Μια σιωπηλή Άνοιξη

 «Έτσι μας τύλιξε η ερημιά του Απρίλη» Το μόνο που συγκράτησα από ένα ποίημα. Ήταν η αφορμή για να γράψω, παρόλο που δεν είχα κατά νου καμιά ανάρτηση. Ανοχύρωτους μας βρήκε φέτος η Άνοιξη.

 Ο ήλιος έκανε τα φυλλώματα ν’ αστραποβολήσουν απ’ την πρωινή δροσιά κι έριξε μια λοξή αγουροξυπνημένη αχτίδα στο παράθυρο της φυλακής μου. Λάθρα τρύπωσε ένα αεράκι στο αγιόκλημα σαν θρόισμα που αφήνει απαλά ένα χάδι. Πήρε την γύρη απ’ τα ανθισμένα λουλούδια και την σκόρπισε, έπαιξε για λίγο μ’ ένα κότσυφα που κείνη την ώρα άφησε την φωλιά που έφτιαξε με εφτάκλωνες περικοκλάδες και τρύπωσε στον κισσό για ασφάλεια  ρίχνοντας κλεφτές ματιές τριγύρω για τον φόβο των περιοριστικών κι ύστερα πέρασε ανάμεσα απ’τα σπίτια και τις αυλές και τράβηξε κατά το βουνό. Εκεί τα μέτρα ήταν λίγο πιο χαλαρά.

Στις κορυφογραμμές της Πάρνηθας μερικές πινελιές σκούρα συννεφάκια σαν βαμμένα τσίνορα έμοιαζε να πυκνώνουν απειλητικά. Μπορεί και να βρέξει σκέφτηκα. Καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς πουθενά δεν θα πάμε.

Απ’ τα κλειστά παράθυρα η θέα του έξω κόσμου  φτάνει μέχρι τον κήπο. Άνθισε η κερασιά. Γνώριμη μυρωδιά απ’ τις πασχαλιές και τους λεμονανθούς, μνήμη ακριβή από έναν άλλο περασμένο Απρίλη. Τα παρτέρια κόντρα στον καιρό, την βροχή και τον άνεμο γέμισαν άσπρες και μωβ ίριδες, βιολέτες, φρέζες και ζουμπούλια.

 Παραδομένη η φύση στου χρόνου την τελειότητα, ευαίσθητη και ταυτόχρονα δυνατή, ζωντανή και ταυτόχρονα έρημη. Η αντίθεση και το οξύμωρο, η αέναη αναγέννηση κι η ερημιά, η ευωδιά κι η δυσωδία του θανάτου, ο φόβος, των ψυχών η οδύνη.

Ασέβεια νιώθω ν’ αφήνω να με παρασύρει η ζωή μπροστά σε τόσο ανθρώπινο πόνο. Απρόσμενα ήρθε. Ξέμακρα η λυπημένη φωνή ενός κούκου σμίγει με τις ψυχής την πίκρα.

Κείνο το λείψανο του φόβου που έθαψα στον κήπο μετά τον μεγάλο σεισμό του ’99 άπλωσε ρίζες κι άρχισε να βλασταίνει. Σύρθηκε στις στέγες των σπιτιών και σιγά-σιγά κάλυψε την πολιτεία. Σ’ ένα συρτάρι είχα φυλαγμένες δυο αντοχές για ώρα ανάγκης. Τις ξόδεψα κι αυτές κάποιο απόγευμα βλέποντας το δελτίο των έξι. Κι ας είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου να μην λυγίσω. Φοβάμαι. Καθηλωμένη στη γνώση του τίποτα φοβάμαι πως όσα ζήσαμε δεν θα γυρίσουν.

 Εφιάλτης μοιάζει. Μοναδική διέξοδος από τον παραλογισμό είναι η αγάπη για την ζωή, τον άνθρωπο. Ψάχνω παρηγοριά στις ώρες της απέραντης μοναξιάς μου. Κάτι ξεχασμένα απογεύματα διαβάζοντας Έλιοτ, στάθηκα στο «Δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι η πολιτεία μολυσμένη, ο κόσμος ολάκερος είναι βρώμικος» Κι αλλού λέει «τα χέρια του θανάτου είναι εκατό και περπατά σε χίλιους δρόμους»

Σιωπηλές οι μέρες, άγρυπνες οι νύχτες όταν κρατώ τον ύπνο έξω απ’ τα ματοτσίνορα. Κάποια απ’ τα όνειρα μόνο στήνουν ανεμόσκαλα στον ουρανό ψάχνοντας φως και μια υποψία ελπίδας για το ξημέρωμα. 

Στη διάρκεια μιας λάμψης χρωστάμε την ευτυχία μας, λέει ο Ελύτης. Ένα τέλος στη σιωπή, στη λήθη ή στη λύτρωση. Να είμαστε ίσως έτοιμοι για τα χειρότερα ή τα καλύτερα. Ποιος ξέρει; Πόσες να πλύνεις με τα δάκρυα πληγές. Κανείς δεν ξέρει αυτό που ορίζουμε, ξέρουμε όμως αυτό που μας ορίζει.

Μέσα στην άγνοια της μηδαμινότητάς μου αυθόρμητα σαν παραμιλητό έρχεται μια προσευχή σαν ικεσία, νάμα της ψυχής που κλυδωνίζεται περνώντας μέσα από αδιέξοδες σιωπές, σμίγοντας με τα πένθιμα χρώματα της Μ. Εβδομάδας.

 Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου……Εισάκουσόν μου Κύριε…………

Τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής. Κυριακή των Βαΐων, Μεγάλη Εβδομάδα. Πως ερημώθηκε η ψυχή μας απ’ την αγάπη και την πίστη;

Σκέφτομαι τα λόγια του Καζαντζάκη «Μπόρα είναι μαθές η ζωή, θα περάσει» και παίρνω κουράγιο. 

Ευλογημένη η αυγή που μας βρίσκει όρθιους.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Αννίκα