Ήταν μια φορά μια .....Ονειρούπολη

Κοντεύει στα μισά ο Σεπτέμβρης. "Κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε" λέει το τραγούδι. Ένα καλοκαίρι ανάμεσα σε τριγμούς και στάχτες, ανάμεσα σε ένοχες καμένες συνειδήσεις, με μια δεινότητα ψυχικής κατάρρευσης που δοκίμαζε καθημερινά την ήδη βαριά ψυχολογία μας. Σε τόπους ρημαγμένους ακολουθεί το μάτι τις άλλοτε καταπράσινες πλαγιές αναστυλώνοντας την ελπίδα μέσ' απ' τις στάχτες. Η απόγνωση έγινε δάκρυ, και το δάκρυ ψίθυρος. Τι θ' απογίνουμε; Μια μόνο στιγμή χρειάστηκε να μείνουν πίσω οι ζωές. Ξέσκεπες στο έλεος του χρόνου οι μέρες και οι νύχτες ν' ακροβατούν στο σκοινί της ανασφάλειας.

Διάθεση για δημιουργικότητα καμία. Σκαλίζω παλιά χαρτιά από άλλα καλοκαίρια. Καμμιά σύγκριση, καμμιά πιθανότητα να βρω κάτι να γράψω. Η καθημερινότητα μια φευγαλέα στιγμή ηρεμίας που δεν προλαβαίνεις να τη νιώσεις κάτω απ' αυτά που σε συνθλίβουν. Τι να γράψεις μέσα σε τόσο πόνο. Βυθίζομαι στη σιωπή. Πότε-πότε ξαναγυρίζω σε γνώριμα χνάρια, αυτά που κρατούν στο χρόνο. Το μάτι μου πέφτει σ'ένα βιβλίο απ' τα παιδικά χρόνια της κόρης μου. "Οι κάτοικοι του δάσους" του Τony Wolf. Το ξεφυλλίζω.

 Και σιγά-σιγά η σκέψη μπαίνει στη ροή της παρούσης στιγμής. Προσπαθώ να φέρω τις εικόνες σε χρόνο ενεστώτα μ’ένα λογισμό σα σκηνικό φαντασίας που διαμορφώνει κάποιες ιδέες, πάντα με τη δική μου αντίληψη, τα δικά μου μέτρα. Μια μορφή άμυνας σε όσα ασφυκτικά αισθάνομαι

Ένα κακογυρισμένο σήριαλ ήταν η αφορμή να κλείσω την τηλεόραση και να ψάξω υλικά για κατασκευές. Μια σκέψη για δημιουργία, πέταξε πάνω απ' το βιβλίο και μια αίσθηση χαλαρότητας αλάφραινε το νου. Δε βαριέσαι, είπα, κάτι είναι κι αυτό! Γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς, το χω ξαναπεί, δεν έχουν ανάγκη μόνο τα παιδιά από παραμύθια. Άφησα τα έργα να με οδηγήσουν και το ένα έφερε τ' άλλο κι ούτε λίγο, ούτε πολύ στήθηκε το σκηνικό της Ονειρούπολης. Να 'ναι η αγάπη γι αυτό που κάνεις; να 'ναι η ανάγκη να ξεφύγεις; Δεν ξέρω. Ξέρω πως έγιναν ψυχή και λόγος, σαν παραμύθι..... πιο αληθινό κι απ' τη ζωή. 

Λοιπόν..........Μια φορά και δυο καιρούς στα πίσω-πίσω χρόνια, σε έναν κόσμο μιας άλλης αλήθειας πλασμένο απ' το υλικό των ονείρων, ξημέρωσε άλλη μια μέρα μαγική. Σ’ αυτόν τον κόσμο  όλα είναι διαφορετικά γιατί όλα μοιράζονται.

Οι δύσπιστοι θα πούνε πως υπάρχει μόνο στα όνειρα των ανθρώπων, πως δεν είναι, παρά ένα παραμύθι.

 Έχει σημασία αν είναι παραμύθι; Μπορεί και να 'ναι ένας τρόπος μαγικός να ταξιδεύει το νου και την ψυχή σε μονοπάτια γνώριμα απ' τον καιρό που τα παραμύθια δεν ήταν γραμμένα στα βιβλία, αλλά φαντασία και χάρισμα της γιαγιάς, που έπλαθε λέξεις κι ύστερα τις έδενε με κόκκινη κλωστή στην ανέμη της παράδοσης. 

Τότε η φαντασία πέταγε έξω απ’ το περίγραμμα του νου, εκεί όπου το λάθος και το σωστό γινόταν κομμάτι της σκέψης που στο μάκρος της διαδρομής σου ώριμο πια και συνετό μπορούσες να το εξουσιάζεις και να πηγαινοέρχεσαι κάθε φορά που ένιωθες τα "λογής λογής βάρη που σου 'χει άσκοπα φορτώσει η κοινωνική ματαιοδοξία" όπως λέει ο Καζαντζάκης.

Η περιπλάνηση ανάμεσα στον κόσμο και στο μυστηριώδες έπαιρνε νέες μορφές δίνοντας υπόσταση σε οτιδήποτε αλλά με έναν απλό τρόπο που εκείνη η παιδιάστικη διαίσθηση έφτανε στην καρδιά της αλήθειας, με μια αθωότητα και μια καθαρότητα ψυχής που να εξηγεί το ανεξήγητο. 

 Σ' αυτό το ταξίδι πάντα θα υπάρχει ένας τόπος, όπου το φως είναι διαφορετικό και η φύση είναι γεμάτη θαύματα, μυστικά κι αφανέρωτα. Θα υπάρχει για κείνους που η καλοσύνη τους αγκαλιάζει όλα τα πλάσματα, που πιστεύουν στο συναίσθημα που καταργεί τα στερεότυπα, που αποδέχονται εκείνο που μας υπερβαίνει, για κείνους που ξέρουν πως μπορεί ο κόσμος να γίνει πιο φωτεινός όταν υπάρχει αγάπη.

Αν θέλεις λοιπόν να συναντήσεις το θαύμα της ζωής, όπου και το πιο απλό αποκτά ομορφιά και ιερότητα, ή γίνεσαι παιδί, ή ψάχνεις το παιδί που κάποτε υπήρξες κι ας έχει περάσει ο καιρός που έδενες κόμπο στο μαντήλι το φόβο, ασπίδα για να αφήνει την ψυχή ελεύθερη να ονειρεύεται και να αποθηκεύει γνώσεις για την ωριμότητα.

  Αν δε με πιστεύετε, ακροπατώντας σταθείτε στη μέση ενός δάσους (κάπου θα απόμεινε ένα) σηκώστε το βλέμμα ψηλά κι αφουγκραστείτε το θρόισμα των φύλλων, το κελάηδημα των πουλιών, το ράθυμο κελάρυσμα του νερού, Κι αν ακολουθήσετε το μονοπάτι μπορεί να σας βγάλει στην άκρη του παραμυθιού, εκεί που το τραγούδι του ανέμου ξεπερνά τις φυλλωσιές των δέντρων, εκεί που ο κόσμος γεννιέται γύρω σου και αρχίζει η γνώση, το θαύμα, η ίδια η ύπαρξη. 

Αν φτάσατε στην τελευταία σελίδα ευχαριστώ που με συνοδεύσατε σ' αυτό το ταξίδι. Η εμπειρία δεν τελειώνει σ' ένα βιβλίο παραμυθιών. Απλά ξεδιπλώνει την αντίληψη της ζωής και την αληθινή φύση των πραγμάτων. Φτάνει να έχεις ορθή κρίση και καθαρή καρδιά, κι όπως λέει η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου "τίποτα δεν είναι πιο αληθινό απ' αυτό που διαισθάνεται το πνεύμα όταν βρίσκεται μπρος στην αλήθεια"

Καλώς ήρθατε στην Ονειρούπολη!

με πηλό......υπό κατασκευή

Αννίκας...δια χειρός κατασκευές με πηλό air dry, χοντρό χαρτόνι και πλαστικά μπουκάλια. Όλα τα σπιτάκια φωτίζονται.

 Τα βιβλία είναι επεξεργασία photoshop και collage από διάφορες εικόνες που βρήκα στο Pinterest

Τα ξωτικά, κάπου εκεί γύρω.......αλλά αυτό είναι σε άλλο κεφάλαιο του βιβλίου.

   .............. με πολυμερικό πηλό