Χαίρε Χαριτωμένη!

Απόγευμα Παρασκευής! « Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος, και λόγον ερεύξομαι τη βασιλίδι Μητρί….

Στο μοσχολίβανο πνιγμένη η εκκλησία να σμίγει με τις τρίλιες των πουλιών και τις  μοσχοβολιές της άνοιξης. Απ’ τα ψηλά παράθυρα μια δέσμη φωτεινή απ’ το στερνό φως της μέρας απλώνει στο πρόσωπό Της τη γλυκύτητα του γήινου αντάμα με το υπερκόσμιο, αυτό που δεν μπορούν να δουν τα μάτια.

 Σε κείνο το βλέμμα που χαμογελά μέσα απ’ την χρυσοποίκιλτη κορνίζα, η πίστη, η ελπίδα, το θαύμα σμίγει με τα δάκρυα τα παρακαλεστικά που ελευθερώνονται απ’ τον πόνο.

Κρίνα απλώνουν το λευκό της αγνότητας δίπλα στ’ αναμμένα κεριά. Χρυσογραμμένα λόγια, ολόλαμπρα απάνω στα κρινόφυλλα: 

Χαίρε Κεχαριτωμένη! Χαίρε Παντάνασσα, Ελεούσα, Οδηγήτρα, Βαγγελίστρα, Φανερωμένη, Πύργε χρυσοπλοκότατε…. Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Φεγγόβολη εκκλησιά απ’ των κεριών το φέγγος αρδεύει το φως
της κατάνυξης και το μεταπλάθει σε άφατο λόγο για να φωτίσει τη γύμνια της ψυχής μας, να το αποδώσει αέναη προσευχή στον εγκώμιο ύμνο των Χαιρετισμών.

Πάθος εξαγνισμένο, άσπιλο κι αμόλυντο του λογισμού και του ονείρου, φως ιλαρό απ’ του Δημιουργού το ασίγαστο χέρι.

 Κι Εκείνη, στέκεται άγρυπνος βιγλάτορας στην πόρτα της ψυχής μας να αφουγκράζεται τις μύχιες σκέψεις που ελευθερώνονται απ’ τον πόνο και γίνονται δακρυρροούσα αγάπη σ’ ένα αντιφέγγισμα της δικής μας μεταμόρφωσης. Έρχεται με το μικρό απόδειπνο να μας φιλέψει καλοσύνη και έγνοια όπως η μάνα μας.

 Ανάξιοι εμείς κι αμαρτωλοί απαξιούμε κι αρνούμαστε την αγκαλιά Της αμφισβητώντας τη Χάρη Της, βουτηγμένοι στο εφήμερο των εγκοσμίων.

Απόγευμα Παρασκευής! Ο αέρας παίρνει την υμνωδία και τη γυρίζει πάνω απ’ την πόλη να την κάνει εαρινή ευωχία δοξαστική. Τούτο το εσπέρας γη και ουρανός ζούνε την ιερουργία μιας αμόλυντης πίστης που σμιλεύει τα ασίγαστα πάθη, τους κραδασμούς της ψυχής να τους κάνει γαλήνη, να μερώσει τους πειρασμούς του λόγου που μέσα μας παραδέρνουν, να αποδώσει βαθιά τη μετάνοια.

Αγία και μεγάλη τεσσαρακοστή! Μυστική ιστόριση της θείας παρουσίας. Η αλήθεια οικοδομείται τη λαμπρότητα του σύμπαντος κόσμου, τη ζωοποιό ενέργεια της θείας Χάριτος. Η φλόγα των κεριών τρεμοπαίζει! Φως ιλαρό των ψυχών. Χαμηλόφωνη η φωνή του ψάλτη στην ωραιότερη υμνογραφία. Μουσική των αγγέλων με λόγια αγίων υμνωδών. Άσπιλο, ανέγγιχτο δέος σε παρακινεί να σιγοψιθυρίσεις: "Υπεραγία Θεοτόκε…άσω γηθόμενος ταύτης τα θαύματα."

Στα βυζαντινά χνάρια οδηγεί η πίστη και οι ρίζες οι βυζαντινές στη ρωμιοσύνη.

Σκέπη του κόσμου πιο πλατιά απ’τον κόσμο……..αγνό βιβλίο ζωντανό που το ‘χει σφραγισμένο το Πνέμα, Ρόδο αμάραντο, πύρινε θρόνε Χαίρε!

Κυρά μου Στρατηλάτισσα σε Εσέ τα νικητήρια, δικό σου είναι το θάμα, στεφάνι σου πλέκουμε με βάγια δοξασμένα ( Κ. Παλαμάς)

Να σκεπάζει ανάλαφρα τον ύπνο μας των λευκών χεριών Της η βοήθεια!

                                      

Αννίκα