"Κύριος ποιμένει με και ουδέν με υστερήσει...."

 

Τελευταία όλο και πιο συχνά στριφογύριζε στο μυαλό της ο 22^ος ψαλμός του Δαυίδ.

 «Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι Συ μετ’ εμού ει»

Βγήκε έξω ν’ ανασάνει. Νόμιζε πως πνιγόταν. Όχι δεν έφταιγε ο εγκλεισμός κι αυτή η καταραμένη πανδημία. Να ξεφύγει ήθελε. Να ξεφύγει ούτε κι εκείνη ήξερε από τι. Ένα κουβάρι η ψυχή της όταν τη ροκάνιζε ο φόβος μιας απώλειας. Όποια κι αν ήταν. Μάνα, πατέρας, άντρας, παιδί, αγαπημένο πρόσωπο. 

Γερνάει. Κάθε μέρα και περισσότερο την πιέζει ο χρόνος. Κι εκείνη η σκιά του φόβου χύμηξε απόψε να ξεκάνει την ψυχή της. Κάτι νύχτες σκιαγμένες σαν κι αυτή ένιωθε το αθέατο υπαρκτό. Κι όσο κι αν προσπαθούσε να το δαμάσει, μάταια…..κι έτσι αφήνονταν σε μνήμες.

 Ένιωθε να βαδίζει στα ίδια αχνάρια που χρόνια βάδιζε, στα ίδια μονοπάτια μιας υποσχόμενης ζωής, τότε

που έψαχνε το ξάφνιασμα του έρωτα δένοντας κόμπο τα καρδιοχτύπια. Μια ανάσα λες απόσταση το τώρα απ’ το χθες. Πόσος πόνος σε μια διαδρομή που μπορεί να οδηγεί σ’ ένα ξέφωτο, μπορεί και στην άβυσσο.

Ευάλωτη πάντα. Ποτέ δεν κατάφερε ν’ απαγκιστρωθεί από εκείνο το συναίσθημα που απαιτούσε όλο και μεγαλύτερο μερίδιο από την ψυχή της. Κι απόψε θαρρείς λιγόστεψε η υπομονή, περίσσεψε ο φόβος. Να κλείσει τα μάτια ήθελε, να σβήσουν όλες οι στιγμές οι γεμάτες θλίψη απ’ το μυαλό της, να είναι όνειρο μόνο.

« Όλα θα γίνουν όπως πρέπει και στην ώρα τους»

Χρόνια το άκουγε μέχρι που στο τέλος το πίστεψε κι αφέθηκε να περιμένει. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της μόνο να ονειρευτεί μπορούσε. Να καταγράφει στο μυαλό τα όνειρα, να ακροβατεί ανάμεσα στο γκρίζο και στο λευκό, να δραπετεύει απ’ τα στενά περιθώρια της ζωής, να αλαφραίνει.

Στηνόταν μπροστά στον καθρέφτη σκαρώνοντας μια αψεγάδιαστη εικόνα. Όριζε το σενάριο, σκηνοθετούσε τη ζωή, άφηνε ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς, τη στόλιζε δαντέλες με ασημένια κρόσσια και περίμενε. Καιροί που πέρασαν και ξεχάστηκαν στα πέτρινα πεζούλια παρέα με τ’ αγριόχορτα που ξέφευγαν απ’ τις ασβεστωμένες πέτρες. Εκεί ξεχάστηκε μαζί μ’ ένα λυγμό ανάμεσα στο μάταιο και στο τίποτα. Του ονείρου ο πόνος με τα χρόνια βάραινε πιο πολύ.

Άργησε πολύ εκείνο το όνειρο. Τριάντα χρόνια και, της πήρε μέχρι να σπάσει το κουκούλι να βγει πεταλούδα, να πετάξει στην ευτυχία, ή τουλάχιστον να έρθει πιο κοντά σ’ αυτό που νόμιζε ευτυχία. Η αντανάκλαση της θόλωσε το βλέμμα.

Την τρέλα του έρωτα δεν την ένιωσε ποτέ. Μόνο μια δυνατή, καθαρή αγάπη που εξαγνίζει όλους τους πόνους και μια κοινή πορεία για το «μαζί στα καλά και τα άσχημα» Όμορφο είναι να έχεις κάποιον να μοιράζεσαι τη ζωή σου. Ίδιες ψυχές σαν τη σταγόνα που απλώνει, άπλωνε κι η ζωή της. Όμως….εδώ πια δεν χωρούσαν σενάρια. Η ίδια η ζωή είχε το πάνω χέρι. Μεσοστρατίς πήρε την απόφαση ν’ ανέβει ως την κορφή όσο μακρύς κι αν ήταν ο δρόμος. Μακρύ κουραστικό ταξίδι το πεπρωμένο κι ο δρόμος δύσβατος, ανηφορικός γεμάτος προκλήσεις. Κάποιες φορές γονάτιζε, μάτωνε, χανόταν στην καταχνιά. Σαν ψίθυρος ανέβαινε στα χείλη μια προσευχή.

«Εισελθέτω ενώπιόν Σου η προσευχή μου, κλίνον το ους Σου εις την δέησίν μου, ότι επλήσθη κακών η ψυχή μου……….» (ψαλμός ΠΖ')  Ήθελε τόσα πολλά να πει. Κι ας έβγαιναν σκόρπιες οι λέξεις, ασύντακτες.

Τι γαλήνη να νιώθεις ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς και να συμφιλιώνεσαι με το χειρότερο πόνο. Να δένει η ψυχή σε στιγμές υπέρβασης κι αλήθειας πιο πέρα από αυτό που φαίνεται. Τίποτα δεν είναι τόσο δυνατό απ’ την ανάγκη της ψυχής να βρει την αλήθεια. Αυτή την μέσα σου αλήθεια που ανοίγει μονοπάτι για τη συνείδηση. Έτσι ένιωθε. Κι ας δεν πήρε ποτέ απόκριση απ’ όσες φορές ρώτησε «μ’ ακούς, μια χαμένη ψυχή είμαι, δώσε μου ένα σημάδι»  Μέσα απ’ τη σιωπή η ανάγκη να πιστέψει στο θαύμα έφερνε σιγά-σιγά τη λύτρωση. Όλα τ’ άλλα ύβρη τα λογάριαζε. Πόσο λίγα γνωρίζουμε για τις μεγάλες αλήθειες που ο βέβηλος ο χρόνος παίρνει μαζί του.

Γαλήνευε η ψυχή όταν σε βλέμμα αγαπημένο αγνάντευε κείνο το ξέφωτο γαλάζιου ουρανού, δυο δρασκελιές απ’ το σύμπαν. Πόση απόγνωση και ερημιά όταν την τύλιγαν πυκνές ομίχλες. Τότε γινόταν μια κραυγή που αν την άφηνε θα ‘σπαγε τον ουρανό χίλια κομμάτια.

«Πρέπει να μάθεις ν’ αντέχεις, της έλεγε. Να ζυγιάζεις τις χαρές και τις λύπες με την απαντοχή»

Δεν έχει ανάγκη από λόγια η αγάπη. Σε κείνο το τρυφερό άγγιγμα ησύχαζε ο πόνος. Αναγεννιόταν τότε κι όρθωνε το ανάστημα. Κι ήταν μέρες που ήταν αληθινά ευτυχισμένη. Ανάσαινε τη ζωή κι ένιωθε κείνον τον πορτοκαλί ήλιο να τη ζεσταίνει κι ας ήταν καταχείμωνο. Αυτό το ταξίδι μαζί του είχε μια άλλη διαφορετική γνώση.

«Ο πόνος είναι απόδειξη πως υπάρχουμε. Αύριο θα είναι αλλιώς, θα δεις»

Έτσι πορευόταν. Δεν θα τα κατάφερνε ποτέ αν ήταν μόνη. Έπιανε το χέρι του και έκανε ένα βήμα τη φορά. Να πέφτει, να σηκώνεται, άλλο ένα βήμα κι άλλο, ως το τέλος, μέχρι ο χτύπος της καρδιάς να γαληνέψει. Μέχρι να ζεστάνει στον κόρφο της όλες τις πίκρες η Άνοιξη.

 Που τα θυμήθηκε απόψε. Σημάδια παλιά της μνήμης γυρίσματα σαν ξεθωριασμένη φωτογραφία, σαν παραμύθι πιο αληθινό κι απ’ τη ζωή. Ίσως και να το είχε ανάγκη να γιατρέψει αυτό που με κάθε ευκαιρία την εξουσίαζε. Το φόβο.

Πόση ώρα πέρασε; Λίγα λεπτά μόνο. Τόσα χρόνια πως χώρεσαν σε λίγα λεπτά! Τα περασμένα, τα τωρινά, αυτά που αξιώθηκε στιγμή τη στιγμή, μέσα απ΄την παλίρροια και την άμπωτη της ζωής πως χώρεσαν σε μια στιγμή.

 Η ανάσα της ησύχασε κάπως. Έβαλε ψύχρα. Αργεί ακόμα η Άνοιξη. Ένα ασημένιο φεγγάρι πέρασε μέσα απ’ τα γυμνά κλαδιά της λεύκας και χαμήλωσε μέχρι το περβάζι της πόρτας. Είχε ένα ισχνό φως παρόλα αυτά έκανε ότι μπορούσε για να αποσπάσει την προσοχή της. Σκόρπισε μια χούφτα ασημόσκονη στην ανθισμένη αμυγδαλιά, ξάπλωσε στα στενά δρομάκια του κήπου, σκαρφάλωσε στη μάντρα με τον κισσό, μέχρι που βούτηξε σε μια λακκούβα με νερό κι έμεινε εκεί μονάχο και λυπημένο. Ξεχάστηκε κοιτώντας το. Μπροστά σε τόση θλίψη ξέχασε τη δική της. Ένιωσε  να μαλακώνει ο φόβος. Παραμέρισε να περάσουν οι μνήμες κι έκλεισε πίσω της τη πόρτα απαλά. Από την σάρκα των ονείρων είναι φτιαγμένη η ζωή. Φτάνει να είναι γερά τα υλικά, ν΄αντέχουν.

Ο φόβος είναι η φυλακή της ψυχής! Σκέφτηκε. Έχεις ότι αγαπάς για τις μικρές καθημερινές χαρές κι αυτό φτάνει. Αύριο είναι μια άλλη μέρα!

« Κύριος ποιμένει με…….» Αυτό να λες.

Μια ανάσα σαν αναφιλητό ανακούφισης κι ένα ευχαριστώ, ίσα που ακούστηκε. Μπορεί και να ταν το θρόισμα των φύλλων.

Καληνύχτα!

3 Μαρτίου    Αννίκας...δια χειρός