Με vintage χαρακτήρα!

 

Ήταν μια φορά.....ένα παρωχημένο φωτιστικό που αποφάσισε να ανανεώσει το look του συνδυάζοντας το σύγχρονο design με το ρετρό στυλ.

 Όχι κάτι ιδιαίτερο. Ένα απλό  κηροπήγιο, ωστόσο καθοριστικό της διακόσμησης με άρωμα παλιάς εποχής.

 

Το vintage στυλ, όπως και το κλασσικό ρουστίκ ύφος, είναι διαχρονικό και ταιριάζει στα περισσότερα σπίτια.

 Για την ανανέωση του χώρου κάποιες vintage πινελιές σε ζεστές, γήινες αποχρώσεις, σε συνδυασμό με το σκούρο μπλε του καθιστικού, είναι ιδανική επιλογή και εγγυώνται στυλ στην προσωπική αισθητική.

Η τεχνοτροπία είναι απλή, οικονομική και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα. 

Ένα αστάρωμα με χρώμα λευκό, εφαρμογή πηλού που στεγνώνει φυσικά στον αέρα,  (όσο είναι νωπός χαράσσεται και επεξεργάζεται) σκληρό χαρτόνι (για τη βάση του κεριού), στοκάρισμα όπου χρειάζεται, ακρυλικά χρώματα και βερνίκι νερού ματ ή γυαλιστερό. 

Θα μπορούσατε να δώσετε παλαιωμένη όψη, να διακοσμήσετε με ξυλόγλυπτα στοιχεία, να περάσετε πατίνα, χρυσό ή ότι άλλο σας αρέσει! 

Όρεξη να ‘χετε!

Χρόνια Πολλά Μαμά!

 

                                                               (από πολυμερικό πηλό)

Να "πιάσει τόπο" άραγε η θυσία!

 

Ώρα εσπερινού! Πήρε να σκοτεινιάζει ο ουρανός. Χάνεται ο τελευταίος λυγμός στο βιολετί ορίζοντα. Ώρα που ραγίζει το στερέωμα απ’ την κραυγή της μάνας, κραυγή που ακούστηκε στις πύλες του παράδεισου κι ως τα βαθιά του Άδη. Σάλεψε απ’ τον πόνο ο νους. Πως άντεξες τέτοιο μαρτυρικό θάνατο. 

"σπλάχνο μου! "

"γιέ μου, που έδυ σου το κάλλος!" 

Κάθε ανάσα με τη δική της μνήμη. Κάθε βήμα με τη δική του πορεία, τον ίδιο προορισμό. Πένθιμα σέρνονται τα βήματα με νεκρική σιγή, εκεί που απλώνουν οι πληγές πάνω απ’ τους τάφους. Εκεί που ξεχύνονται οι σκέψεις της μεταμέλειας. Εκεί που η ψυχή ξεκαθαρίζει τα πάθη. Εκεί που αφουγκράζεται η καρδιά το βάρος της ματαιότητας. Εκεί που τελειώνει ο κόσμος τούτος. 

Μέρα ζεστή του Μάη, μια Παρασκευή Μεγάλη! Ο ουρανός σε χρώμα σταχτί, θαρρείς χωρίς θεμέλια. Που άρχιζε και που τέλειωνε κανείς δεν ξέρει.

Μεσ’ στην ανεμοζάλη ένα πικρό χαμόγελο, ποιος ξέρει τι θύμησες να κρύβει στα πονεμένα σπλάχνα. Θύμησες που γλυκαίνουν το φαρμάκι. 

"ας ήταν όνειρο παιδί μου"

Τι λέω! Μοίρα σου κάθε χρόνο με καινούργια δάκρυα να συλλαβίζεις τα ίδια ειπωμένα λόγια. Αύριο, στο φως της αυγής τα ματωμένα χνάρια σου θα σβήσουν, θα 'χει γαληνέψει ο πόνος, θα γεμίσει κόσμο η πλατεία, θα ανθίσουν τα γεράνια στην αυλή μας. Θα μείνει ο πόνος καλά κρυμμένος, μ' ένα δάκρυ, ψεύτικο ή αληθινό, ποιος ξέρει, μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα!

Να "πιάσει τόπο" άραγε η θυσία;

Απ' τα πιο αληθινά το φως και η αγάπη! 

Καλή Ανάσταση!