Ένα ταξίδι απρόσμενο........

 

 Ήταν μια Παρασκευή απόγευμα, ο ήλιος έψηνε την πέτρα, η πόλη άχνιζε σαν καϊμακλίδικος καφές και μεταξύ αστείου και σοβαρού ζητιάνεψα ένα ταξίδι όσο πιο ορεινά γίνεται. Έτσι γεννιούνται τα καλύτερα ταξίδια, ξαφνικά κι απρόσμενα, σε μια παρόρμηση εσωτερικής ανάγκης για απόδραση.

Δεν είμαι πάντα των γρήγορων αποφάσεων. Το « αμ’ έπος αμ’ έργον» δεν με χαρακτήριζε ποτέ. Ειδικά όταν πρόκειται για ταξίδι πρέπει να επεξεργαστώ όλες τις παραμέτρους και μετά να αποφασίσω. Ο καιρός, η διαδρομή, ένα (προπάντων) καθαρό δωμάτιο, οι προσβάσιμες περιοχές, είναι από τα πρώτα που μπαίνουν στη λίστα για εξερεύνηση. Έχει περάσει πια ο καιρός της τρέλας και του ρίσκου με οδηγό και πυξίδα την καρδιά.

Αυτή τη φορά ήταν αλλιώς.

Τρίτη πρωί ετοιμάζαμε βαλίτσες για Ήπειρο!

      Σύβοτα! 

Εκεί όπου η μέρα τελειώνει χορτάτη από φως και χρώματα, εκεί όπου η φαντασία καλπάζει ιχνηλατώντας ξέρες κι απάτητους όρμους δαρμένους απ' τη βουλιμία του ανέμου,

εκεί όπου τα βράδια αφουγκράζεσαι τον ήχο της σιωπής, εκεί όπου άνθρωποι και φύση γίνονται ένα. 

Τα τερτίπια του καιρού δεν κάνουν εξαιρέσεις ούτε εδώ. Ζέστη και μόνο αργά το βράδυ η θαλασσινή αύρα στέγνωνε και τα τελευταία ξέφτια της υγρασίας που έκανε την ανάσα ακόμα πιο δύσκολη. 

Τα καραβάνια των ταξιδιωτών στριμώχνονται στην παραλία για λίγη δροσιά. Μια φέτα πορτοκάλι το φεγγάρι αρμένιζε μονάχο στα σκοτεινά νερά ανάμεσα απ’ τα ψαροκάικα και τα μικρά σκάφη σχηματίζοντας σε κάθε ελαφρύ κυματισμό θολές, ανάερες φιγούρες. Ήταν τόση η ομορφιά που απάλυνε κάπως τη βαρυθυμία

Γύρω απ’ το χωριό ασύλληπτη η ομορφιά. Δεν είναι οι λέξεις που δίνουν υπόσταση στο τοπίο. Είναι οι αισθήσεις που σε παγιδεύουν στο νυν και αεί. Κι όσο απλώνει το μάτι, τόσο πλαταίνει η σκέψη. Θέλεις ώρες πολλές να ανακαλύψεις τα διάσπαρτα νησάκια, το Μούρτο, το Μεγάλο και το μικρό Μουρτεμένο, τον Άγιο Νικόλαο. Εκεί νιώθεις παράταιρος. Ξένος. Δεν κατοικούνται από ανθρώπινες ψυχές, παρά από ξωθιές και τρίτωνες, γοργόνες και γλαρόπουλα κι ότι μπορεί να βάνει ο νους στα αχαρτογράφητα όνειρά μας. Μικρή και Μεγάλη Άμμος, Καραβοστάσι, Αρίλλας, Λύχνος, Μπέλα βράκα.

 Ένας τεράστιος πράσινος καμβάς από δέντρα, χαμηλά πουρνάρια, αγριελιές, ρίγανη και θυμάρι και χαμηλή βλάστηση έφτανε ως την ποδιά της θάλασσας. Αφήνεσαι στους στίχους του Βάρναλη: «να σ’ αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά, στρωτή και καταγάλανη …………»

Μια ζωγραφιά σαν από παραμύθι.

Φωτεινές αντανακλάσεις του ήλιου παίζουν με τον ελαφρύ κυματισμό των νερών. Στην κάψα του μεσημεριού η άμμος πυρπολεί τα γυμνά πέλματα πριν την πρώτη βουτιά.

 Μικρά νησάκια, μια στάλα πάτημα, πλέουν μοναχικά κι ανάερα.  Απέναντι η Κέρκυρα. Στη γραμμή του ορίζοντα ιστιοπλοϊκά ξυπνούν σκέψεις για ταξίδια.

 Σ' αυτόν τον κόσμο που παίρνει άλλες διαστάσεις από ψηλά, εσύ ο μέγας ξαφνικά γίνεσαι ελάχιστος.

 Εκεί αφήνεσαι στον ήλιο και στον άνεμο, στο τιρκουάζ του νερού και η μόνη σκέψη είναι να προλάβεις τη δύση απ’ την Πέρδικα, όταν η μέρα μαζεύει βιαστικά τους στερνούς απλοκαμούς της απ’ τα υψώματα. 

Λίγο πριν καλά νυχτώσει της γης τα ουρανοθέμελα βάφονται κόκκινα. Η νύχτα μελανόπεπλη θα οδηγήσει  το άρμα του ήλιου, σέρνοντας το φως πίσω απ’ την Κέρκυρα. Στιγμές είναι η ευτυχία. 

Αυτές τις στιγμές κρατάς στην ψυχή και δίνεις υπόσχεση να ξανάρθεις. Το Ιόνιο φως έχει αυτή τη δύναμη, να προκαλεί και να υπόσχεται, να σε ταξιδεύει στο χρόνο.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Με τις καλύτερες εντυπώσεις αποχαιρετίσαμε την κα Αλεξάνδρα. Η ευχή της για κατευόδιο.

« Καλό δρόμο, να μας ξανάρθετε!»

Αννίκας ...δια χειρός  18 Αυγούστου 2022