Φωτεινές στιγμές σε ασπρόμαυρο φόντο

Γλυκά φύσαγε η απογευματινή αυγουστιάτικη αύρα. Κελάρυζε το νερό στο ρέμα κι από πέτρα σε πέτρα πέντε κορίτσια περάσαμε αντίπερα κι ύστερα πήραμε τον ανήφορο για το ξωκλήσι του Αη Θανάση, ν΄ ανάψουμε τα καντήλια και να ψάλλουμε την παράκληση στη Χάρη Της.

 Κόντευε δεκαπενταύγουστος.

 Κάμποσος ανήφορος μα η παιδιάστικη γνώση δεν λογάριαζε κόπωση. Μόνο μια δυο στάσεις ίσα να κόψουμε δυο μαβιά λουλούδια απ’ τις λυγαριές για το εικονοστάσι. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε. Ξεραΐλα παντού.

 Ένας στενός δρόμος γεμάτος ξερολιθιές και χωράφια θερισμένα που οι καλαμιές ξεραμένες απ’ την κάψα του καλοκαιριού πλήγωναν τα πόδια.

Με λόγια χαζά και χάχανα ανεβαίναμε τον ανήφορο μα σαν φτάσαμε στο μικρό περίβολο μια σιωπή μας κυρίεψε μη και ταράξουμε την ιερότητα του χώρου.
Ολόγυρα το πράσινο, στα πόδια μας το χωριό και στην ψυχή μας γαλήνη. Πως μερώνει εκεί η ψυχή απ' την ζάλη της καθημερινότητας!

 Λουσμένο στο φως το μικρό εκκλησάκι, δαρμένο απ’ την αντηλιά και τον άνεμο μοιάζει να αψηφά τον κίνδυνο της ερημιάς. Γύρω
κυπαρίσσια και σκίνα και ξέμακρα ένα δάσος θεόρατες βελανιδιές που σε παλαιότερους χρόνους στάθηκε πηγή εσόδου για το χωριό. Αμέτρητοι μύθοι για τις Αμαδρυάδες νύμφες που προστάτευαν το δάσος. Οι βοσκοί έλεγαν πως άκουγαν κλάματα κάθε που κοβόταν ένα δέντρο και οι αδερφές τους τιμωρούσαν όσους τα έκοβαν.

 Η χαμηλή ξύλινη πόρτα ήταν μισάνοιχτη και ανοίγοντας έτριξαν οι μεντεσέδες, ο θόρυβος αντήχησε παράξενα.
Αισθήματα γαλήνης γέμιζαν την ψυχή ανάκατα με φόβο. Μισοσκότεινο, ταπεινό και σιωπηλό. Η σιωπή του ένα με τη σιωπή της ψυχής μας. Μύριζε λιβάνι κι αγιοκέρι. Κάποια καντήλια ήταν αναμμένα φωτίζοντας τα πρόσωπα των αγίων σ’ ένα τέμπλο απλό, ξύλινο, χωρίς περίτεχνα σκαλίσματα, μ’ ένα ξεθωριασμένο γαλάζιο χρώμα. Σίγουρα πέρασε κάποιος βοσκός να καταθέσει τις πιο μύχιες επιθυμίες και τις ελπίδες του.

Στο παλιό μπρούτζινο μανουάλι με την άμμο αφήσαμε τα κεράκια αναμμένα, καθένα και μια ευχή. Προσκυνήσαμε με ευλάβεια και ανοίξαμε τη Σύνοψη στο μικρό Παρακλητικό κανόνα.

"Κύριε εισάκουσον την προσευχή μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου…….."

 Η μελωδική φωνή της Τασούλας γέμισε με κατάνυξη το χώρο κι ο αντίλαλος πήρε τη μελωδία και τη σκόρπισε ως πάνω στην κορφή του βουνού κι από κει ως τα σύννεφα. Από κοντά και μεις με κείνη την παιδιάστικη εξαίσια φάλτσα φωνή μας που ανέβαζε λίγο τον τόνο για να εισπράξουμε ένα αγριοκοίταγμα απ’ τις μεγαλύτερες.

"προστασία και σκέπην, ζωής εμής τίθημι Σε Θεογενήτορ Παρθένε συ με κυβέρνησον….."

Μια ριπή αέρα έκανε τη φλόγα των κεριών να τρεμοσβήσει. Θαρρείς δεν είμασταν μονάχες. Γλύκαναν τα πρόσωπα των αγίων, σιγά κι αθόρυβα γέμισε το εκκλησάκι αγγέλους με χρυσές, ρόδινες και πορτοκαλιές φτερούγες.

"Υπεραγία Θεοτόκε…Λιμήν και προστασία των σοι προσφευγόντων γενού Παρθένε, τείχος ακράδαντον, καταφυγή τε και σκέπη και αγαλλίαμα…"

Τότε δεν ξέραμε τα λόγια μα χόρταινε η ψυχή μας άγια χαρά και κατάνυξη. 

Και δίπλα απ’ την ωραία Πύλη σιωπηλή η Αγία Μητέρα άκουγε τους ύμνους του παρακλητικού κανόνα με λόγια δοξαστικά που κλείνουν μέσα τους τον ανθρώπινο πόνο

Ο ήλιος τράβαγε προς τη δύση. Άρχισαν οι σκιές να μεγαλώνουν. Όσο φώτιζε ακόμη πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Αμίλητες λες και δεν είχαμε τίποτα να πούμε, μα κείνο που θυμάμαι είναι πως σε όλο το δρόμο μας ακολουθούσε κείνη η λεπτή ευωδία του μοσχολίβανου. 

Η Παναγία οδηγούσε τα βήματά μας.

Αννίκα