Ξημέρωμα Κυριακής

Να ξημερώνει Κυριακή μ’ ένα ψιλόβροχο και που και που να αστράφτει και να φεγγοβολά ο τόπος. Ζεστό το χνώτο στα ξυλιασμένα χέρια της.

Στο διάφανο της στάλας της βροχής που τρέχει από τα τζάμια και στην αναλαμπή της αστραπής να καθρεφτίζεται θολή η μορφή της. Γέρασε πριν την ώρα της. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό που την πνίγει. Βαρέθηκα, της ξέφυγε δυνατά. Τρόμαξε απ' την χροιά της φωνής της.  Χαμένο όνειρο σαν αυτό λίγο πριν το ξημέρωμα. Αυταπάτη του τίποτα. Ψευδείς πεποιθήσεις. Μ’ ένα ψέμα επουλώνει τις πληγές, ξοδεύει τη σκέψη σε λεπτομέρειες για όσα δεν διάλεξε, για όσες φορές υποχώρησε, ανέχτηκε, συμβιβάστηκε. Πρέπει να μάθω να ανορθώνομαι όταν θεριεύει ο πόνος,σκέφτηκε.

 Όνειρα εγκλωβισμένα στην άκρη της ψυχής της που σφιγμένη με το ζωνάρι της συνήθειας ασφυκτιά αλλά υπομένει καρτερικά. Χρόνια να ψάχνει ένα μέρος να απαγκιάσει. Κι αυτά που της έδωσε η ζωή ψίχουλα λιγοστά που τα σκόρπισε η ανεμοζάλη στην αλάνα που έπαιζε παιδί μαζί με τα λασπόνερα. Εκεί μείναν θαμένα ως τα εξήντα της. Κι ύστερα πια το πήρε απόφαση, μάζεψε τα κομμάτια των στεναγμών χωρίς προσποιητή αδιαφορία, τα μπάλωσε όπως όπως τα φίλησε στο μέτωπο  και τα ‘βαλε σ’ ένα κουτί με σκούρα γκρι κορδέλα και την επιγραφή, μην ανοίξετε κίνδυνος αναζωπύρωσης. Έπρεπε τότε που μπορούσε να πετάξει τη μοναξιά της στα σκουπίδια, να μαζέψει τα ξέφτια της ψυχής της, να βάλει ένα μπάλωμα φανταχτερό και ν’ αλλάξει πορεία....
Βιάστηκε, η ζωή ήταν στον επόμενο δρόμο. Τι κατάφερε; Όχι πως δεν συναπαντήθηκαν ποτέ. Όχι πως δεν τη γνώρισε. Πάντα έλεγε  πως για να βρουμε το νόημά της πρέπει να νοιώσουμε τον παραλογισμό της; Ίσως γι’ αυτό της κράταγε μούτρα και άφηνε  μια απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους. Ίσως γιατί προτιμούσε την αφοσίωση απ’ την ίδια τη ζωή, την ειλικρινή και αγωνιώδη αγάπη, την ανιδιοτέλεια, το εγώ και το εμείς μαζί. Πόσες φορές έπεσε; Προσπαθώντας να φτάσει στην Ιθάκη της πόσες φορές τσάκισε την ψυχή της στις συμπληγάδες γιατί είχε την αφέλεια να ακούσει το τραγουδι των σειρήνων. Μαγεύτηκε για λίγο. Κι ύστερα ήρθαν απανωτά τα χαστούκια.                         

 Κι αν δεν είχε αυτό το χέρι να την κρατάει σφιχτά πως θα άντεχε; Μου λες;

Γονυπετής να κάνει το σταυρό της και να λέει Ευχαριστώ. Αυτό ξέρω.

Ξημερώνει Κυριακή. Η βροχή σταμάτησε. Δεν έφτασε να ξεπλύνει τις σκέψεις που αιωρούνται στις πιο σκοτεινές χαραμάδες του νου της. Κι όμως κάποιες φορές ήταν πολύ δυνατή. Σιωπηλή η πόλη ακόμα κοιμάται. Σε ένα ακόμα μουντό πρωινό ο ήλιος δεν λέει να ξεμυτίσει. Και οι τελευταίες σταγόνες που κατρακυλούν στο τζάμι στο τέλος διαλύονται. Ποιος ξέρει, μπορεί οι επόμενες Κυριακές να είναι πιο γενναιόδωρες, μπορεί με μια αχτίδα του ήλιου ο κόσμος να πάρει λίγο χρώμα. Υπομονή, αυτό δεν έκανε πάντα;

                                                   Αννίκα