Χρόνια Πολλά!

Αυτά τα Χριστούγεννα!

 ας είναι φωτεινά κι ελπιδοφόρα,

 νοσταλγικά,

 με χαμόγελα,

 με αισιοδοξία, 

ανθρωποκεντρικά,

 με το βλέμμα της ψυχής στην αγάπη

Χρόνια Πολλά!

Έτσι.....κουβέντα να γίνεται!

«....Μες την σιγαλιά ανοίγει η αγκαλιά κι έκανε η αγάπη την καρδιά φωλιά….»

Όσα ευτυχισμένα Χριστούγεννα κι αν μετρήσεις, πάλι θα γέρνει η ζυγαριά στο ζύγι των πάλαι ποτέ Χριστουγέννων των παιδικών σου χρόνων.

 Δωμάτιο με βορεινό παράθυρο η ανάμνηση, αρχή στο νήμα της ζωής σου. Πίσω από κείνο το παράθυρο μέτραγες τη ροή του χρόνου πότε με δάκρυα, πότε με χαμόγελα πλάθοντας ιστορίες. 

Ήταν φορές που μέτραγες τις πέτρες μια-μια στο καλντερίμι, φορές που έπιανες ψιλοκουβέντα με τις σταγόνες της βροχής που χτύπαγαν στο τζάμι κι ύστερα κυλούσαν

Στη χορωδία των Αγγέλων

................................................................................
Ο Ηπειρώτικος χειμώνας είναι δύσκολος.ποιος δεν το ξέρει; Μουρμουρίζεις σιγανά έτσι για να παρηγορήσεις τον εαυτό σου, γιατί προτιμάς να δικαιολογείς τους άλλους παρά να τους κατηγορείς.
Κι εσύ κάποτε, μισόν αιώνα πριν, όταν πρωτοπάτησες το πόδι σου σε τούτα τα ορεινά μέρη, το γνώριζες καλά πως η ζωή στα βουνά είναι δύσκολη μετά τον Χαμένο- έτσι αποκαλούσαν οι ντόπιοι τον Νοέμβρη.
Μα δεν ήταν μόνο οι δύσκολες καιρικές συνθήκες, που έπρεπε να αντιμετωπίσεις, αλλά και η αγραμματοσύνη των κατοίκων, η αμάθεια και η φτώχεια.
Τέτοια φτώχεια ούτε που την είχες φανταστεί ποτέ κι ούτε μπορούσες να την περιγράψεις στα γράμματα που έστελνες στους δικούς σου.
Προσπαθούσες να τους μιλήσεις για τα παιδιά που τριγυρνούσαν ξυπόλητα, για τους μικρούς μαθητές που έρχονταν στο σχολείο χωρίς πανωφόρια, για την πηχτή λασπουργιά που παπλάκιζε κάτω απ' τα πόδια σου.
Δεν τους ανέφερες ποτέ για τις στερήσεις που έκανες για να αγοράζεις βιβλία και γλυκά για τους μικρούς σου μαθητές, ούτε για τα ταξίδια σου τις Κυριακές στα γύρω χωριά όπου μετά τον εκκλησιασμό μοίραζες στα παιδιά σοκολάτες σε γαλάζια περιτυλίγματα και περιοδικά με χρωματιστές εικόνες.
Μοίραζες τα δώρα σου κι ύστερα έπαιζες μαζί τους και συγχρόνως περιεργαζόσουν τις φυσιογνωμίες τους γιατί ήθελες να κουβαλάς στην επιστροφή μαζί σου τις εικόνες των χαρούμενων παιδιών.
Δεν αποκάλυψες ποτέ σε κανέναν τον πόνο που σου προκαλούσε η απουσία των δικών σου, η απόσταση που σας χώριζε.
Ούτε μίλησες ποτέ για τη στενοχώρια σου για κείνο το πουκάμισό σου, αυτό με το δαντελωτό γιακαδάκι,

Ουχ η ψυχή εστίν η αποσθνήσκουσα.........

Εξομολόγηση μοιάζουν τούτες οι σκέψεις. Χιλιάδες αγαπημένες στιγμές στροβιλίζονται και γίνονται μνήμη αβεβήλωτη. Ανάγκη καμιά φορά να κρατάς φυλαγμένες αναμνήσεις. Κάνει λιγότερο πικρή την απουσία. Κι όσο περνούν τα χρόνια αυτή η φευγαλέα σκέψη πως η ψυχή εδώ να, τριγυρίζει, μεγεθύνεται και απλώνει ρίζες.

«Ουχ η ψυχή εστίν η αποθνήσκουσα, αλλά δια την ταύτης αναχώρησιν αποθνήσκει το σώμα» (Μ. Αθανάσιος) Πως γαληνεύεις όταν ξέρεις πως εκεί στ’ απόσκια του ουρανού δεν είσαι μόνος.

Εννιά του Νοέμβρη. Τέσσερα χρόνια πέρασαν, από εκείνο το ηλιόλουστο

Ένα αναπάντεχο δώρο!

Οι λέξεις μπορεί να λιγοστεύουν, η καλοσύνη, η ανθρωπιά, η αγάπη μέσα από  χαρακτήρες
σαν της Σμαραγδένια... ποτέ

Η περπατησιά της ψυχής της έχει κάτι απ’ την αγνότητα της Μακεδονίας και την λεβεντιά της Κρήτης. Έχει κάτι παραπάνω από την ανάγκη επικοινωνίας που διαμορφώνει μια σχέση πίσω απ’ την οθόνη ενός υπολογιστή.

 Δεν μετράει τις ανθρώπινες σχέσεις με το ζύγι. Γιατί απλά είναι απ’ τους ανθρώπους που μοιράζεται με ανιδιοτέλεια χρόνο, ψυχή και συναίσθημα και η προσφορά αποκτά άλλο νόημα και αξία και τα χαμόγελα γίνονται πιο αληθινά κι ο δρόμος που φέρνει κοντά τις καρδιές των ανθρώπων γίνεται πιο πλατύς.

 Ποιος είπε πως ο κόσμος αυτός δεν έχει καλοσύνη!

Ρούλα μου με απεριόριστη εκτίμηση θερμά σ’ ευχαριστώ γι αυτό το μοίρασμα της ψυχής σου!

Αννίκα

Οκτώβρης!

Τώρα που η μέρα δεν είναι σαν και πρώτα ξάστερη, η μοναξιά κεντά τις λέξεις στον καμβά ενός γκριζογάλανου ουρανού, σαν υπόσχεση, σαν φιλόδοξη περισυλλογή για το χειμώνα. 

Καιρός των χρυσανθέμων, δροσοσταλάγματα κυκλάμινων σε χρώμα μωβ, ιριδίζουσες των φύλλων αποχρώσεις, πλανέματα της φύσης παραδομένα στο φαιοκόκκινο σαν ώριμη θλίψη κι η θύμηση ανέμη του παλιού καιρού να στροβιλίζεται στην πρώτη ψύχρα και να θυμίζει πως μας άγγιξε κιόλας το φθινόπωρο.

Κι αν οι μέρες μας είναι γεμάτες μελαγχολία, οι Κυριακές θα είναι γενναιόδωρες, γεμάτες ήχους κι αρμονία. Γιατί πάντα τις Κυριακές ξαναγυρνούν τα ξενιτεμένα όνειρα αναζητώντας ένα απάγκιο. Καλό Μήνα!

Οκτώβρης     Αννίκας...δια χειρός

Φθινοπωριάζει!

Είκοσι του Σεπτέμβρη κι απομεσήμερο! Λίγες μέρες πριν μας κέρδιζε η απλωσιά της θάλασσας αποκοιμίζοντας τις πεθυμιές μας.  Σώμα ναυαγισμένο απ’το λίβα του καλοκαιριού περιμένοντας του μελτεμιού την ανάσα και το παιχνίδισμα απ’ το κύμα που ερχόταν να σβήσει τα χνάρια των γυμνών πελμάτων κι ύστερα αποσύρονταν και ξαναρχόταν πάλι όλο νάζι και πάλι αποσύρονταν.

 Κοίτα πως περνάει ο καιρός. Πόσο μικρή είναι η ζωή και την ξοδεύουμε σε αναμονές και ξεχασμένες ονειροπολήσεις.

 Σε λίγο θα κλείσουν τα παράθυρα και πίσω απ’ το αχνισμένο τζάμι θα κοιτάμε τις πρώτες σταγόνες της βροχής που ρυθμικά θα χτυπάνε τον τσίγκο στο απέναντι γκαράζ.

Εκείνες οι ελάχιστες μέρες των διακοπών

Στα κρόσσια του καλοκαιριού κρέμονται ακόμη ζεστές οι νύχτες. Η πόλη πολύβουη γυρίζει σιγά-σιγά στους ρυθμούς της. Αυξημένη κίνηση, μηχανές στο ρελαντί, φανάρια που καθυστερούν, εκνευρισμοί και χειρονομίες, βιαστικοί αφηρημένοι πεζοί. Συνήθειες, που μέρος της ζωής μας έγιναν και διαδέχονται η μια την άλλη παρασύροντας το μυαλό σε μια παθητική πια στάση και άρνηση να καταγράψει οτιδήποτε σημαντικό και όμορφο.

Βραδάκι κολλημένη στην κίνηση της παραλιακής. Καθυστερήσεις λόγω έργων. Μια φευγαλέα σκέψη να γυρίσει πίσω δεν φαίνεται εφικτή τουλάχιστον μέχρι το επόμενο φανάρι.

Αφηρημένα αφέθηκε να κοιτά τη θάλασσα στα δεξιά της.
 Σαν από ασημένιο καντηλέρι

Σήμερα θα έλθω για Σένα

Σήμερα δεν θα έρθω μόνο για να Σου καταθέσω τα προβλήματά μου και τον πόνο μου, δεν θα 'ρθω μόνο για να Σε παρακαλέσω.

Σήμερα θα 'ρθω για να Σε δω, Λαμπερή και με μεγαλοπρέπεια να περιφέρεσαι στους δρόμους της πόλης.

Να νιώσω αυτή την ασφάλεια ότι σκεπάζεις αυτόν τον τόπο.

 Να σου ψελλίσω, κοίτα Παναγιά μου πόσοι Έλληνες και όχι μόνο, ήρθαν στη Χάρη Σου...

φρούρησε την Ελλάδα σου!

Να ασπαστώ με δέος την Εικόνα Σου

και να ακούσω στην καρδιά μου: "Καλώς τον!!!"

Αντεπάλης Πάνος 

        Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Θηβών και Λεβαδείας

                                

                                                        Χρόνια Πολλά 

Φωτεινές στιγμές σε ασπρόμαυρο φόντο

Γλυκά φύσαγε η απογευματινή αυγουστιάτικη αύρα. Κελάρυζε το νερό στο ρέμα κι από πέτρα σε πέτρα πέντε κορίτσια περάσαμε αντίπερα κι ύστερα πήραμε τον ανήφορο για το ξωκλήσι του Αη Θανάση, ν΄ ανάψουμε τα καντήλια και να ψάλλουμε την παράκληση στη Χάρη Της.

 Κόντευε δεκαπενταύγουστος.

 Κάμποσος ανήφορος μα η παιδιάστικη γνώση δεν λογάριαζε κόπωση. Μόνο μια δυο στάσεις ίσα να κόψουμε δυο μαβιά λουλούδια απ’ τις λυγαριές για το εικονοστάσι. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε. Ξεραΐλα παντού.

 Ένας στενός δρόμος γεμάτος ξερολιθιές και χωράφια θερισμένα που οι καλαμιές ξεραμένες απ’ την κάψα του καλοκαιριού πλήγωναν τα πόδια.

Με λόγια χαζά και χάχανα ανεβαίναμε τον ανήφορο μα σαν φτάσαμε στο μικρό περίβολο μια σιωπή μας κυρίεψε μη και ταράξουμε την ιερότητα του χώρου.
Ολόγυρα το πράσινο, στα πόδια μας το χωριό και στην ψυχή μας γαλήνη. Πως μερώνει εκεί η ψυχή απ' την ζάλη της καθημερινότητας!

 Λουσμένο στο φως το μικρό εκκλησάκι, δαρμένο απ’ την αντηλιά και τον άνεμο μοιάζει να αψηφά τον κίνδυνο της ερημιάς. Γύρω

 

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2020

 

Από τη συμμετοχή μου στο 26ο Συμπόσιο της Αριστέας  princess-airis.blogspot.com/ με θέμα έρημη πόλη

 

    Για τη χαρά μιας αντάμωσης και μιας αγκαλιάς.

 

Απόγευμα στον καιρό του εγκλεισμού.

Την ώρα που η τελευταία ανταύγεια του λυκόφωτος έσβηνε αργά

αφήνοντας στην αγκαλιά του τις ωδίνες των καιρών,

την πέτρινη μοναξιά και τις βαθιές ανάσες μιας όψιμης μελαγχολίας,

ένα φως ασθενικό, απόκοσμο κυριαρχούσε στην έρημη πόλη.

 Ασύντροφες, ανέγγιχτες οι σχέσεις σ΄ ένα ακόμη απόγευμα,

 που λεηλατεί τα όνειρα κόβοντας την ανάσα,

όχι απ’ το ξεροβόρι του Δεκέμβρη,

ούτε απ’ την μοναξιά και την αιθάλη,

αλλά από λέξεις παγερά υπολογισμένες

σα συνεχείς βομβαρδισμούς της ψυχής.

Λέξεις που ωστόσο δεν αρκούν για να καλύψουν

την παραδοχή μιας τρεμόσβηστης ελπίδας,

όταν βαριά η σκιά του φόβου απλώνεται στην πόλη.

Μια πόλη ανήμπορη στην επερχόμενη φθορά της,

όταν τα ίχνη δύο τριών περαστικών

μίκραιναν τόσο γρήγορα που αδυνατούσα πια

να διακρίνω απ’ το θολό το τζάμι.

Βουλιάζει η νοσταλγία σ’ αυτά που λείπουν.

Το άγγιγμα, μια αγκαλιά, το μοίρασμα

του ακριβοθώρητου ονείρου, το χάζεμα του έξω κόσμου.

Απόγευμα Δεκέμβρη.

Η μόνη θέα απ’ το παράθυρο η πασχαλιά στον κήπο

που αποτρελάθηκε εντελώς, κι άνθισε,

Κράτησε τον ήλιο να τον κάνει ζωή,

να μερώσει τον πόνο, να γιομίσει η ψυχή ελπίδα.

Κλείδωσα κάθε σκέψη να μη μ΄αγγίξει τίποτα.

       Τους φόβους κράτησα για τα φθαρτά και μάταια.

Αν θες, είπα, να φτάσεις σ’ αυτό που αγαπάς,

αν θες πιότερο απ’ του κόσμου το χρυσάφι

να θυμάσαι τα όσα ακριβά έζησες,

τότε ξεγέλασε το χρόνο,

κράτα τα χρώματα του ουράνιου τόξου στην ψυχή σου,

φύλαξε τους σπόρους της ελπίδας

και χαμογέλα μ’ ένα μικρό έστω λειψό χαμόγελο.

Για τη χαρά μιας αντάμωσης και μιας αγκαλιάς.

Αξίζει!

 

Νικήτριες: η Χριστίνα :   Χρυσόσκονη, BUTTERFLY

και οι Ευέλικτες Αναμνήσεις, της Κικής Κωνσταντίνου
Συγχαρητήρια στα κορίτσια!

Εμείς!......(εγώ και η αφεντιά μου) πατώσαμε πανηγυρικά.😩 

Θερμά ευχαριστώ τη Μαρίνα και τη Μαρία Κ.. που με ψήφισαν, καθώς και την Αριστέα για τη φιλοξενία!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Αννίκα

19 Δεκεμβρίου 2019 

Μια σπίθα φως

 

 

Αργεί πολύ να ξημερώσει απόψε.

Λέω, πως τώρα πια το χω ανάγκη

ν’ αφήνω μια σπίθα φως να ξεγλιστρήσει

 στην πιο σκοτεινή χαραμάδα της ψυχής μου,

τη νύχτα που οι σκέψεις ταξιδεύουν

κι ο ύπνος πεισμώνοντας δεν έρχεται.

Ναρκοπέδια έγιναν οι θύμησες

που εκρήγνυνται μόλις τις πλησιάζω.

Κλείνω τα μάτια στο σκοτάδι.

 Μια ανάμνηση από μια στιγμή ευτυχίας,

ένα δάκρυ από μια στιγμή συγκίνησης,

ένας ήχος απ’ την φλυαρία της βροχής,

ένα μόνο άστρο από ένα αφέγγαρο βράδυ,

δυο ώρες ύπνο, γητευτή της ψυχής μου.

 Απ’ το στρίφωμα της ζωής ξεγλιστρά μια ανάμνηση.

 Είναι Χριστούγεννα!

 Μυρίζει κανέλα, μέλι και γλυκό κρασί.

Ψωμί ζυμωτό πάνω στο άσπρο υφαντό

 το κεντημένο με τα όνειρα της μάνας.

Γέμιζα τότε την ψυχή με όνειρα,

 τον κόρφο με φρούδες ελπίδες,

την αγκαλιά με δώρα που δεν πήρα ποτέ.

 Ωστόσο πάντα αγαπούσα τα Χριστούγεννα

Όμορφα χρόνια, αθώα, δεμένα σε κόκκινη κλωστή,

πασπαλισμένα ζάχαρη σαν λαλαγγίτες.

 Όμορφη  που είναι η αθωότητα

με τ’ άσπρα δαντελένια γιακαδάκια

και τα κόκκινα λουστρινένια παπούτσια.

Όλα απείραχτα στη μνήμη όπως τ’ άφησα

μεσ’ την αγιοσύνη και την ταπεινότητα των ημέρων,

 στα χρόνια εκείνα.

Χριστούγεννα είναι!

Τα δικά μου Χριστούγεννα!

  

Η συμμετοχή μου στο 25^ο Συμπόσιο που διοργάνωσε η Αριστέα στο princess-airis.blogspot.com/ Δεκαεννιά φίλοι μέσα από το δικό του ύφος ο καθένας  αποτύπωσαν την έμπνευση σε λόγο με μέτρο ή χωρίς, με ρίμα ή στοιχεία πεζού λόγου, με την ίδια όμως ευαισθησία ψυχής και τρυφερότητας, με λόγο ευθύβολο, ζωντανό, πότε ρεαλιστικό πότε ρομαντικό πότε ελπιδοφόρο. Αριστέα σ’ ευχαριστούμε για το κίνητρο που μέσα απ' τις λέξεις, τις μνήμες και το συναίσθημα φιλοδόξησε να γίνει ποίημα

Συγχαρητήρια στην Μαίρη από το ghinimatia.blogspot.com/ για την πρώτη θέση και σε όλους τους συμμετέχοντες.

Χρόνια Πολλά με υγεία και ευτυχία ο καινούργιος χρόνος!

 

Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα 

24ο Συμπόσιο Ποίησης

Σάββατο 13 Ιουλίου 2019

Ένα σεργιάνι στου κόσμου την άκρη

την ώρα που ο ήλιος βουτούσε στον ορίζοντα

Μια υστερνή διάφανη αχτίδα έλουζε τα μαλλιά σου

κι είχε ένα φως το βλέμμα σου που μέσα του χανόμουν.

Σ' αγαπώ μου πες και το φιλί σου μύριζε αγριοβότανο

και πελαγίσια αρμύρα.

Έγειρες στον ώμο μου κρύβοντας την αλήθεια στη σιωπή σου.

Μες στων ματιών σου τον ατέλειωτο ψίθυρο

δάκρυ κρυσταλλωμένο, άχλυ του απόβραδου.

Πόσα ηλιοβασιλέματα ακόμα; Ρώτησες

Για μια ζωή, μη φοβάσαι. Σου απάντησα.

Ένιωσα το τρέμουλο των χεριών σου.

Δεν είπα τίποτ' άλλο.

Να αιχμαλωτίσω το χρόνο ήθελα

σ' εκείνη τη στιγμή που σε κρατούσα.

Ο ήλιος έκαιγε τα σωθικά μας και πριν βουτήξει στη θάλασσα

πρόλαβα κι έβαψα τα όνειρα με χρώματα απ' το λιόγερμα

κάνοντας μιαν ευχή.

Μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι μέχρι το σβήσιμο της μέρας.

Ωω αυτές οι μικρές στιγμές μας, βάρκα με λυμένα τα ξάρτια

παραδομένη σε μια γαλήνια θάλασσα

που μ' ένα ελαφρύ κυματισμό λικνίζει το όνειρο.

Πόσο κράτησε; Που χάθηκαν εκείνες οι ώρες;

Πότε ήταν που αντάριασε; Πότε το κύμα φούσκωσε

και σκέπασε τα πάντα.

Σ΄έχασα. Πάει πια καιρός.

Κάποιες φορές στο ηλιοβασίλεμα θαρρώ πως βλέπω τη μορφή σου.

Χαμογελάει. Αφουγκράζομαι ακόμα τα λόγια σου.

Εκείνο το σ΄αγαπώ το κανα φως να απαλύνω τα σκοτάδια μου,

να αντέξω τον αβάσταχτο κόσμο, σε μια ζωή που κυλάει πια με παγερή αδιαφορία.

Είχα πάντα ελάχιστες σχέσεις με την ποίηση.  Τα λογοτεχνικά μου ενδιαφέροντα στρέφονταν κυρίως στον πεζό λόγο. Η ποίηση θεωρώ είναι μια δύσκολη μάχη με τις λέξεις και τα συναισθήματα και η γλώσσα θα πρέπει να ακολουθεί τους δικούς της κανόνες ώστε να γίνεται κατανοητή, τα δε αισθήματα θα πρέπει να ταυτίζονται ή να προσεγγίζουν τα αισθήματα του αναγνώστη.

Χρειάζεται ένα σκούντημα για να γράψεις.

Λευκάδα, όνειρο ντυμένο στο μπλε και στο βαθύ πράσινο

Λευκάδα. Το νησί με τα δύο πρόσωπα. Γεμάτη κόλπους, νησίδες, ήρεμες θάλασσες και ελαιώνες στα ανατολικά και μια ομορφιά που σου κόβει την ανάσα στα δυτικά σε μια φύση άγρια, με κορφές που αγναντεύουν το Ιόνιο, με φαράγγια, πηγές, παλιούς νερόμυλους και θάλασσες με τιρκουάζ νερά και ονειρεμένα ηλιοβασιλέματα.

Με το ένα πόδι στα Επτάνησα και το άλλο στην Αιτωλοακαρνανία διατηρεί, σε πείσμα των πολλών καταστροφών, αδιάσειστα τα πειστήρια της ιστορικότητάς της.

Το όνομα Λευκάδα το πήρε από το νοτιότερο ακρωτήριο του νησιού Δουκάτο ή Λευκάτα, λόγω του λευκού των βράχων. Το ακρωτήριο της Σαπφούς, όπως το ονόμαζαν οι Βενετοί, που ο μύθος θέλει,

Επιλεγμένες σιωπές σ' ένα θρυμματισμένο κόσμο!

Η γειτονιά όσο πάει κι αδειάζει. Τους τελευταίους μήνες όλο και περισσότερο. Μια ανάρτηση αποχώρησης έκανε μια συννεφιασμένη Δευτέρα ακόμη πιο βαριά.

Κάποιες φορές οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να εκφράσεις αυτά που αισθάνεσαι.

Η απόφαση του κ. Λι να ρίξει αυλαία ήταν κάτι αναπάντεχο που μας συγκλόνισε όλους. Δεν είναι το κενό που αισθάνεσαι, η σιωπή που βιώνεις, το ανασκάλεμα του νου στις ιστορίες ζωής που συναντώνται, για λίγο συνοδοιπορούν και μετά χάνονται.

Είναι κάτι παραπάνω, είναι αυτό το απροσδιόριστο που κάνει την απουσία πιο οδυνηρή, κάνει το ξεσπίτωμα πιο δύσκολο κι ας είναι δικό σου μέλημα να αλλάξεις ρότα. Κάτι τέτοιες ώρες περνούν μπροστά απ’ τα μάτια σου όλα όσα πήραν σάρκα και οστά, πήραν χρώμα και ζωή σ’ αυτή τη γωνιά της μικρής γειτονιάς, της μεγάλης.

Μάνα, Μητέρα, Μαμά!

..."Σ' αγαπώ...καλό ταξίδι" 

λέξεις που δεν ειπώθηκαν ακούστηκαν σαν απολογισμός

την ώρα που σε ξεπροβοδούσα. Έβρεχε εκείνη τη μέρα. 

Ιούνης μήνας κι ένα γλυκό ψιλόβροχο σαν πρωτοβρόχι 

έκανε τη μοναξιά μου ακόμη πιο πικρή.

Μορφή ολοφώτεινη στα όνειρά μου

 σ' έναν κόσμο ξέχειλο από φως

 και ιλαρότητα. 

Κι όταν το πρώτο φως της μέρας ξεθωριάζει το όνειρο,

 ζεστή ακόμη νοιώθω τη θαλπωρή

 της ματιάς σου,

 γιατί η αγάπη δεν χάνεται στην αιωνιότητα 

ακόμη κι αν οι λέξεις χάνονται στον κόσμο της σιωπής.

ολόκληρο το κείμενο στο  Ααχ Μάνα!


Για τις Μανούλες που ζουν στην καρδιά μας!


                                              Αννίκα

Πρωτομαγιά!

Για ποιό βαρύ σας κρίμα σας θερίζουνε;

Πρωτομαγιά σαν χλωρά στάχυα

πίσω από 'να μαντρότοιχο γεμάτο χαμομήλια;

Για την πατρίδα εσείς στενάζατε

κι ονειρευόσαστε τη λευτεριά της.

Τέσσερις ώρες γάζωναν οι σφαίρες την καρδιά σας

και πέφτοντας αμίλητοι κατά οκτάδες

αγκάθινο στεφάνι μας φορέσατε

χαλκά ζεματιστό στην εποχή μας

να ντρέπεται αιώνια για την φρίκη της

και τα εγκλήματά της.

Η οδός Φορμίωνος, οδός του Γολγοθά μας

σπάρθηκε όλη με κόκκινα λουλούδια

απ' το πλούσιο αίμα σας τ' αψύ

που τα μαζεύομε μεσ' σε λευκά μαντήλια

τη Λευτεριά να ράνομε που αργεί (...)

 Της Ρίτας Μπούμη Παπά για τα διακόσια παλικάρια της Καισαριανής

Καλό Μήνα!

Ο Κτίστης του κόσμου εις χείρας ανόμων παραδίδοται και επί ξύλου ανυψούται ο φιλάνθρωπος (ψαλμοί κα' 18)

                                                       Ραφαήλ (1517) Μουσείο Πράδο

Aσθενικός ο ήλιος ευλαβικά σκεπάζει την πόλη,
 την ώρα που κρύα πνοή θανάτου πλανιέται στον αέρα.

Ίσκιος παγερός πέρασε πάνω απ’ τα τείχη.

 Μπροστά στο Πραιτώριο λαός δυσσεβής 

αλάλαζε να δικασθεί ως λαοπλάνος. 
Ανήμερα θηρία αυτοί που ως χτες στην ίδια ετούτη πόλη

ζητωκραυγάζαν ωσσανά, κουνώντας λάβαρα και βάγια.

Μήπως δεν το ‘ξερε, πως αύριο θα λένε Σταυρωθήτω;

Οργισμένες κραυγές σαν καλογυαλισμένη λεπίδα

ξεσκίζουν την ψυχή.

 Καρφιά τα λόγια τους μπήγονται στη σάρκα.

Που βρέθηκε τόσο μένος;

Στην άκρη στέκομαι. 

Λιθοβολώ τις ενοχές μου με τύψεις.

Κι Εκείνος, αργά βαδίζει προς το Γολγοθά,
 φορτωμένος τα λάθη του κόσμου.

Ο δρόμος λεπίδες κοφτερές, χαράζουν τα ξυπόλυτα πόδια Του.

Κάθε Του βήμα στάζει μύρο και αίμα.

Κόκκινες ανθίζουν παπαρούνες κάτω απ’ τα ματωμένα πέλματα.

Σκαμμένο απ’ τον πόνο το πρόσωπο, 

το βλέμμα τρυφερό και φιλάνθρωπο.

Μα αντί για ακάνθινο στεφάνι, την πίστη όσοι είχαν στην ψυχή τους, πανώριο είδαν φωτοστέφανο

που Αρχάγγελοι κρατούσαν στις φτερούγες.

Μ’ ένα λυγμό ακολουθώ κι εγώ την κουστωδία 

νοιώθοντας ένοχες σιωπές.

την αύρα του θανάτου νοιώθοντας πικρή και κρύα

Κι Εκείνος σαν έτοιμος από καιρό, ήπιε πικρό το ποτήρι, ως το τέλος.

Στέκομαι στη σκιά Του. Φριχτό το τέλος υπερβαίνει τη δύναμη του νου.

Δεν είναι θέαμα αυτό στα μάτια των ανθρώπων.

Πριν αλέκτωρας φωνήσαι τρις, τον απαρνηθήκαμε.

Ενάτη ώρα εσπερινή σίγησε η πλάση, μαύρο χιτώνα φόρεσε η γη.

"ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου και ανέβη καπνός εκ του φρέατος

και εσκοτίσθη ο ήλιος" Ο πόνος και η οδύνη περισσεύουν.

Αυτός που ακούραστα έτρεχε πίσω απ’ τα λάθη των ανθρώπων

διαλύοντας τα σκοτάδια των αμαρτιών, μ’ ένα τετέλεστε εξέπνευσε.

Θρηνολογώντας χύμηξε η Μάνα τα πόδια να φιλήσει.

Άνοιξη, ξυπνούσε η ζωή την ώρα που έφευγε η δική Του.

Ένα σμάρι περιστέρια πέταξαν μακριά καθώς παρέδιδε το πνεύμα.

Αντίδωρο της θυσίας Του μια σιγανή βροχή

που ξέπλυνε την πόλη από τα κρίματά μας.

Αννίκα

           Καλή Ανάσταση με υγεία, αγάπη και χαρά για όλους!

Μια φορά κι έναν καιρό....

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν μεγάλο κήπο ζούσαν αγαπημένα όλα εκείνα τα μικρά ζουζούνια που ίσως δεν έχουμε συναντήσει ποτέ, γιατί η πραγματική ζωή δεν είναι όπως στη φαντασία.

Κι όμως όλα αυτά τα μικρά

Πασχαλινές Δημιουργίες

 Με μικρά δειλά βηματάκια η Άνοιξη.  Κοντεύει Πάσχα! Μια ανάσα είναι μακριά και η δημιουργία συνεπάγεται καλή διάθεση και διάθεση είναι αυτό που ορίζει ο καθένας μας. Ανάμεσα στα σημαντικά  και τα ασήμαντα της καθημερινότητας

Χαίρε Χαριτωμένη!

Απόγευμα Παρασκευής! « Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος, και λόγον ερεύξομαι τη βασιλίδι Μητρί….

Στο μοσχολίβανο πνιγμένη η εκκλησία να σμίγει με τις τρίλιες των πουλιών και τις  μοσχοβολιές της άνοιξης. Απ’ τα ψηλά παράθυρα μια δέσμη φωτεινή απ’ το στερνό φως της μέρας απλώνει στο πρόσωπό Της τη γλυκύτητα του γήινου αντάμα με το υπερκόσμιο, αυτό που δεν μπορούν να δουν τα μάτια.

 Σε κείνο το βλέμμα που χαμογελά μέσα απ’ την χρυσοποίκιλτη κορνίζα, η πίστη, η ελπίδα, το θαύμα σμίγει με τα δάκρυα τα παρακαλεστικά που ελευθερώνονται απ’ τον πόνο.

Κρίνα απλώνουν το λευκό της αγνότητας δίπλα στ’ αναμμένα κεριά. Χρυσογραμμένα λόγια, ολόλαμπρα απάνω στα κρινόφυλλα: 

Χαίρε Κεχαριτωμένη! Χαίρε Παντάνασσα, Ελεούσα, Οδηγήτρα, Βαγγελίστρα, Φανερωμένη, Πύργε χρυσοπλοκότατε…. Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Φεγγόβολη εκκλησιά απ’ των κεριών το φέγγος αρδεύει το φως

Έξω συμβαίνει Άνοιξη!

Ανοιξιάτικο πρωινό κι η πόλη ακόμη κοιμάται. Στον κήπο μια σκιά λοξοδρόμησε στο σκαμμένο παρτέρι, σκόνταψε με το μακρύ μαύρο παλτό μα συνέχισε ανάμεσα στους φράχτες.

 Ο χειμώνας με μια βαλίτσα στο χέρι πέρασε την καγκελόπορτα. Μάρτης 21, η εποχή που σηματοδοτεί την αναχώρησή του. Η αχλή της πρωινής ομίχλης διαλύθηκε και με το πρώτο φως έλαμψε πάλι ο τόπος. Θαρρείς η πρωινή δροσιά ξέπλυνε όλα τα ελαττώματα της φύσης. 

Άστραψαν τα λιθόστρωτα κι οι φράχτες με τα λιγούστρα έλαμψαν απ’ τις φρεσκοπλυμένες ηλιαχτίδες.

 Ένας κούκος απ’ τα προχθές φωνάζει άνοιξη…άνοιξη…άνοιξη. Όμορφη που ναι να τη βλέπεις με τα μανίκια σηκωμένα κι ένα φόρεμα γεμάτο πιτσιλιές, παιδούλα ονειροπόλα με

Των ψυχών!

Απ’ το πρωί πάστρευε το σπίτι, όσο μπορούσες να παστρέψεις ένα σπίτι με κερπίτσια,* ύστερα πήρε μια σκούπα από τσαλιά και καθάρισε τα απάγκια της αυλής που ‘χαν μαζέψει σωρό τα φύλλα. Κατά το μεσημέρι απόκανε πια κι έκατσε στη μεγάλη πέτρα στο σουντρουμά* μ’ έναν ταβά στην ποδιά της να καθαρίσει σπυρί-σπυρί το στάρι. Στην κάμαρη έφεγγε το καντηλάκι και ένα μεθυστικό άρωμα από λιβάνι τριαντάφυλλο πλανιόταν στον αέρα.

-Τι κάνεις γιαγιά;

 Το βλέμμα της είχε κείνο το ύφος που δεν σήκωνε πολλά-πολλά, κείνο το ύφος που ‘λεγε πως ήμουν υποχρεωμένη να ξέρω τι ήταν μια μέρα σαν την αυριανή.

-Των ψυχών αύριο! είπε με σοβαρό ύφος. Ετοιμάζω το στάρι για συχώριο.

 Ευλαβικά τηρούσε τις συνήθειες χρόνια τώρα. Άντε τώρα εσύ να καταλάβεις τι ήταν "των ψυχών" Δεν σήκωσε τα μάτια της μα ακόμη κι έτσι έβλεπα το βλέμμα της πόσο γαλήνευε, πόσο

Άνοιξη παρά τέταρτο!

Άντε τον βγάλαμε κι αυτόν τον χειμώνα. Χθες βρήκα στον κήπο πατημασιές δίπλα στις φρέζες. Θαρρώ πως είναι τα χνάρια της Άνοιξης. Ταιριάζει γάντι το αποτύπωμα. Μέρα ηλιοφώτιστη. Τράβηξα τις κουρτίνες να μπει ο ήλιος, άνοιξα τα παράθυρα, τίναξα τη σιωπή απ’ το χαλάκι μπροστά στο τζάκι και έσβησα πια τη λάμπα θυέλλης.

Ύστερα βγήκα στον κήπο. Μύριζε φρεσκάδα απ’ το άγγιγμα

Ζητείται Ελπίς

….Ήπιε την τελευταία γουλιά απ’ τον καφέ του, δίπλωσε την εφημερίδα, έβγαλε την ατζέντα του κι έκοψε ένα φύλλο. Έγραψε:

«Ζητείται Ελπίς»

Ήθελε να πάει στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία για το αυριανό φύλλο
 (Αντώνης Σαμαράκης)

Η διαδρομή από το κέντρο της πόλης μέχρι το σπίτι της, ήταν λιγότερο από τριάντα λεπτά. Έβγαλε εισιτήριο για το Μετρό και κάθισε σε ένα παγκάκι περιμένοντας το συρμό. Έκανε ζέστη και το περπάτημα της έφερε κόπωση. Στο υπόγειο είχε δροσιά.

-Γέρασα και δεν είμαι για πολλά, σκέφτηκε.

Άλλοτε όργωνε την πόλη και στα μικρομάγαζα γύρω απ’ το κέντρο έβρισκε ό,τι ήθελε. Δεκάδες μικρά φιλόξενα στέκια έκλειναν έξω το θόρυβο και την τρέλα μιας πόλης που δεν χαλάρωνε ποτέ. Της άρεσαν αυτές οι γωνιές που είχαν χρώμα, μεθυστικές μυρωδιές φρεσκοαλεσμένου καφέ και μια αύρα που ξυπνούσε μνήμες από παλιά.

Της Αγάπης

Να 'ξερες πως λαχτάριζα τον ερχομό σου Αγάπη

που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νιώσει ακόμα

μα που ένστικτα το είναι μου σ΄αναζητούσεν, όπως

την γόνιμη άξαφνη βροχή, το στεγνωμένο χώμα

Πόσες φορές αλίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας

πως επιτέλους έφτασες, Εσύ που 'χες αργήσει

σα μυγδαλιά, που ηλιολουστες ημέρες του χειμώνα

τη ξεγελάνε, βιάζονταν κι εμε η ψυχή ν’ ανθίσει

Μα δεν ερχόσουνα ποτές και μέρα με τη μέρα

τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα.

Κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή, παρά προτού ν' ανθίσει.

και σήμερα που η νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,

του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα.

Φοβάμαι πως επέρασες Αγάπη και δεν σ' είδα!.

Κώστας Ουράνης: της Αγάπης

πηγή: Google

Χρόνια Πολλά λοιπόν σε όσους αγαπούν πραγματικά με την καρδιά τους και δεν βιώνουν τον έρωτα σαν στείρα ηδονή αμπαλαρισμένη σε κουτάκια με σοκολάτες και κόκκινες καρδούλες.

  Χρόνια Πολλά για την αγάπη που αντέχει, που υπομένει, που συγχωρεί, που ελπίζει, που δεν είναι μόνο απόλαυση, δεν είναι έλξη, δεν είναι επιθυμία, δεν δεσμεύεται από ζήλεια, ή κτητικότητα. 

 Χρόνια Πολλά για την αγάπη που είναι" μακρόθυμη, ανεκτική, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δεν ζητεί το συμφέρον," όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του.

 Γιατί αγάπη είναι η αρετή της ειλικρίνειας και του σεβασμού. Είναι το συναίσθημα που διαφοροποιεί το "αγαπώ" από το "θέλω και επιθυμώ"

"Θάθελα να φωνάξω το όνομά σου αγάπη, μ΄όλη μου τη δύναμη...........

να το φωνάξω τόσο δυνατά, που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο

καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει

να τ΄ ακούσει ο χρόνος και να μη σ΄αγγίξει αγάπη μου, ποτέ. (Τάσος Λειβαδίτης)

Οδός Ονείρων

Η μπαλάντα του Χατζηδάκι της έφερε δάκρυα. Η μελαγχολική σχεδόν, αισθησιακή χροιά της φωνής του, με τους ήχους της ρομβίας άγγιζε τα μύχια της ψυχής της. Γλυκιά νοσταλγική αίσθηση που ξύπνησε μνήμες ανοίγοντας μια πόρτα στο όνειρο.

Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας

Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή.

Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό.

Εδώ σ’ αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν

τα όνειρα τόσων παιδιών...........

Έξω έπεφτε μια σιγανή παραπονιάρικη βροχή. O αέρας μύριζε
σαπισμένα φύλλα και κάπνα από αναμμένα τζάκια. Αφηρημένα χάζευε τις φλόγες που σκορπούσαν μια γλυκιά ζεστασιά.

Φεβρουάριος

Όταν γεννήθηκε ο Φλεβάρης, ο αδερφός του ο Γενάρης του έκανε δώρο ένα μπαλάκι από χιόνι.
-Τρώγε να μεγαλώσεις, για να μπορείς να παίξεις με τον αδερφό σου, του έλεγε κάθε τόσο η μαμά του. Μόλις μάθεις να τρέχεις, θα παίξετε χιονοπόλεμο, κυνηγητό και κρυφτό.
Ο Φλεβάρης, ωστόσο, αργούσε να μάθει να τρέχει.  Ούτε να περπατήσει καλά καλά δεν μπορούσε. Το γιατί δεν το είχε προσέξει κανείς στην αρχή. Έπειτα, πρώτος το παρατήρησε ο πατέρας του, ο Χειμώνας.
-Γυναίκα, είπε στην Παγωνιά. Το παιδί μας το δεύτερο θαρρώ πως γεννήθηκε λίγο κουτσό. Να δεις που δε θα μπορέσει να τρέξει ένας μήνας κανονικός…
-Να φωνάξουμε γρήγορα ένα γιατρό!, ανησύχησε η Παγωνιά. Να φέρουμε τον καλύτερο!
Έτσι, ο Χειμώνας φώναξε τον πατέρα του, γιατί όλος ο κόσμος ξέρει πως ο πιο καλός γιατρός είν΄ ο Χρόνος.
-Μην ανησυχείτε, είπε ο παππούς Χρόνος, σαν είδε

Ξημέρωμα Κυριακής

Να ξημερώνει Κυριακή μ’ ένα ψιλόβροχο και που και που να αστράφτει και να φεγγοβολά ο τόπος. Ζεστό το χνώτο στα ξυλιασμένα χέρια της.

Στο διάφανο της στάλας της βροχής που τρέχει από τα τζάμια και στην αναλαμπή της αστραπής να καθρεφτίζεται θολή η μορφή της. Γέρασε πριν την ώρα της. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό που την πνίγει. Βαρέθηκα, της ξέφυγε δυνατά. Τρόμαξε απ' την χροιά της φωνής της.  Χαμένο όνειρο σαν αυτό λίγο πριν το ξημέρωμα. Αυταπάτη του τίποτα. Ψευδείς πεποιθήσεις. Μ’ ένα ψέμα επουλώνει τις πληγές, ξοδεύει τη σκέψη

Ένας σπουδαίος άνθρωπος!

"Ανάξιος όποιος δε μπορεί / μες το σεισμό, το χαλασμό / κάστρο τη γνώμη του να στήσει...." (Κ. Παλαμάς)

Σαράντος Καργάκος.
Ένας χαρισματικός άνθρωπος που μετακόμισε στη γειτονιά των αγγέλων κάνοντας "πλουσιότερο τον ουρανό" όπως είπε η αγαπημένη του  Γιάννα, σύζυγος και συνοδοιπόρος στη ζωή του.
Ένας άνθρωπος με δυνατή ελεύθερη σκέψη, με βαθιά αγάπη για την πατρίδα και την ιστορία της, τη γλώσσα που άριστα χειριζόταν τόσο στον γραπτό, όσο και τον προφορικό λόγο, με πάθος για την παιδεία, με έναν υγιή "Σωκρατικό οίστρο" που ξυπνούσε το ενδιαφέρον για όλα τα θέματα που απασχολούν  τους νέους, όπως είπε ο Μπαμπινιώτης εκφωνόντας τον επικήδειο. Με αυθόρμητο, ειλικρινές ανθρώπινο ενδιαφέρον, χωρίς έπαρση, χωρίς αλαζονεία, με ταπεινοφροσύνη και απλότητα.
Έλεγε συχνά: Στη ζωή το μεγαλείο ταυτίζεται με την απλότητα και η απλότητα με το μεγαλείο.
Ήταν πολλά ο Σαράντος Καργάκος, μα πάνω απ' όλα ήταν Δάσκαλος. Μέσα από το απόσταγμα της σοφίας, της γνώσης και την πορεία της ζωής του θα θυμόμαστε πάντα την καθηλωτική γραφή του όχι απλά σαν κοσμοθεωρία του ειδέναι, αλλά σαν μια βαθιά ανάγκη της γνώσης που επιτρέπει μια "ψυχοσυναλλαγή" δίκαιη όπως έγραψε στους προβληματισμούς: "Η συνείδηση του ανθρώπου είναι η ιστορία του"

Σε μια ζωή ατελεύτητη, Καλό Παράδεισο Δάσκαλε! 

Άλλη μια μέρα!

Άλλη μια μέρα και είμαι ζωντανή!!
Ευχαριστώ Κύριε, 
που και τούτη τη μέρα με αξίωσες
να δω το πάναγνο
τρισιπόστατο λευκό
της Αγνότητάς Σου!
Που έντυσες τη γη

με της απλότητας το
Πάναγνο Μεγαλείο Σου.......
Να δω το αθώρητο 
με της ψυχής το βλέμμα.
Εκείνο με τα μάτια
της παιδικής αθωότητας και της 
σεπτής αβρότητας
την σύνθεση......
Να ακούσω τη μουσική της σιωπής,
τον τελευταίο χορό
της χιονονιφάδας,
καθώς απ' τα ουράνια πέφτει
για να μου θυμίσει "χου εις και εις χου απελεύσει"

Ρένα Τζωράκη

πηγή: https://logotexnikoperiboli.blogspot.com