρόνων κατεβάζω απ’ το πατάρι όλα τα όνειρα που έχω φυλαγμένα σ’ ένα χαρτόκουτο δεμένο με κόκκινη καρό κορδέλα.

Κλείνω τα μάτια και χάνομαι. Αθόρυβα περνά η σκέψη απ’ τις χαραμάδες του μυαλού. Ψάχνω μέσα μου, συγκινούμαι, βουρκώνω, χαμογελάω, ανασύρω σκέψεις, αναμνήσεις , πότε τις πάω

Όσο θα είστε σε θέση να απαλύνετε τον πόνο ενός άλλου ανθρώπου η ζωή δεν θα είναι μάταιη. (Helen Keller)

Αυτός ο κόσμος λες και είναι φτιαγμένος μόνο από λέξεις, κάποιες φορές χωρίς κανένα περιεχόμενο.  Καμμιά φορά η καθημερινότητα έχει μουντά χρώματα και καμμιά  φορά όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου όταν βρεθούν στο δρόμο σου άνθρωποι που ζωγραφίζουν φως στις ζωής τα σκοτάδια.

Όταν μικρές πράξεις έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν πολλά τότε η προσφορά γίνεται αγάπη και η αγάπη γίνεται πράξη που μοιράζει χαμόγελα, αισιοδοξία και ελπίδα.

Σήμερα είχα την τιμή και την χαρά να γνωρίσω από κοντά δυο κορίτσια που μαζί με την ομάδα του xeblogarismatos απέδειξαν έμπρακτα την αλληλέγγυα φύση τους. Που έκαναν δικό τους τον πόνο των άλλων, που στο πρόσωπό τους αντανακλάται η ομορφιά της ψυχής τους. Χαρισματικοί άνθρωποι που αφιέρωσαν χρόνο, δούλεψαν με αξιοπρέπεια, αγάπη και προσφορά χωρίς αντάλλαγμα. Η Νικόλ και η Πέτρα παραδίδουν μαθήματα ανθρωπιάς σε μια κοινωνία που για να πάει μπροστά χρειάζεται αγάπη για να ανθίσουν λουλούδια, μεσ' το χειμώνα, απ' τα μάτια των παιδιών.
 Μπράβο κορίτσια! Μπράβο στην ομάδα!

Για όσους ενδιαφέρονται δείτε:

https://xeblogarisma.blogspot.com/

Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα

Χριστούγεννα μέρες αγάπης. Σέρνοντας τα βήματά του πήγε μέχρι το παλιό ντουλάπι όπου φύλαγε –από τότε που ζούσε η μακαρίτισσα-το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα. Έλυσε την κορδέλα και χιλιάδες αναμνήσεις πλημμύρισαν το μυαλό του. Δεκαπέντε χρόνια χωρίς την Ελένη.

Τέτοιες μέρες γιορτινές το σπίτι πλημμύριζε από χρώματα και μυρωδιές απ’ τα γλυκά που μόνο εκείνη ήξερε να φτιάχνει τόσο όμορφα. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια αυτές τις μέρες ο πόνος γινόταν πιο δυνατός και η νοσταλγία ένα αγκάθι που του τρύπαγε την καρδιά.

 Έβγαλε με πολύ προσοχή

Δεκέμβρης ο Γιορτινός

 Δεκέμβρης! Πέντε και έξι λεπτά η δύση με το ημερολόγιο. Καθώς ο ήλιος πέφτει ο ουρανός παίρνει όλα εκείνα τα παράξενα σχήματα που ξεκλειδώνουν τη φαντασία ενός παιδιού. Κι ανάμεσά τους προσπαθεί να τρυπώσει ένα χρυσοκίτρινο χρώμα, διάφανο, λες στην αφηρημάδα του κάποιος ζωγράφος σκόρπισε ότι απόμεινε στην παλέτα του.

 "Θα έχουμε αέρα αύριο" έλεγε ο πατέρας, όταν έβλεπε τον ουρανό έτσι

"Ο Θεός άναψε τα φώτα στην ουράνια πολιτεία" έλεγε η γιαγιά

Σιγά-σιγά πέφτει το απόβραδο και στο λιγοστό φως γυμνές, θλιβερές στέκουν οι σιλουέτες των δέντρων, στοιχειά της φύσης αμίλητα. Στον κάμπο απλώθηκε η σιωπή. Ούτε πουλιού ακούς λαλιά, ούτε το βέλασμα προβάτου.
 Μάζεψαν πια οι μέρες κι οι νύχτες δεν βιάζονται να ξημερώσουν. Σέρνουν νωχελικά στην μαύρη τουαλέτα τους όλες τις σκοτούρες της ζωής. Έξι μέρες ακόμη για το καινούργιο φεγγάρι.

 Μπήκε ο Δεκέμβρης, ο μεγαλύτερος απ’  όλους τους γιούς του χρόνου,  με την μακριά άσπρη γενειάδα του και στο κατόπι του οι τέσσερις θυγατέρες του, με όλες τις μέρες και τις ώρες ομορφοστολισμένες.
 Φόρεσε το μανδύα της καθημερινότητας και