Ένας Χρόνος.......

 Το blog έχει γενέθλια. Ένας χρόνος μαζί, στα εύκολα, στα δύσκολα, στις χαρές, στις απογοητεύσεις. Για όσα διαβάσατε, για όσα αναζητήσατε, για όσα εγκρίνατε ή απορρίψατε, για όσα αρνητικά ή θετικά συναισθήματα σας προκάλεσα, για όλα αυτά θερμά σας ευχαριστώ!

Ευχαριστώ τους γνωστούς, τους άγνωστους, τους διαδικτυακά φίλους, αυτούς που άφησαν ένα μήνυμα, αυτούς που απλά πέρασαν από ενδιαφέρον ή περιέργεια. Γιατί για μένα οι προβολές του blog ήταν μηνύματα αισιοδοξίας, ήταν μηνύματα αποδοχής και εκτίμησης. Αυτή η εξ αποστάσεως επαφή ήταν πραγματικά στήριξη, ήταν έμπνευση, ήταν ενθάρρυνση να προχωρήσω, να δημιουργήσω. Έγινε ανάγκη και υπόσχεση να δώσω περισσότερα και καλύτερα.

Για όλα αυτά σας είμαι ευγνώμων και σας ευχαριστώ από καρδιάς, όπου κι αν βρίσκεστε. Να είστε καλά                                    

             Αννίκα

Το Πάσχα του καλοκαιριού

Παναγία η Μεγαλόχαρη, η Βρεφοκρατούσα, η Ελεούσα, η Γιάτρισσα, η Θαλασσινή, η Φανερωμένη, η Γλυκοφιλούσα, η Πλατυτέρα των Ουρανών

Πολυτραγουδισμένη η μορφή Της.  Αναρίθμητα τα δημοτικά τραγούδια  στο πέρασμα του χρόνου, από τους μεγαλύτερους εκκλησιαστικούς υμνογράφους, μέχρι τους απλούς ανθρώπους με βαθιά χριστιανική πίστη. Τραγούδια μέσα απ’ την παράδοση, που συμπορεύονται με την αγάπη και την ευλάβεια  στο πρόσωπό Της. Τραγούδια που μιλούν για τη ζωή, τη γέννηση, το θρήνο, το θάνατο, επικλήσεις, προσευχές και μεσιτείες προς τον Υιόν Της.

Σε στίχους  Λευτέρη  Παπαδόπουλου

·     

           Ήταν ο πιο φτωχός στην τάξη                 

Δεν είχε μάνα, είχε γιαγιά                        

Μα μεσ’ τα μάτια του είχε στάξει            

Δεκαπενταύγουστους η Παναγιά

Και στο δημοτικό τραγούδι παρούσα η Παναγία

Αληθινές ιστορίες

Ο καλόγερος που δεν πατούσε στη γη

                                                                   
                                                                 

Η αναμονή για το καράβι στόν αρσανά της Ιβήρων περνούσε ανέμελα, άλλοι έκαναν βόλτες αγναντέβοντας την γαλήνη και την ηρεμία της θάλασσας, άλλος μίλαγε στο τηλέφωνο…

Με τον Χρήστο τραβήξαμε κατά την προβλήτα, πιάσαμε τα περί Θεού… το ακατάληπτο τούτο μυστήριο, που κάνει τις ψυχές των ανθρώπων να διψούν να μάθουν, να κατανοήσουν, να βρούν την Αλήθεια…. Ξαφνιάστηκα καθώς τον άκουσα…

”Αυτό που θα σου πω δεν το εχω πεί σε κανέναν ποτέ στήν ζωη μου φίλε…”

Πάνε 10 χρόνια τώρα, που ήρθα πρώτη φορά στο Όρος, και αυτό που έγινε τότε δεν τόλμησα να το πω ποτέ σε κανέναν…

Αύγουστο Μήνα

Αύγουστος. Η πόλη αδειάζει. Η ζέστη ανυπόφορη σέρνεται στην άσφαλτο ξερνώντας φωτιά και πίσσα. Λαχανιάζει ο ήλιος ως να μεσουρανήσει κι από κει άλλη τόση διαδρομή ώσπου να βγει στο τέρμα. Ο ύπνος του μεσημεριού πνιγμένος στον ιδρώτα. Πνίγονται οι γειτονιές στη σιωπή τους. Ούτε ένα κρώξιμο πουλιού.  Μόνο το τραγούδι των τζιτζικιών σταματημό δεν έχει.
 Στο σύθαμπο η αχλή της ζέστης στεγνώνει το λαρύγγι, στεγνώνει την ψυχή.

Καλό Μήνα- Αύγουστος

                                                 
                                                         Καλημέρα και  Καλό  Μήνα