Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα

Χριστούγεννα μέρες αγάπης. Σέρνοντας τα βήματά του πήγε μέχρι το παλιό ντουλάπι όπου φύλαγε –από τότε που ζούσε η μακαρίτισσα-το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα. Έλυσε την κορδέλα και χιλιάδες αναμνήσεις πλημμύρισαν το μυαλό του. Δεκαπέντε χρόνια χωρίς την Ελένη.

Τέτοιες μέρες γιορτινές το σπίτι πλημμύριζε από χρώματα και μυρωδιές απ’ τα γλυκά που μόνο εκείνη ήξερε να φτιάχνει τόσο όμορφα. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια αυτές τις μέρες ο πόνος γινόταν πιο δυνατός και η νοσταλγία ένα αγκάθι που του τρύπαγε την καρδιά.

 Έβγαλε με πολύ προσοχή
τις κόκκινες και χρυσές μπάλες, τα λαμπάκια, έναν Αη-Βασίλη, έναν χιονάνθρωπο, έναν κουτσό τάρανδο, ακόμη κι ένα τρίγωνο απ’ τα χρόνια που τα παιδιά ήταν μικρά και έλεγαν τα κάλαντα. 

Χρόνια τώρα δεν στόλιζε δέντρο, δεν τον άγγιζε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Σταμάτησε η ζωή του τη μέρα που έφυγε εκείνη. Μα φέτος ήταν αλλιώς. Πως περίμενε αυτή τη μέρα! Σιγομουρμούριζε ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Μέρες τώρα έκανε όνειρα, σχέδια, έσβηνε, έγραφε και ξανά απ’ την αρχή. Έκανε τα ψώνια του νωρίς, παράγγειλε την γαλοπούλα,  έδωσε το καλό κοστούμι στο καθαριστήριο, πήρε τα δώρα που θα έδινε στον καθένα. Δυο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Χαλάλι η σύνταξή του. Δεν είναι κάθε μέρα Χριστούγεννα! σκέφτηκε.

Έβγαλε όλες τις χριστουγεννιάτικες κάρτες απ’τα προηγούμενα χρόνια και τις αράδιασε με μια σειρά πάνω στο μπουφέ. Όταν βάραινε η μοναξιά την ψυχή του τις διάβαζε μία-μία. Δεν γκρίνιαζε κι ας κυλούσαν οι ώρες μονότονα κι ας ήταν οι μέρες γεμάτες κενά ίδια με τη ζωή του. ‘Εκρυβε την μοναξιά του πίσω απ’ τους ίσκιους της ψυχής του, κάτω απ’ την πολυκοσμία όταν ήταν έξω απ' το σπίτι. Μόνο κατά το σούρουπο ένοιωθε βαριά τη σκιά του σπιτιού να τον πλακώνει. Η απουσία της γέμιζε το σπίτι, κι ας λένε ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Κάποιες φορές ένα πικρό γιατί ανέβαινε στα χείλη του, ήθελε να κλάψει, κάποιες φορές έπιανε ψιλοκουβεντούλα με τη θλίψη κι άλλες φορές βυθιζόταν στην πλατιά αγκαλιά του Μορφέα όταν οι νύχτες γεννούσαν απελπισία κι έψαχνε μέρος να βολέψει τις σκέψεις του.

 Μα τα πρωινά μαζί με τον ήλιο ανέτειλαν πάλι οι ελπίδες. Ποιος ξέρει, ίσως σήμερα χτυπήσει το τηλέφωνο, ή ίσως ο ταχυδρόμος χτυπήσει την πόρτα του.

Και πάλι, ξέχναγε τις δικές του ανάγκες με τη λογική πως τα παιδιά είχαν τις οικογένειές τους , τις δουλειές τους, τις υποχρεώσεις, τις καθημερινές ασχολίες τους.

Η επίσκεψη στο νεκροταφείο δεν ήταν σαν τις άλλες φορές. Βαριά τα βήματά του έφτασαν μέχρι τον τάφο της. Άφησε ένα μπουκέτο λουλούδια κάθισε στο κρύο μάρμαρο και κοίταξε την φωτογραφία της. Εκείνο το λαμπερό βλέμμα, εκείνο το ζεστό χαμόγελό ήταν ικανό να φωτίσει όλο τον κόσμο. Αναστέναξε!

-Λείπεις πολλά χρόνια Ελένη και γω κουράστηκα μόνος. Φέτος θα κάνω Χριστούγεννα με τα παιδιά. Θα ‘ρθεις;

Του φάνηκε πως έγνεψε ναι. Έγινε πιο φωτεινό το χαμόγελό της.

Σκούπισε δυο δάκρυα και με αργά βήματα γύρισε στο σπίτι. Βάλθηκε να στολίσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο να ξεχαστεί. Τράβηξε τις κουρτίνες και στάθηκε για λίγο στο παράθυρο χαζεύοντας τον παππού απ’ το απέναντι σπίτι που έβγαζε περίπατο τις μικρές εγγονές του. Είχαν την ίδια ηλικία με τις δικές του. Τα μικρά του ζουζούνια θα ‘χουν πια μεγαλώσει. Πόσο του έλειπαν.

 Χαμογέλασε και γύρισε στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Προσπάθησε να θυμηθεί πως το στόλιζε η Ελένη.  Πρώτα τα λαμπάκια. Τις μεγάλες μπάλες χαμηλά, τις μικρότερες πάνω, την μεγάλη κορδέλα γύρω-γύρω, και στην κορυφή το μεγάλο χρυσό αστέρι που δυσκολεύτηκε αρκετά μέχρι να το κρεμάσει. Τα αρθριτικά του βλέπεις! Πότε-πότε μονολογούσε "Αχ βρε Ελένη είναι δουλειά αυτή για παππούδες"  

 Του πήρε αρκετή ώρα, νύχτωσε. Άναψε τα λαμπάκια και κάθισε να ξεκουραστεί. Απέναντι του η φωτογραφία της Ελένης του χαμογελούσε.

-Ε! Ελένη τι λες, θ’ αρέσει στα παιδιά;

Ήταν οι πιο όμορφες, οι πιο αισιόδοξες στιγμές που επέτρεπε στον εαυτό του να κάνει όνειρα. Ναι ήταν σίγουρος, αυτά τα Χριστούγεννα θα ήταν  διαφορετικά. Λίγα εικοσιτετράωρα ακόμα. Το ρυθμικό αναβόσβησμα απ’ τα λαμπάκια του δέντρου, και η ζεστασιά απ΄το τζάκι τον χαλάρωσαν.

Τον ξύπνησε το επίμονο κουδούνισμα του τηλεφώνου. Σήκωσε το ακουστικό με λαχτάρα.

Στην άλλη άκρη η φωνή της κόρης του ήταν αναστατωμένη.

-Ξέρεις πατέρα δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να έρθουμε ο Άρης ανέβασε πυρετό και …καλά Χριστούγεννα …θα τα ξαναπούμε.

Ευχήθηκε περαστικά κι έκλεισε το τηλέφωνο. Αισθάνθηκε έναν κόμπο στο λαιμό, μα τη δικαιολόγησε. Θυμήθηκε μια παραμονή Πρωτοχρονιάς όταν ο καινούργιος χρόνος τους βρήκε στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου.

Μια ώρα μετά του τηλεφώνησε ο μεγάλος του γιός.

-Καλά Χριστούγεννα πατέρα, αν τα καταφέρουμε ίσως να τα πούμε την Πρωτοχρονιά.

-Καλά Χριστούγεννα αγόρι μου! Δεν ήταν σίγουρος πως τον άκουσε, είχε ήδη κλείσει το τηλέφωνο.

 Οι λέξεις τον έπνιγαν. Ένοιωσε έναν πόνο στην καρδιά, ένα μούδιασμα, ένα τρέμουλο. Χωρίς να ξέρει γιατί άρχισε να κόβει βόλτες πάνω κάτω στο δωμάτιο. Κάθε λίγο κοντοστεκόταν και κοίταζε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με βλέμμα μάλλον αδιάφορο, κενό.

Ένοιωθε λύπη, απογοήτευση, θυμό, πόνο. Πέτρα έγιναν τα όνειρά του. Η μοναξιά του βάρυνε το στήθος, κυρίευσε το μυαλό του και του 'φερε ρίγος και πόνο. Δεν άναψε ούτε το φως. Κρύωνε. Οι φλόγες απ’ το τζάκι δεν ήταν ικανές  ούτε να φωτίσουν, ούτε να ζεστάνουν την ψυχή του. Έκλεισε τα μάτια λες και θα ξέφευγε απ’ την ερημιά του.

-Κουράγιο Αριστείδη δεν είναι η πρώτη φορά που θα είσαι μόνος

 Με χέρια που έτρεμαν έβαλε ένα ποτήρι κρασί, κάθισε στην πολυθρόνα αντίκρυ απ’ την φωτογραφία της

-Καλά Χριστούγεννα Ελένη. Όπως φαίνεται μόνοι μας θα ‘μαστε και φέτος

Θόλωσαν τα μάτια του. Ένα δάκρυ, το πιο πικρό απ’ όλες τις φορές, κύλησε στο μάγουλό του, έφτασε μέχρι την καρδιά και την φαρμάκωσε. Χιλιάδες σκέψεις και εικόνες πέρασαν σαν αστραπή από μπροστά του. Η ζωή του, η ζωή τους. 

Η Ελένη με λευκό φόρεμα κι ανθούς λεμονιάς στο κεφάλι του άπλωνε το χέρι. Ξέχασε με μιας και παιδιά και Χριστούγεννα και πίκρες, ένοιωσε μια ζεστασιά κι αφέθηκε να τον οδηγεί το χέρι της σε ένα φως υπερκόσμιο με όλες τις ανταύγειες τις ίριδας. Ένοιωθε τόσο ελαφρύς, σαν φύλλο που το στροβιλίζει ο αέρας. Κι όταν ακούμπησε απαλά κάτω  ένας κόκκινος λεκές από κρασί απλωνόταν στο χαλί του κ. Αριστείδη. Ένα σεντόνι κόκκινο που απλώθηκε να μαζέψει όλα τ' αστέρια που από θλίψη έπεφταν στη γη.

Δεν τον ένοιαζε! Ήταν ευτυχισμένος! Ήταν μαζί. Μετά από δεκαπέντε χρόνια ήταν πραγματικά τα πιο όμορφα Χριστούγεννα.

Στις οκτώ το πρωί χτύπησε το κουδούνι για τα κάλαντα. Κανείς δεν άνοιξε…….

 Καλά Χριστούγεννα    

 Αννίκας...δια χειρός
10/12/2018