Τρίτη 23 Μαρτίου 2021

Άκουσέ με - Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου


..........Γράφω γιατί έτσι μόνο μπορώ να υπάρχω. Έτσι μόνο αναζητώ την διαίσθησή μου για τον κόσμο και για την ύπαρξη. Γράφω γιατί έχω ανάγκη να συνειδητοποιώ την κάθε στιγμή που ζω, για να βρω το ουσιώδες που κρύβει, να το μεταποιήσω σε ποίηση και ομορφιά. Την ομορφιά αναζητώ γράφοντας. Το χαμένο ιερό της ψυχής. Κι όταν ακόμα μιλώ για τον φόβο ή τη σκληρότητα, τη βία, τον ανελέητο πόνο, την ομορφιά αναζητάει η ψυχή μέσα στην δικαιοσύνη, την αρμονία και την υπέρβαση.

Να γι΄αυτό έγραψα όσα έγραψα, για να πλουτίσω την ψυχή μου, να δω λίγο πιο πέρα από αυτό που δεν φαίνεται. Να φτάσω στο Άρρητο, στο Άδηλο,την άλλη αλήθεια.

 πηγή:  https://marialampadaridoupothou.gr/
 

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2021

Οι ήρωες της ζωής είναι σεμνοί, μιλούν άλλοι για δαύτους

 

….άσε πρώτα την πληγή να γιάνει

Κι ύστερα πάνω στο δέρμα το υγιές

γράψε τις μνήμες

τις καμωμένες απ’ του χρόνου τη σοφία  

(Μανώλης Μπίστας- Το επικίνδυνο της λήθης)

Βραδιάζει! Μια συνηθισμένη μέρα έφτασε στο τέλος της. Καμιά σημασία δεν έχει ο μήνας ή η εποχή. Η ψυχή το ίδιο σφίγγεται όταν βουλιάζει στη θύμηση. Κοιτάζω τις φωτογραφίες τους, πνιγμένες στη σιωπή κι οι λεπτομέρειες της ζωής τους ζωντανές στη θύμηση βαραίνουν ακόμα. Είναι αδύνατο να κρατήσω το μυαλό αλώβητο αυτές τις μέρες των ακοίμητων ψυχών που οι αναμνήσεις, πικρής ζωής σπαράγματα, σε χαρακώνουν.

 Καημένε πατέρα! Έφυγες δίχως να καταλάβεις πως τη μοίρα μας εμείς δεν την ορίζουμε. Μήπως εγώ κατάλαβα όσο ζούσες; Τα χρόνια της στερημένης σου ζωής τώρα τα ξεδιαλύνω. Τώρα που ο θάνατος ελευθερώνει την ψυχή κι οι αλήθειες λύτρωση γίνονται.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2021

"Κύριος ποιμένει με και ουδέν με υστερήσει...."

 

Τελευταία όλο και πιο συχνά στριφογύριζε στο μυαλό της ο 22ος ψαλμός του Δαυίδ.

 «Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι Συ μετ’ εμού ει»

Βγήκε έξω ν’ ανασάνει. Νόμιζε πως πνιγόταν. Όχι δεν έφταιγε ο εγκλεισμός κι αυτή η καταραμένη πανδημία. Να ξεφύγει ήθελε. Να ξεφύγει ούτε κι εκείνη ήξερε από τι. Ένα κουβάρι η ψυχή της όταν τη ροκάνιζε ο φόβος μιας απώλειας. Όποια κι αν ήταν. Μάνα, πατέρας, άντρας, παιδί, αγαπημένο πρόσωπο. 

Γερνάει. Κάθε μέρα και περισσότερο την πιέζει ο χρόνος. Κι εκείνη η σκιά του φόβου χύμηξε απόψε να ξεκάνει την ψυχή της. Κάτι νύχτες σκιαγμένες σαν κι αυτή ένιωθε το αθέατο υπαρκτό. Κι όσο κι αν προσπαθούσε να το δαμάσει, μάταια…..κι έτσι αφήνονταν σε μνήμες.

 Ένιωθε να βαδίζει στα ίδια αχνάρια που χρόνια βάδιζε, στα ίδια μονοπάτια μιας υποσχόμενης ζωής, τότε