Οκτώβρης στις τελευταίες του ανάσες και σχεδόν καλοκαίρι.
Απόδραση σε Ορεινή Κορινθία, Φενεό, λίμνη Δόξα. Ένα δίωρο περίπου δρόμος, μα ο προορισμός άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Όσο χρειάστηκε δηλαδή να αφεθεί ο νους, να γεμίσει η ψυχή, να χορτάσει το μάτι ομορφιά.
Έχω ξανακάνει κι άλλες φορές την ίδια διαδρομή, μα κάθε φορά είναι σαν ναναι η πρώτη.
Τοπίο τυλιγμένο στο φως. Αποχρώσεις του χρυσού, του κίτρινου της ώχρας και του κεχριμπαριού. Χρώματα που καταργούν τα όρια του αισθητού. Αναρωτιέσαι πως θα χωρέσουν όλα αυτά μέσα σου. Κι όμως. Ένας τόσος δα χώρος χρειάζεται κι η ομορφιά καταλαμβάνει το όλον.
Κι η λίμνη! Απόκοσμα γαλήνια! Τι ομορφιά απίστευτη!
