Έτσι.....κουβέντα να γίνεται!

«....Μες την σιγαλιά ανοίγει η αγκαλιά κι έκανε η αγάπη την καρδιά φωλιά….»

Όσα ευτυχισμένα Χριστούγεννα κι αν μετρήσεις, πάλι θα γέρνει η ζυγαριά στο ζύγι των πάλαι ποτέ Χριστουγέννων των παιδικών σου χρόνων.

 Δωμάτιο με βορεινό παράθυρο η ανάμνηση, αρχή στο νήμα της ζωής σου. Πίσω από κείνο το παράθυρο μέτραγες τη ροή του χρόνου πότε με δάκρυα, πότε με χαμόγελα πλάθοντας ιστορίες. 

Ήταν φορές που μέτραγες τις πέτρες μια-μια στο καλντερίμι, φορές που έπιανες ψιλοκουβέντα με τις σταγόνες της βροχής που χτύπαγαν στο τζάμι κι ύστερα κυλούσαν ως το περβάζι, στιγμές που χάζευες μες το καταμεσήμερο το φεγγάρι που ξεχάστηκε και ξέμεινε στον ουρανό. Πίσω απ' το τζάμι σε κείνο το βορεινό παράθυρο. 

 Ήταν κι αυτό μια απασχόληση του νου. Άλλες φορές αγριευόσουν ακούγοντας τον μανιασμένο αέρα που χτύπαγε ρυθμικά πάνω στο τζάμι τα μικρά κλαράκια απ’ το φούλι που έφτανε μέχρι τα κεραμίδια. Αα εκείνο το φούλι! Πως μοσχοβολούσε την άνοιξη! 

 Ένα παράθυρο βορεινό όλο κι όλο το βιος σου, λαθραία να κοιτάζεις τις ζωές των άλλων.

 Τι παραπονιέσαι; Άλλοι δεν είχαν τίποτα.

 Όταν η μοναξιά σε βάραινε, ζωγράφιζες καρδιές στο αχνισμένο τζάμι για να τις βλέπουν οι περαστικοί. Πότε-πότε τις έβαζες φτερά και περίμενες του ήλιου μια αδέσποτη αχτίδα να τις φωτίσει, να τις πάρουν οι άγγελοι στα φτερά τους, να τις ταξιδέψουν στον κόσμο.

 Όρθωνες τότε το ανάστημα στη μοναξιά και γέμιζες τα βράδια σου με παραμύθια, πρίγκιπες και ξωτικά.

 Μια φορά ξύπνησες μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο. Μου είπες πως γέμισε η κάμαρη μικρά παράξενα ανθρωπάκια. Πόσο αστεία ήταν! Ακόμα γελούσες! Είχαν κρεμαστεί, μου είπες, στους λεπτοδείκτες του μεγάλου ρολογιού. Από τότε ο χρόνος κυνηγάει κάθε σου κίνηση σαν σκιά κι όσο μεγαλώνεις, μεγαλώνει κι εκείνος μαζί σου.

Τα χρόνια που πέρασαν μετρώντας Χριστούγεννα, έμαθες πόσο σημαντικές ήταν ακόμα κι οι πιο μικρές στιγμές που θεωρούσες ασήμαντες. Κοίταζες να επουλώσεις τις βαθιές χαρακιές. Τα μικρά τα προσπερνούσες.

 Όταν πύκνωσε το σκοτάδι μέσα σου, δεν διαμαρτυρήθηκες, δεν φώναξες, βούλιαξες μόνο στις σκιές και κλείστηκες πάλι σ’ ένα βορεινό δωμάτιο, αθέατη να παρακολουθείς την ζωή.

 Φευγαλέες  ομοιότητες. Μόνο που τώρα δεν ζωγράφιζες καρδούλες, ξέπλενες στα τζάμια τα σημάδια του χρόνου με δυο δάκρυα, πολύτιμα λάφυρα της ζωής.

 Κι όμως στο βάθος μια κόχη στην ψυχή σου έμεινε αμόλυντη όπως τότε. Μνήμες γραπωμένες στο χρόνο σαν ξεθωριασμένες παλιές ζωγραφιές. Παλιές που ωστόσο μοσχοβολούν ευγνωμοσύνη.

Ψάχνοντας τα σημάδια σε κείνες τις πατημασιές, ξέρεις τι ανακαλύπτω;  Πως όλα είναι ίδια κι όλα αυτά θαρρείς πως μόλις χθες τα έζησες. 

Μόνο που να….εκείνο το παράθυρο στέκει μανταλωμένο, μοναχικό, διαβρωμένο απ’ τον χρόνο….να θυμάται την αφέλεια της αθωότητάς σου, να θυμάται και να ελπίζει να μην λησμονήσεις.

Αννίκας...δια χειρός

Για την ευτυχία των ημερών που είναι δίπλα-δίπλα με την δυστυχία, για τις σκέψεις και τις αναμνήσεις, για τα παραμύθια που είναι βάλσαμο στις ψυχές μικρών και μεγάλων, για όλα όσα ζήσαμε.

Καλά Χριστούγεννα!