Από χαρτί κι από πηλό φτιαγμένα!

 

«Γηράσκω αεί διδασκόμενη»

Και με τη σκέψη αυτή χαμογελώ γιατί διαπιστώνω πως δεν θα πάψω ποτέ να ονειρεύομαι. Όμορφο είναι να φτιάχνεις όνειρα με μαγικές συνταγές, να νιώθεις

ότι κατάφερες κάτι. Ίσως γιατί οι δημιουργίες μου που διανύουν το χρόνο μαζί μου διατηρούν μια παιδικότητα ευεργετική πια για την ηλικία μου.

Και διαπιστώνω πως το πιο δύσκολο δεν είναι να δημιουργήσεις, αλλά η ιδέα να συνδυάσεις με ότι υλικά, τη φόρμα και την υφή που θα σε ταξιδέψει νοητικά στο μεγαλείο ενός φανταστικού κόσμου που παίρνει σάρκα και οστά. Α! ναι, χρήσιμες είναι και οι λέξεις. Κάνουν το δημιούργημα πιο δυνατό όταν το ντύνουν με παραμύθια, όταν σ’ αφήνουν να ταξιδέψεις εκεί όπου γεννιούνται τα θαύματα, λίγο πιο πέρα απ’ τα συμβατά όρια της ζωής.

« Εν αρχή ην η ιδέα» Η ιδέα είναι η πρόφαση να ξοδέψουμε το χρόνο αλλιώς με ότι η φαντασία καλλιεργεί. Να τι μπορεί να συμβεί όταν η σκέψη κλέβει στιγμές απ’ τις σελίδες ενός παραμυθιού και τις αποδίδει σαν αιτία απασχόλησης, σαν ανάγκη έκφρασης, ασήμαντης ίσως, αταίριαστης με το τώρα και ταυτόχρονα ευεργετικής.

Τούτο το εργαστήρι του νου γεμάτο με εικόνες προσπαθεί ν’ ανακαλύψει τις δυνατότητες και τις αντοχές του. Και το χαίρομαι γιατί κάθε προσπάθεια όσο λιτή, απλή ή σύνθετη κι αν είναι αφήνει λεύτερη τη σκέψη να δημιουργήσει, να δώσει μορφή στο χαρτί ή στον πηλό κάνοντας το θέμα όχι απλά αισθητικό αλλά πιο αληθινό κι απ’ το πραγματικό.

Υπάρχει κάτι πιο βαθύ απ’ την επιφάνεια των πραγμάτων. Μια αρμονική σύμπραξη δημιουργικής έκφρασης και λόγου. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μοιράζεσαι τη χαρά για τα απλά και μικρά πράγματα, αλλιώς τι νόημα έχουν τα παραμύθια. Οξειδωμένες απ’ το χρόνο σελίδες από «μια φορά κι έναν καιρό» ή ακόμη ονειροφαντασίες για μάταια αντικείμενα. Γερνάνε άραγε τα αντικείμενα; Ίσως όχι. Γερνάνε όμως οι αναμνήσεις μας.

Παρατηρώντας αυτό που σιγά-σιγά σου αποκαλύπτεται αφήνεις τη μνήμη να τρέχει. Κι αν κλείσεις τα μάτια θα νιώσεις τη ζωή μέσα απ’τα φωτισμένα παράθυρα. Μπορεί σε κάποια εξώπορτα να συναντήσεις την «κυρία με τη σκούπα» του Βαν Γκογκ να σκουπίζει τα απόνερα της βροχής. Γιατί σ’ αυτές τις γειτονιές ζουν ακόμη εκείνες οι ψυχές που θέλουν να σώσουν την μνήμη, μακριά απ’ την διαφθορά, τη βία και την εκμετάλλευση των «Άθλιων» Θεναδιέρων. Γιατί αυτές οι γειτονιές είναι που σου μαθαν πώς να ξεφεύγει η σκέψη πέρα απ’ τις σελίδες του παραμυθιού.

Κι αν σηκώσεις το βλέμμα ψηλά…..ίσως σε κάποιο παράθυρο να δεις τη φιγούρα του Κάρολου Ντίκενς ή του Άντερσεν να γράφει ένα απ’ τα αριστουργήματά του.

Κάπως έτσι ερμηνεύεις τις δημιουργίες. Με τα μάτια της ψυχής και της αθωότητας. Άλλωστε το ζητούμενο στη ζωή και στην τέχνη είναι η αγάπη γι αυτό που κάνεις.

«Όλα αρχίζουν μ’ ένα ταξίδι που θα φέρει κι άλλο και θα σε φέρει ως την άκρη της γης, ως εκεί που ονειρεύτηκες, αναζητώντας την αξία των πραγμάτων»  Νίκος Καζαντζάκης

Αννίκας...δια χειρός