Μεγάλη Εβδομάδα

Δυστυχώς στις μέρες μας ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο, βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά, μιλάει μόνο με σήματα μες στη οχλαγωγία της ερημιάς, στις φαντασμαγορίες του τίποτε. Μας ψέκασαν με αναισθητικό, έτσι που αποξενωθήκαμε από τον πόνο και γίναμε κραυγή έξω από τον πόνο. Απωλέσαμε τη θεσπέσια υμνωδία της λύπης, τη Μεγάλη Εβδομάδα μας.

 Μια κλωστή ποίησης, μια χορδή συγκίνησης διαπερνούσε πάλαι ποτέ τη Μεγάλη Εβδομάδα μας. Και μια θεσπέσια μουσική των θλιμμένων ύμνων της έραινε την παιδική μας αθωότητα. "Τω καιρώ εκείνω", τότε που "αι γενεαί πάσαι ύμνον την ταφή σου…", τότε που σχολιαρόπαιδα ντυμένα με το κοντό παντελονάκι και το πολύχρωμο πουκαμισάκι της άνοιξης στριμωχνόμασταν κρατώντας το βιβλιαράκι του "Επιτάφιου θρήνου", για το ποιος θα πιάσει την καλύτερη θέση να ψάλλουμε με σέβας και μ’ ένα ρίγος που μας διαπερνούσε, με μια εξαίσια "φάλτσα" φωνή, μέσα στο κατανυκτικό αχνό φως των κεριών: "Η ζωή πώς θνήσκεις; Πώς και τάφω οικείς;… Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;…". Βαθιά εντυπωμένη μέσα μου ακόμη η φωνή, θρηνητική κραυγή, του παπά από την ωραία πύλη, τη φοβερή στιγμή της κορύφωσης του θείου πάθους: "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου".

 Κένταγε τα σπλάχνα μας η λύπη, γιατί εξανθρωπίζαμε το Χριστό, τον κάναμε ολότελα δικό μας, πατέρα, μάνα, αδερφό, αγαπημένο φίλο, και ο καθένας κείνη τη στιγμή θρηνούσε μέσα του το δικό του εσταυρωμένο, το δικό του ενταφιασμένο.
Κι ύστερα τη Μ. Παρασκευή από νωρίς το πρωί κοριτσόπουλα κι αγόρια, παρέες παρέες, να τρέχουμε στους αγρούς να μαζέψουμε αγριολούλουδα για το στολισμό του Επιταφίου με συνοδεία το θλιβερό ήχο της καμπάνας. Και γύρω μας και εντός μας η Άνοιξη ανθισμένη......
Ποιά απ' τα παιδιά μας σήμερα, τους νέους, παρά την τόση πληροφόρηση, γνωρίζει το Ρωμανό το Μελωδό, τον Ιωάννη το Δαμασκηνό; Κι εμείς δεν γνωρίζαμε, μα είμαστε τυχεροί γιατί αξιωθήκαμε να κοινωνήσουμε και να βιώσουμε την ποιητική και μουσική λάμψη των ύμνων τους.
Πρώτη και μέγιστη ευθύνη των ταγών της εκκλησίας γι αυτή την αποξένωσή μας. Αφ' ότου ενέσκηψε η "πρόοδος"και στούς ναούς χάθηκε η μαγεία της υμνωδίας. Τα μεγάφωνα, οι ηλεκτρικές καμπάνες, ο λουσάτος φωτισμός, η επιδειξιομανία της ένδυσης, δρουν αποτρεπτικά στο στοχασμό και στην κοινωνία της χαρμολύπης

Δεν είναι αναγκαίο να είναι κανείς θρήσκος για να νιώσει το μεγαλείο της λύπης του Μεγαλοβδόμαδου, φτάνει να έχει ακόμα ανθρώπους μέσα του, ζωντανούς και νεκρούς, να κλει’ μέσα του τους δικούς του Χριστούς. Και να συνεχίζει να ανάβει το κεράκι του στο ξωκλήσι του αγίου Λύπιου:

 " ζήτα το δάκρυ να ελεήσει τα ξερά σου μάτια

 κλάψε να πλύνεις το κορμί σου από τις λάσπες και τα εγκώμια…" (Β. Λεοντάρης).

 Τότε!..."Τω καιρώ εκείνω."....Ας είναι!… έτσι ήρθαν τα πράγματα κι έτσι θα πάνε, αν δεν τα αλλάξουμε…...

 Απόσπασμα του  Γιάννη Π. Τζήκα  :Μεγάλη Εβδομάδα: "Από λύπην υπάρχουμε"

   πηγή:  Λόγος Παράταιρος Πες το με ποίηση (53ο)

Ο Θεός έσται μεθ' υμών.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Καλή Ανάσταση

Αννίκα