Χρόνια των παραμυθιών

Λοιπόν στα παλιά τα χρόνια............

 Άρχιζε ο παππούς τις ιστορίες του καθισμένος στη μεγάλη πέτρα της αυλής, όταν αποσπερίζαμε, Αύγουστο μήνα, λίγο πριν της Παναγιάς. Πως τα θυμάσαι τούτα τ’ απογέματα!

 Φύσαε ένα αεράκι απ’ το Τσανάκαλε κι έπαιρνε τη ζέστη της μέρας σκορπίζοντας

στην αυλή τη μυρωδιά από φρέσκο δυόσμο και βασιλικό. Κι όσο κατέβαινε ο ήλιος έβαφε με χίλια δυο χρώματα τον ορίζοντα που γίνονταν όλο και πιο σκούρο, σημάδι πως η νύχτα δεν θ’ αργούσε. 

Ζεστές αυγουστιάτικες νύχτες μ’ ένα φεγγάρι ολόγιομο να παραμονεύει, να χαμηλώνει, να κρυφακούει και να σκορπίζει φως που μπερδεύονταν παιχνιδιάρικα με τις σκιές στο πλακόστρωτο της αυλής, ή να κρύβεται στο πλατύσκαλο της νύχτας πίσω από κάποιο περαστικό συννεφάκι.

Ήταν η πιο καλή ώρα, μετά τον καφέ του παππού και τα δικά μας κουλουράκια,  ν’ αρχίσει να ξετυλίγει το νήμα της ζωής του στις ατέρμονες διαδρομές της ψυχής.

  Η σκέψη του έτρεχε σαν αστραπή σ’ αυτά που όριζε η ψυχή του. Άφηνε το βλέμμα ως πέρα μακριά στον ορίζοντα, έσμιγε τα φρύδια και για λίγο σώπαινε. Πίσω από κείνο το βλέμμα μπορούσες να μαντέψεις μια απαρηγόρητη μνήμη και μια σαρανταπληγιασμένη ψυχή, μα όρθια ακόμα. Πάλευαν οι λέξεις με τις θύμησες και τις ιστορίες απ’ τα δικά του χρόνια, τότε που μάχονταν τα στοιχειά της φύσης και τα θεριά της ζωής.

 Ύστερα σαν μέρωνε ο νους, σε κοίταζε και γλύκαινε το βλέμμα του. Ταξίδευε και χάνονταν στις σκιές. Βολεύονταν καλύτερα κι άρχιζε τις ιστορίες δεμένες σε κόκκινη κλωστή. Εκείνες τις ιστορίες που σημαδεύουν την ψυχή και την πλανεύουν κι ας μοιάζουν με παραμύθια. Ιστορίες  να γελάς, να πονάς, να αγωνίζεσαι, να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να νιώθεις τη ζωή, το νόημα και τον προορισμό της, να ζεις με τα σωστά και τα λάθη.

- Τη λεβεντιά δεν την μετράς με το μπόι ή τα λόγια, έλεγε, τη μετράς με την καρδιά

Έπαιρνες μια δύναμη σαν τις άκουες κι ήξερες πως δεν ήταν γεννήματα του νου, παρά η αλήθεια. Αλήθεια ήταν πως συνάντησε και ξωτικά και τέρατα με σουσούμια ανθρώπων, μα και την ομορφιά της ψυχής. Μεγάλο το ταξίδι της ζωής του και παρόλο που ο χρόνος σβήνει εύκολα τις μνήμες απ’ τους ενήλικες, στον παππού δεν τα κατάφερε. Ογδόντα τόσα χρόνια! 

- Στο τέλος μαζεύουμε τ’ απομεινάρια της ζωής, αλλά χρειάζεται δύναμη η ψυχή για να ξαναδιαβάσεις το βιβλίο της, έλεγε με πίκρα.

-Εε μωρέ….ψεύτικος είναι ο ντουνιάς! Από πέτρα, χώμα και δάκρυ φτιαγμένος, γεμάτος από μικρά και μεγάλα θάματα, γεμάτος από καλοσύνη και κακία. Φορές-φορές όμορφος, κι άδικος γεμάτος πόνο άλλες………......

Δεν απόσωνε το λόγο του, έπαιρνε μόνο ανάσα εξοστρακίζοντας τον καημό του και συνέχιζε.

-Λοιπόν που λέτε……….

Τι να πούμε εμείς παππού!………

Εκείνος είχε την ικανότητα να ακουμπά βαθιά στην ψυχή μας και μ’ ένα τρόπο μαγικό μας έκανε ν’ αγαπήσουμε τη γη, την ευθύνη, το χρέος. 

Ν’ αγαπήσουμε τον άνθρωπο, τον αγώνα και τη ζωή.

Και να τώρα, κοντά στης Παναγιάς, αφορμή να ανασύρουμε μνήμες απ’ τις ιστορίες που δεν γράφτηκαν σε κανένα τετράδιο, αλλά παραμένουν ζωντανές, σε κάνουν να ονειρεύεσαι κι όταν τις μοιράζεσαι σε γεμίζουν νοσταλγικές στιγμές ευτυχίας απ’ τα ανέμελα παιδικά χρόνια.

 Στα παλιά τα χρόνια, λοιπόν…………..

Ξεχείλισε η ψυχή!

Αμίλητα τα τζιτζίκια, δάκρυα δροσοσταλίδες στου φεγγαριού το πρόσωπο, κι η αυλή μύριζε νυχτολούλουδο!……….. Όμορφα που ήταν τ’ Αυγουστιάτικα βράδια!

Καληνύχτα!

Καλή Παναγιά!

Αννίκα

 

 κατασκευές με πηλό Αir Dry