Όταν σβήνουν τα φώτα

 Τρεις μπορούν να κρατήσουν μυστικό, αν οι δυο είναι νεκροί (Βενιαμίν Φραγκλίνος)

Η βροχή είχε από ώρα σταματήσει. Έσυρε το σώμα του μέχρι τη μάντρα της μικρής πέτρινης αγροικίας. Πονούσε. Τα ρούχα του ήταν γεμάτα λάσπη και ξεραμένο αίμα. Με κόπο έφτασε στην είσοδο. Έκανε μια προσπάθεια να ανασηκωθεί και μ’ ένα βογκητό σωριάστηκε στο πλατύσκαλο. Δεν θυμόταν αν πρόλαβε να φωνάξει «Βοήθεια» πριν τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του.

                                                      ***

(τρεις εβδομάδες περίπου πριν)

Δέκα το πρωί, της Τρίτης. Ετοιμαζόταν να πάει στην εφημερίδα, όταν κτύπησε το τηλέφωνο. Σκέφτηκε να αγνοήσει την κλίση, υπερίσχυσε όμως η κρίση ευσυνειδησίας και με μια γκριμάτσα σήκωσε το ακουστικό.

-Καλημέρα κύριε Αλεξίου! Βικτώρια Υψηλάντη.

Υψηλάντη! Ωω!…η γνωστή Υψηλάντη! Τι στην ευχή ήθελε στις 10 το πρωί; Η απορία του μεγάλωσε όταν τον παρακάλεσε για ένα ραντεβού σε μια από τις επόμενες μέρες.

Σπάνια συναντούσε κάποιον, για θέματα της δουλειάς του, εκτός γραφείου. Η σχεδόν τρομοκρατημένη φωνή της και ο χώρος του ραντεβού, τον ξάφνιασε.

-Περί τίνος πρόκειται; Τη ρώτησε.

-Θέλω να σας αναθέσω τη συγγραφή ενός βιβλίου κύριε Αλεξίου, συγκεκριμένα τη βιογραφία μου! Λεπτομέρειες από κοντά, αν φυσικά δέχεστε;

Το ραντεβού ορίστηκε στις δέκα το πρωί της Παρασκευής. Ιδιωτικό Θεραπευτήριο Η Γαλήνη-Πεντέλη. Η στέγη του Θεραπευτηρίου φάνηκε πίσω από τις κορυφές των δέντρων που τρεμοσάλευαν στο ελαφρό αεράκι.

Παραδομένο στη φθορά του χρόνου το νεοκλασικό διώροφο κτήριο, δωρεά της οικογένειας Υψηλάντη, στέγαζε τρόφιμους εύπορων κυρίως οικογενειών έναντι αδράς αμοιβής.

Ευχαρίστησε τον νεαρό οδηγό του ταξί, δίνοντάς του ένα καλό φιλοδώρημα και έσπρωξε την βαριά σιδερένια πόρτα, διασχίζοντας έναν καλά φροντισμένο κήπο. Η σιωπή τον τρόμαξε. Ο κόσμος έμοιαζε πολύ μικρός εδώ μέσα. Ανέβηκε την πλατιά μαρμάρινη σκάλα και χαμογέλασε στη νοσοκόμα που τον περίμενε.

-Παρακαλώ θα ήθελα να δω την…

-Ξέρω, η κυρία σας περιμένει.

Η φωνή της ήταν στριγκή και η προφορά της έκδηλη της καταγωγής της. Ωστόσο ήταν ευγενική. Τον οδήγησε μέσα από ένα μακρύ διάδρομο με κλειστές δρύινες πόρτες και χτύπησε διακριτικά την πόρτα στο δωμάτιο 12. Χωρίς να περιμένει απάντηση άνοιξε.

-Περάστε κύριε Αλεξίου. Σας περίμενα.

Η Βικτώρια Υψηλάντη όρθια μπροστά στο μεγάλο παράθυρο με ένα κομψό μαύρο ταγιέρ και ένα κοντό κολιέ από μαργαριτάρια ήταν εντυπωσιακή ακόμη, παρά την ηλικία της. Του άπλωσε το χέρι σε μια δυνατή, αλλά θερμή χειραψία.

-Ευχαριστώ που δεχτήκατε να με δείτε. Παρακαλώ, καθίστε. Τσάι;

-Ευχαριστώ, χωρίς ζάχαρη!

Τον σερβίρισε η νοσοκόμα και αποσύρθηκε διακριτικά.

Έριξε μια γρήγορη ματιά στο δωμάτιο. Τίποτα δεν θύμιζε οίκο ευγηρίας. Το δωμάτιο είχε τη φινέτσα και την προσωπικότητά της μόνο που η μοναξιά, φως φανάρι, κρεμόταν απ΄τους τοίχους, σαν τον ιστό της αράχνης. Ένα αίσθημα συμπόνοιας τον κατέκλυσε όχι μόνο για την Υψηλάντη, αλλά και για τους τρόφιμους, που πίσω απ΄τις κλειστές πόρτες οι συνομιλίες τους με έναν αόρατο επισκέπτη, ήταν σαν εξομολόγηση, σαν παράπονο, σαν καταβύθιση στις μύχιες σκέψεις τους, μάρτυρας στη θλιβερή μοναξιά τους.

                                                    ***

Διάσημη σοπράνο η Υψηλάντη άφησε το σημάδι της στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου μέσα από μια λαμπρή καριέρα με την ερμηνεία των ρόλων της, την υποκριτική και την υπέροχη φωνή της. Η συμβολή της στην τέχνη σταμάτησε απότομα το 2012 παύοντας έτσι το σπουδαίο έργο της. Τριάντα χρόνια δημιουργικής καριέρας, παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Πολλά ακούστηκαν χωρίς ποτέ να μαθευτεί η αλήθεια. Οι πληροφορίες έλεγαν πως με δική της επιλογή κλείστηκε στο Θεραπευτήριο, αντιμετωπίζοντας με γενναιότητα και αξιοπρέπεια μια ασθένεια μη αναστρέψιμη.

Μπήκε στο θέμα χωρίς μισόλογα.

-Κύριε Αλεξίου γνωρίζω τον ορθολογικό τρόπο σκέψης και την επιτυχημένη πορεία σας. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή σας. Χρειάζομαι έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης που θα αναλάβει να γράψει τη βιογραφία μου. Επιθυμία μου είναι να μην αφήσω πίσω μου μια αύρα μυστηρίου. Θέλω να με θυμάται ο κόσμος σαν καλλιτέχνη που κινήθηκε ανάμεσα στην αλήθεια, την αξιοπρέπεια και τη συνέπεια. Με πονάει η φθορά που δεν προέρχεται από την ωριμότητα της ηλικίας. Δέχομαι πιέσεις και ομολογώ φοβάμαι ακόμη και τη σκιά μου. Όχι δεν φοβάμαι το θάνατο. Σε πολλές περιπτώσεις είναι λύτρωση. Εν πάση περιπτώσει αισθάνομαι πως η ανάγκη για τη συγγραφή ενός βιβλίου, αυτή τη χρονική στιγμή, είναι αναγκαία και θα ήθελα αυτό το βιβλίο να εκδοθεί ότι κι αν μου συμβεί.

Αυτή η γυναίκα, παρά την ηλικία της, συνδύαζε ακόμα τη σπίθα, το πείσμα και τη θέληση να καταφέρει ό,τι είχε στο μυαλό της. Του φάνηκε πως τόνισε λίγο παραπάνω το «ότι κι αν συμβεί»

-Λοιπόν! Τι λέτε;

Έτσι άρχισαν όλα!

-Είμαι υπερήφανη για την καταγωγή μου κύριε Αλεξίου! Αγαπώ τον τόπο μου. Γεννήθηκα με πάθος για τη μουσική. Δεν ξέρω αν είναι κληρονομικότητα ή χάρισμα. Η μητέρα μου ήταν πιανίστα και ο πατέρας μου διευθυντής ορχήστρας επί σειρά ετών, μέχρι………

Καθάρισε το λαιμό της, φανερό πως η ανάμνηση την πονούσε.

 -Δεν είχα εύκολα παιδικά χρόνια. Υποδειγματική ζωή δεν έζησα ποτέ. Πως θα μπορούσα άλλωστε! Προσπάθησα όμως, και μάρτυς μου ο Θεός, να ακολουθήσω μια πορεία με σωστές επιλογές. Στη δουλειά μου οι κανόνες πειθαρχίας και υπακοής είναι αυστηροί. Ταυτίστηκα πολλές φορές με τους ρόλους μου και κέρδισα την καταξίωση. Όσο πιο μεγάλη η λάμψη, τόσο μεγαλύτερες οι υποχρεώσεις απέναντι στο κοινό. Ήμουν πολύ απασχολημένη μ’ αυτό και δεν παρατήρησα όσα γίνονταν πίσω απ’ την πλάτη μου. Η αγνωμοσύνη ήταν ό,τι χειρότερο έζησα. Τυχαία περιστατικά μου «άνοιξαν τα μάτια» και κάπως έτσι ήρθε στο φως η αλήθεια.

Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων, έδειχνε φανερά αγχωμένη. Αναζήτησε την ασημένια κασετίνα με τα αμερικάνικα τσιγάρα και άναψε ένα, ζητώντας συγνώμη. Χαμογέλασε!

-Μια στο τόσο επιτρέπω στον εαυτό μου αυτού του είδους τη χαλάρωση. είπε και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά. Αμέσως μετά το έσβησε. Φάνηκε πιο ήρεμη τώρα.

Τις επόμενες ώρες, η εξιστόρηση αποδείχθηκε καταλυτική. Η άκρη του νήματος έπιανε από το 1964, μετά το θάνατο των γονιών της, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν έφηβη τότε. Η γνωριμία της με μεγάλους καλλιτέχνες ήταν το εισιτήριο για να φτάσει στο όνειρό της. «Έθαψε» πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Η χειριστική συμπεριφορά από υψηλά ιστάμενους, η δολοπλοκία από πρόσωπα υπεράνω υποψίας με πρόσβαση πάντα στην περιουσία της, ένας καταδικασμένος έρωτας, ένας βιασμός, μια εγκυμοσύνη και τελικά μια απώλεια του πιο αγαπημένου προσώπου, την τσάκισαν.

 Ήταν αργά το μεσημέρι και εμφανώς κουρασμένη ζήτησε να σταματήσουν. Ορίστηκε νέο ραντεβού για την μεθεπόμενη, την ίδια ώρα. Κάλεσε ταξί, την ευχαρίστησε και βγήκε στο διάδρομο. Η νοσοκόμα προσφέρθηκε να τον συνοδεύσει ως την έξοδο. Αρνήθηκε ευγενικά. Κάτι στο βλέμμα της δεν του άρεσε, αλλά δεν έδωσε συνέχεια.

Στην επιστροφή απορροφήθηκε τόσο που δεν πρόσεξε το μαύρο αυτοκίνητο που τους ακολουθούσε. Βιαζόταν να γυρίσει. Είχε τόσα να κάνει. Ως επίδοξος συγγραφέας ανυπομονούσε για τη συνέχεια. Οραματίστηκε μάλιστα και τον τίτλο του βιβλίου. Ένα βιβλίο άκρως ενδιαφέρον και γιατί όχι best seller. Η ζωή της Βικτώριας Υψηλάντη δεν ήταν απλά ένα ακόμα συναρπαστικό μυθιστόρημα.

Οι επόμενες συναντήσεις κύλησαν όπως ακριβώς η πρώτη, με εξομολογήσεις κι αποκαλύψεις. Η κεντρική ιδέα κρυβόταν κάτω από λέξεις που άλλοτε φωτογράφιζαν ξεκάθαρα πρόσωπα εξουσίας κι άλλοτε άφηναν τη σκέψη σε πολλαπλές προσεγγίσεις, αν είχες τη διορατικότητα να τις δεις.

Δούλευε πυρετωδώς το βιβλίο. Στην τελευταία συνάντηση είχε έτοιμο ένα χειρόγραφο αντίγραφο που θα της άφηνε για τυχόν διορθώσεις. Έλειπε το τέλος για να το στείλει στον εκδότη του.

                                                       ***

Ένα χιλιόμετρο περίπου πριν το Θεραπευτήριο, το μαύρο αυτοκίνητο εμφανίστηκε από ένα μικρό παράδρομο. Για κάποιο λόγο αυτό τον άγχωσε. Κοίταξε γύρω του, ψυχή ζώσα πουθενά. Ένα ρίγος τον διαπέρασε. Σε δέκα λεπτά ανέβαινε τα σκαλιά του Θεραπευτηρίου. Η γνώριμη φυσιογνωμία της νοσοκόμας εμφανίστηκε στο κεφαλόσκαλο, χωρίς χαμόγελο και βλέμμα ένοχο. Θα έπαιρνε όρκο γι αυτό.

-Η κα Υψηλάντη αναχώρησε στο εξωτερικό για προσωπικούς λόγους. Η ίδια μου ζήτησε να σας ενημερώσω και να σας ζητήσω συγνώμη εκ μέρους της.

-Μα πως; Πότε; Γιατί δεν είχα ενημέρωση;

-Τι να σας πω κε Αλεξίου, δεν έχω ιδέα!

Σε όλες τις ερωτήσεις η νοσοκόμα έδινε την ίδια ακριβώς απάντηση.

-Δεν γνωρίζω, λυπάμαι.

Πήρε το δρόμο του γυρισμού προβληματισμένος. Βγήκε περπατώντας απ’ το κτήριο. Ήθελε να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη. «Γιατί τώρα;» αναρωτήθηκε. «Φοβάμαι και τη σκιά μου» του είπε η Υψηλάντη «οτιδήποτε κι αν μου συμβεί, σας παρακαλώ να εκδώσετε το βιβλίο» Πως ήταν σίγουρος πως επρόκειτο για ταξίδι; Και με τι στοιχεία θα αποδείκνυε πως δεν ήταν. Ήταν εθελούσια αναχώρηση, ήταν αναγκαστική; ή μήπως δολοφονική ενέργεια; «Το χρήμα και η εξουσία κινούνται στη μικροαστική απληστία του όλα με κάθε κόστος» του είπε στην τελευταία τους συνάντηση.

Στο μυαλό του ένα σωρό αναπάντητα ερωτήματα. Χαμένος στις σκέψεις δεν πρόσεξε πως βγήκε απ’ τον κεντρικό δρόμο και περπατούσε πια σ’ ένα μονοπάτι χωρίς φανερό προορισμό.

Ο ουρανός από ώρα είχε μαζέψει σύννεφα. Το αεράκι που γλυκοφύσαγε μέσα απ' τις φυλλωσιές των δέντρων, τον ηρέμησε. Μια αστραπή διέκοψε τις σκέψεις του και τότε συνειδητοποίησε πως πήρε λάθος μονοπάτι. Ένας θόρυβος, κάτι σαν τσάκισμα κλαδιού, τον κατατρόμαξε. Επιτάχυνε το βήμα του και στη στροφή, λίγο πριν βγει στον κεντρικό δρόμο, δέχτηκε το πρώτο χτύπημα στο κεφάλι. Πρόλαβε να δει τρεις τουλάχιστον φιγούρες που τον χτυπούσαν με μανία κι ύστερα όλα σκοτείνιασαν.

Δεν ήξερε καν πόσες ώρες ήταν πεσμένος στο χώμα. Το συνεχές ψιλόβροχο μούλιασε τα κόκκαλά του. Αισθάνθηκε την υγρασία να τον περονιάζει. Όταν συνήλθε κόντευε πια να νυχτώσει. Προσπάθησε να μετακινηθεί. Αδύνατον! Κάθε του κίνηση συνοδευόταν από δυνατό πόνο. Έμεινε για λίγο ακίνητος με τις αισθήσεις του σε επιφυλακή. Κάπου μακριά στρίγγλισαν τα φρένα ενός αυτοκινήτου. Έψαξε με το μάτι το χαρτοφύλακά του αλλά δεν τον είδε πουθενά. Ήταν βέβαιος πως η επίθεση δεν ήταν τυχαία. Το σκοτάδι είχε πυκνώσει τώρα. Με ανακούφιση είδε φως ανάμεσα στις συστάδες των δέντρων. Σύρθηκε με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει ως την μάντρα της αγροικίας.

-Βοήθεια! φώναξε και σωριάστηκε έξω απ’ την πόρτα.

Την επόμενη το πρωί ξύπνησε με δυνατό πόνο στα πλευρά. Η ηλικιωμένη κυρία άφησε στο κρεβάτι δίπλα του, ένα ποτήρι με φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι κι ένα φλυτζάνι καφέ.

-Είστε λίγο καλύτερα; Τον ρώτησε χαμογελώντας.

Μετακινήθηκε και μόρφασε απ’ τον πόνο.

-Α, ναι πολύ καλύτερα, σας ευχαριστώ πολύ.

-Νομίζω πως πρέπει να σας δει γιατρός.

-Ναι βέβαια, …θα το φροντίσω, σας ευχαριστώ πολύ.

Αυτή η συνέντευξη που άρχισε αρκετά ευοίωνα, φοβόταν πως δεν θα είχε καλό τέλος. Όμως δεν θα τα παρατούσε και επί του παρόντος ας κρατούσε την αστυνομία μακριά. Κάλεσε ταξί, ευχαρίστησε το ηλικιωμένο ζευγάρι και γύρισε στο σπίτι. Τηλεφώνησε  στον Αλκιβιάδη. Φίλος, γιατρός και άνθρωπος εμπιστοσύνης. Η διάγνωση ήταν δύο σπασμένα πλευρά, ένα άσχημο σχίσιμο στο αριστερό φρύδι και μώλωπες σε όλο του το σώμα. Ούτε συζήτηση για το γραφείο με τα χάλια που είχε. Εξάλλου τι θα έλεγε; Πως έκανε μετωπική με τρόλεϊ;

Τις επόμενες μέρες έκανε " φύλο-φτερό" την ζωή της Υψηλάντη, αλλά και την ιστορία του Θεραπευτηρίου από ιδρύσεώς του. Ανέτρεξε σε σκανδαλοθηρικά περιοδικά, σε εφημερίδες της εποχής και σε αστυνομικά ρεπορτάζ. Το υλικό που βρήκε τον άφησε άφωνο. Το 1968 καταγράφεται η πρώτη εξαφάνιση στο Θεραπευτήριο της Πεντέλης. Το 1973 και το ‘85 δύο ακόμα εξαφανίσεις από τον ίδιο χώρο. Τα «θύματα» ήταν ένας ογδονταπεντάρης πολιτικός μηχανικός με τεράστια περιουσία σε ακίνητα και ένας μεγαλοδικηγόρος, στην ίδια ηλικία περίπου χωρίς συγγενείς και οι δύο. Ο λόγος που πρόβαλλε η διεύθυνση ήταν «ταξίδι στο εξωτερικό για προσωπικούς λόγους» Η αστυνομία αφού δεν είχε στοιχεία έβαλε την υπόθεση στο αρχείο. 

Λένε πως ο Θεός «αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και το νοικοκύρη» Μερικούς μήνες μετά, σε ερημική παρακείμενη τοποθεσία, βρέθηκε το πτώμα της προσωπικής νοσοκόμας του πολιτικού μηχανικού και του νεαρού φυσιοθεραπευτή. Έγκλημα πάθους και αυτοκτονία το χαρακτήρισε η αστυνομία και έκλεισε το φάκελο. Οι καταγγελίες όμως για υπερβολικά μεγάλη αμοιβή για τη διαμονή στο Θεραπευτήριο και οι πιέσεις για τα περιουσιακά στοιχεία των τροφίμων ήταν αρκετές για να καταλάβει πως «εδώ κάτι βρωμάει» Πως δεν το είδε η αστυνομία;

Ε ναι! Η Βικτωρία Υψηλάντη δεν έκανε κανένα ταξίδι με τη θέλησή της τουλάχιστον. Το θέμα ήταν τι αντίτιμο πλήρωσε γι αυτό το ταξίδι; Μια σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό του. Μήπως η συγγραφή του βιβλίου ήταν μια κραυγή βοήθειας; Μήπως μέσα απ’ τη βιογραφία της άφηνε να φανεί ο επίδοξος δολοφόνος της; Το ένστικτό του προς τα εκεί τον οδηγούσε. Το κλειδί για τις απαντήσεις βρισκόταν στο Θεραπευτήριο.

 Το μυστήριο μεγάλωσε περισσότερο όταν μερικές μέρες αργότερα παρέλαβε, με το ταχυδρομείο, ένα φάκελο χωρίς αποστολέα, που περιείχε κάποιες χειρόγραφες σημειώσεις της Υψηλάντη καθώς και το προσωπικό της σημειωματάριο. Η ημερομηνία αποστολής ήταν πριν την εξαφάνιση της Υψηλάντη. Οι σημειώσεις ήταν άνευ σημασίας. Ένα έμπειρο μάτι όμως θα πρόσεχε πως στο σημειωματάριο υπήρχαν κάποιες σελίδες σχισμένες. Ενδεικτικά αναφέρει στη σελίδα 38, σήμερα με επισκέφθηκε ο πρόεδρος του Ιδ…..(σβησμένο το υπόλοιπο της λέξης) το ύφος του δεν μου άρεσε καθόλου. Για την ιστορία, το ίδρυμα Υψηλάντη είχε έδρα τη Βασιλίσσης Σοφίας. Ένα κοινωφελές ίδρυμα που δραστηριοποιείται σε τομείς πολιτισμού, παιδείας και τέχνης για το θέατρο, το χορό, τη μουσική με σκοπό την προβολή του Ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό. Κάποιος λοιπόν ήξερε, ή προσπαθούσε να θολώσει τα νερά, ή προσπαθούσε να τον βοηθήσει.

                                                         ***

 Τις επόμενες μέρες ένα τηλεφώνημα τον σόκαρε και επιβεβαίωσε τις υποψίες του. Δούλευε το βιβλίο της Υψηλάντη και είχε το κινητό κλειστό. Το σταθερό είχε μόνιμη βλάβη και σπάνια λειτουργούσε. Ήταν ο φίλος του ο Αλκιβιάδης.

«Επιτέλους Χάρη, που είσαι; Μέρες προσπαθώ να επικοινωνήσω. Άνοιξε την τηλεόραση στο κανάλι 5. Τώρα» Την άνοιξε με βαριά καρδιά. Ήταν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων.

Η παρουσιάστρια έλεγε κάτι για εξαφάνιση, φόνο, δεν κατάλαβε, όταν μια φωτογραφία από ένα κτήριο τράβηξε την προσοχή του. «Όπα! αυτό είναι το Θεραπευτήριο η Γαλήνη!» Δυνάμωσε την ένταση της φωνής και έμεινε να κοιτάζει την οθόνη με ανοιχτό το στόμα.

« Η σωρός που βρέθηκε σε πρόχειρα ανοιγμένο τάφο πίσω απ’ το Θεραπευτήριο, ανήκε στη νοσηλεύτρια Κατρίνα Ντερέσκαγια». Η απουσία της Ντερέσκαγια δηλώθηκε από το ίδρυμα σαν αναχώρηση στην πατρίδα της. Την έκπληξη διαδέχθηκε η απογοήτευση καθώς η νοσοκόμα της Υψηλάντη ήταν η μοναδική ελπίδα να μάθει περισσότερα.

Τώρα πια ήταν σίγουρος. Ένα-ένα άρχισαν να κολλούν τα στοιχεία. Η αγωνία του για την τύχη της Υψηλάντη μεγάλωνε.

Αποφάσισε σαν πρώτο βήμα να επισκεφθεί το Θεραπευτήριο. Ήταν το αδράχτι που τύλιγε το νήμα της ιστορίας των εξαφανίσεων. Ήθελε να φωτίσει την αλήθεια σε μια ιστορία που, μετά την επίθεση, έγινε προσωπική. Δεν ήξερε από που θα ξεκινούσε, ωστόσο με το κατάλληλο αντίτιμο ήταν σίγουρος πως θα έβρισκε στόματα πρόθυμα να μιλήσουν. Αν υπήρχε κάτι σ’ αυτή τη αποθήκη ψυχών, θα το ανακάλυπτε με κάθε κόστος. Ήξερε πως κολυμπούσε σε βαθιά νερά. Η υπόθεση δεν ήταν εύκολη και η έρευνα θα έπαιρνε καιρό. Όμως δεν βιαζόταν. Έπρεπε να επεξεργαστεί τα στοιχεία με σύνεση, σκέψη και υπομονή.

Σίγουρα το βιβλίο δεν θα ήταν η βιογραφία μιας ντίβας. Τουλάχιστον όχι μόνο. Βιογραφικό, κοινωνικό, με αναφορά σε οικονομικά σκάνδαλα και διαφθορά μιας κοινωνίας όπως διαμορφώνεται μέσα απ’ το δόλο, την απληστία, την εξαφάνιση ή το έγκλημα, σε ότι σταθεί εμπόδιο στο δρόμο μας. Η σκέψη του πήγε στην Υψηλάντη. Στο μυαλό του ήρθε ο στίχος του Γ. Ρίτσου απ’ τη σονάτα του σεληνόφωτος «καθένας μονάχος του πορεύεται στον έρωτα, μονάχος του στη δόξα και στο θάνατο…….».

                                                ΤΕΛΟΣ

 Ότι διαβάσατε είναι προϊόν μυθοπλασίας. Είναι η συμμετοχή μου  στις ιστορίες Μυστηρίου που οργανώνει και συντονίζει ο Γιάννης στο Ηδύποτον με θέμα: ¨Μια ιδέα-μια έμπνευση¨ και κεντρική ιδέα:

"Μια γυναίκα επισκέπτεται έναν επώνυμο συγγραφέα. Του κάνει μια ελκυστική πρόταση να της γράψει τη βιογραφία της. Ο συγγραφέας θα την αναζητήσει τις αμέσως επόμενες μέρες για να προχωρήσουν. Η γυναίκα όμως έχει εξαφανιστεί"

  (η αρχική φωτογραφία είναι απ' το διαδίκτυο)