Νοέμβρης ήτανε θαρρώ!

Όταν έρθει ο Νοέμβρης, σιγομπαίνει ο χειμώνας λέει ο λαός. Αμ δε!

 Στον καθρέφτη της μνήμης οι αναμνήσεις φωνές αλλοτινές. Τότε που ο Νοέμβρης ήταν ο Βροχάρης, ο Μεσοσπορίτης, ο Μεθυστής, ο Ξυλευτής, τότε που η σπορά ήταν ευλογία, ήταν γιορτή κι οι μέρες μας γεμάτες απ’ την προσμονή της νέας φύτρας και της ανάπαυλας μετά το μόχθο απ’ την πλούσια συγκομιδή των ευλογημένων καρπών. Τότε ήταν Νοέμβρης!

Τότε που η γη ήταν παράδεισος και το κάθε πράγμα ήταν στην ώρα του, κι η βροχή όταν έπρεπε, κι ο αγέρας, κι η ζέστη και το κρύο, κι όλα.

Ήταν όμορφες εποχές τότε.  Ριζοβολούσαν τα όνειρα. Όσο κι αν ήταν δύσκολες υπήρχε μια τρυφερότητα για τη ζωή. Μια τρυφερότητα και μια αλληλουχία αδιάσπαστη. Σπορά, φύτρα, τρύγος, ευγονία και συνέχιση της ζωής.

 Και τώρα ….δεν έμεινε τίποτα να ελπίζουμε,

Δημιουργώντας (συνέχεια)

 Κάποιες φορές οι ιδέες έρχονται από κει που δεν περιμένεις. Μια ιστορία, ένα παραμύθι, μια εικόνα σ’ ένα βιβλίο…και έστησες κιόλας την επόμενη δημιουργία.                

  Η μια ιδέα φέρνει την άλλη και

Να δημιουργείς και δημιουργώντας να δημιουργείσαι

….Η αχλή του φθινοπώρου αφήνει ένα φως που δεν είναι ξεκάθαρο και κάνει το πράσινο να φαίνεται μουντό, ξεπλυμένο που ζωντανεύει κάπως μόνο όταν οι δροσοσταλίδες της βροχής λαμπυρίζουν πάνω στα φύλλα.

 Οι τελευταίες ζεστές μέρες

Μια σχέση στοργής

Είσαι ο καλός παππούς

που κάθεται ήσυχα στο σκαμνί του κήπου ευλογημένος απ’ τον ήλιο

κουβεντιάζοντας με τη λιακάδα.

Μα τα παιδιά που δεν ξέρουν,

τα παιδιά που δε νιώθουν τα λόγια σου κλέβουν τα λουλούδια του περβολιού σου και σου δείχνουν τη γλώσσα τους πίσω απ’ τους θάμνους.

Κ’ εσύ χαμογελάς

τους πλέκεις μικρά καλάθια,

τ’ ανεβάζεις τρυφερά στα γόνατά σου και τ’ αφήνεις να περνούν στα γένεια σου παπαρούνες και πράσινα φύλλα.

Γίνεσαι πάλι ένα παιδί με τα παιδιά για να τους μάθεις παίζοντας κ’ εσύ το παλιό παραμύθι του νερού και του ήλιου.

Κι όπως κάθεσαι στο σκαμνί του κήπου μέσα στην ανοιξιάτικη λιακάδα και τα παιδάκια κάθουνται και παίζουν στα πλατιά γόνατά σου μοιάζεις με γέρικο χοντρόκλωνο δέντρο γιομάτο λουλούδια και περιστέρια που ανηφορίζει στον ουρανό.

Κ’ Εκείνος που κάθεται

πίσω από τ’ άσπρο συγνεφάκι

χαμογελάει κι Εκείνος σαν παιδί

καθώς βλέπει το δώρο που του φέρνεις.

Είσαστε κ’ οι δυό σας ένα παιδί μονάχα

ένα παιδί στον ανθισμένο αγρό της άνοιξης…

 Πηγή:  Από Palmografos.com:  - Γιάννη Ρίτσου «Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής» - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου* 

 Με αφορμή το σημερινό doodle της Google, αφιερωμένο σε δυο ξεχωριστούς ανθρώπους που έκαναν την καθημερινότητά μας όμορφη μέσα απ’τη φροντίδα, την αγάπη, τη γνώση και τη σοφία τους. Αφιερωμένο στη γιαγιά και στον παππού.

Καλό Μήνα