Οδός Ονείρων

Η μπαλάντα του Χατζηδάκι της έφερε δάκρυα. Η μελαγχολική σχεδόν, αισθησιακή χροιά της φωνής του, με τους ήχους της ρομβίας άγγιζε τα μύχια της ψυχής της. Γλυκιά νοσταλγική αίσθηση που ξύπνησε μνήμες ανοίγοντας μια πόρτα στο όνειρο.

Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας

Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή.

Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό.

Εδώ σ’ αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν

τα όνειρα τόσων παιδιών...........

Έξω έπεφτε μια σιγανή παραπονιάρικη βροχή. O αέρας μύριζε
σαπισμένα φύλλα και κάπνα από αναμμένα τζάκια. Αφηρημένα χάζευε τις φλόγες που σκορπούσαν μια γλυκιά ζεστασιά.

Μια κούπα καφέ. Στο κατακάθι του ψάχνει τις λέξεις. Κι όπως πέφτει σιγά-σιγά η νύχτα, στου χρόνου την αντοχή ακουμπάει τις μνήμες. Απόψε φυσάει αναμνήσεις.

Να-καλή ώρα όπως τώρα- να είναι βράδυ, να ψιλοβρέχει, να κουρνιάζει στην αγκαλιά της μάνας που μυρίζει αγάπη και με κλειστά τα μάτια να απολαμβάνει το πιο όμορφο παραμύθι που το ‘χει χιλιοακούσει μα κάθε φορά να της φαίνεται ακόμα πιο όμορφο. 

-Στα παλιά χρόνια μια φορά…………

Στα παλιά χρόνια, αλήθεια πως πέρασαν τα χρόνια. Πότε ήταν

παιδί στην πιο όμορφη, την πιο τρυφερή ηλικία που στροβίλιζε τη ζωή σαν το νήμα της σβούρας, που κρέμαγε τα όνειρα στα πιο ψηλά κλαδιά των δέντρων για να σεργιανάει η ψυχή, πότε ήταν που έκρυβε στις ξερολιθιές μαζί με τ' αγριόχορτα τα μυστικά φιλιά, αντάμα με τα δάκρυα μιας πρώιμης αγάπης.

-Εσείς θα ζήσετε σε καλύτερα χρόνια….. Έτσι τελείωνε το παραμύθι.

Το πίστευε. Ανυπομονούσε να φύγει έξω απ’ τα στενά περιθώρια της μικρής κοινωνίας. Ευφάνταστα παιδικά όνειρα.

Ήθελε πάντα ένα σπίτι ψηλά στο λόφο, να απλώνεται το βλέμμα ως κάτω. Τα πυρωμένα καλοκαίρια να νιώθει τη φλόγα της γης, ν’ ακούει το σφύριγμα του ανέμου τους παγωμένους χειμώνες, να χορταίνει πράσινο με την ανασαιμιά της άνοιξης. Ένα σπίτι να φτιάξει την ζωή στα μέτρα της ψυχής της, όχι σπουδαία πράγματα, μια οικογένεια να γεμίσει περιεχόμενο και αγάπη, όνειρα ρομαντικά, ανθρώπινα, γεμάτα αισιοδοξία και ελπίδα. Χαρές, λύπες, εμπειρίες, όλα όσα δίνουν στη ζωή κατεύθυνση, νόημα και σοφία. Ένα σπίτι κι ένα κήπο που στις τελευταίες ανταύγειες του ήλιου θα έπαιρνε ρόδινο χρώμα.

Αλλιώς τα φερε η ζωή. Ξέμεινε στα κοριτσίστικα όνειρα. Η ελπίδα πάντα ακροβατούσε στην άκρη της ψυχής της. Όσο τα χρόνια άσπριζαν τα μαλλιά της αχνοφαινόταν μάταιη.

Τόσο που ήταν πια σίγουρη πως υπάρχει μια προκαθορισμένη πορεία για κάθε άνθρωπο. Απ΄ τον ίδιο εξαρτάται η επιλογή του ρόλου.  Ήταν απλά τα πράγματα.

 Της πέταξε η ζωή δυο ψίχουλα κατάμουτρα κι αυτή δεν βρήκε ούτε μια τόση δα λεξούλα να την αποστομώσει. Τα δέχτηκε. Έλεγε δεν πειράζει. Έχτιζε αξιοπρέπεια γιατί ζύγιζε πιότερο στη ζυγαριά της ζωής. Έδινε πάντα προτεραιότητα στους άλλους, δεν μετάνιωσε ποτέ.

 Έτσι είχε μάθει. Να μετουσιώνει μέσα από μνήμες τα βιώματα. Σάμπως μπορούσε να κάνει κι αλλιώς Τα βιώματα είμαστε εμείς-έλεγε- δεν μπορούμε να τα αρνηθούμε. Πάλευε σ’ όλη της τη ζωή, στο τέλος συμβιβάστηκε. Τώρα πια το μονοπάτι της δεν έχει σταυροδρόμι, τώρα πια δεν έχει δικαίωμα επιλογής.

Το χθες ένα όνειρο ήταν μόνο, το αύριο αναμενόμενο, το σήμερα; Να είναι άραγε η ευαισθησία της ηλικίας; Τελευταία όλο και πιο συχνά την πιάνει η έγνοια του ανεκπλήρωτου. Τώρα που πλησιάζει την έβδομη δεκαετία της ζωής της μήπως ν’ αρχίσει να διαγράφει σφάλματα, συνήθειες και σκέψεις;… Αν προφταίνει. 

Γιατί η κλεψύδρα δίχως έλεος κλέβει το χρόνο.

Oδός ονείρων…..είναι ο δρόμος που κατοικούμε, μικρός, ασήμαντος, λυπημένος μα κι απέραντα ευγενικός....

Μια βροντή κάλυψε τον ήχο της μουσικής και διέκοψε τη σκέψη της επαναφέροντάς τη στο σήμερα. Τρόμαξε, πάντα την τρόμαζαν οι αστραπές.  Βάλθηκε να σκαλίζει τη φωτιά στο τζάκι. Δεν άναψε φως. Η φλόγες φώτιζαν το χώρο. Έφτιαξε καινούργιο καφέ κι έβαλε κάτι πιο χαρούμενο στο ράδιο.

Αννίκα