Έως πότε Κύριε υψωθήσεται ο εχθρός μου επ' εμέ (ψαλμ. Δαυίδ)

Ανάσταση κεκλεισμένων των θυρών, απλή και λιτή, καθόλου απαστράπτουσα. Μια Ανάσταση μοναξιάς, προδοσίας, που ξέμεινε στο φιλί του Ιούδα, που έσβησε τις πατημασιές των χρόνων, τη μνήμη, τις λέξεις, σαν να έκοψε σε χιλιάδες κομματάκια τη ψυχή μας και τη σκόρπισε στον άνεμο. Μια διαφορετική Ανάσταση που έμοιαζε περισσότερο με  "ζωή εν τάφω "

Σε ποιο πλανήτη μετανάστευσε το φως; Η νοσταλγία πόσες άφησε στη σκέψη μας πληγές; Ζωή φτηνή, ξένη, αιχμάλωτη της μοναξιάς, καταδικασμένη στα όρια της απόστασης. Καινούργια σημάδια των καιρών, σκιές και στιγμές κρεμασμένες στο τσιγκέλι μιας ελπίδας. Μέρα τη μέρα ασήκωτη η προσμονή που στο όνομα μιας προστατευμένης αγάπης θρύψαλα γίνεται κάτω απ’ το πέλμα της αβεβαιότητας.

Μια λεπτή συγκίνηση και μια χαμηλόφωνη θλίψη την ώρα που το δεύτε λάβετε φως ξέφυγε απ’ του σαλονιού την τηλεόραση και σύρθηκε σύρριζα στην κορνίζα του παραθύρου για το διπλανό μπαλκόνι. Άστραψαν τα σκοτάδια ως τα σύνορα του ορίζοντα απ’ τα αναμμένα κεριά. Μίκρυναν οι σκιές. Ένα θεϊκό φως σαν αγιοράντισμα φώτισε πρόσωπα και ψυχές, χαρά και πόνο, ζωή και θάνατο.

 Εκεί στα μπαλκόνια όλο και γιγαντώνονταν οι φωνές σ’ ένα Χριστός Ανέστη κι έμειναν έτσι, μπορεί κι όλη νύχτα, να χαιρετίσουν έναν αναστημένο Χριστό, νιολουσμένο στο φως, το πρώτο της ανατολής.

Θα έπαιρνα όρκο πως είδα ένα χέρι απλωμένο. Μπορεί και να ήταν όνειρο, μπορεί κι οι πρώτες αχτίδες του ήλιου που λόγχιζαν τα μάτια. Δεν ξέρω!

Ένοιωσα την ψυχή ν’ αλαφραίνει και μια ελπίδα, που μέρες πηγαινοερχόταν, κυμάτισε ανάερα και λοξοδρόμησε προς τ’ άστρα.

Ήταν γραφτό μας να το ζήσουμε κι αυτό. Ποιος ξέρει ύστερα από καιρούς αν κάποιος θα θυμάται.

 Η σιωπή αποφασίζει τι είναι να μείνει, τι είναι να χαθεί.

Χριστός Ανέστη!

Αννίκα