Δρόμος ατελεύτητος
Απόμακρη η γαλήνη της ψυχής,
εγκλωβισμένη στην οδύνη της μνήμης.
Πληγή βαθιά που ποτέ δεν θα κλείσει.
Στάλαζε πίκρα η νύχτα.
Σφυρίζοντας το τρένο θρυμμάτιζε το σκοτάδι,
αφήνοντας πίσω του κοιμισμένες τις πολιτείες.
Η επιστροφή πάντα σε βρίσκει εξαντλημένο.
1. Μυρωμένος Απρίλης μεσ’ τις βιολέτες, τις πασχαλιές και το λιβάνι. Μοσχοβολούν οι γειτονιές από τα γιασεμιά στους φράχτες. Ψαλμοί ζωηφόροι, πνεύμα συγχωρητικό, ώρες δέησης και σιωπής που βημάτιζε με σκυμμένο το κεφάλι στο ρυθμό του πένθιμου εμβατήριου, ακολουθώντας τον Επιτάφιο. Ασύλληπτες έννοιες, προφητικές, που στηρίζουν τις ρίζες του κόσμου. Το αναπότρεπτο του θανάτου που δεν είναι θάνατος. Κένταγε την ψυχή η λύπη. Που να κρεμάσεις τη θλίψη την ώρα που παρέδωσες το πνεύμα. Ο χρόνος στάθηκε για μια μόνο στιγμή και η στιγμή έγινε χρόνος. Πνίγηκαν οι λέξεις. Κι εκείνη η Άγια Μάνα!
Πως σήκωσε
στις πλάτες ολόκληρο τον Άδη; Που βρήκε το κουράγιο; Γέμισαν δάκρυα με κοφτερές
τις άκρες, οι απλωμένες παλάμες. Έριξα λίγα σα σπόρο αγάπης, σε ένα χώμα λάσπη
απ’ τα φτυσίματα. Δε βρίσκω άλλη λύση απ’ την κραυγή της συγνώμης.
Αναδιπλώνεται η ψυχή και γαληνεύει με την προσμονή. Το φως
που κρύβεται πέρα απ’ τις πύλες του Άδη, πυξίδα γίνεται συγχώρεσης και ελπίδας.
Μυρωδιά από Άνοιξη και Ανάσταση που γητεύει.
Καλή Ανάσταση!
Αννίκα
