Εκείνες οι ελάχιστες μέρες των διακοπών

Στα κρόσσια του καλοκαιριού κρέμονται ακόμη ζεστές οι νύχτες. Η πόλη πολύβουη γυρίζει σιγά-σιγά στους ρυθμούς της. Αυξημένη κίνηση, μηχανές στο ρελαντί, φανάρια που καθυστερούν, εκνευρισμοί και χειρονομίες, βιαστικοί αφηρημένοι πεζοί. Συνήθειες, που μέρος της ζωής μας έγιναν και διαδέχονται η μια την άλλη παρασύροντας το μυαλό σε μια παθητική πια στάση και άρνηση να καταγράψει οτιδήποτε σημαντικό και όμορφο.

Βραδάκι κολλημένη στην κίνηση της παραλιακής. Καθυστερήσεις λόγω έργων. Μια φευγαλέα σκέψη να γυρίσει πίσω δεν φαίνεται εφικτή τουλάχιστον μέχρι το επόμενο φανάρι.

Αφηρημένα αφέθηκε να κοιτά τη θάλασσα στα δεξιά της.
 Σαν από ασημένιο καντηλέρι μια φεγγαραχτίδα παίζει με το νερό στον πιο ελαφρό κυματισμό που φέρνει ο μπάτης.

 Ένα μικρό, άσπρο σύννεφο αρμενίζει μοναχικό ίσα για να θυμίζει πως μπήκε ο Σεπτέμβρης. Ξεχάστηκε για λίγο. Ξέφυγε ο νους. Μια θάλασσα, ένα φεγγάρι, δυο βαρκάκια που έπλεαν όρτσα με αναμμένες τις λάμπες σαν σινιάλα φωτεινά, ήταν αρκετά να ξεθάψουν μνήμες θαμμένες κάτω απ’ τη σκόνη του χρόνου. Όχι πως ξέχασε ποτέ.

 Οι διακοπές στα χρόνια με οδηγό την καρδιά αφήνουν τα πιο βαθιά σημάδια. Τελευταία όλο και πιο συχνά άφηνε το μυαλό να ξελαργάρει πριν η μνήμη γίνει λάφυρο του χρόνου.

Καλοκαίρι. Κάποτε, σ’ ένα βουνό, ένα νησί, σ’ έναν τόπο που τον λέγανε Ευτυχία. Σε κείνες τις ελάχιστες μέρες των διακοπών ακύρωνε το χρόνο ξαναγυρίζοντας στα είκοσι, στα τριάντα, ακόμη και στα σαράντα της και χαιρόταν τις διακοπές σαν παιδί.

 Άφηνε την ψυχή να παίξει με το άσπρο και το γαλάζιο, μέτραγε τη νύχτα τ’ αστέρια ανάμεσα σ’ ένα τσιγάρο κι ένα πενηνταράκι και την αυγή είδε τον κόσμο να ξυπνάει και τον ορίζοντα ν’ αλλάζει χρώμα υφαίνοντας την καινούργια μέρα. Ένιωσε την ψυχή να γαληνεύει απ’ την συντροφιά με αληθινούς, ανοιχτόκαρδους, ανθρώπους και τις ιστορίες της θάλασσας που διηγούνται με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Διακοπές στα τριάντα με κείνη την νεανική ωριμότητα. Τότε που ο χρόνος δεν ήταν ποτέ αρκετός, τότε που δεν την τρόμαζαν τα λιοπύρια, τότε που πύρωναν ακόμη τα βότσαλα στο γέρμα της μέρας.  Έσταζαν τα ηλιοβασιλέματα καυτό ιδρώτα κι ο έρωτας γλυκιά μαχαιριά να την λιανίζει ανιχνεύοντας της καρδιάς της τα όρια σ’ ένα ταξίδι αισθήσεων ατέρμονο που κάλυπτε τη λογική «μαζί και για πάντα»

Τότε που μάζευε τις στιγμές, ατέλειωτο κουβάρι ελπίδας για να τις κάνει θύμησες για τα κατοπινά τα χρόνια, τότε που δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται. Προσπάθησε να θυμηθεί κείνα τ’ απογεύματα .Ποια χρονιά ήταν!  Το 198…..'90  τι σημασία έχει!

 Γέμιζε τη βαλίτσα με τόσα συναισθήματα που δεν χωρούσε πια τίποτ’ άλλο κι ανυπομονούσε ακόμη και για τον γυρισμό. Πόσο μακρινό της φαίνεται εκείνο το τότε!

Ένα δυνατό κορνάρισμα απ’ το αυτοκίνητο πίσω της την επανέφερε στην πραγματικότητα. Ξεχάστηκε. Άνοιξε το ραδιόφωνο. Δρόμος FM 89,8 και Δανάη Στρατηγοπούλου.

"Ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ, να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι και στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις ζεστά, ας ερχόσουν για λίγο κι ας χανόσουν μετά……….."

Χαμογέλασε! Ασυναίσθητα κοίταξε το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου. Το ίδιο τέλειο της φάνηκε το χαμόγελο κι ας κρύβονταν πίσω απ’ τις ρυτίδες που χρόνο με το χρόνο βάθαιναν όπως και οι αναμνήσεις.

Σιγοτραγουδούσε, μα ένιωθε σαν κάποιος να τράβαγε ένα ξέφτι απ’ την καρδιά της. Προσεχτικά έβαλε τις φωτογραφίες από κείνες τις μέρες των διακοπών στην άκρη του μυαλού της.

 Αναμνήσεις φτιάχνεις εκεί που γαληνεύεις, σκέφτηκε, εκεί που γεμίζει η καρδιά με ομορφιά, εκεί που μοιράζεσαι τους παλμούς της καρδιάς σου.

 Στο φανάρι έκανε αναστροφή και γύρισε σπίτι!

Καλό μήνα!

Αννίκα