"Οι μνήμες της αθωότητας πληγώνουν
όταν γυρίζουν στον καιρό της αγάπης! Όταν η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με το σκληρό κομμάτι της αλήθειας, η μόνη παρηγοριά είναι οι αναμνήσεις εκείνης της παιδικής ματιάς και ίσως η ελπίδα μιας εσωτερικής αλλαγής για να ισορροπήσει το παρελθόν με το παρόν. Όμως ότι
χωρίζει η ζωή, η καρδιά το κρατά για πάντα! Απλά, κάποια πράγματα σε ταρακουνάνε και αναγκάζεσαι ν' αλλάξεις ρότα, για μια καινούργια αρχή"
Η υπόθεση Υψηλάντη έγινε πονοκέφαλος για τον Χάρη Αλεξίου. Έπρεπε να αποφασίσει για το βιβλίο. Είχε βέβαια υλικό για τη συγγραφή του, όμως με εκείνη απούσα ήταν αλλιώς. Απ’ την άλλη, είχε ρητή εντολή «το βιβλίο να εκδοθεί, ότι κι αν συμβεί»
Μια, δυο φορές επισκέφθηκε το γηροκομείο, χωρίς να πάρει απαντήσεις. Η ατμόσφαιρα εκεί ήταν ήρεμη, σα να μην είχε συμβεί το παραμικρό. Έγραφε κι έσβηνε σ’ ένα χαρτί τους βασικούς υπόπτους, αλλά και πάλι; Ένιωθε ένα σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που επανεξέταζε τα στοιχεία. Ένοχοι εν δυνάμει ήταν όλοι και κανένας. Ανησυχίες και υποθέσεις του μυαλού, χωρίς απτές αποδείξεις. Αυτό το ΑΝ, τριγύριζε στο μυαλό του και στοίχειωνε τις νύχτες του.
Ο Αλκιβιάδης ανησυχούσε!
-Φύγε Χάρη! πάρε μερικές μέρες άδεια και φύγε! Εντολή γιατρού.
