Ζητείται Ελπίς

….Ήπιε την τελευταία γουλιά απ’ τον καφέ του, δίπλωσε την εφημερίδα, έβγαλε την ατζέντα του κι έκοψε ένα φύλλο. Έγραψε:

«Ζητείται Ελπίς»

Ήθελε να πάει στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία για το αυριανό φύλλο
 (Αντώνης Σαμαράκης)

Η διαδρομή από το κέντρο της πόλης μέχρι το σπίτι της, ήταν λιγότερο από τριάντα λεπτά. Έβγαλε εισιτήριο για το Μετρό και κάθισε σε ένα παγκάκι περιμένοντας το συρμό. Έκανε ζέστη και το περπάτημα της έφερε κόπωση. Στο υπόγειο είχε δροσιά.

-Γέρασα και δεν είμαι για πολλά, σκέφτηκε.

Άλλοτε όργωνε την πόλη και στα μικρομάγαζα γύρω απ’ το κέντρο έβρισκε ό,τι ήθελε. Δεκάδες μικρά φιλόξενα στέκια έκλειναν έξω το θόρυβο και την τρέλα μιας πόλης που δεν χαλάρωνε ποτέ. Της άρεσαν αυτές οι γωνιές που είχαν χρώμα, μεθυστικές μυρωδιές φρεσκοαλεσμένου καφέ και μια αύρα που ξυπνούσε μνήμες από παλιά.
Είχαν κόσμο «καλής ποιότητας» αφού ήταν επιλογή σαν “after work spot” για έναν καφέ ή ένα ποτό.

Άλλοτε!... Δυστυχώς η ραχοκοκαλιά της πιο εμπορικής περιοχής της πόλης σιγά σιγά άρχισε να γέρνει. Η περιοχή υποβαθμίστηκε και τα μικρομάγαζα μη αντέχοντας έναν αθέμιτο ανταγωνισμό έκλεισαν όταν ο κόσμος μετακόμισε στα προάστια. Έτσι η φυσιογνωμία σ’ αυτό το κομμάτι της πόλης που αλλοιώθηκε την τρόμαζε. Την τρόμαζε και για έναν ακόμη λόγο.

Μια δυο φορές ήρθε αντιμέτωπη με όλα εκείνα που απεχθάνονταν. Ένα κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας την ακολουθούσε. Η πόλη δεν είναι μόνο κτήρια πέτρινα, επιβλητικά, νεοκλασικά σπίτια. Είναι οι άνθρωποι που ζουν ανάμεσα στο λίγο και το ελάχιστο. Άνθρωποι που ξεπουλούν την απόγνωση σε τιμή ευκαιρίας, που βολεύονται με φτηνιάρικα όνειρα που σε εποχή εκπτώσεων παζαρεύουν την τιμή τους.

Κανείς δε νοιάζεται. Επιβιώνουν χωρίς να ζουν σε βρώμικα χαρτόκουτα, ανάμεσα σε αποφάγια, σαπισμένα νεράντζια, σε πεζοδρόμια που μυρίζουν μιζέρια και κάτουρο.

Σ’ αυτό το κομμάτι της πόλης θεμελιώδη ζητήματα όπως η καθαριότητα και η τήρηση της τάξης είχαν προ πολλού κόψει τις σχέσεις τους. ο νόμος ήταν μάλλον περιττός. Υπήρχαν βέβαια περιπολίες, άλλα μάλλον δεν απέδιδαν.

Η καλύτερη ώρα να δεις την πόλη είναι νωρίς το πρωί, όταν ακόμη δεν έχει ξυπνήσει, όταν οι πρώτες ηλιαχτίδες κυνηγούν τις σκιές στους τοίχους. Αργότερα, σ αυτή τη λαοθάλασσα από ανώνυμους, επώνυμους, μικροπωλητές, επαίτες, πόρνες, λευκούς, έγχρωμους, μόνιμους και περαστικούς, μια δίνη σε αναγκάζει να βουτήξεις μέσα της αφήνοντας τη να σε παρασύρει στο δικό της ρυθμό.

Η αναμονή στο Μετρό ήταν εκνευριστική, ωστόσο βάλθηκε να παρατηρεί τους ανθρώπους που περίμεναν στην πλατφόρμα. Άνθρωποι συνηθισμένοι, αμίλητοι, κλεισμένοι στις σκέψεις τους.

Μια φασαρία στο διπλανό παγκάκι απέσπασε την προσοχή της. Αφορμή μια θέση. Ένας κύριος σκουρόχρωμος με ένα μικρό κοριτσάκι, δε θα ήταν πάνω από έξι-επτά ετών, με δυο κατάμαυρα μελαγχολικά μάτια και πυκνά μαλλιά, στην προσπάθειά του να καθίσει τρέκλισε και ακούμπησε τον ώμο μιας ηλικιωμένης γυναίκας.

-Συγνώμη κυρία, είπε και προσπάθησε να βολευτεί σε μια άκρη παίρνοντας τη μικρή στα γόνατα του. 

Η ηλικιωμένη σηκώθηκε με επιδεικτική αποστροφή και μουρμουρίζοντας απομακρύνθηκε. Ήταν μια καλοστεκούμενη γυναίκα, με μια καλοραμμένη ματαιοδοξία και μια αποξηραμένη νοοτροπία που μάλλον η συγνώμη δεν την κάλυψε.

-Βρωμομετανάστες, πίθηκοι, είπε αδιαφορώντας αν τράβηξε τα βλέμματα όλων.

Ο σκουρόχρωμος κύριος κοίταξε το δάπεδο. Οι λέξεις κοφτερές λεπίδες. Βουβός ο πόνος τσάκιζε το παράπονο στα μάτια του, μα άχνα δεν έβγαλε, κράτησε μια βαθιά σιωπή από κείνες που ξέρουν να κραυγάζουν.

Η κυρία ωστόσο εξακολουθούσε να «ψέλνει» και βρήκε δεκανίκι σε δυο νεαρούς που πρόθυμα πήραν το μέρος της. Έτσι κουβέντα στην κουβέντα το επεισόδιο πήρε άλλη μορφή.

Μια κηλίδα δηλητήριο άρχισε να απλώνεται γύρω. Ο αέρας ξαφνικά λιγόστεψε απ’ την μπόχα της σκέψης τους και το ζόφο της ψυχής τους. Ακούστηκαν βαριές κουβέντες μέχρι που το κοριτσάκι  τρομαγμένο, μη κατανοώντας τι γίνεται, έβαλε τα κλάματα.

-Θείε φοβάμαι..

-Μη φοβάσαι καλή μου.

Δεν ήταν δικό του παιδί. Παιδί του αδερφού του ήταν. Εκείνος έχασε γυναίκα, παιδιά κι αδέρφια. Σφάγια στο βωμό του πολέμου. Πλήρωσε ακριβά για να πνιγούν. Κολύμπησε σε στοιχειωμένες θάλασσες μαζί με την ηχώ από παιδικές φωνούλες που ανέβαιναν απ’ το βυθό. Καμμιά δεκαριά σώθηκαν και μπρούμητα τους βρήκαν ξέπνοους μαζί με τα κουφάρια. Γονάτισε ως είθισται, να προσευχηθεί. Σε ποιο Θεό;

Άφησε μια κραυγή, κάτι ανάμεσα σε ουρλιαχτό, σε απόγνωση, σε ύστατο χαιρετισμό και ύστερα πήρε το παιδί απ’ το χέρι και το φόβο παραμάσχαλα και πορεύτηκε κόντρα στον ήλιο. Στις τσέπες του είχε μόνο ακρωτηριασμένη την ελπίδα και στο μέρος της καρδιάς καρφιτσωμένη μια κίτρινη ετικέτα για να ξεχωρίζει.. «Πρόσφυγας του κόσμου».

Ένας τυφώνας ξερίζωσε ό,τι αγαπούσε. Μήτε θυμάται πως έφτασε ίσαμε δω.

Την έπιασε μια δυσθυμία γι’ αυτούς τους ανθρώπους, θύματα μιας επιβεβλημένης σκληρότητας της ζωής. Η οργή παλλόταν μέσα της συνθλίβοντας κάθε ανθρώπινο. Κοίταξε την ηλικιωμένη με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Σίγουρα ήταν καλή χριστιανή, κατά την άποψη της. Χριστιανή ναι…άνθρωπος όχι. Ήθελε να τα βάλει με όλους αυτούς που κάνουν λιτανείες τις ενοχές τους με καλλωπισμένες κάλπικες συμπεριφορές, με μεγαλοστομίες εντυπωσιασμού που αποδεικνύουν μόνο την μεγαλειώδη μικρότητά τους. Ήθελε,  μα δε μίλησε.

Ήρθε το τρένο και με σκυμμένο κεφάλι ακολούθησε τον κόσμο. Συνένοχη μιας ψευδαίσθησης που δέχεται μια ζοφερή πραγματικότητα, μιας προσποιητής άγνοιας που ελλοχεύει να χλευάσει την ανθρωπιά μας, να δηλητηριάσει την ελπίδα. Συνένοχη ενός εφησυχασμού που εθελοτυφλεί και σαρώνει τις κοινωνίες του κόσμου.

Βολεύτηκε σ’ ένα κάθισμα κι έβγαλε από την τσάντα της το βιβλίο του Σαμαράκη.  «Ζητείται Ελπίς»

Αννίκα