Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Οδός Ονείρων

Η μπαλάντα του Χατζηδάκι της έφερε δάκρυα. Η μελαγχολική σχεδόν, αισθησιακή χροιά της φωνής του, με τους ήχους της ρομβίας άγγιζε τα μύχια της ψυχής της. Γλυκιά νοσταλγική αίσθηση που ξύπνησε μνήμες ανοίγοντας μια πόρτα στο όνειρο.

Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή.
Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό.
Εδώ σ’ αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν
τα όνειρα τόσων παιδιών...........

Έξω έπεφτε μια σιγανή παραπονιάρικη βροχή. O αέρας μύριζε
σαπισμένα φύλλα και κάπνα από αναμμένα τζάκια. Αφηρημένα χάζευε τις φλόγες που σκορπούσαν μια γλυκιά ζεστασιά.
Μια κούπα καφέ. Στο κατακάθι του ψάχνει τις λέξεις. Κι όπως πέφτει σιγά-σιγά η νύχτα, στου χρόνου την αντοχή ακουμπάει τις μνήμες. Απόψε φυσάει αναμνήσεις.
Να-καλή ώρα όπως τώρα- να είναι βράδυ, να ψιλοβρέχει, να κουρνιάζει στην αγκαλιά της μάνας που μυρίζει αγάπη και με κλειστά τα μάτια να απολαμβάνει το πιο όμορφο παραμύθι που το ‘χει χιλιοακούσει μα κάθε φορά να της φαίνεται ακόμα πιο όμορφο. 
-Στα παλιά χρόνια μια φορά…………

Στα παλιά χρόνια, αλήθεια πως πέρασαν τα χρόνια. Πότε ήταν
παιδί στην πιο όμορφη, την πιο τρυφερή ηλικία που στροβίλιζε τη ζωή σαν το νήμα της σβούρας, που κρέμαγε τα όνειρα στα πιο ψηλά κλαδιά των δέντρων για να σεργιανάει η ψυχή, πότε ήταν που έκρυβε στις ξερολιθιές μαζί με τ' αγριόχορτα τα μυστικά φιλιά, αντάμα με τα δάκρυα μιας πρώιμης αγάπης.
-Εσείς θα ζήσετε σε καλύτερα χρόνια….. Έτσι τελείωνε το παραμύθι.
Το πίστευε. Ανυπομονούσε να φύγει έξω απ’ τα στενά περιθώρια της μικρής κοινωνίας. Ευφάνταστα παιδικά όνειρα.
Ήθελε πάντα ένα σπίτι ψηλά στο λόφο, να απλώνεται το βλέμμα ως κάτω. Τα πυρωμένα καλοκαίρια να νιώθει τη φλόγα της γης, ν’ ακούει το σφύριγμα του ανέμου τους παγωμένους χειμώνες, να χορταίνει πράσινο με την ανασαιμιά της άνοιξης. Ένα σπίτι να φτιάξει την ζωή στα μέτρα της ψυχής της, όχι σπουδαία πράγματα, μια οικογένεια να γεμίσει περιεχόμενο και αγάπη, όνειρα ρομαντικά, ανθρώπινα, γεμάτα αισιοδοξία και ελπίδα. Χαρές, λύπες, εμπειρίες, όλα όσα δίνουν στη ζωή κατεύθυνση, νόημα και σοφία. Ένα σπίτι κι ένα κήπο που στις τελευταίες ανταύγειες του ήλιου θα έπαιρνε ρόδινο χρώμα.
Αλλιώς τα φερε η ζωή. Ξέμεινε στα κοριτσίστικα όνειρα. Η ελπίδα πάντα ακροβατούσε στην άκρη της ψυχής της. Όσο τα χρόνια άσπριζαν τα μαλλιά της αχνοφαινόταν μάταιη.
Τόσο που ήταν πια σίγουρη πως υπάρχει μια προκαθορισμένη πορεία για κάθε άνθρωπο. Απ΄ τον ίδιο εξαρτάται η επιλογή του ρόλου.  Ήταν απλά τα πράγματα.
 Της πέταξε η ζωή δυο ψίχουλα κατάμουτρα κι αυτή δεν βρήκε ούτε μια τόση δα λεξούλα να την αποστομώσει. Τα δέχτηκε. Έλεγε δεν πειράζει. Έχτιζε αξιοπρέπεια γιατί ζύγιζε πιότερο στη ζυγαριά της ζωής. Έδινε πάντα προτεραιότητα στους άλλους, δεν μετάνιωσε ποτέ.
 Έτσι είχε μάθει. Να μετουσιώνει μέσα από μνήμες τα βιώματα. Σάμπως μπορούσε να κάνει κι αλλιώς Τα βιώματα είμαστε εμείς-έλεγε- δεν μπορούμε να τα αρνηθούμε. Πάλευε σ’ όλη της τη ζωή, στο τέλος συμβιβάστηκε. Τώρα πια το μονοπάτι της δεν έχει σταυροδρόμι, τώρα πια δεν έχει δικαίωμα επιλογής.
Το χθες ένα όνειρο ήταν μόνο, το αύριο αναμενόμενο, το σήμερα; Να είναι άραγε η ευαισθησία της ηλικίας; Τελευταία όλο και πιο συχνά την πιάνει η έγνοια του ανεκπλήρωτου. Τώρα που πλησιάζει την έβδομη δεκαετία της ζωής της μήπως ν’ αρχίσει να διαγράφει σφάλματα, συνήθειες και σκέψεις;… Αν προφταίνει. 
Γιατί η κλεψύδρα δίχως έλεος κλέβει το χρόνο.

Oδός ονείρων…..είναι ο δρόμος που κατοικούμε, μικρός, ασήμαντος, λυπημένος μα κι απέραντα ευγενικός....


Μια βροντή κάλυψε τον ήχο της μουσικής και διέκοψε τη σκέψη της επαναφέροντάς τη στο σήμερα. Τρόμαξε, πάντα την τρόμαζαν οι αστραπές.  Βάλθηκε να σκαλίζει τη φωτιά στο τζάκι. Δεν άναψε φως. Η φλόγες φώτιζαν το χώρο. Έφτιαξε καινούργιο καφέ κι έβαλε κάτι πιο χαρούμενο στο ράδιο.

Αννίκα

13 σχόλια:

  1. Αννίκα μου, καλημέρα.
    Πόσο αληθινό, μια μαρτυρία της ψυχής το γραπτό σου κι εγώ το παίρνω μαζί μου. Σε ευχαριστώ πολύ για ο, τι διάβασα. Μου θυμίζει συζητήσεις με τη μαμά μου ή και κάποιες από τις σκέψεις μου σαν ψιλοβρέχει.
    Θα το πω όπως μου το λένε καμια φορά και πόσο χαίρομαι.. νιώθω να λέει για μένα.
    Καλή κι ευλογημένη μέρα να έχεις Σε ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Σταυρούλα μου.
      Κάποιες φορές η ψυχική διάθεση συμπλέει με μια γλυκιά μελαγχολία και μια νοσταλγία και γίνεται εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα. Κάτι τέτοιες στιγμές μπορείς να κάνεις τις πιο ουσιώδης συζητήσεις με τη μοναξιά σου. Η έμπνευση έρχεται πάντα απρόσκλητη αλλά αναδύεται μέσα από εμπειρίες και βιώματα.
      Όπως και να 'χει δεν αναλώνομαι στο γιατί γνωρίζοντας πως η ζωή δεν ράβεται στα μέτρα μας.
      Σταυρούλα μου χαίρομαι πολύ αν το κείμενο σε άγγιξε. Έχει ιδιαίτερη αξία η γνώμη σου και σ' ευχαριστώ.
      Καλή κι ευλογημένη μέρα και σε σένα!

      Διαγραφή
  2. Με συγκίνησε μια κατάθεση ψυχής, που αν και μελαγχολική είναι αληθινή για πάρα πολλούς που νοσταλγούν το χθες και που το σήμερα δεν τους δικαιώνει. Ναι με πιάνουν και εμένα τέτοιες στιγμές μελαγχολικές, που ζυγίζεις το χθες και πάντα το σήμερα κλέβει ζύγι.
    Μπορεί ο χρόνος που τρέχει, μπορεί το ανικανοποίητο της ψυχής που δεν τράφηκε σωστά, μπορεί ο καιρός, αλλά ένα κείμενο γεμάτο σοφίες, τόσο καλογραμμένο αφήνει μια γλύκα στη καρδιά και ένα χαμόγελο στα χείλη γιατί το αισθάνομαι πολύ φυσιολογικό και οικείο.
    Σ'ευχαριστώ Αννίκα μου γιατί απόλαυσα και αφουγκράστηκα δικές μου σκέψεις
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου καλό απόγευμα!
      Μέσα απ’ την απλότητα ενός κειμένου τα συναισθήματα γίνονται ωδή στη ζωή, ταξίδι στο χθες, λαχτάρα στο όνειρο. Η αναπόληση και η μελαγχολία (σ’ αυτό ευθύνεται και ο καιρός) οδηγούν σε μια συγκινησιακή φόρτιση που μοιραία καταλήγει σε μια ενδοσκόπηση. Όμως βρίσκω ότι βοηθάει αυτή η συζήτηση με τον εαυτό μας.
      Το κείμενο θα μπορούσε να αφορά εμένα, εσένα, οποιονδήποτε. Τα ίδια όνειρα κάναμε, τις ίδιες προσδοκίες είχαμε, την ίδια εσωτερική ανάγκη να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα.
      Πάντως είναι μια κάποια ανακούφιση όταν ξέρεις ότι μοιράζεσαι την ίδια αίσθηση με τους άλλους. Αλλιώς θα έπρεπε να ανησυχώ περνώντας τον εαυτό μου για ονειροπαρμένο.
      Άννα μου σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
      Την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  3. Αννικα μου γλυκια, καλημερα.
    Λατρεψα την οδό των ονείρων και πραγματικά την έκανα δική μου. Έβαλα την ψυχή μου μέσα στις λέξεις σου, έκανα εικόνα κυρίως την βροχή, την ατμόσφαιρα, ένιωσα τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, όλα!
    Όλα κατοικουν μεσα μου!
    Σε ευχαριστω για οσα μου χαρισες με την ιστορια σου!

    φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου καλό απόγευμα.
      Είναι η πρώτη μας συνομιλία και με τιμά. Προσωπικά δεν είμαι μοναχικός τύπος. Θα έλεγα μάλιστα όταν μπορώ απολαμβάνω την μοναξιά. Κάποιες φορές όμως μια εσωτερική ανάγκη με οδηγεί σε στοχασμούς και συναισθήματα, πόσο μάλλον όταν ο καιρός έχει τα χρώματα της ψυχής μου.
      Μια αποφόρτιση της ψυχής που δεν είχε στόχο να προκαλέσει θαυμασμό (το κείμενο) αλλά να ηρεμήσει, να ταξιδέψει, να συγκινήσει τον αναγνώστη. Μια απειθάρχητη παιδική ηλικία και μια εφηβεία γεμάτη σκιρτήματα λίγο ως πολύ όλοι περάσαμε. Απλά κάποιοι (άτυχοι ίσως) είχαν τρύπιες τσέπες κι έτσι έχασαν τα όνειρα στο δρόμο.
      Κική μου σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιό σου.
      Να είσαι πάντα καλά...την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  4. Αχ βρε Αννικα μου.. μπήκα και χθες...στεναχωρήθηκα και δεν ήξερα τί να σου γράψω! Ήταν και δύσκολη η ώρα... έκανα και κάποιους συνειρμούς... Τα όνειρα που κυνηγάμε κάποια στιγμή, νομίζω, καταληγουν να μας καταδιώκουν... Ενα όμορφο ξημέρωμα εύχομαι.. δεν ξέρω τί άλλο να πω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή Όλγα!!
      Καμιά φορά αφήνουμε μισάνοιχτη την πόρτα του νου και....τσουπ μπαίνουν απρόσκλητες κάποιες σκέψεις, όταν μάλιστα σου τη φυλάνε. Ήταν και δύσκολη ώρα, όπως λες, ήταν και ο καιρός και άστα να πάνε.
      Το κείμενο ιχνογραφεί την δική μου ψυχοσύνθεση (στην συγκεκριμένη στιγμή) αλλά οδηγεί και τον αναγνώστη σε δικές του εμπειρίες και σκέψεις. Ετσι το δικό μου μπορεί να είναι και δικό μας. Το μοίρασμα των αισθημάτων προκαλεί ένα ενδιαφέρον. Χωρίς παρεξήγηση χαίρομαι που σε δυσκόλεψα όταν γνωρίζω πως χειρίζεσαι το λόγο άριστα.
      Όλγα μου σ'ευχαριστώ ..Καλό ξημέρωμα και σε σένα.

      Διαγραφή
  5. Αχ..Ανικα μου αυτες οι θυμησες.!! να ηξερες με ποσες δικες σου συμπλέουνε...και οι δικες μου!Πως περνουν τα χρονια γρηγορα ποσα δεν προλαβαμε να ζησουμε και τωρα που γκριζαραμε...ακολουθουμε τον μονοδρομο..κραταμε τα καλα και πορευομαστε..! τι ωραι που γραφεις Αννικα μου..
    Να περνας ομορφα καλη μου φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ετσι είναι Ρούλα μου, σε μια αναθεώρηση της ζωής οι αλήθειες και τα όνειρα μπλέκονται και ξεφεύγουν απ' το συνηθισμένο δρομολόγιο. Ε και τότε ανεβαίνουν στην επιφάνεια όλες οι προσδοκίες που κρύβαμαι στο πίσω μέρος του μυαλού μας, καμιά φορά κι ένα σωρό ερωτηματικά. Δε βαριέσαι...δόξα τω Θεω να λέμε!
      Ρούλα σ' ευχαριστώ...Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Πέρασα να πω μία καλημέρα, να δώσω χαμόγελο και μαμαδίστικη αγκαλίτσα και όλα θα πάνε καλά γλυκιά μου όταν αγαπάς την μέρα σου , τις στιγμές σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Γεωργία μου!
      Την αγκαλίτσα την ένιωσα και σ' ευχαριστώ. Έχεις δίκιο. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα που άνοιξα τα μάτια μου καλημερίζοντας τη ζωή.
      Να είστε καλά!....Φιλιά!

      Διαγραφή