Λούλα Καλούλα η Μωβ

 

Η οικογένεια του Ευτύχη, του μικρού λαγού, δεν είναι μεγάλη, όχι ακόμη τουλάχιστον, είναι όμως η πιο αγαπητή στη μικρή Ονειρούπολη. Ο κ. Ιάσονας, ο μπαμπάς Λαγός από τότε που συνταξιοδοτήθηκε και επέστρεψε στο πατρικό του, καλλιεργούσε με τέτοια αγάπη το λαχανόκηπο που μα την αλήθεια ωραιότερα καρότα δεν έβγαζε κανείς στην περιοχή. Η μαμά, η κα Ναταλία, στην 25^η ημέρα της εγκυμοσύνης της απόφευγε τις βαριές δουλειές. Έτσι είχε αναλάβει το κοτέτσι και το νοικοκυριό, κι ο μικρός Ευτύχης πέρα απ’ την αγάπη των γονιών του με μεγάλη ανυπομονησία περίμενε τα αδελφάκια του.

Στην ίδια γειτονιά έμενε η μικρή μαγισσούλα η Λούλα Καλούλα. Οι περισσότεροι στην Ονειρούπολη την ήξεραν σαν τη Λούλα την Μωβ, επειδή τα ρούχα της είχαν πάντα μωβ απόχρωση.

 Μόνη με ένα γέρο γάτο που κοιμόταν όλη μέρα, χωρίς να έχει κάποιον να συζητήσει, χωρίς φίλους, αισθανόταν μοναξιά και καμιά φορά τα μεγάλα της μάτια γέμιζαν δάκρυα. Κανείς δεν πήγαινε επίσκεψη. Στο χωριό σπάνια της μιλούσαν, οι περισσότεροι μάλιστα την φοβόντουσαν. Κι αν καμιά φορά τη συναντούσαν στο δρόμο έσκυβαν το κεφάλι και προσπερνούσαν γρήγορα. Αυτό δεν  άρεσε καθόλου στη Λούλα και θύμωνε αλλά γρήγορα της περνούσε ο θυμός και μαζευόταν στη γωνιά της. 

Θύμωνε όμως στ’ αλήθεια όταν ο φράχτης της  Φρειδερίκης, της κυρά πάπιας, μεγάλωνε τόσο πολύ που εμπόδιζε

την σκούπα της Λούλας να προσγειωθεί στην αυλή της. Θύμωνε όταν τα κλαδιά απ’το μεγάλο δέντρο στην αυλή της κυρά-Μαρίνας της ποντικίνας, έφραζαν σχεδόν την καπνοδόχο της με αποτέλεσμα να πνίγεται στον καπνό όταν άναβε το τζάκι της. 

Αμ το άλλο; Το μικρό ρυάκι που πέρναγε απ’ την αυλή της και που κάθε τρεις και δύο ο κος Ιάσονας έκοβε την ροή του νερού για να ποτίσει το λαχανόκηπό του, και δεν άφηνε στάλα νερό για την καημένη τη Λούλα. Εε…να, κάτι τέτοιες ώρες ήταν που η Λούλα Καλούλα η Μωβ έχανε την ψυχραιμία της, άρπαζε το σκουπόξυλο, γκάζωνε μια δυο φορές για να κάνει φασαρία κι έκοβε βόλτες πάνω-κάτω στο χωριό φουρκισμένη, όσο σκεφτόταν πως κάτι έπρεπε να κάνει για να τους δώσει επιτέλους ένα μάθημα. Κάτι τέτοιες ώρες ήταν που οι κάτοικοι της Ονειρούπολης κλείνονταν στα σπίτια τους περιμένοντας να καταλαγιάσει ο θυμός της.

 Το μαγικό της ραβδάκι έκανε τότε θαύματα…εε δηλαδή όχι ακριβώς θαύματα, αλλά μια ανακατωσούρα άλλα αντ’ άλλων, κοινώς κουλουβάχατα,  θα το ‘λεγες.  Να όπως χθες. Πεινούσε, διψούσε, ψόφια (?) απ’ την κούραση ψάχνοντας ώωρες στο δάσος για βότανα μια νερόσουπα ήθελε να φτιάξει και να κοιμηθεί. Ο κος Ιάσονας το κανε πάλι το θαύμα του. Νερό ούτε για δείγμα. Ούτε σταγόνα. Κάτι βατραχάκια στην άκρη στο ρυάκι φούσκωναν και ξεφούσκωναν περιμένοντας το νερό για να βουτήξουν. Η καημένη η Λούλα Καλούλα ένιωσε τέτοια απογοήτευση, που πήγε να κοιμηθεί νηστικιά. Στριφογύριζε για ώρες κι όσο δεν κοιμόταν τόσο θύμωνε, γουργούριζε η κοιλίτσα της σαν την μπάντα του δήμου και που να κλείσει μάτι. Στο τέλος σηκώθηκε, έδωσε μια κλωτσιά σε ότι βρέθηκε μπροστά της. Ευτυχώς ο γάτος πρόλαβε κι εξαφανίστηκε. Εδώ που τα λέμε δεν είχε και άδικο. Εεε…φτάνει πια, αρκετά, φώναξε θυμωμένη κι ύστερα άρπαξε την σκούπα της και βρουμμμμμ  άρχισε να κόβει βόλτες πάνω απ’ την Ονειρούπολη.

 Πότε χαμηλές πτήσεις, πότε ψηλότερα ,πέρασε πάνω απ’ τις αυλές, πάνω απ’τα σπίτια, πάνω απ’ το λαχανόκηπο του κ. Ιάσονα, το σπίτι της Φρειδερίκης της πάπιας που κείνη την ώρα έπαιζε με τα μικρά της…..και κει κοντοστάθηκε λιγάκι απ’ τα γέλια των μικρών. Είδε τον κ. Ιάσονα να κάθεται να ξαποστάσει κάτω απ΄τη μεγάλη γέρικη βελανιδιά και να πίνει το καφεδάκι που του έφτιαξε η κα Ναταλία, είδε την κυρά Μελπομένη και την κυρά Μαριγώ να πίνουν το καφεδάκι τους στον κήπο, τη Μαρίνα την ποντικίνα να κοιμίζει τα μικρά της σιγοτραγουδώντας, είδε τον κ Πελοπίδα τον ασβό να προσπαθεί να κόψει το κλαδί της βελανιδιάς, που έφραζε την καμινάδα της Λούλας, και σαν να μαλάκωσε λιγάκι ο θυμός της.

 Ένιωσε ξαφνικά τον κόσμο της να αλλάζει και μια ζεστασιά απλώθηκε στην καρδιά της. Τι στο καλό σκέφτηκε, μια γειτονιά, τόσα χρόνια. Έτσι χρησιμοποίησε το ραβδάκι της σκορπίζοντας μια αόρατη μαγική σκόνη που έδιωχνε το φόβο απ’ τις καρδιές και τις γέμιζε με αγάπη. Έκανε στροφή και πήγαινε για το σπίτι όταν πέρασε  μπροστά απ΄τη φωλιά του μικρού κοκκινολαίμη του Γιωργάκη. Στις συχνές πτήσεις της ποτέ μα ποτέ δεν τον είχε προσέξει. Καθόταν στη φωλιά να κρατά ζεστό το μοναδικό αυγουλάκι. Της χαμογέλασε και τη χαιρέτησε ευγενικά.

 Είδε τον κο Ιάσονα να της κουνά το χέρι, Της φάνηκε πως είπε «εε.. καλημέρα…ωραία μέρα σήμερα» αλλά με το θόρυβο της σκούπας δεν ήταν και πολύ σίγουρη. Στη στροφή συνάντησε την κα Φρειδερίκη, πήγαινε λίγη απ’ την πίτα που έφτιαξε στον κο Αγησίλαο τον τυφλοπόντικα, που ήταν γέρος και άρρωστος και δεν είχε κανένα να τον φροντίσει. Η γιαγιά Αντιγόνη με το μικρό εγγονό της απολάμβαναν ένα τσαγάκι στον κήπο. Προσγειώθηκε στην αυλή της, έβαλε την σκούπα της στην αποθήκη και υποσχέθηκε μάλιστα να μην τη χρησιμοποιήσει παρά μόνο αν ήταν απόλυτη ανάγκη. Ίσως και να ήταν η αιτία που την φοβόντουσαν στο μικρό χωριό. Από δω και πέρα θα πήγαινε με τα πόδια. Άναψε το τζάκι κι έβαλε την τσαγιέρα  να φτιάξει κάτι ζεστό. Η φωτιά ζέστανε την καρδιά της. Μια περίεργη αίσθηση την πλημμύριζε. Πάνω απ’ το τζάκι η γιαγιά της χαμογελούσε. «κάνε αυτό που σε κάνει χαρούμενη, μικρή μου, έτσι κι αλλιώς πάντα βρίσκει τρόπο η ζωή να τακτοποιήσει ότι αφήνει σε εκκρεμότητα» 

 Ένα τοκ-τοκ στην πόρτα την έβγαλε απ’τις σκέψεις της. Η κα Ναταλία με ένα καλάθι ολόφρεσκα καρότα της χαμογελούσε. Τα δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση. Μετά από δέκα λεπτά κουβέντιαζαν σαν παλιές καλές φίλες, πίνοντας το τσάι τους. Η κα Φρειδερίκη έστειλε με την κόρη της ένα κομμάτι απ’ την πίττα με βατόμουρα και η Μαρίνα ένα βάζο μαρμελάδα.

 Πόσο όμορφα αισθανόταν η Λούλα. Πόσο εύκολο είναι να βρεις αληθινούς φίλους, σκέφτηκε, αφήνοντας πίσω τις όποιες ασήμαντες διαφορές. Αγάπη χρειάζεται μόνο, αγάπη και κατανόηση για τις ανάγκες του άλλου, αρκεί να θέλεις να αλλάξεις και τότε βλέπεις τα χαμόγελα να πλαταίνουν, οι αγκαλιές να ανοίγουν, γιατί στην αγάπη κάνεις εσύ το πρώτο βήμα κι ύστερα έρχεται ο άλλος κοντά σου. Λες έτσι να είναι η ευτυχία;

 Εκείνο το βράδυ η Λούλα κοιμήθηκε χαμογελαστή και το πρωί βρήκε στην πόρτα της ένα όμορφο κουτί με δεκάδες λεξούλες γραμμένες σε πολύχρωμα χαρτάκια. Συγνώμη, σ’ αγαπάμε, σε περιμένουμε για τσάι, κι ένα σωρό άλλες που της έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ήταν στ’ αλήθεια το ομορφότερο δώρο.

 Στις επισκέψεις τους αργότερα κουβέντιασαν το θέμα του νερού συμφωνώντας να ποτίζει ο κος Ιάσονας δυο φορές τη βδομάδα, η κα Φρειδερίκη υποσχέθηκε να κλαδέψει το φράχτη της και ο κος Πελοπίδας να κόψει όλα τα κλαδιά της βελανιδιάς που ξήλωναν τα κεραμίδια απ’ τη στέγη της Λούλας.  

Πόσο όμορφο είναι να μπορείς να διαχειρίζεσαι το θυμό σου, να λύνεις την όποια διαφορά σου με διάλογο και σεβασμό. Γιατί ο διάλογος είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στο ξέφωτο για την καρδιά των άλλων. Αυτό πραγματικά είναι πιο μαγικό κι απ’ τα μαγικά της Λούλας Καλούλας της Μωβ.

Και επειδή πλησίαζε το Πάσχα χάρισε σε όλους από μια λαμπάδα για το βράδυ της Ανάστασης.

 Ήταν σίγουρη πια πως η ομορφιά κρύβεται στα πιο απλά πράγματα. Να όπως στη φιλία και κυρίως στην αγάπη.

Καλό Πάσχα!

Αννίκας....δια χειρός: κατασκευές με πολυμερικό πηλό, σύρμα και μαλλί πλεξίματος, φελτ, decoupage και χαρτί γκοφρέ.