Χόρευαν παιχνιδίζοντας οι νιφάδες και στοιβάζονταν άτακτα στην αυλή και στ’ ανήλια. Ολόκληρη η πόλη παραδομένη στην αγκαλιά του χιονιά, που σαν καλόγνωμη μάνα σκέπασε κάθε ατέλεια μ’ ένα άσπρο πέπλο σαν από χέρι ξεχωριστού τεχνίτη. Κανένα ίχνος ζωής κάτω απ’ το ολόλευκο υφάδι, καμμιά παραφωνία. Μόνο τα χνάρια σε λοξό βήμα, αστάθμητο.
