Έξω συμβαίνει Άνοιξη!

Ανοιξιάτικο πρωινό κι η πόλη ακόμη κοιμάται. Στον κήπο μια σκιά λοξοδρόμησε στο σκαμμένο παρτέρι, σκόνταψε με το μακρύ μαύρο παλτό μα συνέχισε ανάμεσα στους φράχτες.

 Ο χειμώνας με μια βαλίτσα στο χέρι πέρασε την καγκελόπορτα. Μάρτης 21, η εποχή που σηματοδοτεί την αναχώρησή του. Η αχλή της πρωινής ομίχλης διαλύθηκε και με το πρώτο φως έλαμψε πάλι ο τόπος. Θαρρείς η πρωινή δροσιά ξέπλυνε όλα τα ελαττώματα της φύσης. 

Άστραψαν τα λιθόστρωτα κι οι φράχτες με τα λιγούστρα έλαμψαν απ’ τις φρεσκοπλυμένες ηλιαχτίδες.

 Ένας κούκος απ’ τα προχθές φωνάζει άνοιξη…άνοιξη…άνοιξη. Όμορφη που ναι να τη βλέπεις με τα μανίκια σηκωμένα κι ένα φόρεμα γεμάτο πιτσιλιές, παιδούλα ονειροπόλα με
ροδοκόκκινα μάγουλα, να ζωγραφίζει σε καμβά βουτώντας τα πινέλα στο ουράνιο τόξο.

Δανείζεται αντανακλάσεις απ’ το φως κι ύστερα καθώς ξυπόλυτη χορεύει ανάμεσα στα δαφνόφυλλα με αέρινες κινήσεις σκορπίζει χρώματα παντού.

 Καμαρώνουν στις αυλές τ’ ανθίσματα που γέρνουν στο κάλεσμα του ανέμου σε μια μυσταγωγία που ξεσηκώνει τις αισθήσεις. Ολόκληρη η φύση ζωντανός ναός του Θεού. Πλημμύρισε τις καρδιές η λαμπρότητα της δημιουργίας Του.

 Μεγάλωσαν οι ψίθυροι στον κήπο και η κάθε καινούργια μέρα είναι μια έκπληξη, ένα θαύμα που αν θέλεις να το νοιώσεις πρέπει ν’ αφήσεις την ψυχή σου λεύτερη μέσα σ’ αυτό το ήρεμο φως όπου η ανάσα της άνοιξης αιωρείται. 

Λουλούδια, νεαρά βλαστάρια, μέλισσες, πεταλούδες συνομιλούν σε γλώσσα ακατάληπτη. Αθώρητη η αράχνη υφαίνει τον ιστό της. Το γιασεμί έφτασε στο μπαλκόνι και στην άκρη μιας μαρτιάτικης κλωστής δεμένα τα όνειρα.

 Δυο πεύκα κρυφομιλούν με τον άνεμο κι ύστερα καθώς αυτός στροβιλίζει τη φωνή τους στήνουν ένα τραγούδι σα μουρμουρητό που αποκοιμίζει τα μικρά ξεπεταρούδια στις φωλιές τους.

 Στο λιόγερμα παίρνει φωτιά ο ουρανός και στην απεραντοσύνη του, μια γαλήνη, μια αρμονία αφήνει πίσω πληγές του χειμώνα. Ανατολή όλο φως και δύση ολοπόρφυρη.

Σσσσ σιωπηλά να ονειρεύεσαι, έξω συμβαίνει Άνοιξη.

Αννίκα