Αγκαλιά παραμυθίας...

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό…….

  Παραμύθι είχα στο νου να γράψω, μα αλλιώς προέκυψαν τα πράγματα και δεν ευθύνομαι εγώ. Κανονικά η ιστορία μου θα έπρεπε να έχει τον τίτλο: " Σε όσους έμειναν παιδιά"  Ίσως γιατί κάποιοι έχουν ακόμα εκείνη τη λάμψη των παιδικών χρόνων, τη γεμάτη τρυφερότητα και φαντασία. Διάβασα κάπου " το όνειρο κρατάει όσο το αγαπάμε" Φυλακίζεται άραγε το όνειρο;

   Ακόμα καταφεύγω σ’ αυτή την ονειροφαντασία κι ας πέρασα τα τελευταία …ηντα της ζωής μου. Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχολόγοι γι αυτό, αλλά, να πω την αλήθεια, καθόλου δεν με νοιάζει. Προσπαθώ να κρατήσω μακριά κάποιους χειμώνες σκοτεινούς, χωρίς λέξεις, χωρίς τίποτα. Γι αυτό νοιάζομαι! Την κλεψύδρα της ζωής που όλο μικραίνει, φοβάμαι. Τέλος πάντων….ας πάρουμε την ιστορία απ’ την αρχή.

  Έχω μια αδυναμία στα ξωτικά! Τι να λέμε τώρα; Αυτά τα μικρούλικα, τα λίγο κακομούτσουνα, λίγο στραβοκάνικα, λίγο σκανταλιάρικα μου φτιάχνουν τη διάθεση. Κάποιοι πιστεύουν πως τις μέρες των Χριστουγέννων τριγυρνούν πέρα-δώθε σκαρώνοντας ό,τι σκανταλιά και με τον αγιασμό των νερών εξαφανίζονται. Ναι, καλά! Μισή αλήθεια, μισό ψέμα. Τα χρόνια και η πείρα μου έμαθαν πως ανάμεσά μας ζουν, όλο το χρόνο. Γιατί τι άλλο θα μπορούσαν να είναι αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα που ζουν σε βρώμικα πεζοδρόμια με μάτια λυπημένα και απλωμένο το σκελετωμένο χέρι τους στα βήματα που ξεμακραίνουν. Κάποια, τα πιο τυχερά, καλά κρυμμένα στις φυλλωσιές των μεγάλων κήπων, προσπαθούν να μείνουν μακριά από μπελάδες και κυρίως απ’ τις γάτες.

  Να σαν αυτά που βρήκα προχθές πίσω απ' την μεγάλη γλάστρα με τον ιβίσκο, χωμένα στις σκιές, γυμνά κι ανυπόδητα. Φτεροκοπώντας τα γυρόφερναν μικροί σπουργίτες. Ήταν στα μισά ο Γενάρης κι 

έκανε κρύο κείνο το πρωί. Έτρεμαν και με λόγια ακατάληπτα, μέσα απ' το παραμιλητό του αγέρα, τους ψίθυρους της γης και τη δροσιά των δροσοσταλίδων, μ' άφησαν να καταλάβω πως ξεχάστηκαν με το παιχνίδι κι έχασαν το τρένο για το μεγάλο δάσος. Τα καημενούλια, ήταν τόσο γλυκά και τόσο τρομαγμένα.

Δεύτερη σκέψη δεν χρειάστηκα…τα μάζεψα, τα ζέστανα κι ύστερα τα τύλιξα με παραμυθοκλωστή να μην κρυώνουν. Και σιγά-σιγά άρχισαν να ροδίζουν τα μάγουλά τους και το χαμόγελο φώτισε το προσωπάκι τους. 

Κι έτσι άρχισε μια μαγική μεταξύ μας επικοινωνία. Αλήθεια! Εύπλαστη ύλη γίνεται η γλώσσα της καρδιάς, η γλώσσα της αγάπης και κάνει θαύματα κι ούτε που νιώθεις πως γίνεται ξαφνικά να χωράει ο κόσμος σου, μέσα στον κόσμο κάποιου άλλου. Κι ούτε σε νοιάζει. Μόνο αφήνεσαι να το ζήσεις.

Με ελάχιστες λέξεις, σχεδόν σιωπηλά, συμφωνήσαμε πως αφού δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, τον υπόλοιπο χρόνο θα ζουν στο ντουλάπι, ανάμεσα σε κάθε λογής παράταιρα δημιουργήματα, φθαρμένα λίγο, ίσως και βαρετά, προφυλαγμένα όμως απ’ τη φθορά του χρόνου και τη σκόνη. 

Μακρύς ο χρόνος. Πιο εύκολα περνά μ' ένα βιβλίο. Υπάρχουν ιστορίες καλές, να διηγηθεί κανείς για τους ανθρώπους

Και κάπως έτσι βήμα - βήμα, στήθηκε καινούργιο σκηνικό. Ξαναβρήκα τα πατήματα των παιδικών χρόνων, μέσα από κείνο το παλιό τετράδιο το γεμάτο από μικρά γαλάζια σύννεφα-όνειρα και λέξεις-καλλικατζούρες στο περιθώριο. Μέσα από κείνο το μακρύ διάδρομο της μνήμης που πάντα καταλήγει σ’ ένα τζάκι αναμμένο στις κρύες νύχτες του χειμώνα, στα πυρωμένα μαγουλάκια των παιδιών, στη θράκα που σιγόψηνε κάστανα, στα παραμύθια της γιαγιάς, στα μάτια τα γεμάτα θαυμασμό και απορίες. Και τότε όλα γίνονται διαυγή και φωτεινά………….Μέσα στην ένταση και τη βία της καθημερινότητας όλα γίνονται μια αγκαλιά παραμυθίας.

.......και ζήσανε αυτά καλά κι εμείς (ελπίζω) καλύτερα!

Καληνύχτα σας!

Αννίκα